“ဖူး မောလိုက်တာခင်ဝိုင်းရာ” ခင်ဝိုင်းဆီကတော့ ဘာသံမှ မထွက်နိင်တော့

မရဘူး၊ မရဘူး၊ ထပ်မထုတ်ပေးနိုင်တော့ဘူး။ ခု နင်ကြိုယူထားတာ နှစ်လ စာတောင်ရှိပြီ။ ပြောလိုက် နင့်အမေကို မရတော့ဘူးလို့၊ လကုန်မှ ထပ်ပေးနိုင်မယ်၊ ခု လကုန်ဘို့ ၂ ပတ်တောင်လိုသေးတယ်၊ မပေးနိုင်ဘူး” မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ကျုပ်မိန်းမ ပြောသမျှ နားထောင်နေသော ခင်ဝိုင်းက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းသာ အသာညိတ်ပြသည်။ ခင်ဝိုင်းတို့ မိသားစု အားလုံး အလုပ်လုပ်ကြသော်လည်း ဘယ်တော့မှ လောက်ငသည် မရှိ။ ခုလဲ သူ့အမေက သူ့လခ တလစာ ထပ်ကြိုထုတ်ခိုင်းသည်ဟု ခင်ဝိုင်းကတောင်းသဖြင့် ကျုပ်မိန်းမက မပေးနိုင်ဘူး ငြင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ ကျုပ်သိသလောက် ခင်ဝိုင်း တို့ မိသားစုမှာ ဖခင်က ဆိုက်ကားနင်းစားသော်လည်း အရက်သမား။ သူရှာသည့်ငွေက သူ့အရက်ဖိုးဖြင့်တောင် မလောက်ချင်။ မိခင်ကတော့ ခေါင်းရွက်ဗျပ်ထိုး ဈေးသည် ဆိုပေမဲ့ ဝင်ငွေက ဟုတ်တိပတ်တိ မရှိ။ ရောင်းမကုန်သည့် ပစ္စည်း ပုပ်လို့ ပစ်ရသည်နှင့် တခါတခါ အရင်းပင်ရှုံးသည်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်အိမ်က အိမ်အကူ။ အိမ်အကူ ဆိုပေမဲ့ မနက်လာ ညပြန်၊ ကျုပ်တို့ကလင်မယား နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတော့ ညအိပ် ညနေ လူပိုခေါ်မထားချင်တော့ အိမ်မှာ မပေးအိပ်။ ခင်ဝိုင်း နေသည့် နေရာကလည်း ကျုပ်အိမ်နဲ့ သိပ်မဝေး ဆိုတော့ သူ့အတွက် သွားရ လာရ အဆင်ပြေတယ်လေ။ ဒါနဲ့ ဘဲ မနက်ဆို ၆ နာရီလောက် ခင်ဝိုင်း အိမ်ရောက်လာ၊ ရှိသမျှ အိမ်အလုပ်တွေ ကျုပ်မိန်းမ ခိုင်းသမျှ လုပ်၊ ညနေ ၆ နာရီလောက်ဆို ပြန်ရော။ အဲ မနက်စာ ညစာကတော့ ကျုပ်အိမ်က စားသွားပေါ့။ ခင်ဝိုင်း ကျုပ်တို့အိမ်မှာ အိမ်အကူလာလုပ်သည်မှာ ၂ နှစ်ကျော် ၃ နှစ်နီးပါးပင်ရှိပြီ။ ရောက်ခါကစ အပျိုဖေါ်ဝင်စ မဲမဲသဲသဲ၊ အသားအရေ ခြောက်ကပ်ကပ် ဖြစ်နေသော်လည်း ယခုတော့ စိုစိုပြေပြေ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးဖြင့် လှသွေးကြွယ်သည့် အပျိုပေါက်ကလေးပင် ဖြစ်နေလေပြီ။ “ဟဲ့ ခင်ဝိုင်း” “ရှင် ဘဘကြီး ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ” “လာစမ်းပါအုံး နင့်ကို ငါမေးစရာရှိလို့” ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်အနားခပ်ရို့ရို့လာရပ်တော့ “ဟဲ့ ဟိုတနေ့က နင်လခကြိုထုတ်ချင်လို့ ပြောနေသံကြားလို့၊ အဲဒါ နင် အောက်ဆိုက်အလုပ်လေး ဘာလေး ရရင် လုပ်မလား” ကျုပ်အမေးကြောင့် ခင်ဝိုင်း စိတ်ဝင်စားသွားဟန်ဖြင့် “ဘာအလုပ်လဲ ဘဘကြီး” “အေး ငါလဲ စဉ်းစားနေတာ၊ နင့်ကို ပြောသင့် မပြောသင့်၊ တော်ကြာကျရင် နင်က ငါ့ကို တမျိုးထင်မှာလဲ စိုးရသေးတယ်ဟ၊ အလုပ်က လူသိခံလို့ ဖြစ်မဖြစ်ဘူး၊ တိုးတိုးတိတ်တိတ် လုပ်ရမှာ၊ ကုန်ကုန်ပြောရင် နင့်မိဘတွေတောင် ပြောလို့ မဖြစ်ဘူး” “ဘယ်မှာ သွားလုပ်ရမှာ မို့လဲ ဘဘကြီး” “ဘယ်မှမှ မသွားရပါဘူး၊ ငါ့အိမ်မှာပါဘဲ။

ဒါပေမဲ့ နင်နှုတ်လုံမှ ဖြစ်မယ်နော်၊ နင် လုပ်နိုင်မယ်ဆို နင်လုပ်၊ မလုပ်နိုင်ဘူးဆိုလဲ ဘယ်သူမှ မပြောရဘူး၊ နင်ကတိ ပေးမယ်ဆိုမှ ငါအလုပ်အကြောင်းပြောပြမယ်၊ နင့်ကို ငါ အတင်းအကြပ် မခိုင်းဘူး။ နင့်ဖာသာ နင်စဉ်းစား ပြီးမှ လုပ်မယ် မလုပ်ဘူး ငါ့ကိုပြော” “အခုပြောရမှာလား” “ခုပြောစရာ မလိုပါဘူူး။ လုပ်မလုပ်ကတော့ နင်စဉ်းစားပြီးမှ ပြောပေါ့၊ အလုပ်အကြောင်းကိုတော့ ဘယ်သူမှ မပြောပါဘူး လို့ ကတိပေးမှ ငါပြောလို့ ရမယ်” “ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့ ဘဘကြီး သမီး ဘယ်သူမှ မပြောပါဘူး” “အေး၊ ပြီးရော၊ နင့်ကတိ နင်တည်ပစေ၊ ကတိမတည်တဲ့ သူကတော့ ဘယ်တော့မကြီးပွားဘူးဘဲ။ အဲဒါ နင်မြဲမြဲမှတ်ထား” “ဟုတ်၊ သမီးသိပါတယ် ဘဘကြီး” “ဒီလိုဟာ နင်လဲကြားဖူးမှာပေါ့၊ တရုတ်ပြည်မှာ အခု ခေတ်စားနေတာလေ၊ အပျိုစစ်စစ် ငယ်ငယ်ချောချောလေးတွေကို ရောင်းစားတဲ့ ကိစ္စ” “ဟင် သမီးကို ရောင်းစားမလို့မလား ဘဘကြီး” ခင်ဝိုင်းက အထိတ်တလန့်ဖြင့် ဖြတ်ပြောတော့ “အာ နင်ကလဲ မရောင်းစားပါဘူးဟ၊ ငါ့စကားကို ဆုံးအောင် နားထောင်ပါအုံး၊ ဘာဖြစ်လို့ ရောင်းစားတယ် ဆိုတာ ပြောမလို့” “ဟုတ်” “အေး ဘာလို့ရောင်းလဲဆိုတော့ ငါတို့လို အသက်ကြီးတဲ့ အဘိုးကြီးတွေ အတွက် အသက်ရှည်ဆေးတဲ့ဟ” “အမ်” “မ အမ် နဲ့ မိခင်ဝိုင်း၊ ငါလဲ အစကမသိဘူး၊ နောက်တော့ သေသေချာချာ ဂဃနဏ ငါစုံစမ်းကြည့်တော့မှ အဲဒါတကယ်ဖြစ်နေတာ။ ကဲဟာ နင့်ကို ရှင်းရှင်းဘဲပြောမယ်၊ အဲဒီအဖိုးကြီးတွေကဝယ်ပြီး အဲဒီ ခပ်ချောချော လှလှ အပျိုစစ်စစ် ကောင်မလေးတွေကို တကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီး တနေ့နေ့ နာရီဝက်လောက် ကြည့်တယ်ပေါ့၊ နမ်းတာ ပြုတာတွေ လုပ်တာပေါ့၊ သူတို့နဲ့ ပရောပရီ နေတယ်ပေါ့။ အဖိုးကြီးတွေ ဆိုတော့လဲ လင်လို မယားလို မဆက်ဆံနိုင်ဘူးပေါ့၊ သဘောကတော့ကွာ အဖိုးကြီးတွေက သူတို့ရဲ့ စိတ်ကို နုပျိုအောင် အပျိုစစ်စစ် ကောင်မလေးနဲ့ အဲလိုနေပြီး အသက်ရှည်အောင် လုပ်တဲ့သဘောပေါ့။ ဟဲ ခင်ဝိုင်း ငါပြောတာ နင်နားလည်လား” “ဟုတ် အဲဒါ သမီးက . . သမီးက ဘာလုပ်” “အေး အဲဒါငါပြောချင်တာ၊ ငါလဲ အဲဒီဆေးနည်းကို စမ်းကြည့်ချင်တာ အဲဒါ နင်နဲ့ ငါနဲ့ကြားမှာ နားလည်မှု့ သဘောနဲ့ . . . ဟင်း . အာ . ပြောရမှာလဲ ခက် . . ဒီလိုဟာ နင့်ကို ငါ့ အသက်ရှည်ဆေး အဖြစ် အသုံးပြုမယ်ဟာ၊ နင်က အပျိုစစ်စစ်လေးလဲ ဖြစ်၊ ဟဲ့ ဒါနဲ့ နင်က ခုထိ အပျိုစစ်စစ်လေးဘဲ မို့လား၊ ငါ့ကို မှန်မှန်ပြော” “အာ ဘဘကြီးကလဲ” ကောင်မလေးက ရှက်တာလားမသိ၊ လေသံတိုးတိုးလေး “ဟဲ့ အဲဒါက အရေးကြီးတယ်၊ ငါတို့စိတ်ထဲမှာ အပျိုစစ်စစ်လေး ဖြစ်နေမှ အစွမ်းထက်တယ်တဲ့၊ ကဲပြော ငါ့ကို နင်ရှက်နေစရာ မလိုဘူး” “အင်း” ခင်ဝိုင်းက သူအပျိုစစ်ကြောင်း ခေါင်းတချက်ညိတ်လို့ အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ဝန်ခံတော့မှ “ငါလဲ ထင်ပါတယ်၊ နင် အကြောင်းငါသိနေတာဘဲ၊ ငါက စိတ်ချအောင် မေးတာပါ။

အဲဒါဟာ ငါကလဲ အဲဒီဆေးနည်းကို စမ်းချင်တယ်၊ ငါ့မိန်းမ လဲ မသိစေချင်ဘူး။ ဘယ်သူမှလဲ မသိစေချင်ဘူး၊ နင်ကလဲ သုံးစရာ ငွေအမြဲလိုနေတော့ အတော်ပေါ့။ နင်လဲ နေ့တိုင်း လုပ်စရာ မလိုပါဘူး။ ခုလို ငါ့မိန်းမ အပြင်သွားနေတဲ့ အချိန်လောက် ငါ အရှေ့မှာ စောစောက ငါပြောသလိုပေါ့၊ နင်လဲ အပျိုရည် မပျက်ဘူး၊ အဲဒါမျိုးပေါ့။ နင်စဉ်းစားကြည့်လေ၊ လုပ်မယ်ဆိုပြော” “ဘဘကြီးကလဲ ရှက်စရာကြီး” “အေး ငါလဲသိတယ်၊ အစကတော့ နင်ရောရှက် ငါရောရှက်ပေါ့ဟ၊ ငါထင်တယ် နောက်တော့ သူ့ဖာသာ သူ အဆင်ပြေသွားမယ် ထင်တာဘဲ၊ အဓိက ကတော့ ဘယ်သူမှ မသိဘို့ လိုတယ်ဟ၊ သိရင် နင်လဲ မကောင်းဘူး၊ ငါလဲ မကောင်းဘူး။ အဲဒါ နင်စဉ်းစား၊ ကဲ ရော့ အခု လောလောဆယ် နင်သုံးဘို့ ၂ ထောင်ယူသွားလိုက်၊ နင်လုပ်မယ်ဆို တခါတခါ ၅ ထောင်ဖြစ်ဖြစ် တသောင်းဖြစ်ဖြစ် ငါပေးမယ်။ ဟုတ်ပြီလား၊ တလ ၃ – ၄ ခါလောက်ဆို နင်လဲ ၂ သောင်း ၃ သောင်းလောက် အောက်ဆိုက်ရတာပေါ့” ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်လှမ်းပေးတဲ့ တထောင်တန် ၂ ရွက်ကို လှမ်းမယူသေးဘဲ ကျုပ်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ “ယူသွား၊ ဒါက ငါ စေတနာနဲ့ သက်သက်ပေးတာ၊ နင် လုပ် မလုပ်က နောက်မှပြော” ကျုပ်က အတင်းယူသွားလို့ ပြောတော့မှ ခင်ဝိုင်းက လှမ်းယူတယ်။ ကဲကဲ နင်လဲ လုပ်စရာရှိတာ သွားလုပ်တော့၊ ပိုက်ဆံကို သေသေချာချာလဲ သိမ်းအုံး၊ တော်ကြာ ငါ့မိန်းမ ပြန်လာလို့ တွေ့သွားရင် မေးနေအုံးမယ်”နောက် ၂ ရက်လောက်ကြာတော့ ခင်ဝိုင်းကို ကျုပ်အတွက် ထမင်းပွဲ ပြင်ပေးနေတုန်း ကျုပ်က တိုးတိုးလေး ကပ်မေးလိုက်တယ်၊ ကျုပ်က မနက်စာကို ၁၀ နာရီလောက် စားတတ်တာ၊ ကျုပ်မိန်းမက အဲဒီအချိန် ဘုရားခန်းထဲ ဘုရားရှစ်ခိုးလို့ ကောင်းတုန်း။ အဲ သူထမင်းစားချိန် ၁၂ နာရီလောက်ကျတော့ ကျုပ်က ကော်ဖီလေး မုံ့လေး ထပ်စားပေါ့၊ “ဟဲ့ ဘယ်လိုလဲ ခင်ဝိုင်း၊ ငါပြောတာ လုပ်မလား” “မသိဘူးဘဘကြီး၊ သမီးဘာလုပ်ရမလဲ မသိဘူး” ကြည့်ရတာ ခင်ဝိုင်းလဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေပုံဘဲ။ သူ့ စိတ်ထဲ ပိုက်ဆံလဲ လိုချင်တယ်၊ ကြောက်လဲကြောက်၊ ရှက်လဲ ရှက်တဲ့ သဘော။ ကျုပ်လဲ ဘာမှမပြောတော့၊ ထမင်းကိုဘဲ ခပ်ဖြေးဖြေးစားရင်း “ကဲ ဒီလို လုပ်ဟာ၊ ငါတို့ စမ်းကြည့်ရင် မကောင်းဘူးလား၊ နင် လုပ်နိုင်ရင်လုပ်၊ မလုပ်နိုင်လဲ မလုပ်နဲ့၊ ငါလဲ စမ်းတာစမ်းရတယ်၊ ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ မသိဘူး၊ နင်လဲ မသိဘူး။ စဉ်းစားနေတာ ကြာတယ်။ စမ်းကြည့်မယ်။ ကဲ သဘောတူလား” “ဘဘကြီးကလဲ အတင်းဘဲ” “ဟဲ့ ငါက အတင်းမဟုတ်ဘူး။

နင်လဲ ပိုက်ဆံလိုတယ်၊ ငါလဲ စမ်းကြည့်ချင်တယ်၊ ကဲ နင်မလုပ်ချင်လဲ ပြီးရော၊ တော်ကြာ ငါကဘဲ နင့်ကို အတင်းလုပ်သလိုလို ဘာလိုလို လေသံလာမပြစ်နဲ့၊ ငါလဲ သူများ သဘောမတူတဲ့ အလုပ် မလုပ်ဘူး” “အာ ဘဘကြီးကလဲ သမီးက အဲ့လို သဘောနဲ့ ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး” “ဟဲ့ အဲ့ဒီသဘောမဟုတ် ဘာသဘောလဲ၊ အဲဒါပေါ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းကို မရှိဘူး၊ လုပ်ရင် လုပ်မယ်၊ မလုပ်ရင် မလုပ်ဘူး၊ အေး လုပ်ရင်လဲ စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ လုပ်မှ၊ နားလည်လား စိတ်ပါလက်ပါ ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ၊ အာ ဒါတွေငါမပြောချင်ဘူး၊ နင် စိတ်ပါလက်ပါ မရှိလဲ နောက် ငါမလုပ်ရုံဘဲ” “အင်းပါ အင်းပါ၊ ဘဘကြီးကလဲ သမီးဒီလောက် ဒုံးမဝေးပါဘူး၊ သမီးကကြောက်တာ၊ အဲဒါပြောတာ” “ကြောက်ရအောင် ငါက သွေးစုတ်ဖုတ်ကောင်တွေလို နင့်ဂုတ်သွေး ဖေါက်စုတ်မှာမို့လို့လား၊ တခါတည်း မပြောလိုက်ချင်ဘူး” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလဲ၊ သမီးက ဘာမှအတွေ့အကြုံမှ ရှိတာမှ မဟုတ်တာ၊ အဲဒါ ကြောက်တာပေါ့” “အေး ငါကလဲ နင် အတွေ့အကြုံမရှိလို့ ဒါမျိုးလုပ်တာ၊ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားဆို ဘာလုပ်မလဲ၊ ဒါကို အခါတရာလောက် ရှိနေပြီ ပြောနေရတာ၊ နင် အတွေ့အကြုံရှိတာ မရှိတာ ငါပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ နင်လုပ်မလား မလုပ်ဘူးလား ဒါကိုမေးနေတာ” “အင်းပါ အင်းပါ၊ ဘဘကြီးကလဲ၊ ဒါဘဲနော် သမီးကို မုံ့ဘိုး ကောင်းကောင်းပေး ခစ် ခစ် ခစ်” “အေး ဒါတော့ မပူနဲ့၊ ငါမှာ အပေါဆုံးက ခြေတလုံးမွေး ပြီးရင် ပိုက်ဆံဘဲ၊ နင်တို့ခေတ်ချာတိတ်တွေ ရဲ့ စကားလေ၊ ဟား ဟား ဟား ဟား” “ခစ် ခစ် မိုက်တယ်၊ ဘဘကြီးက ခေတ်မှီတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်” သူကဘဲ ငွေလိုတာလား၊ ကျုပ်ကဘဲ အဆွယ်ကောင်းတာလား၊ ဒီလိုနဲ့ဘဲ ခင်ဝိုင်း ကျုပ်ကမ်းလှမ်းတဲ့ အလုပ်ကို လက်ခံလိုက်ရော။“ဟဲ့ ခင်ဝိုင်း” “ရှင် ဘဘကြီး” “ငါ့ မိန်းမ သွားပလား” “ဟုတ်၊ စောစောကဘဲ ထွက်သွားတယ် ဘဘကြီး၊ အရင် ကြိုနေကျ ကားဘဲ လာကြိုသွားတာ” “ဒါဆို ငါတို့ အလုပ်စမယ်၊ အိမ်ရှေ့သံဘာဂျာ တံခါး သေသေချာချာ ပိတ်ပြီး သော့ပါ ခတ်ထားလိုက်” “စောစောကဘဲ မေမေကြီး ထွက်သွားတုန်းက ခတ်ထားလိုက်တယ် ဘဘကြီး” “လာ အပေါ်ထပ်သွားမယ်၊ အောက်ထပ်က မတော်တဆ ဧည့်သည်လာရင် တွေ့သွားမယ်” “ဘဘကြီး” “ဘာလဲ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး၊ တမျိုးကြီးဘဲ” “ဘယ်နေရာ တမျိုးလဲဟ” လှေကားပေါ် အတူတက်လာရင်း ပြောမိကြသည်။ “စိတ်ထဲကပြောတာ၊ ခစ် ခစ် ခစ်” “ဟဲ ဟဲ လူရော တမျိုးမဖြစ်ဘူးလား” “ဖြစ်သလိုလိုဘဲ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ရီဘဲ ရီချင်နေတယ်၊ ဘဘကြီးကလဲ ကြံကြံဖန်ဖန်” “နင်ကလဲ လူဆိုတာ ဒီလိုဘဲပေါ့ဟ၊ အသက်ရှည်အောင် ကြံဖန်နေထိုင်ရတယ်ဟ၊ ရီမနေနဲ့၊ လာ ငါ့ပေါင်ပေါ်ထိုင်” ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ပေါင်ပေါ် တစောင်းလေး ဝင်ထိုင်ဘို့ လုပ်တော့ “နင်ကလဲ မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွထိုင်ပါဟ” “ထမီကြီးနဲ့ တုတ်နေတာကို” “ထမီ ဆွဲတင်ပြီး ခွထိုင်ပေါ့ဟ” “အာ ဘဘကြီးကလဲ၊ သမီးတော့ ငရဲ ကြီးတော့မှာဘဲ” “ငရဲက ဘယ်လိုလာကြီးမှာလဲ ပြောပါအုံး” “ထမီကြီးနဲ့ ခွတော့ ကြီးမှာပေါ့” “ဒါဆိုလဲ နင့်ထမီ ချွတ်ချပြီး ခွဟာ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလဲ” ခင်ဝိုင်းက ရယ်ရင်း ကျုပ်ပြောသလို သူ့ထမီကို ပေါင်လယ်လောက်ထိ ဆွဲမရင်း ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် ဝင်ထိုင်တယ်။

သူ့ပေါင်ကတော့ ဝင်းသား။ “လာ ရှေ့တိုး” ကျုပ်က သူ့ခါးနှစ်ဘက်ကို ကိုင်ရင်း ကျုပ်ပေါင်ရင်းနားရောက်အောင် ဆွဲလိုက်တော့ သူကအလိုက်သတိဘဲ တိုးလာတယ်။ ကျုပ်က ခင်ဝိုင်းကို သေချာကြည့်ပြီး “နင်က လှလာတယ်ဟ၊ အရင်ကနဲ့ကို မတူတော့ဘူး” “ဘဘကြီး ထင်လို့ပါ” “ထင်တာမဟုတ်ဘူး၊ သိနေတာ၊ အသားအရည်ကလဲ အိနေတာဘဲ” ကျုပ်လက်က ခင်ဝိုင်း ခန္တာကိုယ် အနှံ့ပွတ်ကစားရင်း ပြောတော့ “ဘဘကြီးနော် လုပ်မပြောနဲ့” “မပြောပါဘူးဟ၊ တကယ်ဘဲ နင့်အသားက ထိလို့ကောင်း ကိုင်လို့ကောင်း” ပါးစပ်ကလဲ သူ့ကို ချီးမွှန်းခန်း ဖွင့်ရင်း ခင်ဝိုင်း ဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကို ရင်ပွင့်သွားအောင် ကြယ်သီးဖြုတ်လိုက်တယ်၊ အတွင်းက ခပ်ဝါဝါ ခါးရှည်ဘော်လီပေါ်လာတော့ “နင်ကလဲ ဘရာစီယာလေး ဘာလေး ဝတ်ပါဟ” “ရှိမှ မရှိတာ” “ဒီနေ့ ပိုက်ဆံရရင် သွားဝယ်” “သမီးပိုက်ဆံနဲ့ မဝယ်ပါဘူး” “ဟား ဟား ငါ ဘရာစီယာဘိုးရော စစပ်ပိုင်ဒါ ဘိုးရော ထပ်ပေးမယ်ဟာ၊ သွားဝယ်” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်” “ဖြုတ်ပေးစမ်းပါအုံးဟ၊ နင့် နောက်က ဂျိတ်က ငါ ဖြုတ်လို့ မရဘူး” ဘယ်နခုနှစ် ထဲက ဘော်လီလဲ မသိ၊ ဂျိတ်က တော်တော်ဖြုတ်မရ၊ ကျုပ်ပြောတော့ ခင်ဝိုင်းက ပုခုံးသိုင်း ကြိုးကို ဖြုတ်ချလို့ အင်္ကျီတွင်းကနေ လက်လျိုထုတ်ပြီး ပတ်ထားတဲ့ ဘော်လီကိုဂျိတ်ကို ရှေ့ဘက် ဆွဲလှည့် လိုက်တယ်၊ နို့အစုံက ဘော်လီအုံထဲက လွတ်ပြီး ပေါ်လာတယ်။ ပြီးတော့ တဖြတ်ဖြတ်ဖြင့် ဂျိတ်တွေကို ဖြုတ်လိုက်တယ်၊ ကျုပ် စိုက်ကြည့်နေတော့ “သမီးရှက်လာပြီနော်” ပြောရင်း သူ့မျက်နှာ သူ့လက်ဖြင့် အုပ်လိုက်သည်။ “ဟား ဟား ဟား ဟား နင့် နို့က တကယ့် အပျိုနို့ စစ်စစ်လေးဘဲ လုံးပြီး ဝန်းနေတာဘဲ” “အပျိုနို့ဘဲဟာ” “အေးပါ၊ ငါကလဲ အပျိုနို့လေးဘဲလို့ ပြောတာပါ၊ အပျိုနို့ စစ်တာ နို့သီးခေါင်းတောင် မထွက်သေးဘူ” ကျုပ်က ပြောလဲပြော အတွင်းထဲ နစ်ဝင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းကို လက်ညိုးနဲ့ အသာပွတ်လိုက်တယ် “အိ ယားတယ် ဘဘကြီး” ခင်ဝိုင်း ကိုယ်က တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကျုပ်လက်ကို လာကိုင်တယ်။ “လူယားတာလား စိတ်ယားတာလား” “လူ ခစ် ခစ် ခစ်” “စိတ်ရော” “သိဘူး” “ဟား ဟား ဟား ဟား” ပြောရင်း ဆိုရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က ကြယ်သီးပြုတ်နေသည့် အင်္ကျီရော ဘော်လီပါတပြိုင်ထဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ “အဲဒါမှ တကယ် အသက်ရှည်ဆေးဟ၊ အပျိုနို့ စစ်စစ်လေးကို တဝကြည့်တာ အသက်ရှည်တယ်တဲ့” “သမီးတော့ မယုံပါဘူး” “ငါတော့ ယုံတယ်၊ ခု နင့်နို့ကို ငါကြည့်နေတာ ငါ့စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးပြီး လူက နှစ် ၂၀ လောက် ငယ်သွားသလိုဘဲ” “ဟုတ်လို့လား ဘဘကြီးကလဲ လျှောက်ပြောနေ” “နင်က အဘိုးကြီးမှ မဟုတ်တာ ဘယ်သိမလဲ၊ နင်လဲ ငါကြည့်တာ စိတ်နဲ့ ကြည်နူးနေမှ အစွမ်းက ပိုထက်တာ၊ ငါကြည့်တာ နင်သဘောကျလား” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလဲ ဘာတွေ လာမေးနေလဲ မသိဘူး” “ဟဲ့ အဲဒါ အရေးကြီးတယ်ဟ၊ နို့ကြည့်တိုင်း အသက်ရှည်တယ်ဆို ငါ အင်္ကျီအရောင်းဆိုင်က မိန်းမအရုပ်ဝယ်ပြီး အိမ်မှာထားထားမှာပေါ့။ ငါကလဲ နင့်နို့ကို ကြိုက်လို့ကြည့်။

နင်ကလဲ ငါကြည့်တာ ကြိုက်နေမှ စိတ် စိတ်ချင်း ဓါတ်ကူးပြီး အသက်ရှည်ရော” “မယုံပါဘူး၊ လျှေက်ပြောတာ၊ သမီး သဘောကျ မကျ ဘဘကြီး မသိနိုင်ပါဘူး” “သိတာပေါ့ဟ၊ နင်သဘောကျရင် အလိုလို အထဲဝင်နေတဲ့ နို့သီးလေး ပြူထွက်လာတာ၊ ငါ သေသေချာချာ အဲဒီ အသက်ရှည်နည်းကို လေ့လာထားတာ နင်လိမ်လို့ မရဘူး” “ဘဘကြီးကလဲ သူ့ဖာသာ အထဲဝင်နေတာ ဆွဲထုတ်မှ ထွက်မှာပေါ့၊ သဘောကျတာနဲ့ မထွက်ပါဘူး” “ကဲ ငါပြောတာ မှန် မမှန် စမ်းမယ်၊ နင် ငါ့ကို ကြည့်နေ၊ ငါက နင့် နို့ကို ကြည့်မယ်။ နင့် စိတ်ထဲမှာ ငါက နင့်နို့ကို ကြည့်နေတာ နင်သဘောကျနေတယ်ပေါ့၊ ဥပမာဟာ နင့်ရီးစားက နင့် နို့ကို ကြည့်နေတယ် သဘောထားလိုက်” “သမီးက ရီးစားမှ မရှိတာ” “မရှိလဲ နင်ကြိုက်တဲ့ကောင် တကောင်ကောင်ကို ရီးစားလို့ သဘောထားလိုက်ဟာ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်” “ငါကလဲ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲက အရမ်းကြိုက်လာပြီး လက်နဲ့လာထိမယ်၊ နင့် နို့သီးကို ငါဆွဲ မထုတ်ဘူးနော်၊ နင့်နို့ကို ထိရင်း ထိရင်း နင်လဲ စိတ်ထဲက ယားလာမယ်၊ သဘောကျလာမယ် ဆို အလိုလို နို့သီးလေးက ထွက်လာရော၊ စောစောက ငါထိကြည့်တော့ နင်ယားတယ်ဆို” “ဒါက လာထိတော့ ယားတာပေါ့” “အေး ယားတာက သတ်သတ်၊ စိတ်ကသဘောကျပြီး ဖြစ်လာတာက သတ်သတ်၊ စိတ်က သဘောကျလာမှ နို့သီးက ထွက်မှာ၊ ကဲ စမယ်၊ ခပ်တည်တည်နေ၊ ပြုံးဖြဲ မနေနဲ့” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလဲ ရီရတယ် ခစ် ခစ်” “ရီရတယ် လုပ်မနေနဲ့၊ ဒီနေ့ ကတော့ နင့် နို့သီးထွက်လာရင် ပြီးပြီ၊ နောက်တခေါက်မှ နောက်တဆင့်” “နောက်တဆင့်က ဘာလဲ” “နောက်တဆင့်က ခနထားအုံး၊ ခု အဆင့်ကိုဘဲ အရင် အောင်မြင်အောင် လုပ်ရမယ်၊ ကဲ စမယ်၊ နင့် ရင်ကို နဲနဲကော့လိုက်၊ အဲဒါမှ ကြည့်လို့ပိုကောင်း” ကျုပ်က သူ့ခါးကို ဆွဲကိုင်ရင်း ကျုပ်ဘက် ဆွဲလို့ ရင်ကိုကော့ခိုင်းတော့ “အင်း၊ အင့်” ခင်ဝိုင်းက သူ့အလုပ်ကိုသူ ပီပီပြင်ပြင်လုပ်တာလား၊ ဘာလားတော့ မသိ စေတနာ ဘလဗွ ဖြင့် အင့် ကနဲ အသံတောင် ထွက်ပြီး ရင်ကို ကော့ပေးသည်။ မျက်နှာကတော့ မချိုမချဉ်၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သူက စေတနာ ရှိတော့ ကျုပ်အတွက် လုပ်ရကိုင်ရ ပိုအဆင်ပြေသည်၊ ပြီးတော့ ကောင်မလေးက သိပ်တော့ မတုန်း။ နဲနဲလေး နားမလည်တာကလွဲပြီး ပြောရင် သဘောပေါက်လွယ်သည်။ ကလန်မဆန် လဲ မလုပ်။ အစကတော့ အပျိုစစ်လေး ဆိုတော့ အဆင်မှ ပြေပါ့မလား တွေးမိသော်လည်း လက်တွေ့မှာ ဒီလောက် မခက်၊ ပြီးတော့ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်း သိပ်မဖြစ်၊ ဒီအချက်က ကျုပ်အတွက် ပိုအဆင်ပြေနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ခင်ဝိုင်း နို့အုံက ကော့လိုက်တော့ ယောင်ယောင်လေး ချပ်သွားသော်လည်း ကြည့်လို့ကောင်းနေသေးသည်၊ ခါးကို ကိုင်ထားသည့် ကျုပ်လက်က တဖြေးဖြေးနှင့် တကိုယ်လုံးကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည်။

မကြာခင် အလိုလို နှစ်ယောက်သား အသံတိတ်ကာ အသက်ရှုသံ တဖြေးဖြေးကျယ်လာသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ကျုပ်ဓါတ်က တဖြေးဖြေးနှင့် ခင်ဝိုင်းဆီ ကူးသွားတာလားမသိ၊ တဖြေးဖြေးနှင့် ကျုပ်လက်ချောင်းတွေက ခင်ဝိုင်း နို့သီးနေရာလေးကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေရင်း အထဲဝင်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးက ကြွတက်လာသည်၊ ခင်ဝိုင်းကို ကိုကြည့်မိတော့ မျက်စိမှေးကာ ပါးစပ်ကို အသာလေးဟပြီး ပါးစပ်နှင့် အသက်ရှုနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ကြည့်ရတာ အပျိုရိုင်းကလေး အထိအတွေ့မှာ စိတ်ပါနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ကျုပ်ကလဲ ခင်ဝိုင်း အရသာ ခံစားနေမှန်း သိသည်နှင့် လုပ်လက်စကို မရပ်ဘဲ ခင်ဝိုင်းနို့သီးကို့အသာအယာ ဆက်ပွတ်ပေးနေ မိသည်။ နှစ်ယောက်သား သာယာမှု့အောက်မှာ ဘယ်လောက်ကြာကြာနစ်မြောသွားသည် မသိ၊ ရုတ်တရက် ဖြတ်ကနဲ လန့်နိုးသွားသလို ဖြစ်ကာ နှစ်ယောက်စလုံး တပြိုင်တည်း အသိက ချက်ခြင်း ဝင်လာသည်။ ဝင်လာသည်နှင့် “ကဲ ငါမပြောဘူးလား၊ အလိုလို နင့်နို့သီးခေါင်းထွက်လာပြီ တွေ့လား၊ ငါ မဆွဲထုတ်ဘူးနော်” ခင်ဝိုင်းက သူ့ကိုယ်သူ ငုံ့ကြည့်ပြီး “အယ်” ကနဲ အသံထွက်ကာ သူ့မျက်နှာကို ကျုပ်ရင်ခွင်နှင့် အပ်ထားလိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့ တိုးတိုးလေး “ရှက်စရာကြီး” ကျုပ်က သူ့ကို ခပ်ဖွဖွ ပြန်ဖက်ရင်း “အဲဒါမှ ငါ့အသက်ရှည်ဆေး အောင်မြင်တာဟ၊ နင် ငါကြည့်တာ ဓါတ်ကူးပြီး ထွက်လာတာ မဟုတ်လား” “ဘဘကြီးနော် လာမပြောနဲ့ သမီးရှက်တယ်” “ဟား ဟား ဟား ဟား အေးပါ အေးပါ၊ ကဲ ကဲ ရော့ရော့ နင့် ပိုက်ဆံ တသောင်းငါပေးမယ်၊ ရော့ဟာ တသောင်းငါးထောင်ယူလိုက်၊ ပိုပေးလိုက်မယ်၊ အဲဒါ နင် ဘရာစီယာရော စစပ်ပိုင်ဒါ ပါဝယ်” “ဟေး ဒါမှ ဘဘကြီး” “ပိုက်ဆံကို သေချာသိမ်းအုံး၊ တော်ကြာ နင့်အမေတွေ့ပြီး ဘယ်ကရလဲ ဘာညာ မေးနေမယ်” “သမီး သိပါတယ်။ ဖွက်ထားမှာ” ခင်ဝိုင်းကြောင့် မတောင်တာကြာတဲ့ ကျုပ်လီးတောင် ပြန်တောင်သွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကြာကြာတော့ မတောင် ခင်ဝိုင်းလဲ ကျုပ်နားက ခွာသွားရော တောင်နေတဲ့ လီးလဲ ပြန်ကျသွားရော၊ ဒါပေမဲ့ မဆိုး၊ ခင်ဝိုင်းကောင်းမှု့နဲ့ ကျုပ်သွေးသားတွေလဲ ပြန်လည်နိုးကြားလာတယ်ပြောရမယ်၊ ဘယ်လောက်ထိတောင် နိုးကြားသွားလဲ ဆိုတော့ အဲ့ဒီညက မမက်စဖူး တခါမှတောင် ပြန်မစဉ်းစားဖူးခဲ့တဲ့ ကျောင်းတုန်းက ရီးစားနဲ့ ချိန်းတွေ့တဲ့ အကြောင်း အိပ်မက်တောင်ပြန်မက်ပြီး မထွက်စဖူး သုတ်ရည်တောင် ထွက်လို့။ ကျုပ်မိန်းမကလဲ အိမ်မှာ ၂ ရက်လောက် ညိမ်နေတော့ ကျုပ်အဖို့ အသက်ရှည်ဆေး ထပ်မှီဝဲဘို့ အချိန်စောင့်နေရသေးတယ်။ သူကလည်း ၂ ရက်ခြား ၃ ရက်ခြားလောက်တခါ သူ့ သူငယ်ချင်း တစုနဲ့ အပျင်းပြေ မာကျောက် သွားကစားတတ်တယ်၊ ကြေးကတော့ မများပါဘူး။ အရှုံးအနိုင် ၃ – ၄ သောင်းလောက်ပေါ့။ ဒါကလဲ သူ့အတွက် အသက်ရှည်ဆေး တမျိုးလို့ ပြောလို့ရတာပေါ့။ ဒါကတော့ သူ့ဝါသနာ၊ ကျုပ်ကတော့ ဒါမျိုးတွေ ဝါသနာတော့ မပါဘူး၊ ကျုပ်ဝါသနာပါတာက မိန်းမ ကိစ္စ၊ ခုအသက်အရွယ်ထိ ကျုပ်က မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်ရင် နာမည်ပျက်မရှိဘဲ နေခဲ့ပေမဲ့ ကျုပ် အရင်က တိုးတိုးတိတ်တိတ် ရှုတ်ထားတာ နဲမှ မနဲဘဲ။ ပြောရရင် ကျုပ်က အဲဒီကိစ္စမှာ ပါရမီဘဲ ထူးနေလို့လား တော့ မသိ၊ ကျုပ်ရှုတ်သမျှ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ပြသနာ ကိုမတက်ခဲ့ဖူးဘူး၊ ကုန်ကုန်ပြောရရင် ကျုပ်ရှုတ်ခဲ့တဲ့ အလုပ် ကျုပ်မိန်းမတောင် မသိခဲ့ဘူး၊ ဒါကြောင့်လဲ ကျုပ်ကို လူရိုးလူကောင်းကြီး လို့ဘဲ သဘောထားပြီး အပျိုပေါက် အိမ်အကူမလေးနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ထားပြီး သူ့အသက်ရှည်ဆေး သူသွားရှာနေတာပေါ့၊ ကျုပ်အကျင့်ကလဲ သူများသားသမီးကို လိမ်လည်လှည့်စားပြီး မရှုတ်တတ်ဘူးဗျ။

ကျုပ် အခြေအနေ အမှန်ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြီး နှစ်ဦးသဘောတူ နားလည်မှု့နဲ့ဘဲ ဆက်ဆံခဲ့တာ၊ ကံကြုံလို့ ဆုံခဲ့တဲ့ သဘောပေါ့၊ အချိန်တန်ရင် သူ့လမ်းသူသွား ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွား ကြရမယ်ဆိုတာကို သိသိကြီးနဲ့ အမှားလမ်းကြောင်းထဲ ဇွတ်တိုးခဲ့တဲ့ အဖြစ်မျိုးချည်း ကျုပ်ဖန်တီးခဲ့တာ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်ကလဲ သူများသားသမီး အလကား စားရတယ် ဆိုတဲ့ တကိုယ်ကောင်းစိတ်နဲ့ မစားခဲ့ပါဘူး။ တကယ့်ကို စေတနာအပြည့်နဲ့ ကျုပ်လဲ တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က သူတို့ကို ပြန်ကူညီခဲ့တာ ဆိုတော့ လမ်းခွဲသွားလဲ တချို့အမျိုးသမီးတွေဆို ကျုပ်ကို ကျေးဇူးတောင် တင်လို့၊ ပြောရင် ကြွားတယ် ထင်မယ်၊ ကျုပ်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့ပြီး ကျုပ်ကူညီလို့ ခုချိန်မှာ ကိုယ်ပိုင်အလုပ်နဲ့ တကယ့်ကို ချမ်းချမ်းသာသာဖြစ်နေပြီး အပျိုကြီး နာမည်ခံထားတဲ့ အသက် ၅ ထိပ်စီးအရွယ် ၃ – ၄ ယောက်လောက် ရှိတယ်ဆို ခင်ဗျားတို့ ယုံမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်အသက်တောင်မှ ခု အသက်က ၆ ထိပ်စီး ဖြစ်နေပြီဆိုတော့ သူတို့က ဒီအရွယ်ရောက်ပြီပေါ့၊ သူတို့က ကျုပ်အတွက်ဆို အချိန်မရွေး ကျေးဇူးပြန်ဆပ်ဘို့ အဆင်သင့် ရှိတယ် ဆိုတာ ခုထိ ကျုပ်ကိုတွေ့ရင် ပြောတုန်း။ ခုလဲ ခင်ဝိုင်းနဲ့ ကိစ္စက ကျုပ် ပျင်းလို့ ဆပ်ဆော့တဲ့ ကိစ္စ၊ ဆပ်ဆော့တယ် ဆိုပေမဲ့ အနေကြာတော့ ကောင်မလေးကို ကျုပ်မျက်စိထဲ သဘောကျလာတာလဲ ပါတယ်၊ သူ့ကို ကူညီချင်တာလဲ ပါတယ်ပေါ့။ ကျုပ်အသက်အရွယ်နဲ့ ဆက်စ် ကိစ္စက အဓိက အရေးမကြီးပေမဲ့ သာယာမှု့ကိုတော့ ကျုပ်ဝါသနာအရ လိုချင်သေးတဲ့ သဘော၊ နောက်ပြီး ကျုပ်က ဒီ ၃ နှစ်လောက်အတွင်းမှာ လုပ်ငန်းတွေ အကုန်နီးနီးလောက် ရပ်လိုက်ပြီး အငြိမ်းစား ယူလိုက်တာကြောင့် တနေ့တနေ့ ပျင်းနေတာကလဲ ပါတာပေါ့။ လူကပျင်းနေတာနဲ့ ခင်ဝိုင်းရဲ့ ဘဝ အခြေအနေရယ်၊ တနေ့တခြား စိုပြေလာတဲ့ သူ့အလှရယ်၊ ကျုပ်ဝါသနာရယ် ပေါင်းစပ်ပြီး ကောင်မလေးကို လူတလုံး သူတလုံး ဖြစ်အောင် ကူညီဘို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာပါဘဲ။ ကူညီတယ် ဆိုပေမဲ့ ကျုပ်ရဲ့ ဝသီကိုက လူတယောက်ကို အလကား မကူညီတတ်ဘူးဗျ။ အတ္တဆန်တယ် ပြောချင်ပြော၊ အကျင့်ယုတ်တယ် ပြောချင်ပြော၊ ကျုပ်က လူတမျိုး၊ လူတယောက်အပေါ် ဘာအကျိုးမှ မမျှော်ကိုးဘဲ စေတနာ ထားတာမျိုး ကျုပ်မလုပ်တတ်ဘူး။ ကျုပ်ရဲ့သဘောက ငါ မင်းအပေါ် စေတနာရှိတယ်၊ မင်းလဲ ငါ့အပေါ် စေတနာ ပြန်ရှိ၊ တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က စေတနာပြန်ထားတာမျိုးကိုလိုချင်တာ။ ကျုပ်အပေါ် စေတနာ ပြန်မရှိလို့ကတော့ တခါစားပေါ့။ ကျုပ်က ပြန်လှည့်မကြည့်တော့တဲ့ လူစား။ ခင်ဝိုင်းနဲ့ ဇတ်လမ်း ပြန်ဆက်ရရင် ပထမ တရက် အခြေအနေအရတော့ သူလဲ ကျုပ်အပေါ် စေတနာ ထားတယ် ဆိုတာ တွေ့လိုက်ရတယ်ဗျ။ အပျိုစင်လေးဖြစ်တဲ့အပြင် ဗဟုသုတကလဲ မရှိတော့ ဒီကိစ္စကို နားမလည်သလို ဖြစ်နေပေမဲ့ ကျုပ်လုပ်ရပ် ကို မညင်းမဆန်ဘဲ စေတနာ ပြန်ထားတာ ကျုပ်ဆီက ရမဲ့ ငွေ ကြောင့်သက်သက် လို့တော့ ပြောလို့ မရဘူးဗျ။

ခင်ဝိုင်းက ငွေလိုချင်တယ် ဆိုတာ မှန်ပေမဲ့ သူ့ရဲ့ အမူအယာနဲ့ အပြောအဆိုက သူ့ ခန္တာကိုယ်ကို ရောင်းစားနေတဲ့ သဘောမျိုး မရှိဘူး ဆိုတာကျုပ်ရိပ်မိတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့ လုပ်ရပ်ကို သူကောင်းကောင်း သာယာသွားတယ် ဆိုတာ ကျုပ်သိလိုက်တာမို့ဘဲ။ အထိအတွေ့ကြောင့် သာယာတယ် ဆိုပေမဲ့ လူတယောက်အပေါ်ကို မနှစ်သက်ရင် ဘယ်လောက်အထိအတွေ့ကောင်းကောင်း သာယာမှု့က ဘယ်ဖြစ်လာမလဲ၊ ရွံရှာပြီး အော်ဂလီ ဆန်နေမှာပေါ့။ ခင်ဝိုင်း ကျုပ် အထိအတွေ့ကို သာယာတယ် ဆိုကတည်းက ကျုပ် အပေါ် သူစေတနာ ရှိတယ်ဆိုတာ ပေါ်လွင်နေတာဘဲ။ ပိုပြီး သေချာသွားတဲ့ အချက်က နောက်တနေ့ မှာ သူ ကျုပ်ကို ဆက်ဆံတဲ့ ပုံစံပြောင်းလာတာ သတိထား မိလိုက်တယ်။ အရင်လို ခပ်တန်းတန်း မဟုတ်တော့ဘဲ ပိုပြီး ရင်းရင်းနှီးနှီး နေလာသလိုဘဲ၊ ကျုပ် မိန်းမရှေ့မှာတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျုပ်စကားပြောကြည့်ရင် သိတယ်၊ “ခင်ဝိုင်း” “ရှင် ဘဘကြီး” “ငါပြောတဲ့ ဘရာစီယာ ဝယ်ပြီးပလား” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဝယ်ပြီးလို့ ခုတောင် ဝတ်ထားသေး” “ဘယ်တုန်းက ဝယ်လိုက်လဲ” “မနေ့က အိမ်အပြန် ဝင်ဝယ်လိုက်တာလေ၊ ၃ ထည်ဝယ်လိုက်တယ်” “ဟုတ်လား ပြစမ်း” “အွန့် ခု မပြပါဘူးနော်၊ ဘဘကြီးကလဲ မေမေကြီးလဲ မလစ်ဘဲနဲ့” “လစ်ပါတယ်ဟ၊ သူအပေါ်မှာ ဘုရားရှစ်ခိုးနေတဲ့ဟာ၊ နင် မဝယ်ရသေးပါဘူး၊ ငါ့ကို လာပြောနေ” ခင်ဝိုင်းက ထမင်းစားခန်းထဲကနေ အပြင်ကို ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ ချောင်းကြည့်ပြီး ကျုပ်ဘက်လှည့်လို့ ရုတ်တရက် သူ့အင်္ကျီကို ဆွဲပင့်ပြတယ်၊ “ကဲ တွေ့ပြီလား၊ တခါထဲ လူကို မယုံသလို ဘာလိုလိုနဲ့၊ ဟွန့်” “ဟား ဟား ဟား ဟား၊ ယုံပါတယ်ဟ၊ ငါက ကြည့်ချင်လို့ တမင်ပြောတာ” “ဟွန့်၊ ဘဘကြီးကတော့” “အော် ခင်ဝိုင်း” “ရှင့်” “နင် ရေချိုးရင် ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့ သေချာချိုး သိလား” “ဟင် ဘာလို့လဲ ဘဘကြီး၊ သမီးကိုယ်က နံနေလို့လား” “ဟဲ ဟဲ၊ နံနေရင် ငါ့ အသက်ရှည်ဆေးက မစွမ်းမှာ စိုးလို့ဟ” “သမီးသိပါတယ် ဘဘကြီးလဲ၊ အကုန်လျှောက်ပြောနေတာဘဲ ရှက်စရာကြီး” ပြောပြောဆိုဆို ခင်ဝိုင်း ကျုပ်အနားက ပြေးပါလေရော။ ကျုပ် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်း တီဗီက ချန်နယ်တွေ ဟိုပြောင်းဒီပြောင်း ပြောင်းရင်း မိန်းမနဲ့ ဘာညာ စကားပြောနေတုန်း အပြင်က တီ တီ နဲ့ ဟွန်းသံကြားတော့ ကျုပ်မိန်းမ ဆီမှ ဟဲ့ ခင်ဝိုင်း တံခါးလာပိတ်ထားတော့ ငါသွားတော့မယ် လို့ အသံထွက်လာတယ်။ အိမ်ရှေ့မှာ နှစ်ယောက်အတူတူ ဟိုဟိုဒီဒီပြောရင်း ကားလာကြိုတော့ ကျုပ်ထပိတ်ရင်ရရဲ့သားနဲ့ နောက်ဖေးက ခင်ဝိုင်းကို လှမ်းအော်ခိုင်းတယ်၊ ဒီလိုဘဲ ကျုပ်မိန်းမက ယောက်ကျားကို သေးသေးမွှားမွှား မခိုင်းတတ်၊ သူများကို ခိုင်းတာ အကျင့်က ဖြစ်နေပြီ။ ဒါကြောင့် သူ့ လက်တို လက်တောင်း ခိုင်းဘို့ အိမ်မှာ အိမ်အကူ မရှိလို့ မဖြစ်။ “ရှင် လာပြီ လာပြီ မေမေကြီး” ဆိုပြီး နောက်ဖေးက ခင်ဝိုင်း အပြေးထွက်လာသည်။ ပြီးတော့ အပြင်ထွက်သွားတဲ့ ကျု့ပ်မိန်းမကို တံခါးပေါက်က စောင့်ကြည့်ပြီး ကျုပ်မိန်းမကို လာကြိုသည့် ကား ထွက်သွားတော့မှ သံဘာဂျာတံခါးကို ပိတ်လို့ သော့ကို ခတ်လိုက်သည်။

ကျုပ်မှာက ကားရှိပေမဲ့ ခု အသက်ကြီးလာတော့ သိပ်မမောင်းတော့။ ဒရိုင်ဘာလဲ မခေါ်ချင်။ မိန်းမကတော့ အရင်ထဲက မမောင်း။ “အရင်ကြိုနေတဲ့ကားဘဲလား” “ဟုတ် ဘဘကြီး” “ကဲ နင့် အဒေါ်သွားပြီဆိုတော့ ငါ့အသက်ရှည်ဆေး စမယ်” ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ သူသိတယ် ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း ရယ်တယ်။ “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ခနလေးနော် ဘဘကြီး၊ သမီး အဝတ်တွေ အဝတ်လျှော်စက်ထဲ ထည့်နေတာ၊ ခလုပ်ဖွင့်ရအုံးမယ်” “အင်း ပြီးရင် အပေါ်လိုက်ခဲ့” “ဟုတ်” ပြောပြောဆိုဆို နောက်ဖေးဘက် ပြေးပြီးဝင်သွားတဲ့ ခင်ဝိုင်း ကိုကြည့်ပြီး ကောင်မလေး ကျုပ်အပေါ် စေတနာ ရှိတယ်ဆိုတာ ပိုသေချာသွားတယ်။ စေတနာသာမရှိလို့ကတော့ ရသမျှ အချိန်ဆွဲပြီး ပေကပ်ကပ်နဲ့ နေ နေမှာ ဆိုတာ အတွေ့အကြုံ များတဲ့ ကျုပ် ကောင်းကောင်းသိနေတယ်လေ။ အပေါ်ထပ် ကျုပ် ထိုင်နေကျ ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ပြီး မကြာဘူး ခင်ဝိုင်း လှေကားဝမှာ ပေါ်လာတယ်၊ မျက်နှာက ပြုံးစိစိ နဲ့၊ ကျုပ်နဲ့ တွေ့ရတာ ပျော်နေတာလား၊ ကျုပ်ဆေးက သူ့အတွက် ရီစရာ ဖြစ်နေတာလားတော့ မသိ၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် စူပုတ်နေတာထက်စာရင်တော့ အများကြီး ကောင်းတာပေါ့။ “လာခဲ့” ကျုပ်ပေါင်ကို လက်နဲ့ ပုတ်ပြရင်း ခေါ်လိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက သူ့ ထမီကို ဆွဲမပြီး အရင်တခေါက်ကလိုဘဲ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် ခွလိုက်တယ်၊ လူက ပြုံးစိစိနဲ့ အသံထွက် မရယ်ရုံ တမယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို ကြည့်ပြီး အပျော်ဓါတ် ကူးသွားလား မသိ တဟားဟား ရယ်တော့ သူကလဲ တခစ်ခစ် နဲ့ အသံထွက်ရယ်တယ်၊ ပြီးတော့ “ဘဘကြီးနော်” “နင်က ပြုံးစိစိလုပ်နေတာကိုး ငါ ရီမှာပေါ့” ပါးစပ်ကပြောပေမဲ့ လက်က ထုံးစံအတိုင်း သူ့ အင်္ကျီကို ရင်ဖွင့်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ချွတ်တော့ အလိုက်သင့်နေပေးတယ်၊ ကျုပ်ဆေးက ဘာလဲ သူသိနေတဲ့ သဘော။ ခင်ဝိုင်းက ဘရာစီယာလေးနဲ့၊ “နင်က ဘရာစီယာလေးနဲ့မှ ကြည့်ကောင်းတာဟ၊ နင့်ဘော်လီ အဟောင်းကြီးနဲ့ ကြည့်ရတာ စိတ်ပိန်လွန်းလို့” ပြောလဲပြော၊ သူ့နို့အုံကို ဘရာစီယာ အပေါ်က အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်၊ ကိုင်ရင်း အောက်ကနေ နို့အုံကို ကြွလာအောင် အပေါ်ကို တွန်းတင်ရင် ဖေါင်းတက်လာတဲ့ ရင်သားကို ကြည့်တော့ အုံက တော်တော်တက်သား၊ ကြည့်ရင်းနဲ့ ရုတ်တရက် ငုံ့နမ်းလိုက်တော့ “အို့၊ ဘဘကြီး” ခင်ဝိုင်းက လန့်ပြီး ရုတ်တရက် အသံထွက်လာတယ်။ ကျုပ် သူ့ရင်ခွင်မှာ အပ်ထားတဲ့ မျက်နှာကို ရုတ်တရက် မခွာဘဲ အတင်းတိုးပြီး ခပ်ကြာကြာလေး တဝကြီး နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ခေါင်းကို ခွာလို့ သူ့ကို ပြုံးကြည့်ပြီး “အဲဒါမှ တကယ့် အပျိုနံ့စစ်စစ်” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ တကယ်လား၊ တော်သေးတာပေါ့” “ဘာတော်သေးတာလဲ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးက နံတယ်လို့သာ ပြောရင် သမီးတော့ ရှက်တာနဲ့ သေပြီ” “ဟား ဟား ဟား ဟား၊ လာအုံး ထပ်နမ်းအုံးမယ်၊ အပျိုနံ့ကို” စောစောကလို နို့အုံကို တွန်းတင်လို့ မျက်နှာထပ်အပ်ရင်း ဟိုရမ်း ဒီရမ်း ရမ်းပေးလိုက်တော့ “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ နှုတ်ခမ်းမွေးကလဲ စူးလိုက်တာ ယားတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်” သူက ယားတယ် ပြောလေ ကျုပ်က ပိုလုပ်လေပေါ့၊ ကျုပ်လုပ်လေ သူက ရီလေ၊ ရီသာရီနေပေမဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကို မတွန်းထုတ်တဲ့ အပြင် ကျုပ်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လို့။ ကျုပ်လဲ သူ့ရင်အုံကို နမ်းရင်းနဲ့ ရုတ်တရက် သတိရပြီး “ပြစမ်း ပြစမ်း နင့် နို့သီးခေါင်းလေး ထွက်နေပလား” ပြောပြောဆိုဆို ဘရာစီယာကို အပေါ်တွန်းတင်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ နို့အုံကို ကြည့်တော့ နို့သီးခေါင်းလေး တဖက်က တဝက်လောက် ပြူထွက်လို့ “နဲနဲတောင် ထွက်နေပြီ” ပြောရင် နို့အုံ နှစ်ဘက်ကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် ညှပ်ကိုင်ရင်း လက်မနဲ့ နို့သီးခေါင်းပေါ် အသာအယာပွတ်ပေးလိုက်တော့ “အိ ဘဘကြီး” “ယားလို့လား” “ယားတယ်၊ တမျိုးဘဲ” “ခံလို့ကောင်းတယ် မို့လား” “ဘဘကြီးကလဲ ဘာတွေမေးနေမှန်း မသိဘူး” “မေးရတာပေါ့ဟ၊ နင့်စိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်နေတယ် သိမှ ငါက ဆက်လုပ်လို့ ရမှာပေါ့၊ တော်ကြာ နင့်စိတ်ထဲ ဘာမှ ခံစားမှု့ မရှိရင် ငါ့ အသက်ရှည်ဆေးက ဘာစွမ်းတော့မလဲ၊ ငါ လုပ်တာ အပိုဖြစ်နေတာပေါ့” “ဘဘကြီးကလဲ သမီး ပြောရမှာ ရှက်တဲ့ဟာ” “ရှက်မနေနဲ့ ငါမေးတာသာ အမှန်အတိုင်းပြော” “အာ ဘဘကြီးကလဲ” “ခံလို့ ကောင်းလားဆို” ခင်ဝိုင်းက ချက်ခြင်းတော့ ပြန်မဖြေ၊ ခနလေးကြာတော့မှ အသံတိုးတိုးနှင့် “အင်း” အင်းဆိုတော့ ကျုပ်လဲ ခပ်ဖွဖွလေး ဆက်ပွတ်ပေးရင်း တဖြေးဖြေး နို့သီးက တင်းပြီး စူထွက်လာတယ်။

“နို့သီးလေးတောင် ထွက်လာပြီ၊ ငါ ဒီနေ့ နင့် နို့ရည် သောက်မလို့” ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း ရုတ်တရက် မျက်လုံးပြူးပြီ “အို့ ဘဘကြီးကလဲ ကြံကြံဖန်ဖန်၊ နို့ရည် မထွက်ပါဘူး” “နင်က ဘာသိလို့လဲ၊ ဒီအတိုင်း ဘယ်ထွက်မလဲဟ၊ စုတ်သောက်မှ ထွက်တာ၊ အပျိုနို့ရည် ဆိုတာ တကယ့် အသက်ရှည်ဆေးဘဲဟ၊ အမြဲမထွက်ဘူး၊ ငါ ဒီလို လုပ်လို့ နင့်စိတ်ထဲ ခံလို့ကောင်းနေရင် တဖြေးဖြေးနဲ့ နို့အုံက တင်းလာပြီး ထွက်ရော၊ အဲဒါကို စို့သောက်ရတာ” “ဟုတ်လို့လား ဘဘကြီးကလဲ” “ဟုတ်ပါတယ်ဆိုမှ နင်မကြားဖူးဘူးလား၊ အပျိုနို့ရည် အသက်ရှည် ဆိုတာ” ကျုပ်လဲ ပါးစပ်က ထွက်ရာ သူ့ကို ပြောရင်း၊ ခုလို သူ့ကို ပြောရတာကိုက ကျုပ်အတွက် အရသာ ရှိသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ “မကြားဖူးပါဘူး” “ခု ကြားဖူးပြီမို့လား၊ အပျိုနို့ရည်က ခုလို အချိန်မှ ထွက်တာဟ၊ ငါလုပ်တာ နင်ခံလို့ကောင်းနေရင် နင့်စိတ်ထဲ အလိုလို နို့ရည် ထွက်ချင်စိတ်ပေါ်လာလိမ့်မယ်” “ဘဘကြီးကလဲ ကြံကြံဖန်ဖန်” “ကဲ နင်မယုံရင်ကြည့်၊ လာရှေ့တိုး၊ ငါ နင့်နို့ကို ငုံထားမယ်၊ နင် အရသာခံနေ၊ တဖြေးဖြေးနဲ့ နင့်စိတ်ထဲမှာ နို့ရည်ထွက်ချင်စိတ်ပေါ်လာလိမ့်မယ်၊ အဲလိုဖြစ်လာရင် ငါ့ကို အချက်ပေးလိုက်” “ဘယ်လိုပေးရမလဲ” “စို့တော့လို့ ပြောပေါ့” “အာ ဘဘကြီးကလဲ ရှက်စရာကြီး” “ကဲ ကဲ ရှက်ရင်လဲ ငါ့ကို လက်နဲ့ ၂ ချက် ၃ ချက်လောက် ပုတ်ပြီး အချက်ပေးလိုက်၊ အဲဒါဆို ငါစို့လိုက်မယ်” “ဟုတ်လား မဟုတ်လားလဲ မသိပါဘူး” “ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ်ဟာ၊ နင့်စိတ်ထဲ နို့ထွက်လာပြီထင်ရင် အချက်သာပေးလိုက်၊ ကဲ လာစမ်းပါ၊ ရှေ့တိုး” ခင်ဝိုင်းက တကယ်နားမလည်တာလား၊ ကျုပ် အညာကို တမင်ခံနေတာလားတော့ မသိ၊ ကျုပ်ပြောသမျှ အဟုတ်ကြီး မှတ်လို့။ ခင်ဝိုင်း ကိုကျုပ်ပေါင်ရင်းနားထိ ကပ်အောင် ဆွဲယူလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်က ပေါ့ပေါ့လေး အလိုက်သင့် ကျုပ်နားကပ်လာသည်။ ကျုပ်လဲ ပြောနေရင်း နို့သီးခေါင်းကို လက်ချောင်းနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားနေတော့ သူ့နို့အုံကလဲ တင်းပြီး နို့သီးခေါင်းဆို မာထောင်နေတာ။ သူလဲ တဖြေးဖြေး ပါးစပ်နဲ့ အသက်ပြင်းပြင်း ရှုနေသလို ဖြစ်လာတယ်၊ ကျုပ် သူ့နို့သီးတဖက်ကို ပါးစပ်နဲ့ လှမ်းငုံလိုက်တယ်။ “အို့ ဘဘကြီး” အသံတိုးတိုးထွက်လာပြီး ရင်ကို ကော့ပေးသည်။ ခင်ဝိုင်းလဲ ကျုပ်ကို အသက်ရှည်ဆေးတိုက်ချင်နေမှန်း သိသာနေသည်။ တဖက်က သူ့နို့ကို ငုံရင်း နို့သီးကို လျှာဖျားနဲ့ ကလိနေသလို၊ လက်ကလဲ နောက်နို့သီး တဖက်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည်။ သိပ်မကြာ ခင်ဝိုင်း အအင်းအင်း နဲ့ ဖီးတက်လာပြီး ကျုပ်လယ်ကို သိုင်းဖက်ထားတဲ့ လက်နှင့် တဖြတ်ဖြတ်ပုတ်ရင်း ကော့လာသည်။ အဲဒီတော့ ကျုပ်လဲ နို့သီးကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စို့ပေးလိုက်တယ်။ ခပ်ကြာကြာလေး အားရပါးရစို့ပြီးတော့မှ နို့သီးကို လွှတ်ပြီး “နင် နို့ရည် ထွက်ချင်စိတ် ဖြစ်လို့ အချက်ပေးတာမို့လား” “အင်း၊ ရှက်စရာကြီး ဘဘကြီးရာ၊ တကယ်ရော ထွက်ရဲ့လား” “ထွက်တာပေါ့။ ချိုနေတာဘဲ” “မဟုတ်ဘဲနဲ့” “မဟုတ်ဘဲ ငါကပြောမလား၊ ခန နားအုံးမယ်၊ နောက်တဖက်ကျန်သေးတယ်” “ဟုတ်တယ်နေမှာ၊ တကယ်ဘဲ ထွက်တယ်ထင်တယ်၊ သမီးစိတ်ထဲမှာလဲ နို့ထွက်သွား သလိုဘဲ” “ထွက်ပါတယ်ဆို၊ ထွက်လို့ပေါ့ ငါတောင် အားပြည့်သွားတာ။

ဒီမှာ နင်မတွေ့ဘူးလား” သူ့ တင်ပါး နှစ်ဘက်ကို ကိုင်ပြီး ကျုပ်ပေါင်ကြားက တင်းနေသည့် အရာကို ကျုပ်ကို ခွထားတဲ့ သူ့ပေါင်ကြားနှင့် ထိပြီး သတိထားမိသွားအောင် လုပ်ပြတော့ “အဲတော် အဲဒါ ဘဘကြီး ဟိုဟာ ဖြစ်လာတာမို့လား” “အေးလေ အသက်ရှည်ဆေးက စွမ်းတော့ ငါတောင် လူပျိုစိတ် ဖြစ်လာတာ” “အဲဒါဆိုရင်တော့ သမီးတော့ ဒုက္ခပါဘဲ” “ဘာဒုက္ခလဲ” “တော်ကြာ ဘဘကြီးက ဟိုဒင်းလုပ်ရင် သမီးဒုက္ခရောက်မှာပေါ့” “နင်ကလဲ ငါ့ ဆေးက အပျိုစစ်ဘို့လိုသေးတယ်ဟ၊ ခုဟာက ဆေးစွမ်းတဲ့အကြောင်း နင့်ကိုပြတာ၊ နင်က ဘာတွေ လျှောက်တွေးနေတာလဲ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် သမီးက လန့်သွားလို့” “လန့်မနေနဲ့ နင်ပြောတဲ့ ဟိုဒင်းက ဟိုဟာ အကြာကြီး ဖြစ်နေမှ ရတာ၊ ခုကြည့် ဟိုဟာတောင် မဖြစ်တော့ဘူး၊ တွေ့လား” ဟိုပြော ဒီပြော နှင့် နဲနဲလေး ပြန်ပျော့သွားတာမို့ သူသတိထားမိအောင် ထပ်ပြတော့ “နဲနဲတော့ ဖြစ်နေသေးတယ် မို့လား” “အေး နဲနဲတော့ ကျန်တာပေါ့ဟ၊ ကဲ နောက်နို့တဖက်က နို့ရည်သောက်အုံးမယ်၊ ကဲ နဲနဲကြွအုံး ငါ့ စို့လို့ မှီအောင်” ကျုပ်ပြောတော့ ခင်ဝိုင်းက သူ့ဒူးနှစ်ဘက်ကို ဆိုဖာပေါ် အားပြုထောက်ကာ သူ့နို့ ကျုပ်ပါးစပ်နှင့် မှီအောင် ကြွပေးသည်။ ပြောလို့ပြောတာမဟုတ်၊ ကျုပ် လူအရွေးမှန်သား၊ ခင်ဝိုင်းက အကင်းလဲ ပါးသလို၊ စေတနာလဲ ရှိတယ်။ နောက်ထပ် ၂ ကြိမ်လောက် ကျုပ် နို့ရည်ဘဲ မှန်မှန် စို့ပေးလိုက်တယ်။ အဆင့်မတက်သေး၊ ကြာတော့ ခင်ဝိုင်းလဲ ကျုပ်အပြောကို မရှက်တော့ တဲ့အပြင် လုပ်ရကိုင်ရတာလဲ ပိုအဆင်ပြေလာတယ်။ သူ့ဆီက ကျုပ် နို့စို့တာ ခံလို့ကောင်းတယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်းလဲ ရှက်ရှက်နဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲ ဝန်ခံလာတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဆေးကြောင့် ကျုပ် ဟိုဟာ ဖြစ်မဖြစ် စမ်းတတ်လာတယ်။ စမ်းတယ်ဆိုတာက လက်နဲ့ကိုင်ပြီး စမ်းတာမဟုတ်တော့ အောက်ပိုင်းက အဝတ်ဝတ်ထားပေမဲ့ ကျုပ် ပေါင်ကြားနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားလဲ ရင်းနှီးလာတယ်။ ပြောရရင် ခင်ဝိုင်းလဲ ကျုပ်ကို အသက်ရှည်ဆေး ကျွေးနေတယ် ဆိုပေမဲ့ ကျုပ် ရဲ့အထိအတွေ့ကို ကြိုက်နေတယ်ဆိုတာကိုတော့ ကျုပ်ကောင်းကောင်းသိတယ်။ သူလဲ သွေးသားနဲ့ လူဆိုတော့ အထိအတွေ့ကို ဘယ်လွန်ဆန်နိုင်ပါ့မလဲ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်က သူပစ်ပစ်ခါခါ လုပ်လို့ ရတဲ့ ပုံမျိုးလဲ မဟုတ်။ ကျုပ်ဘက်ကျုပ်ယက်ပြီး ပြောရင် ဘာမှမသိတဲ့ အရိုင်းလေး ခင်ဝိုင်း ကျုပ်လို အဘိုးကြီးကို ချစ်နေပြီ လို့တောင် ဆိုလို့ရတယ်၊ ဒီနေ့တော့ ထုံးစံအတိုင်း နို့ရည်ကောင်းကောင်းသောက်ပြီး၊ အနားယူမှိန်းနေရင်း နောက်တဆင့်တက်ဘို့ စကားလိုက်တယ်။ “ခင်ဝိုင်း” “ဟင်” “ငါပြောမလို့၊ နင့်ကို ပြောရမှာ အားလဲနာတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မပြောရင်လဲ မဖြစ်ပြန်ဘူးဟ” “ဘာလဲဟင် ဘဘကြီး၊ ခင်ဝိုင်းကို ပိုက်ဆံပေးတာ များနေလို့လား” “အာ နင်ကလဲ ပိုက်ဆံကိစ္စ မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ပိုက်ဆံက အရေးမကြီးဘူး၊ ငါပေးနိင်လို့ ပေးတာ၊ ငါပြောမှာက အသက်ရှည်ဆေးကိစ္စ” “အသက်ရှည်ဆေးက ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ မစွမ်းတော့လို့လား” “အာ နင်ကလဲ ပြောလိုက်ရင် သောက်တလွဲ၊ စွမ်းတာပေါ့၊ အရင်ကထက်တောင် ဟိုဟာဖြစ်တဲ့အချိန် ကြာလာတဲ့ဟာ၊ ဒီမှာ အခုထိ ဖြစ်နေတုန်း၊ နင်သတိမထားမိဘူးလား” ခင်ဝိုင်း မသိဘဲ နေမှာမဟုတ်၊ သူ ခွထားတာ အားပြည့်နေတဲ့ ကျုပ်ဟာပေါ် ကျကျနန။

ဟိုတခေါက်ထဲက သူ ကျုပ်ဟာပေါ် ကျကျနန ခွတတ်လာတယ်။ “ဒါဆိုဘာလဲဘဘကြီး၊ ပြောပါ သမီးကို အားမနာပါနဲ့” “နင်လဲသိမှာပေါ့၊ အသက်ရှည်ဆေးက နင့်တကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီး ကြည့်တာလဲ ပါတယ်လေဟာ” “အယ့် . . .” ခင်ဝိုင်းက ရှက်တာလား ဘာလားတော့ မသိ၊ အယ့် ကနဲ ဖြစ်ပေမဲ့ သိပ်ပြီး ရှက်ယောင်မပြ “ဟုတ်တယ်ဟ၊ အမှန်က နင့်တကိုယ်လုံး ချွတ်ရမှာ ငါက အားနာနေပြီး ပြောမထွက်လို့၊ ဒါပေမဲ့ဟာ မပြောရင်လဲ မရဘူး၊ ခု ဆေးကစွမ်းနေတော့ သူ့နည်းအတိုင်း လုပ်မှ အစွမ်းက ပိုထက်မှာမို့လို့ အားနာနာ နဲ့ဘဲ ပြောရတာ” ခင်ဝိုင်းက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ သူ့မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်၊ ကျုပ်ကလဲ သူ့ကြောကို ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ခနကြာမှ တိုးတိုးလေး “တော်ကြာ ဘဘကြီး သမီးကို ရွံသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” သူ့ပြောပုံက မချွတ်တာမဟုတ်၊ သူ့ဟာ ကျုပ်မြင်ပြီး ရွံမှာတဲ့၊ ကျုပ်ကြုံခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေ တယောက်မှ ဒီလိုမပြောဘူး၊ “အပျိုစစ်စစ်လေးဟာက ရွံစရာ မရှိပါဘူးဟ” “သမီးကတော့ ဘဘကြီး ရွံမှာဘဲ ကြောက်တာ” “ကဲဟာ ငါရွံ မရွံ ချွတ်ကြည့်မှာဘဲ သိမှာဘဲ၊ ကဲ လာ ဒီမှာအိပ်ချလိုက်” ကျုပ်ကို ခွထိုင်နေတဲ့ ခင်ဝိုင်းကို အသာပွေ့ပြီး ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်တယ်၊ ကျုပ်ဆိုဖာက ရှည်လဲရှည်၊ ကျယ်လဲကျယ်၊ ၃ ယောက်လောက်ကောင်းကောင်းထိုင်လို့ရတဲ့ loveseat ဆိုတော့ ခင်ဝိုင်း ကောင်းကောင်းလှဲချလို့ရသည်။ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်သင့်လှဲချရင်း သူ့မျက်နှာကို သူ လက်ဝါးနဲ့ အုပ်လိုက်တယ်၊ ကျုပ်က သူ့နောက်မှာ ထိုင်ရက်။ “ကန်တော့နော် ကန်တော့ ဘဘကြီး၊ သမီး ရှုးတွေ ထွက်ကျထားလား မသိဘူး” ရုတ်တရက် သူဘာပြောလဲ ကျုပ်သဘောမပေါက်၊ “ဘာလဲဟ၊ ဘာရှုးထွက်ကျတာလဲ” “ဟို ဟိုလေ စောစောက ဘဘကြီး နို့ရည်သောက်တာ သမီး ရှုးတွေ ထွက်ကျလား မသိ၊ အဲဒါ ညစ်ပတ်ပြီး ဘဘကြီး ရွံမှာစိုးလို့၊ ရေနဲ့ အရင်သွားဆေးလိုက်ရမလား” အော် ခုမှ သဘောပေါက်တယ်၊ ကျုပ်စောစောက သူ့နို့ရည်သောက်တော့ ဖီးလာပြီး အောက်က အရည်ကြည် လိုက်ထားတာကို သူရှုးထွက်တယ် ထင်နေတာထင်ပါရဲ့၊ အဲဒါကျုပ်ကို ပြောချင်လို့ ရှက်ရှက်နဲ့ မျက်နှာကို အုပ်ပြီး ပြောတာကိုး၊ ခင်ဝိုင်း တကယ့်ကို ဘာမှ မသိပါလား၊ ဒီခေတ်ကြီးမှာ သူ့လိုလူမျိုး ရှိသေးတာ အံ့ပါရဲ့။ “နေပါအုံး၊ ငါကြည့်အုံးမယ်၊ နင့်ထမီကြီး ဆွဲတင်လိုက်၊ တော်ကြာ နင့်ထမီကိုင်ပြီး ငါဘုန်းနိမ့်နေအုံးမယ်” ကျုပ်ဘေးမှာ ဒူးနှစ်ဘက်ထောင်ပြီး ပက်လက်လဲနေတာမို့ ပေါင်ရင်းလောက်ထိ လန်တက်နေတဲ့ ထမီကို ကျုပ် မဆွဲချွတ်ချင်တာကြောင့် သူ့ကို ပြောလိုက်တော့ မျက်နှာကို အုပ်ထားတဲ့ လက်ကိုဖယ်လို့ သူ့ထမီကို လုံးလိုက်ရင်း ဘိုက်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ အောက်ကတော့ အသစ်နီးပါး တောက်ပြောင်နေတဲ့ အသားရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး၊ အဖွားကြီး စတိုင် ပွယောင်းယောင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီတော့ မဟုတ်၊ ခေတ်ဆန်ဆန် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပေါင်ရင်းပြတ်ပြတ်နဲ့ ဂွကြားကိုသိုင်းအုပ်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ၊ ခင်ဝိုင်းက ဝယ်တတ်သားဘဲ၊ ဒူးနှစ်ဘက်ကို ထောင်ပြီး စေ့ထားတာမို့ ဂွကြားကို ကောင်းကောင်းမတွေ့၊ ကျုပ်က အချိန်ဆိုင်းမနေဘဲ သူ့ဒူးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲကားလိုက်တော့ သူက အလိုက်သင့် ကားပေးရင်း ကျုပ်ကို ကြည့်နေတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။

ကျုပ်စိတ်ထင် ခင်ဝိုင်း စိတ်ထဲမှာ ရှက်တာထက် သူ့ဟာကို ကျုပ်မြင်ပြီး ရွံသွားမှာ ပိုကြောက်နေပုံရတယ်။ ခင်ဝိုင်းပြောသလိုဘဲ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဂွကြားမှာတော့ စိုပြီး ကွက်နေတာ တွေ့လိုက်တယ်။ ခင်ဝိုင်း စောစောက ကျုပ်နို့စို့တာ အရသာတွေ့ပြီး အောက်က အရည်ကြည်တွေ ဆင်းထားတာဘဲဖြစ်မယ်၊ အဲဒါကို သူ့စိတ်ထဲရှုးတွေ ထွက်ကျတယ် ထင်နေပုံဘဲ၊ သူ့ကို ဒါတွေ သိအောင် သူ့ကို ပြောပြတဲ့သူ ရှိပုံမရ။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ် ကိုကြည့်နေတာမို့ သူ့ကို ပြန်ကြည့်ရင်း “ကြည့်ရတာ နင့်ထွက်ကျထားတာ သေးတွေ မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ အဲ့ဒါ နင့်ကိုယ်ကထွက်တဲ့ အသက်ရှည်ဆေးဘဲဖြစ်မယ်၊ ခပ်ချွဲချွဲလေး ဖြစ်နေတာ မို့လား၊ နေအုံး ငါကိုင်ကြည့်အုံးမယ်” ပြောပြောဆိုဆို သူ့ပေါင်ကြားက စိုနေတဲ့ အကွက်ကို ကျုပ်လက်နဲ့ ထိပြီး ပွတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ သေချာတာပေါ့၊ အရည်ကြည်တွေ ထွက်ထားတာ။ “အို့ အို့ ဘဘကြီး” “ဟုတ်တယ်ဟ၊ သေးမဟုတ်ဘူး၊ ချွဲနေတာ၊ အဲဒါမှ အသက်ရှည်ဆေး၊ နင်အဲလို ထွက်တာကောင်းတယ်” “နေအုံး ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး နင့်ဟာ သေချာကြည့်အုံးမယ်” ဆိုပြီး ကျုပ်လဲ ဘုန်းနိမ့်မှာ မကြောက်တော့ဘဲ သူ့ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့တာပါဘဲ။ ကျွတ်သွားတဲ့ ဘောင်းဘီကို ကြမ်းပေါ် ပြစ်ချရင်း ခင်ဝိုင်း ပေါင်ကြားကို သေချာကြည့်မိတယ်၊ ဘာမှပြုပြုပြင်ပြင် မလုပ်ထားတဲ့ ခင်ဝိုင်းပေါင်ကြားက သဘာဝအတိုင်း၊ အမွေးတွေက ဆီးခုံရော သူ့မိန်းမကိုယ်တဝိုက်ရော ပေါက်နေပေမဲ့ မဲမဲသဲသဲထူထူအုပ်အုပ်ကြီးတော့ မဟုတ်၊ ခပ်ပါးပါးလျှလျှလေးလဲ မဟုတ်၊ အမွေးအောက်က အတွင်းသားကို မြင်သာတယ်ဆိုရုံလောက် အနေတော်လေး၊ သူ့ဟာက မိန်းမသဘာဝ အတိုင်း ခပ်ညိုညိုလေး ဖြစ်နေပေမဲ့ ရုပ်ဆိုးပန်းဆိုး၊ မဲသဲနေတာတော့ မဟုတ်၊ သူ့အသားအရည်၊ သူ့ပုံနဲ့ သူ့ပစ္စည်းက ကြည့်ရတာ အချိုးကျပြီး ကျုပ်ကို ရွံလောက်အောင် မဖြစ်။ “နင့်ဟာက ရွံစရာ မကောင်းပါဘူးဟ၊ ချစ်စရာတောင် ကောင်းသေး” ကျုပ်ပြောလိုက်မှ သူစိတ်ပူနေတာ ပျောက်သွားသလို မျက်နှာက ကြည်လင်သွားသလို ဖြစ်သွားပေမဲ့ မိန်းမသဘာဝကို တော့ နဲနဲပြသေးတယ် “ဘဘကြီးနော် မဟုတ်တာ မပြောနဲ့” “ဟ ငါက ဘာမဟုတ်တာ ပြောလို့လဲ၊ ချစ်စရာကောင်းလို့ ကောင်းတယ်ပြောတာဘဲ၊ ဒါရွံစရာရှိလို့လား၊ ကဲကြည့်” ကျုပ်က သက်သေပြတဲ့ အနေနဲ့ သူ့ ပေါင်ကြားကို အုပ်ကိုင်လို့ ခပ်ဖွဖွလေးပွတ်လိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း အို့ အို့ အို့ အို့ နဲ့၊ မရပ်ဘဲ ဆက်ပွတ်ပေးလိုက်တော့ ကော့လိုက် ကွလိုက် ဖြစ်လာပြီး “အို့ အို့ အို့ အို့ ဘဘကြီး၊ ဟို့စ် ဟို့စ် ” သူဖီးလ်တက်လာရင် ဖြစ်နေကျ အတိုင်း ပါးစပ်နဲ့ အသက်ရှုသလို တရှီးရှီး။ အခြေအနေကတော့ ကျုပ် ခင်ဝိုင်းကို ဆွဲစားချင် စားလို့ရနေပြီ ဆိုတာ သိပေမဲ့၊ ကျုပ်မစားသေး၊ ကျုပ်အနေနဲ့ ဆွဲစားလိုက်တာထက် သူ့ကို ခုလို ကလိလို့ သာယာပြီး လီးတောင်နေရတာကိုဘဲ ပိုကြိုက်နေတယ်၊ ကျုပ်အသက်အရွယ်အနေနဲ့ ဆွဲစားလိုက်လို့ အရည်ထွက်ပြီး ပီးသွားတဲ့ အရသာထက် ခုလို ကလိပြီး ခင်ဝိုင်း ဖီးလ်တက်နေတာကို ကြည့်ရတာက ပိုအရသာရှိနေတယ်။

လုပ်မယ်ဆိုရင်ထဲ တချီထက် ပိုမနိုင်ဘူးဆိုတာကို ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်လဲ သိတယ်၊ ငယ်ငယ်ကဆို ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ ဂွင်ထဲ တချက်ဝင်လာတာနဲ့ အိပ်ယာပေါ် ရောက်ပြီး တချီပြီး တချီဆော်ပြီပေါ့။ ခုတော့ အသက်ကြီးလာပြီဆိုတော့ ငယ်ငယ်ကစိတ်မျိုး အဲ့လောက် မပြင်းတော့၊ ပြီးတော့လဲ ကျုပ်ကလဲ ဇတ်လမ်းစကတည်းက သာယာမှု့ကိုဘဲ ဦးစားပေးပြီး အသက်ရှည်ဆေးသာ မှီဝဲမယ် ဟိုဒင်းကတော့ မပါဘူးဆိုပြီး လေသံပြစ်ထားတော့ ဆွဲစားဘို့ ကိစ္စကို သိပ်ဦးစား မပေးမိဘူး။ ခု တကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီးနောက်ပိုင်း ကျုပ်က သူ့ကို မရွံဘူးလို့ ယုံသွားလို့လားတော့ မသိ၊ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ကို ရှက်တာ ပြုတာ မရှိတော့သလိုဘဲ၊ သူ့ပုံစံက ကျုပ်ဘာလုပ်လုပ် အဆင်သင့်၊ တခါတခါ ကျုပ်ဝသီ အတိုင်း မလုပ်ခင် ပါးစပ်က ဘာဘာညာညာ ပြောနေပေမဲ့ ကျုပ်စကား ခင်ဝိုင်း တကယ်ယုံတာလား၊ သူခန္တာကိုယ် ကျုပ်ကို ရောင်းထားလို့ ကျုပ်ဘာလုပ်လုပ် ခံနေတာလားတော့ မသိ။ အကွန့်ကို မတက်တော့ဘူး၊ ကျုပ်ပြောသလို နေပေးတာဘဲ။ ကျုပ်ပေးတဲ့ အထိအတွေ့ကို ခင်ဝိုင်းကြိုက်နေတယ် ဆိုတာကိုတော့ ကျုပ်အသေအချာ သိတယ်။ သူက ပိုက်ဆံလဲရတယ်၊ သာယာမှု့လဲ ရတယ် ဆိုတဲ့သဘော တွက်ချင်တွက်မှာပေါ့။ သူ့ဖာသာဘယ်လိုတွက်တွက် ကျုပ်အတွက်ကတော့ သူကြိုက်ဘို့က အရေးအကြီးဆုံးဘဲ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ငါ မအိုသေး လို့ ကျွေးကြော်လို့ ရတဲ့ သဘောပေါ့။ ခင်ဗျားတို့ သိမှာပေါ့၊ မိန်းခလေးဆိုတာ တလ တခါ ဓမ္မတာ တော့ လာတာပါဘဲ။ တွက်ကြည့်လိုက်ရင် ခင်ဝိုင်းနဲ့ စ ဈေးတည့်ပြီး ကလိနေတာ ခုဆို ၃ ပတ်လောက်ရှိရောပေါ့။ တပတ်ကို ၂ ကြီမ် ၃ ကြိမ်းလောက် အကြမ်းဖျဉ်းနဲ့ တွက်ရင် ဆို ၇ ကြိမ် ၈ ကြိမ်လောက် ခင်ဝိုင်း နဲ့ ဆုံပြီးပြီလို့ ပြောလို့ ရတာပေါ့။ ကျုပ်လဲ အတိအကျ မမှတ်မိသလို သူ့ကို ဘယ်လောက်ပိုက်ဆံပေးပြီးပြီလဲ ဆိုတာလဲ မသိတော့ပါဘူး။ “ဘဘကြီး၊ ဒီနေ့တော့ ထမီ မချွတ်တော့ဘူးနော်” “ဘာလို့လဲဟ” “ဟိုလေ သမီး ရာသီသွေး လာနေတာ၊ အဲဒါမကောင်းဘူး” “အော် အေးဟ၊ ဒါဆို မချွတ်နဲ့” “ဒါဆို ဒီနေ့ ဘာမှ မလုပ်တော့ဘူးလား ဘဘကြီး” ကျုပ်အတွေ့အကြုံအရတော့ မိန်းမတွေဟာ ရာသီလာရင် ပိုစိတ်ထတယ် ဆိုဘဲ၊ ဒီလိုနေ့မျိုးမှ ပိုကလိလို့ကောင်းပြီး ခိုင်းတိုင်း အောင်မြင်တာ။ ဒါကြောင့် “ဟ ဘာလို့ ဘာမှ မလုပ်ရမှာလဲ၊ နို့ရည်သောက်လို့ ရနေတဲ့ဟာ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မသိဘူးလေ၊ ဘဘကြီးက ဘာမှ မလုပ်တော့ဘူးလားလို့” “အမယ် ငါ့ကိုလာပြောနေသေးတယ်၊ နင်ကလဲ နို့စို ခံချင်နေတဲ့ဟာကို” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးနော်” “အတော်ဘဲ ငါတောင် နင့်ကို မေးမလို့၊ အဲဒါ ဘယ်နေ့လာမလဲ ဆိုတာ၊ ခုတော့ လာတာနဲ့ အတော်ဘဲ” “ဘာလဲဟင် ဘဘကြီး ဘာကိုပြောတာလဲ” “အော် မိန်းမတွေ အဲဒါလာပြီး ရပ်သွားရင် သွေးသစ် သားသစ် ပြန်ဖြစ်တယ်လေ၊ နင်သိလား” “အင်း” “အေး သွေးသစ်သားသစ် ပြန်ဖြစ်ပြီး ထွက်လာတဲ့ အရည်ကိုသောက်ရင် အသက်ရှည်ဆေးအတွက် စွမ်းတယ်ဟ” “ဘယ်ကထွက်တာလဲ” “နင်ကလဲ နင်အောက်က ထွက်ထွက်နေတဲ့ အရည်လေ” “အယ် . . အဲဒါကို ဘဘကြီးက . . .” ခင်ဝိုင်းက သဘောပေါက်သွားပြီး အံ့သြသလို ဖြစ်သွားကာ စကားတဝက်တပျက်နဲ့ ရပ်ပြီး ကျုပ်ကို မျက်လုံးဝိုင်းကလေးနဲ့ ကြည့်တယ်။

“အေး၊ လုပ်ရမှာဘဲဟ ခင်ဝိုင်းရ၊ မတတ်နိုင်ဘူး၊ စပြီးတဲ့နောက်တော့ ဟိုဟိုဒီဒီ ရှောင်နေလို့တော့ မဖြစ်ဘူး” “အာ ဘဘကြီးကလဲ” “မအာနဲ့ နင်က အဲဒီနေရာ သေသေချာချာ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်ထားတော့၊ အိမ်သာတွေ ဘာတွေဝင်ပြီးလဲ ဆပ်ပြာနဲ့ သေသေချာချာဆေး၊ ခန ခန ဆေးဟာ၊ ကြားလား” “အာ မတော်တရော်ကြီး၊ မလုပ်လို့ မရဘူးလား ဘဘကြီး” “ဟ ငါက ပိုတောင် မလုပ်ချင်သေး၊ နင်စဉ်းစားကြည့်လေ၊ နင့်ပေါင်ကြားထဲက ထွက်တဲ့ အရည် ငါယက်ပြီး သောက်ရမဲ့ ကိစ္စ၊ ငါကိုယ်ငါတောင် မနဲ အားမွေးရမှာ” “အိ . . တော်တော့ တော်တော့ ဘဘကြီး မပြောနဲ့တော့ ရှက်စရာကြီး” ခင်ဝိုင်း ဒီတခါ တကယ်ရှက်သွားတယ်ထင်တယ်၊ ကျုပ် လက်မောင်းကို သူ့လက်နဲ့ တွန်းတွန်းပြီး ပြောတယ်။ “အေး ငါလဲမပြောချင်ဘူး၊ နင်သာ ခု အချိန်ကစပြီး သေသေချာချာ ဆေးကြောပြီး သန့်နေအောင် ထားတော့၊ ကြားလား” “အာ” “ကြားလားဆို” “အင်း၊ ဒါပေမဲ့ . . .” “အာ အကွန့်မတက်နဲ့တော့၊ နင့်အလုပ်က သန့်အောင်ထား၊ ငါ လဲလုပ်မလား မလုပ်လား မသိဘူး၊ တော်ကြာ ငါ စိတ်ပေါက်ပြီး ဝုန်းကနဲ ထလုပ်ဖြစ်ရင် နင် အဆင်သင့်ဖြစ်နေအောင် အမြဲသန့်နေဘို့ လိုတယ်ဟ၊ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီး ဖြစ်နေရင် ငါရွံ့တယ်၊ ကြားလား” ခင်ဝိုင်းက ဟင်း ကနဲ သက်ပြင်းချပြီး ခေါင်းညှိမ့်ပြတယ်။ သူ့ ဟင်း ကနဲချတဲ့ သက်ပြင်းက အင်း လို့ ကျုပ်ကြားလိုက်သလိုဘဲ။ “ကဲ ဒါဆိုရင် နို့ရည် သောက်တော့မယ်၊ လာ ရှေ့တိုး” ကျုပ်လဲ ခင်ဝိုင်းကို ပေါင်ပေါ် ဆွဲတင်လို့ ထုံးစံအတိုင်း အပျိုနို့ရည် သောက်ဘို့ လုပ်ငန်းစလိုက်တယ်။ – – – ဒီလိုနဲ့ တဝတပြဲ နို့ရည်သောက်ပြီး ခနနှပ်နေရင်း “ခင်ဝိုင်း” “အင်း၊ စို့အုံးမလို့လား” “နေပါအုံး၊ နင့်ကို ပြောမလို့၊ ခုဆို ငါ့ဟာက အရင်လို မဟုတ်တော့ဘူး သိလား၊ တော်တော်စွမ်းလာတယ်တယ်ဟ၊ အကြာကြီး မာနေတာ၊ နင်သတိထားမိလား” “အင်း” “ဟဲ ဟဲ အဲလို မာနေတော့ ငါကကြွားချင်လာတာ၊ နင်ကိုင်ကြည့်ဟာ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးက ပေးကိုင်ချင်နေတာမို့လား” ခင်ဝိုင်းက ဒါမျိုးကျ အထာတော့ နပ်တယ်။ “ဟား ဟား ဟား ဟား ငါကပေးကိုင်ချင်နေမှန်း နင်ဘယ်လိုသိလဲ” “သိတာပေါ့” “သိရင်လဲ ကိုင်ဟာ၊ ကိုင်ရုံတင် မကဘူး စုတ်လဲ စုတ်ကြည့်၊ နောက်တခါဆို နင့်ဟာကို ငါလုပ်မှာ ဆိုတော့ နင်က အရင် ဦးအောင်လုပ်ဟာ၊ ဒါမှ ငါလဲ လုပ်ရဲမယ်” ဂွင်က ဝင်ချင်တော့ အကွက်က မိသွားတယ်။ “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကတော့ တကယ်ဘဲ” “ကဲ ထ၊ ငါ့ပေါင်ကြားထဲလာ” ကျုပ်ပေါ်ခွထားတဲ့ ခင်ဝိုင်းကို ဆွဲထူပြီး ကျုပ်က ဆိုဖာပေါ် ဘေးတိုက် လက်တန်းကို မှီပြီး ထိုင်လိုက်ကာ ခင်ဝိုင်းကို ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာ မှောက်ပြီး နေရာယူပြီးသည်နှင့် လုံချည်ကို ဖြေချပေးလိုက်သည်။ “ကြည့် နင့်ကိုပြောနေတာနဲ့ သိပ်တောင် မမာတော့ဘူး၊ ကိုင်ပြီး သေသေချာချာ စုတ်ဟာ၊ ပြန်မာလာအောင်” ပထမတော့ ခင်ဝိုင်းက မကိုင်ရဲ၊ သေသေချာချာကြည့်နေပြီးမှ မဝံ့မရဲ ကိုင်သည်။ နောက်တော့ မဝံ့မရဲ သူ့နှုတ်ခမ်းနှင့် တေ့ကြည့်သည်။ နောက် မဝံ့မရဲဖြင့် ငုံကြည့်သည်။ ကျုပ် ဘာမှမပြော၊ ခင်ဝိုင်းဆံပင်ကို သပ်ပေးရင်း သူလုပ်သမျှ မှိန်းခံနေတာ အရည်ပါ ပန်းထွက်တယ်၊ တကယ်။အဆင့်ကတော့ တော်တော်တက်နေပြီဗျ၊ ကျုပ်ကလဲ အခုမှ ခင်ဝိုင်းကို စားချင်စိတ်ပိုဖြစ်နေတယ်။ စားချင်စိတ်ကဖြစ်နေတော့ ခင်ဝိုင်းစကားနဲ့ဆို ကျုပ်ဟာက ဟိုဟာ ပိုဖြစ်နေတာပေါ့။ ဟိုဟာဖြစ်တာမှ တော်တော်နဲ့ကို ပြန်မကျအောင် ဖြစ်နေတာ။

ကျုပ်လဲ ခင်ဝိုင်း စစုတ်ပေးတဲ့ အချိန်ကစပြီး စားချင်နေတော့တာ။ တခါ တခါ သူ ကျုပ်ကို ခွထားတဲ့ အချိန်မှာ ထိုးသွင်းလိုက်ရင်ကောင်းမလား လို့တောင် စဉ်းစားမိတယ်၊ ထိုးသွင်းချင်ရင်လဲ လွယ်လွယ်လေး ဖြစ်နေတဲ့ဟာ၊ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် သူ့ပေါင်ကြီး ဖြဲပြီး ခွထားတဲ့ ဟာကို အသာလေး တေ့ပြီး ကော့ထိုးလိုက်လို့ကော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ။ ရှလွတ် ဆိုပြီး တန်းဝင်လောက်တယ်၊ သူ့ဟာကလဲ အမြဲချွဲကျိနေတာကိုး၊ ခုတာင် မကြာမကြာ အဝတေ့မိပြီး ဝင်လုလု ဖြစ်သွားတဲ့ အကြိမ်က တော်တော်များနေပြီ။ လမ်းကြောင်းမနဲလွှဲနေရတယ်။ တော်ကြာ ဇွတ်ကနဲ ဝင်သွားရင် ဘဘကြီး ညာတယ်ဇတ်လမ်းဖြစ်လာတော့မယ်။ ဘဘကြီး ညာတယ် ဇတ်လမ်းထက် မတော်တဆ ဘိုက်ကြီးသွားမှ ပြသနာ။ ခင်ဝိုင်းနဲ့ ကျုပ်ကြားမှာ အသက်ရှည်ဆေးမှီဝဲတဲ့ ကိစ္စကတော့ အဆင့်ကုန်နေပြီဗျ။ သူ့ဆီက ထွက်တဲ့ အသက်ရှည်ဆေး မှန်သမျှ ကျုပ်သောက်နေတာကိုး။ သူ့ဆီက နောက်ဆုံးအဆင့် အသက်ရှည်ဆေး ကိုတော့ မသောက်ခင်ကတည်းက အစပျိုးထားတာဆိုတော့ တကယ်အခွင့်အရေးတာနဲ့ ဟတ်လိုက်တာဘဲ။ စည်းရုံးနေစရာတောင်မလိုတော့ဘူး။ နှစ်ယောင်စလုံးကလဲ လုပ်ချင်နေပြီလေ။ လုပ်ချင်နေပါတယ်ဆိုမှ ကျုပ်မိန်းမကလဲ အဲဒီအပတ်က လူမစုံလို့ဆိုလား ၄ ရက်လောက် မာကျောက်ဝိုင်း မသွားတော့ ကျုပ်လဲ လှိမ့်ပိတ် အောက်အီးနေ နေရတာ။ လူက ယက်ချင်နေပြီ။ ခင်ဝိုင်း ကိုတော့ လစ်ရင် လစ်သလို ကျုပ်က အပြောနဲ့ နှုးနေတာ။ ငါတော့ ဒီတခေါက် နင့်အောက်က အရည်ကို သောက်တော့မယ်၊ ငါအရမ်းသောက်ချင်နေတာ၊ နင့်ဟာကို သေချာဆေးထား ဘာညာပေါ့။ ကျုပ်သိတာပေါ့၊ ကျုပ်အပြောနဲ့တင် ခင်ဝိုင်း အောက်က အရည်တစိုစို ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ၊ သူလဲ မိန်းမဘဲ၊ အကိုင်ခံရတောင် ဒီလောက် ဖီးတက်နေတာ အယက်ခံရမယ်ဆို ဘယ်လောက်ဖီးတက်မလဲဆိုတာ သူတွက်တတ်မှာပေါ့။ အခွင့်အရေး ရတာနဲ့ ဘာပြောကောင်းမလဲ ခင်ဝိုင်း တကိုယ်လုံး ဆွဲချွတ်ပြီး ဆိုဖာပေါ် တွန်းလှဲလို့ ပေါင်ကြားတဲ့ ခေါင်းအပ်လိုက်တာဘဲ၊ ဘာစကားမှ ပြောမနေတော့ဘူး။ အဲ တခွန်းတော့ ပြောလိုက်တယ်၊ နင် အရည်တွေ ထွက်လာရင် ငါ့ကို အချက်ပေးအုံး လို့၊ နို့ရည် ထွက်တာလဲ သူအချက်ပေးနေကျ ဆိုတော့ သူ ဘာလုပ်ရမလဲ သူသိတယ်။ ကျုပ်တက်ဟတ်တော့ ခင်ဝိုင်းလဲ ဘာမှ မပြောဘူး၊ ပေါင်ကားပေးပြီးတော့ကို ခံတာ၊ အပလာတွေ တခုမှ မလုပ်ဘူး။ သူကိုယ်တိုင်ကလဲ ခံချင်လျှက် စက်စက်ယို ဖြစ်နေတာကိုး။ အဲဒီနေ့က ကျုပ်လဲ ငတ်သမျှ အတိုးချသောက်လိုက်တယ်။ ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားကြီး ကျုပ်ပါးစပ် အဲ့ဒီအရည်နဲ့ ကင်းကွာနေတာ နှစ်မနဲတော့ဘူးလေ၊ ကျုပ်အဖြစ်ကို လွန်တယ်ပြောတဲ့သူကတော့ ကိုယ်ချင်းစာစိတ် တော်တော် ကင်းမဲ့တဲ့သူဘဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ ခင်ဝိုင်းကလဲ သူအရည်ထွက်ကြောင်း အချက်ပေးတာ ခန ခန၊ ကျုပ်လဲ မေးရိုးတွေ ညောင်းတဲ့အထိကို အပြတ်တီးပြစ်လိုက်တာ။ နောက်မှ အမောဖြေပြီး သူ့ကို အလှည့်ပေးလို့ ဇတ်လမ်းကို အဆုံးသတ်လိုက်ရတယ်။ ခင်ဝိုင်းလဲ ခု ကျုပ်အရည်နဲ့ တော်တော်ရင်းနှီးနေပြီ၊ ပထမ တခါဘဲ အရည်ပန်းတာ ဟိုပေ ဒီပေ ဖြစ်ဘူးတယ်။ နောက်ပိုင်း အရည်ထွက်ပြီဆို သတ်သတ်ယတ်ယတ်လေး ခင်ဝိုင်း ပါးစပ်ထဲ ပျောက်သွာတာဘဲ။

ကျုပ်ကလဲ ပြောတယ်လေ။ ငါ့အရည်ကလည်း နင့်အတွက် အားရှိပါတယ်ဟ ပေါ့။ သူကတော့ ကျုပ်ပြောသမျှ လက်ခံတာပါဘဲ။ ခုတော့ ခင်ဝိုင်းနဲ့ ကျုပ်က သူ့ဟာ ငါသောက်၊ ငါ့ဟာ သူသောက် ဖြစ်နေပြီ၊ အဲဒီလို ဖြစ်နေမှတော့ ကျုပ် ခင်ဝိုင်းကို မစားချင်ဘဲ နေနိုင်တော့မလား။ ခုလဲ နှစ်ယောက်သား အားဆေးတွေ သောက်ပြီးလို့ ခင်ဝိုင်းကို ဖက်ပြီး မှိန်းနေတုန် စပ်စုလိုက်တယ်။ “နင် ငါပေးတဲ့ပိုက်ဆံတွေစုထားတာ ဘယ်လောက်ရပြီလဲ” “တသိန်းနဲ့ ခြောက်သောင်းတောင် ရှိပြီ ဘဘကြီး” ဒါတောင် ကျုပ်က ၅ ထောင်ပေးလိုက် တသောင်းပေးလိုက်နဲ့ ခု နောက်ပိုင်းအရည်သောက်တော့မှ တသောင်းလောက် ပုံမှန်ပေးဖြစ်တာ။ “ဟ အများကြီး ရနေပြီဘဲ” “မများသေးဘူး ဘဘကြီးရ၊ သမီးလုပ်ချင်တာနဲ့ မလောက်သေးဘူး” “ကဲ ဒါဆို ပြောပါအုံး၊ ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာ” ကျုပ်လဲ ခင်ဝိုင်းကဘာလုပ်ချင်လဲ မေးကြည့်တာပေါ့၊ ဒီတော့ ခင်ဝိုင်းက ပြောပြတယ်၊ သူ့ အမေကို ဈေးထဲမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက် ရောင်းတဲ့ ကုန်စိမ်းဆိုင်လေး ဖွင့်ပေးမလို့တဲ့။ ခုက ဈေးဘမ်းနဲ့ ရောင်းရတာဆိုတော့ နေရာ အတိအကျလဲ မရှိ၊ ဈေးထဲက ဆိုင်ကဘဲ တဆင့် ပြန်ဝယ်ရောင်းရတော့ အမြတ်လဲနဲတဲ့ အပြင် ရောင်းမကုန်ရင်လဲ ရှုံးတာပေါ့။ ဒါကြောင့် ဈေးထဲမှာ နေရာသတ်သတ်မှတ်မှတ် ဆိုင်ခန်းလေးရရင် ပိုအဆင်ပြေမဲ့ အကြောင်း၊ နောက်ပြီး သူ့အဖေက သူများဆီက ဆိုက်ကား ငှားနင်းရတော့ အုံနာခ ပေးရတာနဲ့ သူ အရက်သောက်တာနဲ့ ပိုက်ဆံတောင် မကျန်ဘူးပေါ့၊ အဲဒါ ကိုယ်ပိုင်ဆိုက်ကားဆို အုံနာခ ပေးရလဲ သက်သာမယ်၊ သူ့အဖေ မနင်းနိုင်ရင်လဲ သူများကို ငှားစားလို့ရတယ်ပေါ့။ သူ့ အစီအစဉ်ကို ပြောပြတယ်။ ခင်ဝိုင်းက တော်သားဘဲ၊ သူနိုင်တဲ့ဘက်က အစီအစဉ် လုပ်တတ်တယ်။ ဒီတော့ ကျုပ်ကလဲ ခင်ဝိုင်း အပြောကို နားထောင်ပြီး ကျုပ်တွက်ကိန်းနဲ့ကျုပ် ခပ်မြန်မြန်ဘဲ တွက်ချက်လိုက်ပြီး သူ့ကိုပြောလိုက်တယ်။ “နင်ပြောပုံဆို ၁၀ သိန်းလောက် လိုမယ်ဟ၊ ဆိုက်ကားက လိုင်စင်နဲ့ဆို ၆ သိန်းလောက်ထား၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက် ဆိုင်ခန်းလေးက ၃ – ၄ သိန်းတော့ ရှိမယ်ထင်တယ်” “ဟုတ်တယ် ဘဘကြီး၊ တနှစ်လောက်နေရင်တော့ ဘဘကြီးပေးတာ စုတာနဲ့ ပြည့်မယ်ထင်တယ်” “အေး ဒီလိုလုပ်၊ ငါ ၁၀ သိန်းပေးမယ်ဟာ” “အယ် တကယ်ကြီးလား၊ ခုပေးမလို့လား” “အေးပေါ့ဟ၊ ငါ့ အလိုကို အကုန်လိုက်ရင် ပေးမယ်” “ဘဘကြီးကလဲ ခုလဲ ဘဘကြီး အလို အကုန်လိုက်နေတာဘဲ” “အေးလေ ငါသိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ငါက ခု နင်သိတဲ့အတိုင်း လူငယ်လေးလို ဖြစ်နေပြီဟ၊ ဒီတော့ ငါ နင့်ကို ဟိုဒင်းလဲ လုပ်ချင်လို့” “ဘဘကြီးကလဲ အဲဒါဆို သမီး ဒုက္ခရောက်မယ်ထင်တယ်” သူက ကျုပ်ဘာကိုပြောလဲဆိုတာ ချက်ခြင်းသိတယ်။ မသိဘဲနေမလား၊ ကျုပ်ဟာက သူ့ပေါင်ကြားရစ်နေတာကိုး။ “မရောက်အောင် လုပ်ရမှာပေါ့ဟ၊ နင့်ကို ဘိုက်မကြီးနိုင်အောင် ဘိုက်မကြီးတဲ့ ဆေးထိုးပေးမယ်၊ ဒါဆို ငါဘယ်လောက် လုပ်လုပ် နင် ဘိုက်လဲမကြီးဘူး၊ ဒုက္ခလဲ မရောက်တော့ဘူး၊ ဘယ်လိုလဲ” သူက ဘာဒုက္ခကို ပြောတာလဲ မသိ၊ ကျုပ်က ကျုပ်ထင်တဲ့ ဒုက္ခကို ပြောလိုက်တယ်။ သူလဲ ခန တွေဝေသွားပြီး ပြန်ပြောတယ်။

“တကယ် ဒုက္ခ မရောက်ရင်တော့ ဘဘကြီး သဘော” “ဒုက္ခမရောက်ပါဘူးဟ၊ အဲ ပိုက်ဆံကတော့ နင့်ကို ၁၀ သိန်းကြီး ခုပေးလိုက်လို့တော့ မဖြစ်သေးဘူး၊ နင့်ကို လူတွေက မေးကြမှာပေါ့၊ ဘယ်ကရလဲလို့၊ ကောက်ရတယ်လို့လဲ ပြောလို့ မဖြစ်ဘူးဟ၊ ဒီလိုလုပ် ၁၀ သိန်းကို ထီဖွင့်တဲ့ အခါကျ နင့်ကို ၁၀ သိန်းဆုပေါက်တဲ့ ထီလက်မှတ် ငါပေးမယ်။ ဒါဆို နင်က လူတွေကို ထီပေါက်ပြီး ပိုက်ဆံရတယ်ပြော မကောင်းဘူးလား၊ ခု ထီဖွင့်ဘို့ တလလောက်ဘဲ လိုတော့တယ်၊ အဲဒါ နင်စောင့်လိုက်” “အယ် ဘဘကြီးက ထီပေါက်တဲ့ နံပါတ် သိလို့လား” “နင်ကလဲ သိမလား၊ ထီဆိုင်မှာ ပေါက်တဲ့လက်မှတ် ဝယ်ရင်ရတယ်၊ နင်ကသာ ငါ့ဆီကရတာ မပြောဘဲ နင့်ဖာသာ ထိုးလို့ ပေါက်တယ်လို့ဘဲလူတိုင်းကို ပြော၊ အဲဒါ အရေးကြီးတယ်၊ နင်နားလည်လား” “ဘဘကြီး တကယ်ပေးမှာနော်” သူက ကျုပ်ပေးမယ်ဆိုတာ နားကြားများ လွဲသလား ဆိုပြီး ထပ်မေးတယ်။ “နင်ကလဲ ပေးပါမယ်ဆို၊ နင့်ကို ၁၀ သိန်း ပေါက်တဲ့ ထီလက်မှတ်ပေးမယ်၊ ခု ပိုက်ဆံ တစိစိ မပေးတော့ဘူး” “အင်း” “ဒါဆို နင့်ကို ဆေးအရင်သွားထိုးပေးအုံးမယ်၊ ကဲ ဒီနေ့ဘဲ သွားထိုးပေးမယ်” “ဆေးက သမီး တသက်လုံး ဘိုက်မကြီးတော့ဘူးလား” “တသက်လုံး မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ၆ လလောက်တော့ မကြီးတော့ဘူးပေါ့၊ ရပြီ ၆ လောက်ဆို၊ နင်လဲ ပိုက်ဆံရပြီး အဆင်ပြေရင် ငါ့အလုပ်က ထွက်မှာဘဲ” “မထွက်ပါဘူး ဘဘကြီးကလဲ” “ဘာမထွက်ဘူးလဲ၊ ထွက်ပြီး ဆိုင်နဲ့ဘာနဲ့ ကြီးပွားအောင်လုပ်၊ နင် အဆင်ပြေတာ ငါကြည့်ချင်တယ်၊ ငါက အခု နင့်ကို စေတနာရှိလို့ သက်သက်ကူညီတာ” “သမီးကလဲ ဘဘကြီးကို စေတနာ ရှိပါတယ်နော်၊ ပိုက်ဆံရလို့ ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ သမီး ပိုက်ဆံရှိရင် ဘဘကြီး ပိုက်ဆံပြန်ပေးမှာ” “အေးပါ၊ ငါသိပါတယ်၊ ကဲ ဆေးသွားမထိုးခင်၊ ငါ့ကို အားရှိအောင် လုပ်ပေးအုံး၊ စောစောက နင်ငါ့အရည်တွေ သောက်ထားတာ၊ ခု နင် ငါ့ကို ပြန်တိုက်အုံး” “နို့ရည်လား ဘဘကြီး” “နို့ရည် မသောက်တော့ဘူး၊ အချိန်မရှိဘူး၊ အပြင်သွားရအုံးမယ်၊ လာ ထ၊ ငါ့ကို ခွပြီးဘဲ တိုက်” ခင်ဝိုင်းက ထရပ်လို့ ဆိုဖာပေါ် လှဲအိပ်လိုက်တဲ့ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ခွလိုက်တယ်။ အဲ့လောက် စေတနာရှိတဲ့ ခင်ဝိုင်းကိုမှ ကျုပ် စေတနာ ပြန်မထားရင် ကျုပ်တော်တော် အသုံးမကျတဲ့ ကောင်ဖြစ်သွားမှာပေါ့။ နောက် ခင်ဝိုင်းကို ခေါ်လို့ ကျုပ် အသုံးချနေကျ ဆေးခန်းမှာ ဆေးသွားထိုးပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အပြင်သွားတာ မိန်းမသိလို့ မေးရင် ဘဲကင်စားချင်လို့ ခင်ဝိုင်းကို ခေါ်ပြီး အပြင်သွားဝယ်တယ်လို့ ပြောလို့ရအောင် ဘဲကင်ပါ ဝယ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ ဟုတ်တယ် အိမ်အကူကို တယောက်ထဲ အိမ်မှာ မထားရလို့ မိန်းမက အမိန့်ထုတ်ထားတာ။ “နင့်နို့သီးကလဲ မစို့ရသေးဘူး စူထွက်နေပြီ၊ နင် ဆွဲဆွဲထုတ်နေတာလား” ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်အသက်ရှည်ဆေး မှီဝဲဘို့ အချန်ရောက်လို့ ခင်ဝိုင်း အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တာနဲ့ နို့သီးက အရင်လိုမဟုတ်၊ ပြူနေတာကို သတိထားမိပြီး မေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်သတိထားမိတာတော့ ကြာပြီ၊ ခုမှ မေးဖြစ်တယ်။ ကျုပ်စိတ်ထင် ကောင်မလေးက တယောက်ထဲ စိတ်ထပြီ ကိုယ့်ဖာသာ ဆွဲထုတ်နေတယ် ထင်လို့။ “အာ ဘဘကြီးကလဲ သမီး မဆွဲထုတ်ပါဘူး” သူက သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို သူ့ဖာသာ ချွတ်ချရင်း ကျုပ်ကို ပြန်ဖြေတယ်။

“ဒါဆို ငါစို့တာ များလို့ အလိုလို စူထွက်နေတာဖြစ်မယ်” ကျုပ်လဲ ဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကို ဆွဲချွတ်၊ လုံချည်ကို ချွတ်ချပြီး ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ “ဟုတ်မှာပေါ့။ ဘဘကြီက အရမ်းကြီး စို့တာကိုး” ကျုပ်ထိုင်ချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ကိုယ်ကိုယ်ပေါ် ခွလာတယ်။ “ဟ နင့်နို့က ဒီလောက်ချိုတာ၊ စို့မှာပေါ့၊ အော် ဒါနဲ့ ငါမလုပ်တဲ့ အချိန်ဆို နင် ခံချင်စိတ် မဖြစ်ဘူးလား” “အိုး ဘဘကြီးကလဲ အကုန်လျှောက်မေးနေတာဘဲ” “မေးတာပေါ့ဟ၊ ငါသိချင်တာ၊ ပြောစမ်းပါ ခံချင်စိတ် မဖြစ်ဘူးလား” “ဖြစ်တာပေါ့” “ဖြစ်တော့ ဘာလုပ်လဲ” “ဒီအတိုင်းဘဲ နေပေါ့၊ ဘဘကြီးမှ မရှိတဲ့ဟာ” ပြောရင်း အသင့် စူထွက်နေတဲ့ နို့သီးကို လှမ်းငုံလိုက်တယ်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ခေါင်းကို ဖက်ပြီး ခံတယ်။ ကျုပ်လက်က ခန္တာကိုယ်နှစ်ခုကြား တိုးဝင်ပြီး နို့တဖက်ကို လှမ်းကိုင်တယ်။ တဖက်ပြီးတဖက် စို့ပေးလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း တဖြေးဖြေး အသက်ရှုသံပြင်းလာတယ်။ နို့သာမဟုတ် သူ့ကို ဆွဲမပြီး ဘိုက်သားလောက်အထိကို မျက်နှာ အပ်ပြီး အပျိုနံ့ ရှုမိသည်။ ခင်ဝိုင်းကိုယ်က အမွှေးအနံ့သာ မသုံးပေမဲ့ ကျုပ်ဘဲ ထင်လို့လား မသိ ခပ်သင်းသင်း ရှုလို့ကောင်းသည့် အနံ့ရှိသည်။ ခင်ဝိုင်းက ဆိုဖာပေါ် ဒူးထောက်ကာ ကြွပေးရင်း ကျုပ် အလိုလိုက်သည်။ မှီသလောက် ဘိုက်သားလောက်ထိ နမ်းရင်း လက်က ပေါင်ကြားကို ကိုင်ကြည့်တော့ အရည်စိုနေလေပြီ။ အကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားကြည့်တော့ ခင်ဝိုင်း ကော့လာပြီး ကျုပ် ပုခုံးကို ခပ်တင်းတင်း လာညှစ်သည်။ ခင်ဝိုင်းကိုယ်ကို အထက်အောက် လျှောက်နမ်းရင်း ကျုပ်ကိုယ်ကို ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း ပေါင်ကြားက အလိုက်တသိ ကျုပ်မျက်နှာပေါ်ရောက်လာတယ်။ ကျုပ်က အကွဲကို အသာဖြဲလို့ အတွင်းသားကို လက်ချောင်းနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားရင်း “ခင်ဝိုင်း” “အင်း” ခင်ဝိုင်းလေသံက ဖီးလ် အပြည့် “ငါတို့ ဒီနေ့ ဟိုဒင်းလုပ်ကြမယ်” “ခု လုပ်မလို့လား” “ဟင်အင်း ဒါအရင်လုပ်အုံးမယ်” “ဟိုဒင်းဆို နာမလား မသိဘူးနော်” “နင်က အပျိုစစ်စစ်လေး ဆိုတော့ နဲနဲတော့ နာမယ်ထင်တယ်” “အရမ်းနာမှာတော့ ကြောက်တယ်” “အရမ်းနာမှာစိုးရင် နင့်ဖာသာဖြေးဖြေးသွင်းလို့ရတာဘဲ” “သမီးက ဘယ်လိုလုပ်” “ဒီလိုဘဲပေါ့၊ ခု ဒါအရင်လုပ်မယ်” ကျုပ် ခင်ဝိုင်း ခါးကို ထိမ်းပြီး ပါးစပ်ပေါ် ဆွဲချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်တသိ ကျုပ်ပါးစပ်နဲ့ တေ့ပေးတယ်။ အရသာ ရှိချက်ကတော့ ကျုပ်တော်တော်နဲ့ မရပ်မိ။ ခင်ဝိုင်းလဲ တရှီးရှီး နဲ့ အသက်ရှု ပြင်းချက်၊ ခင်ဝိုင်းက သုံးခါလောက် အချက်ပေးပြီးတော့မှ မေးရိုးတွေ ညောင်းပြီး ကျုပ်ပါးစပ် သူ့ပေါင်ကြားက ကွာသွားတယ်။ ကျုပ်ပါးစပ် သူ့ ပေါင်ကြားက ကွာသွားတာနဲ့ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်တသိ ကျုပ်ကို ခွလျှက် ဒူးထောက် လက်ထောက်ပြီး သူ့ကိုယ်ကို အောက်အောက်ဘက်လေးဘက်ထောက်သွားလို့ ကျုပ်ပေါင်ကြားထဲမှောက်ပြီး ကျုပ်ဟာကို အသာကိုင်ရင်း ပါးစပ်နဲ့ ငုံလိုက်တယ်။ ကျုပ်အလှည့်ပြီးရင် သူ့အလှည့်ဘဲဆိုတာ သူသိနေတယ်၊ ပြောဘို့ မလိုတော့။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ဟာကို စုတ်ပေးပေမဲ့ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် မကစားတတ်၊ ကျုပ်လဲ မသင်၊ သူတတ်တာက ကိုင်မယ် ငုံမယ်၊ ပြီးတော့ ညင်ညင်သာသာလေး စုတ်မယ်၊ ဒါလောက်ဘဲ။ ဒီလောက်လေးတင် ကျုပ် တော်တော် ဖီးလ်လာနေပြီ၊ ကျုပ်လဲ သူစုတ်နေတာ မှိန်းခံနေရင် အမောဖြေနေတယ်။ တော်တော်ကြာကြာလေး ဇိမ်ခံပြီးတော့မှ “လာ” ကျုပ်ဟာကို ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ကို ဆွဲခေါ်လိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းကလေးဘက်ကုန်းထပြီး ကျုပ်ကို ခွရင်း စောစောကလိုလေးဘက်ထောက် လာတယ်၊ ကျုပ်လဲ လှဲနေရာက ဆိုဖာလက်တန်းကို မှီထိုင်လိုက်တယ်။ သူ့ပေါင်ကြား ကျုပ်ဟာပေါ်ရောက်လာတော့ “လုပ်တော့မယ်ဟာ” ပြောရင်း ကျုပ်ဟာကို သူ့ပေါင်ကြားကဟာနှင့် ထိပြီး တေ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ဟာကို ကျုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ အကွဲကြောင်းကြားမှာ လေးငါးချက်လောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီးမှ အပေါက်ဝ သေသေချာချာတေ့ရင်း “နာမှာစိုးရင် နင်ဖာသာ နင် ဖြေးဖြေးလေး သွင်းလေ” “ဘယ်လိုမျိုးလဲ ဘဘကြီး” “ဒီလို အသာလေး ဖိချလိုက်” လက်တဖက်က ခင်ဝိုင်းတင်ပါးကို အသာဖိရင်းပြောတော့ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ပြောသလို အသာလေး ဖိချလိုက်တယ်၊ ကျုပ်ထိပ်ဖူးလောက် မြုတ်ဝင်သွားတယ် ထင်တာဘဲ။

“နာလား” “ဟင်အင်း” “ဒါဆို ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေးနဲ့ အဆုံးထိ ဖိသွင်း” ခင်ဝိုင်းအသက်ရှုသံ ပြင်းနေသလိုဘဲ။ သူ တဖြေးဖြေး ဖိချတယ်။ “အ အ” “နာလို့လား” “အင်း နာတယ်” အပျိုအမှေးပါး နေရာမှာ တစ်နေပြီထင်တယ်၊ အမှေးပါးကို ထိုးခွဲလိုက်မှ အဆုံးထိရာက်မယ်ဆိုတာ ကျုပ်သိနေတယ်၊ တကယ်ကတော့ အနာခံပြီး ထိုးချလိုက်ရင် တချက်ဘဲ နာမယ်၊ ကျုပ်ကူမှ ဖြစ်တော့မယ် ဆိုတာ ကျုပ်နားလည်လိုက်တယ်၊ သူ့သွင်းတာသာစောင့်နေမယ်ဆို ကျုပ်အရည်သာထွက်သွားမယ် အဆုံးထိဝင်ဘို့မမြင်။ “နာရင် နင့်နို့ကို ငါစို့ပေးမယ်၊ နို့စို့နေရင် နာတာ ပျောက်တယ်ဟ၊ နင် နာတာပျောက်သွားတာနဲ့ ဖိချလိုက်” “သမီး မလုပ်ရဲဘူး” “လုပ်ပါဟ၊ ရဲရဲလုပ်၊ ငါနို့စို့နေတုန်း နင်ဖိချလိုက်၊ ခုတောင် တဝက်လောက်ဝင်နေပြီ” ကျုပ်သူ့တင်ပါးကို ထိမ်းကိုင်ရင်း နို့သီးတဖက်ကို လှမ်းစို့လိုက်တယ်၊ အောက်ကလဲ တဝက်လောက် ဝင်နေတာကို နဲနဲပြန်ဆွဲထုတ်လို့ သူ့တင်ပါးကို အသာပြန်ဖိထည့်လိုက်တယ်။ နောက် အသာပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ထည့်လိုက်နဲ့ ဝင်သလောက်လေးကို ပုံမှန်လေး ကစားပေးနေတယ်။ ခင်ဝိုင်း တဖြေးဖြေး စည်းချက် နားလည်လာပြီး အရှိန်ရလာတယ်၊ တချက်မှာတော့ ကျုပ် သူ့တင်ပါးကို ရုတ်တရက် အားနဲ့ ဖိချလိုက်တယ်။ “အ” အသံတချက်ထွက်လာပြီး ကျုပ်ဟာ အဆုံးထိ ရောက်သွားတယ်။ ကျုပ်က ကော့ပြီး ပိုဝင်အောင် အတင်းကပ်ပေးလိုက်တော့ “အ အ နာတယ်” အကျင့်မဖြစ်သေးတော့ မရသေး။ ကျုပ်လဲ အသာမှိန်းပြီး သူ့ကြောကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလို့ နို့တဖက်ပြောင်းစို့ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ် မိန်းမနဲ့ မဆက်ဆံတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ မသိ၊ ခု ဝင်နေတာ အရသာရှိလိုက်တဲ့ ဖြစ်ခြင်း၊ ခင်ဝိုင်းကတော့ ပြောမနေနဲ့တော့၊ သူ့ခန္တာကိုယ် ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ပျော့ခွေနေတာ။ “ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်” “အ အ ရှီး ရှီး အ အ အ ရှီး ရှီး” “ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်” “အ အ အ ရှီး ရှီး ရှီး အ အ ရှီး ရှီး” နှေးနှေးတခါ မြန်မြန်တလှည့် စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေသည့် အသံက ဘာသံမှန်း သိသာနေသည်။ ခင်ဝိုင်း ကျုပ်ဟာနှင့် ယဉ်ပါးသွားသည့် အချိန်ကစပြီး ငယ်စိတ်ပြန်ကြွလာတယ်။ ခု ဒီတခေါက်ကတော့ ခင်ဝိုင်းကို ကျုပ်ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်တင်လို့ သူ့ခြေထောက် နှစ်ဘက်ကို ထောင်ပြီး ပေါင်ရင်းကို ကိုင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ခင်ဝိုင်းက ကုတင်ပေါ်မှာ လက်နှစ်ဘက်ကားပြီး အိပ်ယာခင်းကို အတင်းဆုတ်ကာ တ အ အ တ ရှီး ရှီး ဖြင့် ကျုပ် ဆောင့်သမျှ မအောင့်နိုင်ပဲအသံထွက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အသက်ကြီးလာလို့ အနားယူပြီးသည့် နောက်ပိုင်း ၂ နှစ်နီးပါးလောက် ဟိုစိတ်ပျောက်သလိုလို ရှိခဲ့ပေမဲ့ ယခု အကျင့်ရလာတော့ ငယ်သွေးပြန်ကြွနေသလို ဖြစ်နေသည်။

မာနေသည့်ကောင်ကလဲ တော်ရုံပြန်မကျတော့။ ခုလို မတ်တတ်ဆော်ရသည်မှာ လူမပင်ပန်း။ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည့်အရှိန်က ဆီးခုံနှင့် ရိုက်ပြီး ပြန်ကန်ထွက်လာသည်မို့ သူ့အရှိန်နဲ့သူ မပင်မပန်း ကြာကြာ ဆောင့်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ မပင်ပန်းဟု ဆိုသော်လည်း ကြာတော့ လူက အလိုလိုမောလာသည်။ ဒီပုံစံနှင့် လုပ်ရသည်ကို လေးဘက်ထောက် ပုံစံထက် ပိုသဘောကျသည်။ ကျုပ်ဆောင့်သည့်ဒဏ်ကြောင့် အလူးအလိမ့် ဖြစ်နေသည့် တဖက်လူ၏ မျက်နှာနှင့် ခန္တာကိုယ်ကိုကြည့်ပြီး လုပ်ရသည်ကို ကျုပ်ကြိုက်သည်။ အားရပါးရ မရပ်မနား အကြိမ်ပေါင်း မြောက်မြားစွာ ဆက်တိုင်ဆောင့်အပြီးမှာတော့ ခင်ဝိုင်းလဲ အသံမထွက်နိုင်တော့ အိပ်ယာခင်းကိုတောင် မဆုတ်ထားနိုင်ပဲ ပျော့ကျသွားသည်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်လဲ ဆောင့်ချက်ကို ခနရပ်ကာ “ဖူး မောလိုက်တာ၊ နင့်ကို လုပ်ရတာ ငါအသက်တောင် ထွက်တော့မယ်” ခင်ဝိုင်း ဘာမှ မပြောနိုင်သေး၊ ကျုပ်ရပ်လိုက်မှ သူ အသက်လုရှုနေရသည်။ ကျုပ်လဲ အဆုံးထိ သွင်းထားရင်း တဖူးဖူးဖြင့် အသက်ပြင်းပြင်းရှုကာ အမောဖြေနေရသည်။ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်စီ အသက်ပြင်းပြင်း ရှုကာ အမောဖြေပြီးတော့မှ “ကောင်းလိုက်တာ ခင်ဝိုင်းရယ်၊ အီဆိမ့်နေတာဘဲ၊ နင်ရော ခံလို့ကောင်းတယ် မို့လား” “သေတော့မယ် ဘဘကြီးရာ၊ အဲလောက်ကြီးဆိုတော့ သမီးသေမှာ” “မသေပါဘူးဟ၊ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ဟာ” “ကောင်းပေမဲ့ မခံနိုင်ဘူး ဘဘကြီးရ၊ အကောင်းလွန်ပြီး သေမှာ၊ ခု ဘာတွေဖြစ်နေပြီလဲ မသိဘူး။ အတွင်းမှာလဲ တစစ်စစ်နဲ့ လူလဲဘာမှန်း မသိတော့ဘူး” “အာ ဒါက အစမို့ပါ၊ အကျင့်ရသွားရင် ကြာကြာထောင်းလေ ကောင်းလေ ဖြစ်သွားမှာဟ၊ ကဲ လုပ်အုံးမယ်၊ အမောပြေပြီး၊ ငါလဲ ခုမှ ငယ်စိတ်ထပြီး ကြမ်းချင်နေတာ၊ နင်လဲ အရသာရှိရှိခံ၊ အဲဒါမှ နှစ်ယောက်စလုံး ကောင်းမယ်” ပြောလဲပြော၊ သွင်းထားတဲ့ ကျုပ်ဟာက အရှိန်စယူသလို တဖြေးဖြေးထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် စကစားလိုက်သည်။ “ဘဘကြီးကို သမီးကြောက်လာပြီ” “နင်ကလဲ ငါ့လို အဖိုးကြီးတောင် ကြောက်ရင် ဘယ်လို ယောက်ကျားယူမလဲဟ” “ဘဘကြီးကလဲ သမီးယောက်ကျား မယူတော့ပါဘူး” “ဟ ဘာလို့ မယူရမှာလဲ၊ အချိန်တန်ယူရမှာပေါ့ဟ၊ ဒါပေမဲ့ နင်ယူရင် အားကိုးရတဲ့ ယောက်ကျားဘဲယူ၊ ကြားလား၊ ဒီတခုဘဲ လုပ်တတ်ပြီး ဘာမှ စောက်သုံးမကျရင်တော့ ယူလဲ အလကားဘဲ” “မယူပါဘူးဆို” “အေးပါ၊ ငါက နင်ယူရင် တကယ်အားကိုးရမဲ့ ယောက်ကျားကို ယူဘို့ပြောတာ” ကျုပ် စကားနဲ ရန်စဲ စကားဖြတ်လိုက်ပြီး စောစောက အရှိန်ယူထားတာကို အရှိန်မြှင့်လိုက်တယ်။ တဖြေးဖြေး အရှိန်မြင့်လာပြီး “ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်” “အ အ ရှီး ရှီး အ အ အ ရှီး ရှီး သေပြီ သေပြီ” “ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်” “အ အ အ ရှီး ရှီး ရှီး အ အ ရှီး ရှီး လုပ် လုပ် ဘဘကြီးရေ သမီးကို သေအောင်သာလုပ်တော့” “မကောင်းလို့လားဟ ဟော ဟဲ ဟော ဟဲ” “ကောင်းလွန်းလို့ မခံနိုင်တော့ဘူး အား အား ရှီး ရှီး ရှီး ရှီး သေပြီ သေပြီ အား အား . . .” အောက်က ဝင်နေသည့် ကျုပ်ဟာကို ကျုပ် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ပွတ်တိုက်မှု့များပြီး ခင်ဝိုင်း ဆီက ထွက်တဲ့ အရည်က အဖြူရောင်ပြောင်းကာ စေးကပ်နေပြီ၊ ကျုပ်လဲ ဟောဟဲ လိုက်ပြီး ဒူးတွေတောင် တုန်လို့ မတ်တတ်တောင် ကောင်းကောင်းမရပ်နိုင်တော့၊ ကြာရင် သူချည်းမဟုတ် ကျုပ်ပါ အသက်ထွက်ပြီး ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ကုတင်ပေါ် နှစ်လောင်းပြိုင် ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ ကျုပ်ဟာလဲ ထောင်မတ်နေပေမဲ့ ထူပူပြီး ပြီးဘို့ အရိပ်အရောင်ပင် မပြသေး၊ ဒါကြောင့် ၃ – ၄ ချက်မျှနောက်ဆုံးပိတ် အားကုန်အပြီးသတ်လေး ဆောင့်ပြီးမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခင်ဝိုင်းဘေး ကားယားကြီး ပြစ်လှဲလိုက်တော့တယ်။ “ဖူး မောလိုက်တာခင်ဝိုင်းရာ” ခင်ဝိုင်းဆီကတော့ ဘာသံမှ မထွက်နိင်တော့….ပြီး။