“ကော-င်း-လား… ကိုဇော်” “ကော-င်း-လိုက်တာ ဘီယာ နဲ့တောင်မလဲနိုင်ဘူး အခုမှ ပထမဦးဆုံးဆို‌တော့ ဒူးတွေတောင် မခိုင်ချင်‌တော့ဘူး နှင်း ကော ကော-င်း-လား…

မှော်ဆရာအချစ်

မနေ့က ဝုန်းကနဲသဲချလိုက်တဲ့မိုးဗျာ အခုထိ တစ်ချက်မှမတိတ်သေးဘူး။ ဘင်္ဂလားပင်လယ်အော်မှာ လေဖိအားနည်းရပ်ဝန်းဖြစ်နေတယ်ဆိုလား ဘာလား မသိဘူး။ အချိန်မှမဟုတ်တာ။ပိတောက်ဝါတွေလဲ မိုးပေါက်ထိမှန်ပြီး “လန့်“ပွင့်ကုန်ကြလေရောသလားပဲ….. ဝါ ဝါကိုထိန်လို့ အချိန်မဟုတ်အခါမဟုတ် တပေါင်းလမှပိတောက်ပွင့်တာများအံ့ရော။ အေးလေ ရာသီဥတုနဲ့ပန်းတွေကလဲ အချင်းချင်း အပေးအယူရှိကြတာဆိုတော့ လိုချင်တဲ့အပူချိန်မိုးရေချိန်ရောက်ရင်ပွင့်ကြမှာပဲ။ သစ္စာမရှိဘူး၊ ဘာမရှိဘူးသွားပြောလဲ သူတို့နားလည်မှာမှ မဟုတ်တာ။ ပန်းတွေရာသီမမှန်ဘဲ ပွင့်အောင်၊ အသီးတွေသီးအောင်လူတွေလုပ်ကြတော့……. အင်း…..လူလူချင်းလဲ အချိန်မဟုတ် အခါမဟုတ် ဖူးချိန်တန်ဖူး၊ ပွင့်ချိန်တန်ပွင့်ဆိုသလိုမဟုတ်ဘဲ အတင်းပြဲရဲပွင့်ခိုင်းတော့ သွေးတွေ ထွက်ကုန် ရောဆိုတဲ့ ပျက်လုံးတစ်ခု သတိရတယ်။

အမှန်က ရယ်စရာလုပ်ပြီးပြောပေမဲ့ အဲ့ဒီစကားမှန်တယ် ကိုယ့်လူ၊ ပွင့်ချိန်မတန်ဘဲ အတင်းဖြဲပွင့်ခိုင်းခဲ့လို့ ရာဇဝင်တွင်ခဲ့ရတဲ့အကြောင်းလေးကြုံတုန်းပြောလိုက်ချင်သေး။ ပုံပြင်မဟုတ်ဘူးနော် ကျုပ်က လက်တွေ့သမား ခင်ဗျား ပဲခူးလမ်းကိုု သွားဘူးလား……….ထောက်ကြံ့အလွန်မှာ“လှည်းကူး“ဆိုတာရှိတယ်။ အဲ့ဒီ လှည်းကူးကနေ အရှေ့ဘက်တောင်ခြေဆီကို တည့်တည့်မတ်မတ်ဘဲ ထောင်တက်သွား“သပြေအိုင်“ဆိုတဲ့ ရွာလေးကို တွေ့လိမ့်မယ်။ သပြေအိုင်ဟာ နွေမှာအညာဆန်ပြီး မိုးမှာ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ရွာလေးလိုပဲ ရေတွေဝိုင်းနေတာ ဆောင်းမှာတော့ ချစ်စရာအကောင်းဆုံးဆောင်းနှင်းမှုံတွေကြားက ပဲခူးရိုးမမှ တောင်တန်းလှိုင်းတွန့်ကြီးတွေကို တွေ့လိမ့်မယ်။

ခင်ဗျားသာ စာပေသမားဆိုရင် အဲ့ဒီရိုးမကြီးကို နောက်ခံထားပြီး စာတွေအများကြီးရေးဖြစ်သွားမှာ ကျိန်းသေပြောရဲတယ်။ လွမ်းစရာကြီးဗျာ။ ကျုပ်ကတော့ ခံစားတတ်တာပဲ ရှိတာ ခင်ဗျားလိုဖတ်လို့ကောင်းအောင် ဆွဲဆောင်နိုင်တဲ့ စာမျိုးမရေးတတ်ဘူးဗျာ။ ဒါကြောင့်အခုပြောမဲ့ကိစ္စကိုလည်း ဖြည့် ဖြည့်ပြီး နားထောင်ကြဗျာ။ ကျုပ်က အစတည်းက လိပ်ပတ် လည်အောင် စကားပြောတတ်တာမှုတ်ဖူး။ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကတယ်ပြီးနားလည်တာမဟုတ်ဖူး။ ထားပါတော့ “အဲ့ဒီ သပြေအိုင်“ဆိုတဲ့ ရွာလေးထဲကို အခုလို မိုးဦးကျလေးမှာဝင်ကြည့်ရအောင်။ အတားအဆီးမဲ့စွာ တိုက်ခတ်လာသော မုတ်သုန်လေက ဧည့်သည်မိုးကိုတစ်ပါတည်းခေါ်ဆောင်လာ၏။ သည်အချိန် သည်ကာလ လာနေကြမဟုတ်သော မိုးဧည့်သည်ကြောင့် သပြေအိုင်ရွာလေးအတွင်းရှိ ဓနိမိုး၊ ထရံကာ အိမ်လေးများ ဝရုန်းသုန်းကား ပြေးဟယ် လွှားဟယ် ဖာဟယ် ထေးဟယ် ဖြစ်နေကြသည်။

ရွာက ရွာတန်းရှည်လေးမို့ရွာလယ်လမ်းတစ်လမ်းသာ ထီးထီးတည်ရှိသည်။ အသက်(-)နှစ်သာရှိသေးသော “မြညို“သည် ထမီလေးတိုတိုဝတ်ခါ ရိုးမကို ကျောပေးလျက် မုတ်သုန်လေကို ဆန်တက်ခါ ရွာဆီအပြေးပြန်လာခဲ့သည်။ အရှေ့မှဝင်တိုက်နေသောလေနှင့် မိုးကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးစိုရွှဲကာ လုံးတစ်ထွားကြိုင်းသော ပေါင်တန်ကြီးများကို အထင်းသားမြင်နေရသည်။ နို့လေးနှစ်လုံးကမြေမှထွက်စို့ကာစ မျှစ်စို့ပေါက်ကြီးနှယ်ပမာငုံငုံဖူးဖူး တင်းတင်းပြည့်ပြည့်ကြီး ဖြစ်သည်။ မြညို အသက်(၁၂)နှစ်တွင် ဖခင်ဆုံးခဲ့၏။ အမေနှင့်အတူ လူမမယ်ညီမလေးတစ်ယောက်နှင့် မြညိုသာ ကျန်ရစ်သည်။ မြညို စာမတတ်၊ စာမသင်ရ သို့သော် သပြေအိုင်နဲ့မြညို နေထိုင်အသက် ရှင်နေရသမျှ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းအတွက် မြညိုစိုးစိမျှ မပူမိချေ။

ယခုလို မိုးကျလျှင် မျှစ်ချိုး၊ မှိုရှာ အတို့ခူးနှင့်ဝင်ငွေလှိုင်သည်။ သားအမိ(၃)ယောက် အတွက် တစ်နေ့စာကို မြညိုနေ့တစ်ဝက်ဘဲနှင့်ရှာပြီး စားလို့လောက်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ လှည်းကူးမှ ဘကြီးဦးကျော်မောင်တို့ ရောက်လာလျှင် အဝတ်အဟောင်းထည်လေးတွေပါပါလာတတ်သည်။ တစ်ဝက်ဈေးနှင့်ဝယ်နိုင်သည်။ ခေါက်ထီးပေါ်သည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သော်လည်း မြညို ဝါးခမောက်ကြီးကိုပင်ခုံခုံမင်မင်ဆောင်းက မိုးရာသီအလီလီကို ကျော်ဖြတ်ခဲ့ပြီးပြီ။ မြညိုတွင် လိုချင်တပ်မက်သောစိတ်ဘာတစ်ခုမျှမရှိ။ အေးချမ်းရောင့်ရဲစွာ အသက်ရှင် လာခဲ့သည်။ သပြေအိုင်နှင့် ရိုးမတောင်ခြေကြား၌ ခင်တန်းကြီးတစ်ခုရှိသည်။ လူတစ်ရပ်ကျော်သော ကိုင်းပင်နှင့် နဘူးပင်၊ ကြောင်ရှာပင် တွေလည်းရှိသည်။ အိမ်အပြန် မိုးဦးကျကာလ၌ မြညို တောထဲမှပြန်လာလျှင် ကြောင်ရှာတပွေ့၊ ဇီးဖြူသီးလုံးလေးပြည်ခန့် အမြဲပါပါလာသည်။ ထိုအသီးအနှံလေးတွေက ဆယ့်လေးငါးခြောက်ကျပ် အမြဲရသည်။ ထောက်ကြံ့သို့ နှစ်ရက်တစ်ခေါက်၊ သုံးရက်တစ်ခေါက်သွားနေသော ဒေါ်လေးမြခင်ရှိနေသဖြင့် အသီးအနှံများကို ဒေါ်လေးမြခင် လှည်းနှင့်ပင် တင်ပေးလိုက်ရသည်။

ယနေ့တော့မိုးကအချိန်မဟုတ်ဘဲ ရွာချ၏။ မြေသင်းနံ့တွေ ထောင်းထောင်းထကုန်၏။ လယ်ကွက်ထဲ ရေတွေဖွေးဖွေးထကုန်သည်။ သည်အချိန်သည်ကာလဆိုသည်က မိုးမကျမှီ မြညိုတို့ တစ်ရွာလုံး ထင်းခုတ်ကြရသည်။ ခုတ် ၍ရသမျှ ထင်းကို တောထဲမှာပင် ထားရစ်ခဲ့ကာ အိမ်အပြန် ဟင်းသီးဟင်းရွက် ရှာဖွေခူးကာ အိမ်ပြန်ကြရ၏။လှည်းတစ်စီး သို့မဟုတ် လှည်းနှစ်စီးစာရမှ ခုတ်ပြီးထင်းများ ရွာသို့ သယ်ဆောင်ရ၏။ ယခု မြညိုထင်းခုတ်ပြီး ပြန်လာ၏။ လမ်းမှာမိုးရွာသည်။လူပြတ်သည့် ခင်တန်းကိုင်းတောကို မိုးထဲရေထဲဖြတ်လျက်ရှိ၏။

ကျုပ်နာမည် ရွှေဒေါင်း။အလုပ်က ဖဲလည်ရိုက်သည်။ ကြက်တိုက်တယ်။ လေးကောင်ဂျင်ကစားတယ်။ မနေ့က ကိုသာအေး တာဝန်ယူဖွင့်သော အာဝါဒေး ကစားပွဲကို “ဘုရားငုတ်တို“ရွာ၏အနောက် တောထဲ၌ပြုလုပ်၏။ ကျုပ်လိုပင် ဖဲလည်ရိုက်သော အမျိုးကောင်းသားတွေပါ အာဝါဒေးမှာ ဆုံကြသည်။ အာဝါဒေးကို ရောက်မဲ့သာရောက်သွားသည်။ ရွှေဒေါင်း၌ ပိုက်ဆံခြောက်ကျပ်ပဲပါသည်။ သည့်အရင် တစ်ရက်စောပြီးဖဲရှုံးထားသည်က ဖြူခါ ပြာခါကျနေသည်။ သို့သော် ရွှေဒေါင်းတို့က မှင်မောင်းကောင်းကောင်းနှင့် ဖဲဝိုင်းမှာထိုင်သည်။ ဒိုင် ကိုကုလားကရွှေဒေါင်းနှင့်ရင်းနှီးသည်။ လက်ခုပ်ပင်ရွာသားဖြစ်သည်။ ရွှေဒေါင်းနှင့်လည်း စပ်တူစပ်ဖက် ရိုက်ဖူးသည်။ ထို့ကြောင့် သုံးပင်တစ်ပင်ကျော်ကာ ကစားသော ရွှေဒေါင်း ဖဲမြူးနေပုံကိုကြည့်၍ “ကြိုး“ဆွဲကစားသည်။ သဘောကရွှေဒေါင်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် စပ်တူရိုက်ကြသည်။ ဖြစ်ချင်တော့ ဒိုင်လုပ်သူ ကိုကုလားကလည်းလက်ဗလာဖြင့် ဝိုင်းတည်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုးသားတွေသိကုန်သည်။

သုံးလေးလှည့် အရော်အစားကျန်သောအခါ ပူညံ ပူညံဖြစ်လာကာ ဝုန်းဝုန်း…..ဝုန်းဝုန်း…..ဒုတ်ဆွဲ ဓါးဆွဲဖြစ်သည်။ထိုအခါ ရွှေဒေါင်း အနီးရှိ မကျည်းပင်စုက ကျင်သိန်းကို ရွှေဒေါင်းက ဝိုင်းအလယ်မှအကောက်ပန်းကန်ပြား (ကြွေပန်းကန်ကြီး) နှင့်မျက်နှာကို ထခုတ်သည်။ ကိုကျင်သိန်း မျက်နှာသွေးများ ဖြာကျ၏။ ကိုကုလားက ခါးပုံစထဲမှ ဓါးတိုလေးထုတ်နေစဉ် သူ့လက်ဖျားတွင်ထိုင်နေသော ကြီးငွေ (ဘုရားငုတ်တို) ရွာသားက ထပြီးလုံးသည်။ ဝရုန်းသုန်းကား………..။နောက်မှ ဘာတွေဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်ကို ရွှေဒေါင်းမသိ ဝိုင်းအလယ်မှ လောင်းကြေး နှစ်ထောင်ကျော်လောက်ကို သိမ်းကြုံးယူကာ ထွက်ပြေးသည်။ ကျောပြင်ကို ပူခနဲ ကျင်ခနဲလာရောက်မှန်သော လေးဂွဒဏ်ကြောင့် နောက်ကို တစ်ချက်လေးမှ လှည့်မကြည့်ဘဲ ခြေကုန်သုတ်ပြေးသည်။ ရွှေဒေါင်းနောက်မှ အမဲဖျက်မည့် လူအုပ်ကြီးက ဒုတ်တွေ ဓါးတွေနှင့် သူရဲမရဲစီးကာ ပြေးလိုက်ကြသည်။

ရွှေဒေါင်းကံကောင်းချင်တော့ သပြေအိုင်အနောက်တောနား အရောက် အချိန်အခါ မဟုတ်ဘဲ မိုးက သဲသဲမဲမဲ ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်းရွာချလိုက်သည်။နောက်ကလူအုပ် သူ့ကိုကျော်ကာ မန်ကျည်းပင်စု ရွာဖက်သို့ ဆက်လိုက်သွားကြသည်။ရွှေဒေါင်း ဝပ်နေခဲ့သည်။ ဝပ်ကျင်းက သပြေအိုင်နှင့် ရိုးမတောတန်းကြားရှိ ခင်တန်း ကိုင်းတော မုတ်သုန်လေသည်။ ခင်တန်းရှိ ကိုင်းပင်များ ကြောင်ရှာပင်များခါးပြတ်အောင်ဖြတ်တိုက်နေသည်။ နဘူးပင်နှင့် ကြောင်လျှာပင်များ အနီးရောက်သောအခါ “မြညို“လက်ထဲက ဓါးလေးကို မြေ၌ချကာ ထမီပြင်ဝတ်သည်။ ထမီက ဒူးကျော်ကာ ဝင်းဝါတင်းအိသော သလုံးသားလေးတွေပေါ်နေ၏။ ကုန်းမို့မို့ဆင်ခြေလျောဘေး တစ်နေရာ၌ပေါက်နေသော ကြောင်လျှာပင်တွင် ရှည်လျားအပြားကြီးသော ကြောင်လျှာတွဲကြီးများရှိနေသည်။

မြို့သူတွေလို ခပ်နွဲ့နွဲ့မဟုတ်သော မြညိုက ကိုင်းတောထဲတိုးဝင်ကာ ဓါးတိုလေး ဟိုရမ်းဒီရမ်းဖြင့် ကြောင်လျှာပင်ကြီးအနီးရောက်အောင်တိုးလာ၏။ မိုးက  ရွာသွန်းဆဲ။ ရွှေဒေါင်းက ယခုအချိန်တွင် ခြေသံကြားရုံဖြင့် ဂုတ်ယားနေသူမို့ မြညို တောတိုးဝင်လာသံကြားသောအခါ ငြိမ်ပြီး အသက်အောင့်ထားမိသည်။  မြညို ကြောင်လျှာပင်ကြီး အနီးရောက်လာသောအခါ ရွှေဒေါင်းလူလုံးကွဲစွာ တွေ့လိုက်ရသည်။ သပြေအိုင်ရွာက မခွေးမသမီး မြညိုပဲဟု သိလိုက်မှ စိတ် အေးသွားသည်။ ဒီကောင်မလေး မနှစ်က အလှူပွဲတွင် ကွမ်းတောင်စကိုင်ရ သည်ကို ရွှေဒေါင်းသတိထားမိသည်။ သပြေအိုင်သူ မအေးခင်နှင့် ရွှေဒေါင်း  သမီးရည်းစားဖြစ်စဉ် မြညိုကို ကြက်တောင်စည်းလေးနှင့် ရွာလမ်းတွင် ဖန်ခုန်နေခြင်းကို အမြဲတွေ့ရလေသည်။ ကောင်မလေး အထွားမြန်သည်။

မအေးခင်နှင့် လှည်းကူးက စာရေးကိုခင်မောင်တို့ညားသွားသောအခါ ရွှေဒေါင်း သပြေအိုင်ကိုစိတ် အနာကြီးနာကာ လုံး၀ ခြေဦးမလှည့်ခဲ့တော့။ ယခု သုံး နှစ်ခန့်အတွင်း မြညို အပျိုကြီးဖားဖားဖြစ်နေသည်ကို တအံ့တသြ တွေ့ရလေသည်။ ဒီကောင်မလေး သူ့ကိုတွေ့လို့မဖြစ်။ ရွာထဲတွင် သတင်းပျံ့သွားလျှင်  အသက်နှင့် ကိုယ်ခန္ဓာအိုးစားကွဲသွားနိုင်သည်မို့ အသံမပေးငြိမ်နေ၏။ ရေစိုအဝတ်အစားတွေနှင့် မြညို တင်ပါးကြီး ဟိုကူး သည်လှမ်း လှုပ်ရှားလေတိုင်း တုံ ခနဲ သိမ့်ခနဲ လှုပ်ခါ လှုပ်ခါသွားပုံကြီးမှာ ငုတ်နေသော ကာမစိတ်ကိုနှိုးဆွသလိုကြီး ခံစားရ၏။ သို့သော် မခွေးမ ဆိုသည်ကလည်း ရွှေဒေါင်းနှင့် သူငယ်ချင်း လို နေလာခဲ့သူဖြစ်သဖြင့် မခွေးမသမီးမြညိုလေးသည် စင်စစ် ရွှေဒေါင်း သမီးအရွယ်ပင်ဖြစ်သည်။ မိမိတို့ကပင် ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ပေးရမည့် ကလေး များပင် မဟုတ်ပါလား။

ကောင်းစိတ်၊ မကောင်းစိတ် နှစ်ဖြာဖြင့် မြညို ကြောင်လျှာပင်ခွတက်သည်ကို ငေးကြည့်နေမိ၏။ မြညိုက သစ်ပင်တက်လည်း ကျွမ်းသည်။ ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ကြောင်လျှာပင် ပင်စည်အား ညှပ်ကန်ပြီး ဖက်တက်သည်မို့ ဒူးနှစ်ဖက်က ဘေးသို့ကားထွက်နေ၏။ တိုနံ့နံ့လေးဝတ်ထားသော ထမီကြောင့် ဖင်ကမလုံဘဲ ဝင်းဝင်းအိအိ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ အသားပြင်လေးကို ဖြတ်ခနဲ လက်ခနဲ တွေ့ရ၏။ ခြေနှစ်ဖက်ကို ဆန့်ကန်သွားတိုင်း အပေါ်တစ်ဆစ်ရောက်ပြီး ဖင်နှင့်ဖနောင့်မှေးကာ ခေတ္တနားသောအခါမျိုးတွင်မူ……။ဆယ်ကျော်သက် မြညို၏ ရွှန်းစိုမှည့်အိနေသော စောက်ဖုတ်ဝင်းဝင်းလေးမှာ အမွှေးအတောင်ပင် မစုံသေးဘဲရှိနေကြောင်း ရွှေဒေါင်းကွင်းကွင်းကွက်ကွက်ကြီးတွေ့ရလေသည်။ ဒူးနှစ်ဖက်ဘေးကို ဖြဲကားထားသလို ဖြစ်နေသောကြောင့်လည်း မြင်ကွင်းက ရှင်းလင်းကျယ်ဝန်းနေ၏။ သစ်ပင်တက်သည် ဆိုကတည်းက တစ်ဖက်တည်းမှ တသမတ်တည်းတတ်၍ ရသည်မဟုတ်။

အလိုက်သင့်လေးလည်လည်သွားပြီး အရှေ့၊ အနောက် တောင် မြောက် အရပ်လေးမျက်နှာမှ တွယ်တတ်ရသောကြောင့် ရွှေဒေါင်းမြင်ကွင်းတွေက အမျိုးမျိုးပြောင်းနေသည်။ အထူးသဖြင့် အောက်မှအပေါ်သို့ပင့်ကြည့်ရသည်ဖြစ်သောကြောင့် ဖင်ပိုင်းကျောပိုင်းကို မြင်ရပြန်သောအခါ မြညို ဟုပင်ရွှေဒေါင်း မထင်တော့ချေ။(၂၀)ဝန်းကျင် အပျိုကြီးတစ်ယောက်၏ တင်ပါးကြီးများအလား ကြီးမားပြန့်ကားလျက် တစ်ထွက်နေခြင်းကြောင့် မြညို အသက်အရွယ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်ဖွံ့ဖြိုးမှုက မည်သို့မျှလိုက်လျောညီထွေမှု မဖြစ်ချေ။

“အ……အမေ့“မြညိုထံမှ လွှတ်ခနဲ အော်သံလေးကြားရပြီး လက်တစ်ဖက်က ကြောင်လျှာသီးကြီးသုံးလေးတောင့်ကိုကိုင်ထားကာ ပင်စည်ကိုဖက်ရင်းတစ်ခြားလက်တစ်ဖက်က ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့အပြားပုတ်ခါချနေ၏။ကောင်မလေးခါချဉ်ထုပ်နှင့်တိုးနေဟန်တူသည်။ ကြောင်လျှာပင်တွင်ခါချဉ်ထုပ်စွဲလေ့မရှိသော်လည်း ဘေးတွင်ကပ်ပေါက်နေသော ဝါးရိုင်းပင်ငယ်များ နဘူးပင်များမှ ကူးလာဟန်တူသည်။ အတန်ကြာပုတ်ခါပြီးမှ မခံနိုင်တော့ဟန်ဖြင့်သစ်ပင်ပေါ်မှ ဒရောသောပါးလျောချလာသည်။ မိုးက တသဲသဲရွာချနေစဉ် သစ်ပင်ကလဲ ချောနေစဉ်မို့မြညို ဆယ်ပေခန့်အကွာမှ ပြုတ်ကျလာသည်။ ထမီအောက်စနှုတ်ခမ်းလေးက သစ်ပင်အစွန်းတစ်ခုနှင့် ငြိကာ ဆွဲလှန်လိုက်သလိုကြီးဖြစ်သွားကာ စောက်ပတ်အယ်အယ်မို့မို့ကြီးကို ဝင်းဝင်းဝါဝါကြီး တွေ့လိုက်ရသော ရွှေဒေါင်းသည် မကောင်းဆိုးဝါး အပူးခံလိုက်ရသလိုတုန်ရီသွားရသည်။

လူပြတ်သော ခင်တန်းတောထဲ၌ ဆူဖြိုးသော မျှစ်စို့ပေါက်ကြီးပမာ တင်းထစ်နေသည့် မြညိုအား မလုံမလဲ အနေအထားတွေ့ရသောရွှေဒေါင်းသာမဟုတ် မည်သည့် ပုရိသယောကျၤားမဆို လိုးချင် ဖြုတ်ချင်သော စိတ်တွေ တားမရ ဆီးမရ ဝင်လာမည်သာ ဖြစ်ချေသည်။သစ်ပင်ခြေရင်း ကိုင်းတောစပ်လေးထဲသို့ ထွေးကနဲ ပြုတ်ကျသွားသော မြညိုအား ရွှေဒေါင်းတစ်စုံတစ်ရာ ကူညီပေးရန် အပြေးအလွှားရောက်သွားလေသည်။ မြညို ခွေခွေလေးလဲကာ မေ့မျောနေရှာသည်။ ဆံနွယ်လေးများကရေစိုလျက် မျက်နှာနုနုလေးပေါ်သို့ ဖရိုဖရဲပြန့်ကျဲကျနေသည်။ မိုးဒဏ်လေဒဏ်ကြောင့် အသားအရေလေးများပြာနှမ်းကာ ချမ်းနေရှာဟန်တူသည်။ လက်ထဲတွင် ကြောင်လျှာသီးသုံးလေးတောင့်က တင်လျက်အနေအထားနှင့်ပင် တွေ့နေရသည်။ ဂရုဏာသက်စရာ ကောင်းသော ကောင်မလေးမျက်နှာကိုကြည့်ကာမြညိုဘေး၌ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။

သူမနှင့်မလှမ်းမကမ်းတွင် မြေ၌စိုက်ထားသော ဓားတိုလေးကိုကြည့်၍ ထင်းခုတ်ပြန်လာတာပဲဟု ရွှေဒေါင်းသိလိုက်ရသည်။ သို့ဆိုလျှင်အဖော်များမည်သည့်နေရာတွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သနည်းဟူသော အတွေးများနှင့် ဟိုသည် လည်ကိုဆန့်၍ကြည့်၏။ မိုးသံလေသံများမှအပဝန်းကျင်သည် တသဲသဲလှုပ်ခတ်နေပြီး ဘာမှမမြင်ရ။ ပြီးတော့ သူတို့ရောက်နေတဲ့ ကုန်းကမူလေးကလည်း လူသွားလမ်းနှင့်ကတစ်ခေါ်မက ဝေးသည်။ ရေစိုလေးဖြင့် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် အတွင်းပစ္စည်းလေးများကို အရှိကိုအရှိတိုင်းမြင်နေရသော မြညိုကိုယ်လုံးကို အပေါ်မှစီးမိုးကာ သူကြည့်နေသည်။ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ် ခုန်လာသည်။ အေးစက်နေသော ရာသီဥတုကြားမှပင် သူ့ရင်တွေပူလောင်လာကြသည်။

ခေါင်းငုံ့ထားကာ မြညိုအပေါ်မှစိုက်ကြည့်နေသော ဆံပင်များမှ မိုးရေစက်တို့ မြညိုကိုယ်ပေါ် တစ်ပေါက်ပေါက်ကျ၏။ မြညို ဒူးတစ်ဖက်က ဘေးသို့ကားလျက် ကွေးနေ၏။ ကျန်တစ်ဖက်ကမူ ပုံမှန်အတိုင်းဆန့်ထားသည်။ ထမီလေးက ဆန့်ထားသော ဒူးခေါင်းကိုကျော်၍ ပေါင်လည်သို့ရောက် နေသည်။ ပေါင်သားတစ်တစ်ကြီးများတွင် သစ်ပင်နှင့်ပွတ်တိုက်မိသော အစင်းရာကြီးများကိုတွေ့ရသည်။အခြားဘယ်နေရာ ဒဏ်ရာသေးလဲဟု သူက စိုးရိမ်တကြီးလျှောက်ကြည့်သည်။ကွေးထားသောဒူးထိပ်တည့်တည့်၌ ကျပ်ပြားခန့် အရေပြားလေးကွင်းထွက်ကာ သွေးစို့ရုံစို့ကာ ဖွေးနေဆဲရှိသည်။ မကြာခင်သွေးများထွက်လာနိုင်သည်။ ထမီလေးက ဒေါင့်တန်လေး ကွဲဟနေသဖြင့် အတွင်းပိုင်းကို မပီဝိုးတဝါး မှောင်မှောင်မြင်ရ၏။ ရွှေဒေါင်း အသက်သာ(၃၀)ကျော်လာသည်။ မိန်းမအင်္ဂါကိုအနီးကပ် ဟုတ်တိပတ်တိမမြင်ဘူးသေး။ သူ့အသိ သူ့မြင်ကွင်း၌ ဖဲပွင့်များနှင့် တိုက်ကြက်လည်ပြောင်ကြီးများ ရိပ်သွင်သာ ကြီးစိုးနေခဲ့ကြ၏။

နှစ်ပေါင်းများစွာ ငုတ်လျှိုးနေခဲ့သော ကာမစိတ်က လူမိုက်ကြီး ရွှေဒေါင်းနှလုံးအိမ်မှ လူးလွန့်နိုးထလာ၏။ မကောင်းမှုသည် အချိန်အခါအခြေအနေပေးသည်နှင့် ကျူးလွန်ရန်အတွက် လူတိုင်းအသင့်ရှိနေသည် ဆိုသော သိုးဆောင်းစကားပုံလေးက ရွှေဒေါင်း၏အဖြစ်ကိုတင်ကြိုသိရှိ ထုတ်နှုတ်ရေးသားထားဟန်တူ၏။ ရွှေဒေါင်းလက်တစ်ဖက်က တင်းနေဟနေသောထမီလေးအပေါ်စကို အသာဆွဲမတင်ကြည့်သည်။ ပေါင်လည်ရောက်နေသော ထမီလေးက မြညို၏ အပျိုရိုင်း ရတနာဂူကို လုံခြုံစွာကာကွယ်နိုင်စွမ်းမရှိ။အကွဲကြောင်းထင်းထင်းဘေးနှုတ်ခမ်းသားတင်းတင်းနှင့်စင်းစင်းကြီး ကားထားပေးသော ပေါင်ကြားမှ မြညို၏အထွဋ်အထိပ်ကလေး မောက်မာဝါကြွားနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရွှေဒေါင်းငေါက်ခနဲမတ်တောင်လာသည်။

ကျားသဘာဝအလျောက်စောက်ပတ် မြင်လျှင်ကျားလိင်အင်္ဂါကြီးက ခေါင်းထောင်လာတတ်ကြစမြဲဖြစ်၏။ ပန်းသေ ပန်းညိုးဖြစ်နေသူများနှင့် မိန်းမအင်္ဂါ မကြာခဏ ထိတွေ့ဆက်ဆံလျက် ရိုးနေသောသူများမှအပ ယင်းသို့“ဒိုင်း“ကနဲမတ်သွားတတ်ကြသည်က ကျားသဘာဝပဲဖြစ်သည်။ လူသူကင်းဝေးသောဤခင်တန်းလေးအတွင်း၌ ယခုနေ မြညိုအား သူပြုကျင့်ရသည်။ နောက်ဆက်တွဲ ပြဿနာဆိုသည်ကို ရွှေဒေါင်း မစဉ်းစား။ ရသည် ဟုပဲတွေးသည်။ ထို့ကြောင့် ထမီစလေးကို အထက်သို့တွန်းကာဆွဲလှန်လိုက်သည်။ ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်စေဟုသိစိတ်က ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုစက်ယန ္တရားကြီးတစ်ခုစတင် လှုပ်နှိုးမောင်းနှင်လိုက်သလို တုန်ခါလာသည်။ ဒူးတွေတဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။မိုးရေစက်တို့ထိမှန် နေသော မျက်နှာပြင်ကြီးက ဘာမှမသိတော့သော အသိမဲ့ကျောက်ဆစ်ရုပ်မျက်နှာကြီးပမာ မြညို စောက်ဖုတ်ကြီးကို တစိုက်မတ်မတ်ကြီး စားတော့ ဝါးတော့မလို စိုက်ကြည့်နေ၏။

လက်တစ်ဖက်က ဆန့်ထားသော မြညို၏ခြေကျဉ်းဝတ်လေးကိုကိုင်ကာ တစ်ဖက်ကွေးနေသော ဒူးကဲ့သို့ပင့်တင်ကာ ကွေးပေးလိုက်သည်။ မြညို၏ဒူးနှစ်ဖက်လုံးက ပြဲပြဲကားကားကြီး ကွေးသွားကာ ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးကြီးများက ဆွဲဖြဲထားသလို တစ်ဖက်တစ်ချက်ပြဲထွက်နေကြသည်။ ကောင်မလေး အမွှေးပင်မစုံရှာသေး။ ဆီးခုံနုနု မို့မို့လေးတွင် ထူးထူးခြားခြား လက်နှစ်ဆစ်ခန့်ရှည်သော စောက်မွှေးတစ်ပင်ကို အနီးကပ်မြင်ရပြီး ကျန်ဆီးခုံတစ်ပြင်လုံးက အမွှေးနုလေးများရှင်သန်ရန် အားယူနေ ဆဲရှိသေး၏။

အသက်အရွယ်က ငယ်ရွယ်နုနယ်နေသော်လည်း ယောနိအင်္ဂါကြီးက ရွှေဒေါင်း ကိုက်စားချင်စရာကြီးဖြစ်လောက် အောင်ဝင်းအိမို့မောက်နေ၏။ ယောကျၤားကြီးလက်တစ်ဝါးပမာ ဗျက်တစ်ကျယ်၏။ ကျယ်ဝန်းသော ဆီးခုံလွင်ပြင် အထက်ပိုင်း(ချက်အောက်အရစ်)လေးမှ အောက်ဖက်သို့ ရှုးဆင်းသွားသည်။ တြိဂံပုံမျက်နှာပြင်ကြီးအလယ်တွင် ထူအမ်းထူထဲသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လုံးက ကျွဲမြော့ကြီးနှစ်ကောင်ဘေးချင်းယှဉ်ပူးကပ်နေသည် ထင်ရသည်။ ထိုအကွဲကြောင်းလေးက ဖင်ကြားနှင့်ဆက်သည်။အကွဲကြောင်းနှင့်ဆက်လျက်တစ်သားတည်း ကွေးဝင်သွားသောကြောင့် စောက်ပတ်မမြင်ဘူးသော ရွှေဒေါင်း အရမ်းအံ့သြ အံ့အားသင့်သွားသည်။

ဝတစ်သောဖင်ကြားအရေးအကြောင်းကြောင့် စောက်ပတ်အကွဲနှင့် တစ်ဆက်တစ်စပ်တည်းဖြစ်နေဟန်ရှိကြောင်းရွှေဒေါင်းမသိ။ ဒီကောင်မလေးဟာကြီးက ဘယ်လိုကြီးလဲဟု ဝိုးတိုးဝါးတားစဉ်းစားသည်။ စာရေးခင်မောင်နှင့်ယူသွားသည့် အေးခင်နှင့်ငယ်စဉ်က အတူကစားရင်း ထိုးဖူးသည်။ ထိုစဉ်က မြင်တွေ့ခဲ့ဖူးသော အေးခင်စောက်ပတ်မှာ ဒီလောက်အကွဲကြောင်း မရှည်ပါဘူးဟုထင်သည်။သူကစောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကိုဖြဲကြည့်ချင်၏။ ထိုသို့ဖြဲကြည့်မှ အပေါက်ဝဘယ်နားမှာ ရှိသည်ကို အတိအကျသိကာ သူ့လိင်တန်ကြီးကိုထိုးသွင်းလိုးထည့်ရန် အဆင်ပြေမည်။ သူက တုန်ခါနေသော လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်ရင်း မြညို ယောနိအင်္ဂါစပ်ကြီးအပေါ်ချိန်ရွယ်လိုက်၏။

“မြညို……. ဟေး မြညို“ ရွှေဒေါင်း တစ်ကိုယ်လုံး ဂုတ်မှကိုင်ကာ ဆွဲခါပစ်လိုက်သလိုတုန်ခါသွားသည်။ ဆတ်ခနဲလက်ကို ပြန်ရုတ်လိုက်သလို ထမီလေးကိုကမမ်းကတန်းဆွဲအုပ်ပြီး စောစောက မိမိပုန်းဝပ်နေခဲ့သော ကုန်းကမူဆင်ခြေလျှောအောက်ဖက်သို့ ဆင်းလိုက်ရ၏။ စကားပြောသံတောတိုးသံများနှင့်အတူ သပြေအိုင်မှ မောင်ကျင်၊ ရေချမ်း၊ မိဖဲ၊ မစိုးမြင့်၊ မိသိန်း တို့ကို ဓားကိုယ်စီနှင့် တွေ့လိုက်ရသည်။ ရွှေဒေါင်း ခေါင်းကိုဝပ်ချလိုက်သည်။

“ဟိုမှာ မြညို သတိလစ်နေတယ်““ငါထင်သားပဲ…..ကြောင်လျှာတော တိုးနေတာပါလို့“မစိုးမြင့်က “ငါထင်သားပဲ“ဟု သူ့ဝသီအတိုင်း ပြော၏။ မောင်ကျင်က ခါးတွင်စည်းထားသော ဝါတာဖလူး(ပလပ်စတစ်မိုးကာ)ကိုဖြုတ်ပြီး မြညိုကိုအုပ်ပေးသည်။ ဘေးတွင်ကျနေသော ကြောင်လျှာတောင့်များကို မစိုးမြင့်ကတစ်တောင့်ချင်းလိုက်ကောက်၏။ မိဖဲအလန့်တကြားအော်လိုက်သံနှင့်အတူ ရေချမ်းကကျားတစ်ကောင်လို လွှားခနဲ မြညိုအနားရောက်ခါ ပွေ့ချီလိုက်သည်။ မိဖဲနှင့်မိသိန်းတို့က မြညိုထမီကို လုံလုံခြုံခြုံဖြစ်စေရန်ဆွဲဖုံးပေးကြသည်။ “နင် ကလဲ အရေးထဲ“ဟု မိဖဲက မာန်မဲသည်။“မြန်မြန်ထမ်းခဲ့ဟေ့……ရေချမ်း အအေးမိသွားမယ်“ မိဖဲက ပြောပြီး သုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နဲ့ ရွာအပြန်လမ်းကိုလျှောက်သွား ကြလေသည်။

အခန်း(၂) ရွှေဒေါင်း…….တည်ငြိမ်ခန့်ညားသော မျက်နှာကြီးဖြင့် သပြေအိုင်ရွာအတွင်း လျှောက်လှမ်းလာသည်။ သင်္ကြန်မတိုင်မီ ရွာခဲ့သောမုတ်သုန်မိုးကဖုံ မှုံများကိုသိပ်ကာ အမှိုက်သရိုက်တွေ သန့်စင်စေသဖြင့် ရွာလမ်းဘေးရှိ သစ်ပင်ပန်းမာန်များ စိမ်းစိုရွှန်းလက်ကာ နေရောင် တောက်တောက်ထပြီး စိုလွင် နေ၏။ ရွှေဒေါင်း အနောက်မှကပ်လျက်ပါလာသော မိဖဲ၊ မောင်ကျင်နှင့် ရေချမ်းတို့လက်ထဲတွင် ဆေးအိတ်ပါလာကြသည်။ ရွှေဒေါင်းက မခွေးမအိမ်သို့သွား နေကြ လာနေကြ လူတစ်ယောက်လိုပင် တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီးဝင်သည်။

မောင်ကျင်၊ မိဖဲနှင့် ရေချမ်းတို့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ပါးစပ်တွေဟသွားကြ၏။“ကိုရွှေဒေါင်း ကြီးက မခွေးမ အိမ်ကိုသိလို့လား ဟင်“  “သိလို့ နေမှာပေါ့ဟ“တိုးတိုးတိတ်တိတ် ကြိပ်ပြောရင်း ကိုရွှေဒေါင်းအနောက်ကပ်လိုက်လာကြသည်။“အော်….ကိုရွှေဒေါင်း အဲ ဆရာ လာလာ““ရပါ တယ်…..မခွေးရယ် ဒို့က သူငယ်ချင်းတွေပဲ ခေါ်ချင်သလိုသာ ခေါ်ပါ။ ဖဲသမားရွှေဒေါင်းလို့ မသတ်မှတ်ကြရင်ပဲ ငါကျေနပ်ပါပြီ““ကျွန်မတို့လဲ ဆရာရွှေ ဒေါင်း ပရောဂကုတယ် ဗိန္ဓောဆရာလုပ်တယ်ဆိုလို့ အံ့သြနေတာ“ဆရာရွှေဒေါင်း ရွှေကိုင်းမျက်မှန်ကိုပင့်တင်ကာ အိမ်ခေါင်းရင်းတွင် အဆင်သင့်ခင်းကျင်း ထားသော သင်ဖျူးဖျာပေါ် တင်ပြင်ခွေထိုင်ရင်း။

“ဥ…ပါဒ်….တီ…..တင်.ဖြစ်တည်…ပျက်လောကကြီးမှာ ဘာမှမမြဲဘူးဟ…..မခွေး…အမြဲဆိုးနေလို့လဲ အဲ့ဒီလူဟာ လူဆိုးဘဝနဲ့ဇာတ်သိမ်းချင်မှသိမ်း တာ….ကဲ စမ်းမကြီးရွာက ရွှေအောင်ဆိုဘယ်လိုလုပ်မလဲ…. ရိုးလိုက်တာမှ အေးလိုက်တာမှ တစ်ရွာလုံးလဲသိတစ်နယ်လုံးသိ…ဟော..ဖြစ်မဲ့ဖြစ်တော့ မရီး မမယ်ခင်ကို မြက်ခုတ်ဓါးနဲ့ တစ်ချက်တည်းပိုင်းပြီး ထောင်နန်းစံပါရောလား““ဟုတ်တယ်နော် ရွှေအောင် လူသတ်မှုကျူးလွန်တယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှမယုံ ဘူး“ရေချမ်းက ရေနွေးအိုးနှင့်ကွမ်းအစ်လာချရင်းပြော၏။

“အင်း…ကံ….ကံ၏အကျိုးပေါ့….ရှေးကုသိုလ်အထုံ ရေစက်ပါရမီကြောင့်လွဲချိန်ရောက်တော့လဲ အလိုလို ပြောင်းလဲသွားကြတာပါပဲ။ကျုပ်ဆေးဆရာ ဖြစ်လာတာလဲ ဘယ်သူမှမယုံဘူးလေ…….ဒီလိုပေါ့“ပြောပြောဆိုဆို ရွှေဒေါင်း ဘုရားစင်ဖက်လှည့်ကာဦးချပြီး မဖဲလက်ထဲမှဆေးအိပ်ကိုယူကာ အင်းတစ် ချပ်ထုတ်ကိုင်ပြီး အာရုံပြုသည်။လူနာက ခြေပိုင်းမှာဒဏ်ရာ ရနေတယ်နော်။“ရှင်““ဒူးခေါင်း….အင်း….ဝဲဘက်ဒူးမှာ ကျပ်ပြားဝိုင်းလောက် အသားလေး ထွက်ပြီး အနာဖြစ်နေတယ်……ယာဘက်ပေါင်မှာ အစင်း….အစင်း….အော်….သစ်ပင်ပေါ်က ကျတာကိုး“  “ဗျာ….““ရှင်……..“ဆရာရွှေ့ဒေါင်း အင်းချပ်ကို နဖူးပေါ်ကပ်တင်ထားပြီး ပါးစပ်မှတစ်စုံတစ်ရာတတွတ်တွတ်ရွတ်ဆို၏။“ကျတာ….ကြောင်လျှာပင်““ဟင်““ဟာ““တော်သေးတာပေါ့ ….အောက်မှာစိုက် ထားတဲ့ ထင်းခုတ်ဓါး အသွားပေါ်မကျလို့““ဟောဗျာ““သွားထမ်းခဲ့ကြတာ…ကျားနှစ် မသုံး စုစုပေါင်း ငါးယောက်““အို….ဘုရား……ဘုရား“မဖဲက ကျုံ့ကျုံ့ လေးထိုင်နေရာမှ နောက်သို့တွန့်သွားရာ မခွေးမနှင့်ပူးကပ်သွားသည်။

“ဒီအထိတော့…..မလွဲပါဘူးနော်““ဟာ…..မလွဲဘူး….မလွဲဘူး….အားလုံးကွက်တိ““ဘာကွက်တိလဲ….ငကျင် ဆရာနဲ့စကားပြောတာက““မှန်တယ်ပြောတာ ပါ…..မဖဲရဲ့“ အားလုံး မသိမသာလေးပြုံးစိစိဖြစ်ကုန်၏။“ခလေးမလေးက သိုက် က မခွေးရဲ့““ဘုရားရေ….သိုက်က““ဟုတ်တယ် အဲ့ဒီအနားမှာ ကုန်းကမူ လေးရှိလိမ့်မယ် သွားခေါ်တဲ့လူတွေတွေ့ခဲ့လား““ဟုတ်တယ်…..ဟုတ်တယ်…..တွေ့ခဲ့တယ်“ရေချမ်းက လူရှေ့တိုးထွက်ပြီး ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ကာပြောလိုက် သည်။   “အင်း…..ခက်တာပဲ ကလေးမလေး ကယောင်ကတမ်း အော်နေတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီနော်““ဟုတ်တယ်……ဆရာ“ မခွေးမ ဖြေသည်။“ကိစ္စမရှိ ပါဘူး“အအေးမိပြီး နမိုးရီးယားဝင်နေသည်ကို ရွှေဒေါင်းက ဟိုစပ်စပ် ဒီစပ်စပ်သမားပီပီသိ၏။ လွယ်အိတ်ထဲမှ အပူကျဆေးနှင့်အကိုက်အခဲပျောက် ဆေးပြားလေးများထုတ်လိုက်သည်။“ဒါ အင်္ဂလိပ်ဆေးပြားပုံစံလုပ်ထားတဲ့ ဆရာရဲ့ကဝိဗန္ဒောဆေးပြားပဲ တိုက်လိုက်……ခုတိုက်လိုက် နော်““ဟုတ်ကဲ့““ညနေ….အကောင်းပကတိ ဖြစ်မှာပါ….စိတ်ချ““ဟုတ်ရဲ့လားဆရာ……ဖြစ်နေတာကြာပြီ“ဆရာရွှေဒေါင်းကို မေး၏။ ဆရာရွှေဒေါင်း   အေးဆေးစွာပြုံးရင်း…..။

“ဘုရားဂုဏ်…..သမားဂုဏ်ပေါ့ကွာ…..စောင့်ကြည့်““ရေချမ်းကလဲ ဘာတွေလျှောက်မေးမှန်း မသိဘူး“မခွေးမက ဆရာ့ကိုအားနာဟန် ဝင်တားသည်။  ရေချမ်းက မဖဲနှင့်အတူ မြညိုအခန်းထဲသို့ဝင်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။“မင်းက ဒါ ဘယ်ကိုလဲ““မြညိုကို ဆေးသွားတိုက်မယ်လေ““မိဖဲ သွားပစေ မင်း အလုပ်လား““အဲ….ဟုတ်သား“ဟုပြောကာ မခွေးမထံသို့ တစ်ချက်ကွက်ကြည့်ပြီး မီးဖိုချောင်ဘက်သို့ထွက်သွားသည်။“ဒီကလေးက ဘယ်သူ့သားလဲ မ ခွေး““ကိုစိန်အေး သား ရေချမ်းလေ…..မြညိုနဲ့က မောင်နှမတွေလို ဖြစ်နေကြတာ“ဆရာရွှေဒေါင်းနားထဲ၌ “မောင်နှမတွေလို“ဆိုသောစကားကို ချန်လှပ် ပြီး“ဖြစ်နေကြတာ“ဟုကြားသွားကာ မျက်လုံးထဲတွင်အေးစက်သော အရိပ်စိမ်းများယှက်သန်း သွားကြသည်။

“မြညို သိုက်ကဆိုတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆရာ….ဟင်“မခွေးမက ရှေ့သို့အနည်းငယ် ထပ်တိုးကာ မေး၏။“အင်း….အဲ့ဒါကတော့ ငါလဲ မလုပ်တတ် ဘူး….မခွေး ငါက အထက်ဂိုဏ်း သက်သက်ဆိုတော့ ဒါမျိုးတွေ မလုပ်တတ်ဖူး….. မလုပ်တတ်ဖူး““ဒုက္ခပါဘဲ……အဲ့ဒါ ဘာတွေဖြစ်တတ်လဲ ဟင်““မိုးရွာ တုန်းက လေတွေတိုက်နေတုန်း ဒီခင်တန်းကုန်းကို သူအရောက်တိုးဝင်သွားတာပဲ ကြည့်ပေါ့…..ဆိုင်ရာ ပုဂ္ဂိုလ်တွေက ပြန်ခေါ်ချင်လို့ဆိုတာ ထင်ရှားတယ် လေ““အမယ်လေး….ဘုရား….ဘုရား….“ယုံလွယ်ကြောက်လွယ်သော သပြေအိုင်မှာမွေး၊ သပြေအိုင်မှာပဲ ကြီးပြင်းကာ၊ သပြေအိုင်မှာပဲ အိမ်ထောင်ကြပြီး၊  သပြေအိုင်မှာပင်ခေါင်းချရန် ခြေလှမ်းစနေသော မခွေးမအတွက် ဆရာရွှေဒေါင်းပြောသမျှ အမှန်ချည်းပဲ ဖြစ်နေရသည်။

မောင်ကျင် ဆေးပေ့ါလိပ်ကိုတစ်ချက်ရှိုက်ရင်း ဝင်ပြောသည်။“ဆရာ လူနာကို တစ်ချက်ကြည့်ဦးမလား ဆရာ““ရပါတယ် နေပါစေ နေကောင်းလာမှ သူ့ အခြေအနေကြည့်ရတာပေါ့…မှုတ်ဖူးလား““ကိုင်း…ဒါဖြင့်လဲ…အပြင်ခေါ်ခဲ့လေကွယ်“ ဆရာရွှေဒေါင်းက ဘာမှမထူးခြားသလို ဆေးလွယ်အိတ်ကို  ဘုရားစင်အောက်ရွှေ့ထားလိုက်ရင်း ပြောလိုက်ရသော်လည်း….“မြညို“ကို မြင်ရတော့မည်ဆိုသောအခါ ရင်ထဲ“လှိုက်“ခနဲ ဖု တက်သွား၏။ဆရာ ရင်ခံခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

“မဖဲရေ….မြညိုကို အပြင်ခဏခေါ်ခဲ့ပါကွယ်….စောင်ထူထူခြုံလာခဲ့နော်…..““ဟုတ်ကဲ့ အရီးလေး“ဆရာရွှေဒေါင်း ဘုရားစင်ပေါ်ရှိပန်းအိုးထဲမှ ဂမုန်းရွက် ပန်းအိုးတစ်အိုးကို သူ့ရှေ့သို့ယူချကာ ကိုင်တွယ်ပြုပြင်သလိုလုပ်သည်။ထိုအခိုက် မြညို တုံတုံရီရီလေး အပြင်သို့ မဖဲနှင့် အတူထွက်လာ၏။ မျက်နှာလေးနီရဲ ကာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တုံနေရှာ၏။ အဖျားကတော်တော်များဟန်တူသည်။ ထူထဲနက်မှောင်သော မျက်ခုံးတန်းလေးအောက်မှ မျက်ဝန်းညိုကြီးများက  အဖျားဒဏ်ကြောင့် မှေးစင်းနေကြငြားလည်း အရည်လည်ကာ လဲ့ရွှန်းနေမြဲဖြစ်သည်။

ဖြောင့်စင်းသော နှာတံလေးအောက်မှ ပါးလွှာနီရဲသော အပေါ်နှုတ်ခမ်းနှင့်ထူအမ်းသောအောက်နှုတ်ခမ်းလေးက မျက်နှာ၏အထူးခြားဆုံး ဆွဲငင်အားကို ဖြစ် စေသောအရာပင်တည်း။ တော်တော်လှတဲ့ ဟာမလေး။“ထိုင်…..လာ….ဒီရှေ့တိုးပါအုန်း သမီးရဲ့““တိုးလေ မြညို….ဆရာက ပျောက်အောင်လုပ်ပေးမှာ“မ ခွေးမက သူ့သမီး မြညိုကို ရှေ့သို့တွန်းပို့ပေး၏။ဆရာရွှေဒေါင်းက ဘုရားစင်ပေါ်မှချထားသော ဂမုန်းပင်အရွက်ဖားဖားကြီးများကို လက်ဝဲလက်နှင့်ကိုင်ကာ  မြညို ရှေ့သို့ချလိုက်သည်။

“ကိုင်း အထက်ဆရာကြီးများနှင့်တကွ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသုံးပါး ဦးထိပ်ထားလျက်“လူလိမ် လူညာတို့ မည်သည် တန်ဘိုးရှိသော ဘုရားတရား စကားကို ဌာန်ကရိုဏ်းကျကျရွတ်ဆိုတတ်ကြပြီး တစ်ဖက်သား ဦးညွှတ်လာအောင်လဲ ပြောနိုင်စွမ်းရှိကြကြောင်း သပြေအိုင်ရွာသူ ရွာသားများ သိမထား ကြ။ အထိတ်အခေါင် ဂါထာစကားများကို ရေပက် မဝင်အောင်လုံးစေ့ပတ်စေ့ ရွတ်ဖတ်ရာ၌လည်း နားထဲသို့ ဘာအဓိပ္ပါယ်မှန်းမသိပဲ..စီကာစဉ်ကာ ဝင်သွား လျင်ပဲ ချက်ချင်းမီးဟုန်းဟုန်း ထတောက်တော့မှာလိုပင် မြန်မာလူမျိုးတွေယုံပစ်လိုက်ကြသည်။

“ဇော်ဂနီ….ဇော်ဂနက်….မောက်လုံး….မောက်ပြား…စုန်းတစ္ဆေ….မြေဘုတ်ဘီလူး…မှင်စာသဘက်…“စုံနေစေ့နေအောင် ရွတ်ဆိုပြီး မြညို နဖူးမှစ၍ ရင် ၊  ရင်မှခါး၊ ခါးမှပေါင်၊ ပေါင်မှဂမုန်းပန်းအရွက်ဖားဖားကြီးတွေ အပေါ်ဆွဲကာ ဆရာရွှေဒေါင်းက လက်ယာလက်ဖြင့် သပ်ယူ သည်။“ဟာ““ဟယ်““ဘုရား….ဘုရား ဂမုန်းရွက်ဖားဖားကြီးတွေ ကဆရာရွှေဒေါင်းဘက်သို့ အကုန်ဦးညွှတ်ကျလာကာ….တဆတ်ဆတ်တုန်ခါရင်း ဇက် ကျိုးလျက် တန့်နေကြသည်။ ဂမုန်းရွက်များတဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်ကိုလည်းကောင်း၊ ဆရာရွှေဒေါင်းဘက်သို့ဦးညွှတ်နေသည်ကိုလည်းကောင်း  အားလုံးအထင်ကရ မြင်လိုက်ကြသောအခါ တုန်လှုပ်အံ့သြစွာ ဟင် ဟာ ဟယ် တွေဖြစ်ကုန်ကြလေသည်။ တကယ်တမ်းတွင် ဆရာရွှေဒေါင်းလိမ်ပြနေခြင်း ဖြစ်၏။

ဂမုန်းပန်းအိုးကိုဘုရားစင်မှယူချစဉ်မှာပင်သေးငယ်သောပင်အပ်လေးများကိုအရွက်ဖျား များတွင် ထိုးစိုက်ထားခဲ့သည်။ လက်ယာလက်တွင် ဝတ်ဆင်ထား  လက်စွပ်မှာ အားကောင်းသံလိုက်တုံးကို ဓာတ်လုံးသဖွယ် ကွင်းဝတ်ထားခြင်းဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ဆရာရွှေဒေါင်း လက်ဝါးလှုပ်ရှားရာဘက်သို့ လိုက်ပါ လှုပ်ရှားခြင်းဖြစ်၏။ သံလိုက်စက်ကွင်း မိရုံခွာပြီး လက်ကိုတန့်ထားရင်လည်း ဂမုန်းရွက်ဖျားများ ညွှတ်ပြီးတန့်နေရခြင်းဖြစ်၏။  “အေး…အေး….သာဓု… သာဓု…ဆရာမှန်း သမားမှန်း သိတယ်ဆိုရင်ပဲ ခွင့်လွှတ်သကွဲ့၊ ခွင့်လွှတ်သကွဲ့…. ဟုတ်ပီ….ဟုတ်ပီ“ဂမုန်းရွက်များ ပြန်လည်ပတ်သွားကြ၏။“မခွေး…နင့် သမီးကုသိုလ်ပဲဟ…..ငါ့ကို သိုက်နန်းပုဂ္ဂိုလ်တွေက ရိုသေကြတယ်……….ငါ မေတ္တာရပ်ခံရင်တော့ ရတန်ကောင်းရဲ့ထင်တာပဲ“အပ်ပါတယ်……ဆရာ ရယ်…..အပ်ပါတယ်…..ကျွန်မသမီးလေး အသက်ချမ်းသာရာရအောင်သာ လုပ်ပေးပါရှင်“မခွေးမက တုန်တုန်ရီရီနှင့်လက်အုပ်လေးပင်ချီကာပြော၏။  အခုန သံသယ မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်သော ရေချမ်းလဲ ကျုံ့ကျုံ့လေးမိန်းမထိုင် ထိုင်ကာ ထရံနားတွင် ဆရာ့ကို ရိုသေလေးစားစွာ ကြည့်နေရှာသည်။

“အင်း….စမ်းကြည့်သေးတာပေါ့လေ…..အိမ်း…ဒီအနီးအနားမှာ သံပုရာသီးဖြစ်ဖြစ် ရှောက်သီးဖြစ်ဖြစ် မရနိုင်ဘူးလားကွဲ့““ရှိတယ်…ရှိတယ်…ရေတွင်းနား က သံပုရာပင်သီးနေတာ ပြွတ်နေတာပဲ…ကျွန်တော်သွားခူးခဲ့မယ်“ရေချမ်းက လျင်မြန်စွာ အိမ်ပေါ်မှဆင်းသွား၏။“သိုက်ကြိုးဖြတ်တယ်ဆိုတာ ငရဲကြီးတ ယ်ကွဲ့…..ကောင်းတော့မကောင်းဘူး“မကောင်းမှန်းသိလျက်နှင့်ပြုလုပ်ရန် ပြင်ဆင်နေသော အထက်ဆရာကြီးရွှေဒေါင်းကို ဝိုင်းအုံကြည့်ကာ အားလုံးငြိမ် သက်နေကြသည်။ ရေချမ်းသံပုရာသီး သုံးလေးလုံးကိုင်ပြီးတက်လာ၏။ ဆရာရွှေဒေါင်းက ပလပ်စတစ်အရိုးနှင့် နှစ်ဆယ့်လေးကျပ်တန် သူဌေးမီးဖိုချောင် သုံး ကြက်သွန်လှီးစတီးဓား အသေးလေးကို လွယ်အိတ်ထဲမှထုတ်၏။ ရေချမ်းလက်ထဲမှ ကမ်းပေးလာသောသံပုရာသီးများကိုယူပြီးဖျာပေါ်ပုံထားလိုက် ခါ၊“ကိုင်း…သိုက်နန်းရှင်မ မြညို ဟောဒီဓားနဲ့သံပုရာသီးကို ခွဲစမ်း သမီး…မကြောက်နဲ့ခွဲချ““မြညို ယူလိုက်လေ….ခွဲလိုက်“မြညိုက စတီးဓားလေးကိုယူကာ  သံပုရာသီးတစ်လုံးကိုခွဲချလိုက်သည်။ နီရဲသော သွေးများဖြာဆင်းလာသည်။ “ဟယ်…သွေးတွေ ကျလာပြီ““ဟာ…. သွေးတွေ….သွေးတွေ“ဆရာရွှေဒေါင်း က အောင်မြင်စွာပြုံးလိုက်ပြီးနောက်…တစ်လုံးထပ်ပေးသည်။

မြညိုလက်တွေ သိသိသာသာကြီးတုန်နေ၏။ ဓားကိုင်ထားသော လက်ကခါနေသဖြင့် ဆရာ ရွှေဒေါင်းက အပေါ်မှအုပ်ကိုင်ပြီး သံပုရာသီးကိုခွဲလိုက်ပြန်၏။“အို….သွေးတွေပါပဲလား“ပရိသတ်ထဲမှ တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစွာ ငြီးငြူသံကြီးက ဆရာရွှေ ဒေါင်းကို သြဘာပေးနေသလိုပင် ဆရာရွှေဒေါင်းကအဝတ်စတစ်ခုကိုရေဆွတ်ခါ ဓားသွားကိုပွတ်တိုက်ပစ်သည်။ ပြောင်လက်ခြောက်သွေ့အောင် ပွတ်တိုက် ပြီးမှ….“ကိုင်း….ကိုင်း…ပရိသတ်ထဲမှ ယောကျၤားလေးတစ်ယောက်လောက် ဆရာ့ကိုကူညီပါကွယ်….ဒီအရှေ့ကို ခဏလေးထွက်ခဲ့ပါ“ငြိမ်သက်နေကြ သည်။ တစ်ယောက်မှထွက်လာမည့်သူမရှိ။ “ဟဲ့.. ရေချမ်း“ဟု တစ်ယောက်က အော်သံကြားလိုက်ရစဉ် ရေချမ်းကမြညို အနားရောက်နေပေပြီ။“ဟုတ် ပီ….ရော့…ဒီဓားနဲ့ပဲ ကျန်တဲ့သံပုရာသီးတွေကို ခွဲကြည့်စမ်းကွယ်….သွေးတွေထွက်ရဲ့လားလို့“ရေချမ်းက မြညိုအတွက်ဆိုလျှင် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လုပ်မည်ဆို သော မျက်နှာဖြင့်မာန်တင်းကာ သံပုရာသီးတစ်လုံးကိုခွဲချလိုက်သည်။ “ဟင်….သွေးလည်းမထွက်ဘူး…““အေး….ဟဲ့“ဆရာရွှေဒေါင်းက ရေချမ်းပုခုံးကို ခပ်သာသာပုတ်ပြီး စတီးဓားလေးကိုယူပြီးသိမ်းလိုက်သည်။“မြင်ကြတဲ့အတိုင်းပဲသမီးလေးမြညိုဟာ သိုက်နန်းကလာတဲ့သူဆိုတော့ ထူးခြားတယ် ဒါကြောင့် သူ့ကိုသိုက်ကြိုးဖြတ်ဖို့ ဆရာဆုံးဖြတ်ပြီး အသက်ကယ်ဖို့ တာဝန်ယူပါတယ်““သမီး….ခေါင်းအုံနေလား…..ခေါင်းကိုက်နေလား““ပျောက်သွားပြီ ဆရာ“မြညိုက ညှင်းသွဲ့သွဲ့လေသံလေးနှင့်ဖြေ၏။

လေးယောက်အိပ်ခြင်ထောင်ကြီးအတွင်း ဆရာရွှေဒေါင်းနှင့် သိုက်နန်းရှင်မလေး မြညိုပဲရှိနေ၏။ မခွေးမ အိမ်ပေါ်ဝယ် ရပ်ရွာထဲမှလူကြီးလူငယ်ဆယ်ယောက်ခန့်သာရှိသည်။ အိမ်ဝမှစ၍ ရာဇမတ်ကာလျက် စည်းတားထားသည်။ အိပ်ခန်းကို ပတ်ပတ်လည်ကာ၊ အထပ်ထပ်ကာထားသည်။ အုန်းပွဲ၊ ငှက်ပျောပွဲများနှင့် အမွှေးတိုင်နံ့တွေကမွှန်ထူကာ တစ်အိမ်လုံး လှိုင်နေရုံမျှမက ရွာလမ်းမကြီးတစ်လျှောက်၌ပင် ပျံ့သင်းနေသည်။ နှင်းဆီ၊ စံပယ်အစရှိသော ပန်းကောင်းများရနံ့ကလည်း ရောထွေးနေ၏။“ခြေနှစ်ဖက်ဆင်းထား….ဟုတ်ပီ““ဒီဘက်လား…..ဟိုဘက်လား….ဆရာ““ခြေရင်းဘက်ပေါ့ သမီးရဲ့….အင်း…..အင်း…..“ ဖယောင်းတိုင် အတိုင်လေးဆယ်လောက်ထွန်းညှိထားသော အိပ်ခန်းလေးထဲ လင်းထိန်လျက်ရှိနေသည်။ မြညို ကိုယ်ပေါ်၌ ပဒုမ္မာရှံသား အကျႌလေးတစ်ထည်ဝတ်ဆင်ထား၏။ ခြေဆင်းကာ စန့်စန့်ကြီးတန်းပေးထားသော မြညို၏ပေါင်သားကြီးများ လုံးတစ်နေ၏။“ဆရာပြောမယ်နော်….ဟုတ်ချင်..ဟုတ်တယ်….မဟုတ်ရင်….မဟုတ်ဘူးပြော…ကြားလား““ဟုတ်ကဲ့….ဆရာ““မရှက်ရဘူး…မကြောက်ရဘူး….ကြားရဲ့လား“နေ့ခင်းက သံပုရာသီးလှီးရာတွင် သွေးများချင်းချင်းရဲအောင်ကျဆင်းလာကတည်းက ဆရာ့ကို မြညိုကြောက်ရွံ့ ရိုသေနေမိပြီ ဖြစ်သည်။

အကယ်၍သာ ထိုစတီးဓါးလေး၌ ဖားပြုတ်ကျောကုန်းမှထွက်သော အစေးများကိုခြစ်ယူသုတ်လိမ်းထားကာ နေလှန်းထားမှန်းသိလျှင် မြညိုတစ်ယောက် ဆရာရွှေဒေါင်းကို နရင်းတီးချင်တီးမိပေမည်။ ဖားပြုတ်အစေးနှင့်အချဉ်ဓါတ်ထိတွေ့သောအခါသွေးသဖွယ်အနီရောင်ဓါတ်ပြုပစ္စည်းများ ကျဆင်းလားခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ထိုအစေးများကို အဝတ်နှင့်ပြောင်စင်အောင်သုတ်သင်ပြီး ရေချမ်းကိုသံပုရာသီးခွဲခိုင်းသောအခါ ဘာသွေးမှထွက်မလာခြင်း ပင်ဖြစ်ကြောင်း သပြေအိုင်ရွာသူ ရွာသားတွေ မသိရှာကြချေ။ ယခုတော့ မြညိုတစ်ယောက် ဆရာခိုင်းသည့်အတိုင်း ပေါင်တန်ကြီးတွေကို ဖားပေါင်စင်းကြီး စင်းကာ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်သို့ထောက်ထားရရှာလေသည်။ “မရှက်နဲ့နော်…….သမီး““ဟုတ်…..ဟုတ်ကဲ့ပါ…..ဆရာ…..“မြညိုတစ်ယောက် ရင်တွေခုံနေသည်။ နဖူးတွင် ချွေးလေးတွေစို့ချင်နေသည်။ ထောက်ထားသော လက်နှစ်ဖက် မသိမသာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာသည်။“သမီး စောက်မွှေးမပေါက်သေးဘူးမို့လား““ရှင်…..ဘာမွှေး….““ရှုး….တိုးတိုးပြောရတယ်…..အမွှေးအမွှေး စောက်မွှေး မပေါက်သေးဘူးမို့လား..လို့“မြညို ရှက်ရွံ့ထိတ်လန့်စွာ အံ့သြသည်။ ဒီဆရာ ဒီလောက်ကိုထိုးဖောက်သိနေပါလားဟုကြောက်၏။ “ဟုတ်ပါတယ်…..ဆရာ“မြညိုခေါင်းလေးကို ငုံ့ပစ်ရင်း ခပ်တိုးတိုးလေးပြော၏။“ဒါပေမယ့် လက်နှစ်ဆစ်လောက်ရှည်တဲ့ စောက်မွှေးတစ်ပင်တော့ရှိနေရမယ် ဟုတ်ရဲ့လား….“မြညို အသက်ရှုရပ်သွားမိမတတ် ခံစားရသည်။

သူမနှင့်နီးကပ်စွာ ဒူးထောက်ထားရင်း လက်နှစ်ဖက်ကို ပေါင်ပေါ်ထောက်ကာမျက်စေ့မှိတ်ပြီး တစ်လုံးချင်းပြောနေသော ဆရာ့စကားများက ကွက်တိမှန်နေ၏။“ဟုတ်….ဟုတ်….ဟုတ်ပါတယ် ဆရာ““အိမ်း…အဲ့ဒါ သိုက်နန်းရှင် လက္ခဏာပဲကွဲ့“ဆရာရွှေဒေါင်းလုပ်ချလိုက်ပြန်သည်။ စောက်မွှေးမပေါက်တာ သိုက်နန်းရှင်လက္ခဏာဆို လျှင် သိုက်နန်းရှင်တွေ စောက်မွှေးမပေါက်ဟုသူက အတတ်သိနေသလိုလို။ “ကိုင်း…ကိုင်း…ဆရာ့ကိုလဲ ကိုယ့်မိဘလိုသဘောထား ဟုတ်လား….မရှက်ပါနဲ့ငါ့သမီး ဆရာက သမီးကို အမွှေးကူးပေးလိုက်ပြီးတာနဲ့ငါ့သမီး အသက်ချမ်းသာရာရပြီမှတ်…….ကြားလား““ဟုတ်….ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ“အမွှေးကူးသည်ဆိုသည်ကို ဘာမှန်းမသိပဲ မြညိုက တုန်တုန်ရီရီလေး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရှာသည်။“ကဲ…….ငါ့သမီး……..ထမီလေးကိုချွတ်လိုက်တော့““မရှက်နဲ့……မရှက်နဲ့…..ချွတ်သာချွတ်““ရှင်……ထမီ““အေး…..ချွတ်လိုက်စမ်း….ငါအမိန့်ပေးနေတာ….ကလန်ကဆန်တော့မလုပ်နဲ့နော်…..နေ့လယ်ကဆေးဓားနဲ့ လည်ချောင်းသွေးဖောက်ပစ်လိုက်မှာနော်…..“ “ဟုတ်…..ဟုတ်….ဟုတ်ကဲ့“မြညို ကမန်းကတမ်းထမီလေးကို ချွတ်လိုက်သည်။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဗလာကျင်းသွား၏။ ဝင်းဝါအိစက်သော ဆီးခုံကြီးက မောက်ကြွားခုံးထလျက် တင်းပြောင်နေသည်ကို ဆရာရွှေဒေါင်းတွေ့၏။

ဆရာရွှေဒေါင်း လိင်တန်ကြီးကမတ်ခနဲ တောင်လာသည်။“သမီး ပက်လက်အိပ်လိုက်စမ်း….ဘာမှမကြောက်နဲ့ကြားလား…ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်မအော်ရ ဘူးနော်…..သမီးအော်လိုက်လို့စည်းပေါက်သွားရင် အားလုံး….မိစ္ဆာတွေ သရဲတွေ ဝင်လာကြမှာ““ဟုတ်….ဟုတ်ကဲ့….မအော်ပါဘူး ဆရာ“မြညိုက အိပ်ယာလေးပေါ် ပက်လက်လှန်ချလိုက်၏။ မြညိုဖင်ကြီးက ဘေးသို့ပြန့်ကားထွက်လာသည်။ “ဒီနေရာကို ဆရာက အမွှေးလေးတွေပေါက်လာအောင်လုပ်ပေးရမှာကွဲ့ ကြားလား“လက်တစ်ဖက် ဆီးခုံနုနုမွတ်မွတ်လေးကို မထိတထိလေးတိုးထောက်ပြလိုက်သောကြောင့် မြညို ဒူးနှစ်ဖက်ယောင်ပြီး ထောင်တက်သွား၏။“ခြေထောက်ဆန့်ထား““ဟုတ်…….ဟုတ်ကဲ့“မြညို ဒူးနှစ်ဖက်ပြန်ဆန့်ချလိုက်၏။ ဆရာရွှေဒေါင်း နှုတ်ခမ်းမွှေးကြားမှ ချွေးစေးများသီးစို့ထွက်နေသလို ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်ခုံကာမောလှပ်လှပ်ကြီးဖြစ်နေသည်။ သူ့ပုဆိုးကိုခေါင်းမှကျော်ချွတ်လိုက်သည်။ ကိုင်းခရမ်းရှည်ကြီးပမာ မဲညစ်ကြီးထွားတုတ်ခိုင်နေသောလီးတန်ကြီးက ထောင်းကနဲကန်ထွက်လာသည်။ မြညို မျက်လုံးလေးများက ဆရာ့လီးတန်ကြီးကို မြင်ပြီး ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သွားသည်။ “ဘာ……ဘာလုပ်…..မလို့လဲ……ဆရာ“ဆတ်ကနဲ ကိုယ်ကိုတစ်ဆစ်ချိုးထထိုင်ရင်း မြညိုက ထိတ်ထိတ်ပြာပြာလေး ပြောလိုက်သည်။

မျက်နှာလေးမှာလည်း နီရဲသွားသည်။“ဘာမှ မကြောက်ပါနဲ့ သမီးရယ်….ဟောဒီ ဆရာ့ရဲ့အမွှေးတွေကို သမီးဆီမှာပေါက်ဖို့အတွက်ကို ကူးပေးရမှာ ….ဒါမှ…အင်္ဂါစုံတဲ့ လူမိန်းကလေး အဖြစ်နဲ့ သိုက်နန်းကပြန်ခေါ်လို့မရတော့မှာ“ဆရာရွှေဒေါင်း အမှတ်တမဲ့လိုလိုဖြင့် မြညိုပုခုံးစွန်းလေးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်းနှစ်သိမ့်လိုက်၏။ “သေချင်လဲ သေပါစေတော့ဆရာ….ကျွန်မ ဒီလိုတော့အကုမခံနိုင်ဘူး“ဆရာရွှေဒေါင်း ဒိန်းခနဲ ထူပူသွားသည်။ ခါးခါးသီးသီးလေးငြင်းဆန်ရင်း ထမီကိုပြန်ဝတ်ရန် လှမ်းဆွဲလိုက်သော လက်လေးကို ဆရာရွှေဒေါင်းကဖမ်းဆုတ်ပြီး သူ့လိင်တန်ကြီးအား ဆုပ်ကိုင်ထားစေပြီးမှ သူ့လက်ဖြင့်အုပ်ထားလိုက်သည်။ မြညိုက သူမလက်ကလေးကိုအတင်းရုတ်၏။ ပူနွေးမာတင်းသော အထိအတွေ့က လက်ဖဝါးမှတစ်ဆင့် ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့သို့ စီးဝင်သွားသည်။“ဆရာပြောတာနားထောင်စမ်း…..မြညို..အခုလိုအခြေအနေရောက်မှ စည်းပေါက်သွားရင် အပြင်မှရှိတဲ့ မြညိုအမေပါ ….အစိမ်းသူရဲတွေ ဝါးစားပစ်ကုန်မှာ အားလုံးဒုက္ခရောက်မှာ“ဆရာ့အသံက တုံတုံလှုပ်လှုပ်ကြီးနှင့် ဒရောသောပါးကြီးလည်းဖြစ်လာသည်။ လက်ကွင်းလေးထဲ၌ ဆုပ်မိထားသော လိင်တန်ကြီးအားမြညိုကအသိမဲ့စွာတစ်ချက်နှစ်ချက်ခန့်ညှစ်လိုက်မိ၏။

ထိုအခါ ဆရာရွှေဒေါင်းက အပေါ်မှအုပ်ကိုင်ထားသောသူ့လက်ကို ထက်အောက်လှုပ်ရှားပေးလိုက်ရာ လိင်တန်ထိပ်ကြီးမှာ ရဲကနဲ….ရဲကနဲ ပြဲသွား၏။“ဒါ……ဒါဖြင့်လဲ….မြန်မြန်လုပ်ပါတော့…..ဆရာရယ်““ကဲ….ကဲ….အိပ်…..အိပ်….ပေါင်နှစ်ဖက်ဖြဲထား….““ဖြဲထားရမယ်…..““အေးလေ ဒါမှ ဆရာ့အမွှေးတွေ သမီးရဲ့ဆီးခုံလေးပေါ်ကို ဖိကပ်လို့ရမှာပေါ့““သေသာ သေလိုက်ချင်တယ်“ဟု မြညို တိုးတိုးလေးဆို၏။ ဆရာရွှေဒေါင်းက မြညိုပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဝင်ထိုင်ကာ ထူအမ်းသောစောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားသို့ တုတ်တုတ်ထွားထွားကြီးဖြစ်သော သူ့လီးကြီးကိုထိုးသွင်းလိုက်တော့၏။ “ ပြွတ်ခနဲ“ခပ်အစ်အစ်အသံလေးနှင့်အတူ မြညိုလက်နှစ်ဖက်က ဆရာ့လက်မောင်းကို ယောင်ပြီးဆုပ်ညှစ်လိုက်မိသည်။“န…..နာတယ်….ဆရာ….““ခဏ….လေးအောင့်ခံ သမီး….ခဏလေး….“မြညို အသိစိတ်တွေ လွင့်စင်ကုန်သည်။ ဖျင်းကနဲ ပူထူသွားကာ ငယ်ထိပ်မှခြေဖဝါးထိတိုင်အောင် လွှမ်းခြုံသွားသော ဝေဒနာကြီးကမြညိုကိုအာစေးထည့်လိုက်သလို၊ ညှို့တံကြီးနှင့်ထောက်လိုက်သလို ခံစားလိုက်ရ၏။

ဆရာရွှေဒေါင်း နဖူးပြင်ဝယ် ဇီးကင်းခန့်ချွေးသီးကြီးများ စို့ထွက်လာသည်။ ထောင်ထားသော မြညိုပေါင်တန်ကြီးနှစ်လုံးက အငြိမ်မနေ ပြဲလိုက် စုလိုက်ဖြင့် ဝေဒနာကိုခံစားနေရ ဟန်တူ၏။ “ပြစ်……ပလပ်….ပြစ်““အောင့်…..မလေး…အမေ…ကျွတ်ကျွတ်….“ ကျပ်ဝိုင်းလောက်ပင် မရှိသော မြညိုစောက်ပတ်အဝလေးထဲသို့ ကြီးမားဖုထစ်သော လီးကြီးက အတင်းထိုးဝင်လိုက်သောအခါမျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ပြီး ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာ…ခါရမ်းလျက် ခပ်အုပ်အုပ်လေးအော်လိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကမူ ဆရာရွှေဒေါင်း လက်မောင်းကို နေရာမရွေ့ပဲ အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားဆဲပင်။ “ပြစ်….ပြစ်…. ပြွတ်““အိ…..အ….မရဘူး…..မရဘူး….မဝင်ဘူး….အ“မြညို ဆရာရွှေဒေါင်းရင်ဘတ်ကြီးကို ထုရိုက်ပြီးတွန်းသည်။ ခြေဖနောင့်နှစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်ကို ဒုံးခနဲ ဒုံးခနဲနေအောင်စောင့်ချလိုက်သည်။“အံမာ….အစိမ်းသရဲမက…..ငါ့ကို အာခံလို့…..ကဲကွာ….ကဲကွာ….ကဲကွာ…..““အောင်မလေး…..အောင်မလေးတော့…အမေရေ….““ဟိတ်…မဆိုင်သူ….စည်းဝိုင်းထဲ မဝင်စေနဲ့ ဟေ့ …ဆရာရွှေဒေါင်းတဲ့ကွ…အင်..အင်“အပြင်မှ မခွေးမအပါအဝင် အခြေအနေ နားထောင်နေသော လူများနားရွက်တွေထောင်လာကြ၏။

သတိထားနေသော ရေချမ်းကအိမ်လေးသိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ တုန်သွားသည်ကိုသတိထားလိုက်မိ၏။ “ကြမ်းပြီကွ…..ဥစ္စာစောင့်မနဲ့ ဆရာနဲ့ ချပြီ““ဟုတ်ပြီ…….ချကုန်ပြီ“လူငယ်တွေက ဆရာရွှေဒေါင်းမှာထားသည့်အတိုင်း ခြံဝမှစည်းတားထားသော ကန်တော့ပွဲကို လှမ်းကြည့်ကာ ဓါးကိုယ်စီအသင့်ပြင်ထားသည်။ ရေချမ်းကလည်း လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကြီးအားပို၍ တင်းကြပ်လျက်ရှိနေသည်။“အပြင်က ဘယ်သူမှမလာစေနဲ့ဟေ့….အရေးကြီးနေပြီ ကြားကြရဲ့လား…““ဟုတ်ကဲ့…….ကြားပါတယ် ဆရာ“လူငယ်တွေက ပြိုင်တူအသံပြုလိုက်စဉ် အိမ်တစ်ခုလုံး သိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ ဆက်တိုက်တုန်သွား၏။ မခွေးမ မျက်နှာသည် ချွေးစေးတွေပြန်ကာ ဖြူရော်နေပြီး ပါးစပ်မှတတွတ်တွတ်နှင့်ဆုတောင်းနေ၏။ ဘကြီးသာဖန်က ရေချမ်းမျက်နှာကိုစိုက်ကြည့်နေရင်း အိမ်တုန်ခါပုံကိုစဉ်းစားနေသည်။ ငယ်ရာမှကြီးလာသော ဘကြီးသာဖန်က သည်လိုတုန်ခါမှုကို တတ်အပ်သိနေသလိုလိုခံစားရသည်။ စဉ်းစားနေစဉ်မှာပင် သိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲနှစ်ချက်ဆက်တိုက်တုန်သွားပြန်သည်။

“အ….အု…..အု….အင့်…..အင့်……“ခပ်အုပ်အုပ် ပါးစပ်ကိုအဝတ်နှင့်ဆို့ထားရာမှထွက်လာသောအသံမျိုးဟုထင်နေသည်။ ဒီဆရာ ဘယ်လိုများကုနေလဲဟု စဉ်းစား၏။ဆရာရွှေဒေါင်းကတော့ အပျိုမှေးလေးနှင့်ထိုးထောက်မိနေသော သူ့လီးကြီးကိုအတွင်းသို့ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်အောင် ကြုံးလိုက်ပြန်၏။“ပြွတ်….ဖောက် “အိုး…..အိုး…..ကျွတ်….ကျွတ်“အခက်အခဲဆုံး အပျိုမှေးအတားအဆီးကို ကျော်ဖြတ်လိုက်ပြီဆိုသည်နှင့် နာကျင်သောဝေဒနာများ လျပ်တပြက်ပျောက်ကင်း သွားသည်။ အီဆိမ့်အောင့်သက်သော ဝေဒနာနှစ်ရပ်ပေါင်းကာ စောက်ခေါင်းထဲတွင်ထူးခြားသောအရသာကို မြညိုခံစားလိုက်ရလေသည်။

ဆရာရွှေဒေါင်းက လက်နှစ်လုံးချန် ကျန်နေသောလိင်တန်ကြီးကို အဆုံးထိဖိသွင်းရန် ငုံ့ကြည့်ရင်း နေရာပြင်ထိုင်ကာရှေ့တိုးလိုက်၏။မြညို၏ လက်ကလေး နှစ်ဖက်က လက်သီးဆုတ်လေးတွေဆုတ်ခါ ဆရာရွှေဒေါင်း ရင်ဘတ်ကိုတွန်းထားဖြစ်သော်လည်း အားပျော့နေပြီ။ မျက်လုံးလေးအစုံကို မှေးစင်းထား၏။  သွားနှစ်ခုကြား ရှီး ရှ ဝူးဆိုသော လေထွက်သံလေးများနှင့်အတူ ခေါင်းကို ဘယ်ညာခါရမ်းလျက် အောင့်ခံထားရဟန်ရှိလေသည်။ ခြေထောက်နှစ်ဖက်က  မော်တော်ကားဘရိတ်နင်းသလို ဖိနင်းလိုက် ဖနောင့်လေးဖိခြေဖျားလေးကြွလိုက်ခြင်းဖြင့် မနားတမ်းလှုပ်ရှားနေသည်။  “ ပြွတ်…… ပြွတ်….ဘွတ်… ဘွတ်““အား…..အား….“အရင်းအထိဆောင့်လိုးသွင်းလိုက် ဆတ်ခနဲ ဒစ်ချန်ရုံဆွဲနှုတ်လိုက်သဖြင့် ခပ်သွက်သွက်လေးထိုးလိုက်သောအခါ စီးစီးပိုင်ပိုင်ဖြင့် လီးတန်ကြီးကိုစုပ်ထားသလို ညှစ်ထားသောစောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများ လီးတန်ကြီးနှင့်အတူ လိပ်ဝင်သွားလိုက် လီးတန်ကြီးစူအထွက်၌အပြင်အထိ ကပ်ငြိပါလာကာရဲခနဲ ပြဲသွားလိုက်ဖြစ်နေသည်ကို မြင်နေရ၏။

“ဆရာ…..ဆရာ….အထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်လာပြီ……““အောင့်မထားနဲ့ ပန်းထုတ်ပလိုက်…..သမီး““အင့်….အင်း…..အင့်…..အင်း…..အင်း….အင်… အင်း….ရှုးကျွတ်““အား….အား….ဟူး…ဟူး….ကျွတ်….ကျွတ်…အမလေး နာလိုက်တာ ဆရာရယ်…..“အချိန်မဲ့ ရွာခဲ့သောမိုးနေ့က ဆရာရွှေဒေါင်း  အသေအလဲဝါးချင်ခဲ့သော ကွမ်းတောင်ကိုင်မလေး မြညို၏စောက်ပတ်အထဲမှ သုတ်ရည်များ ဒလဟောပန်းဖြာထွက်လာသောအခါ ဆရာရွှေဒေါင်း လိင် တန်ကြီးထိပ်မှလည်း ပြင်းထန်သောအရှိန်ဖြင့် လရေများပန်းထည့်လိုက်ပေတော့သည်။ မြညိုက ပျော့ခွေနုံးချိစွာ လက်နှစ်ဖက်ကိုဘေးသို့ဆန့်လျက် ပစ်ချ ပြစ်လိုက်မိလေသည်။ ဆရာရွှေဒေါင်းက မြညိုပါးလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးလေး နှုတ်ဆက်နမ်းလိုက်လေသည် အပြင်တွင် အစိမ်းသရဲများကို  ငှက်ကြီးတောင်ဓါးများ၊ လှံများ၊ ဝါးချွန်များနှင့် စောင့်နေကြသော ကာလသားများ မြညို၏ အသွေးအသားများကို မြိန်မြိန်ယှက်ယှက်ကြီး စားသောက်ဝါး မျိုသွားသော အစိမ်းသူရဲ ရွှေဒေါင်းအိမ်အနောက်ဖက်အပေါက်မှဆင်းသွားသည်ကိုမသိလိုက်ကြချေ။ ပြီးပါပြီ

 

Zawgyi

 

ေမွာ္ဆရာအခ်စ္

မေန႔က ဝုန္းကနဲသဲခ်လိုက္တဲ့မိုးဗ်ာ အခုထိ တစ္ခ်က္မွမတိတ္ေသးဘူး။ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္မွာ ေလဖိအားနည္းရပ္ဝန္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုလား ဘာလား မသိဘူး။ အခ်ိန္မွမဟုတ္တာ။ပိေတာက္ဝါေတြလဲ မိုးေပါက္ထိမွန္ၿပီး “လန႔္“ပြင့္ကုန္ၾကေလေရာသလားပဲ….. ဝါ ဝါကိုထိန္လို႔ အခ်ိန္မဟုတ္အခါမဟုတ္ တေပါင္းလမွပိေတာက္ပြင့္တာမ်ားအံ့ေရာ။ ေအးေလ ရာသီဥတုနဲ႔ပန္းေတြကလဲ အခ်င္းခ်င္း အေပးအယူရွိၾကတာဆိုေတာ့ လိုခ်င္တဲ့အပူခ်ိန္မိုးေရခ်ိန္ေရာက္ရင္ပြင့္ၾကမွာပဲ။ သစၥာမရွိဘူး၊ ဘာမရွိဘူးသြားေျပာလဲ သူတို႔နားလည္မွာမွ မဟုတ္တာ။ ပန္းေတြရာသီမမွန္ဘဲ ပြင့္ေအာင္၊ အသီးေတြသီးေအာင္လူေတြလုပ္ၾကေတာ့……. အင္း…..လူလူခ်င္းလဲ အခ်ိန္မဟုတ္ အခါမဟုတ္ ဖူးခ်ိန္တန္ဖူး၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္ဆိုသလိုမဟုတ္ဘဲ အတင္းၿပဲရဲပြင့္ခိုင္းေတာ့ ေသြးေတြ ထြက္ကုန္ ေရာဆိုတဲ့ ပ်က္လုံးတစ္ခု သတိရတယ္။

အမွန္က ရယ္စရာလုပ္ၿပီးေျပာေပမဲ့ အဲ့ဒီစကားမွန္တယ္ ကိုယ့္လူ၊ ပြင့္ခ်ိန္မတန္ဘဲ အတင္းၿဖဲပြင့္ခိုင္းခဲ့လို႔ ရာဇဝင္တြင္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေလးႀကဳံတုန္းေျပာလိုက္ခ်င္ေသး။ ပုံျပင္မဟုတ္ဘူးေနာ္ က်ဳပ္က လက္ေတြ႕သမား ခင္ဗ်ား ပဲခူးလမ္းကိုု သြားဘူးလား……….ေထာက္ႀကံ့အလြန္မွာ“လွည္းကူး“ဆိုတာရွိတယ္။ အဲ့ဒီ လွည္းကူးကေန အေရွ႕ဘက္ေတာင္ေျခဆီကို တည့္တည့္မတ္မတ္ဘဲ ေထာင္တက္သြား“သေျပအိုင္“ဆိုတဲ့ ႐ြာေလးကို ေတြ႕လိမ့္မယ္။ သေျပအိုင္ဟာ ေႏြမွာအညာဆန္ၿပီး မိုးမွာ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ႐ြာေလးလိုပဲ ေရေတြဝိုင္းေနတာ ေဆာင္းမွာေတာ့ ခ်စ္စရာအေကာင္းဆုံးေဆာင္းႏွင္းမႈံေတြၾကားက ပဲခူး႐ိုးမမွ ေတာင္တန္းလႈိင္းတြန႔္ႀကီးေတြကို ေတြ႕လိမ့္မယ္။

ခင္ဗ်ားသာ စာေပသမားဆိုရင္ အဲ့ဒီ႐ိုးမႀကီးကို ေနာက္ခံထားၿပီး စာေတြအမ်ားႀကီးေရးျဖစ္သြားမွာ က်ိန္းေသေျပာရဲတယ္။ လြမ္းစရာႀကီးဗ်ာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ခံစားတတ္တာပဲ ရွိတာ ခင္ဗ်ားလိုဖတ္လို႔ေကာင္းေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ စာမ်ိဳးမေရးတတ္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္အခုေျပာမဲ့ကိစၥကိုလည္း ျဖည့္ ျဖည့္ၿပီး နားေထာင္ၾကဗ်ာ။ က်ဳပ္က အစတည္းက လိပ္ပတ္ လည္ေအာင္ စကားေျပာတတ္တာမႈတ္ဖူး။ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကတယ္ၿပီးနားလည္တာမဟုတ္ဖူး။ ထားပါေတာ့ “အဲ့ဒီ သေျပအိုင္“ဆိုတဲ့ ႐ြာေလးထဲကို အခုလို မိုးဦးက်ေလးမွာဝင္ၾကည့္ရေအာင္။ အတားအဆီးမဲ့စြာ တိုက္ခတ္လာေသာ မုတ္သုန္ေလက ဧည့္သည္မိုးကိုတစ္ပါတည္းေခၚေဆာင္လာ၏။ သည္အခ်ိန္ သည္ကာလ လာေနၾကမဟုတ္ေသာ မိုးဧည့္သည္ေၾကာင့္ သေျပအိုင္႐ြာေလးအတြင္းရွိ ဓနိမိုး၊ ထရံကာ အိမ္ေလးမ်ား ဝ႐ုန္းသုန္းကား ေျပးဟယ္ လႊားဟယ္ ဖာဟယ္ ေထးဟယ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။

႐ြာက ႐ြာတန္းရွည္ေလးမို႔႐ြာလယ္လမ္းတစ္လမ္းသာ ထီးထီးတည္ရွိသည္။ အသက္(-)ႏွစ္သာရွိေသးေသာ “ျမညိဳ“သည္ ထမီေလးတိုတိုဝတ္ခါ ႐ိုးမကို ေက်ာေပးလ်က္ မုတ္သုန္ေလကို ဆန္တက္ခါ ႐ြာဆီအေျပးျပန္လာခဲ့သည္။ အေရွ႕မွဝင္တိုက္ေနေသာေလႏွင့္ မိုးေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံးစို႐ႊဲကာ လုံးတစ္ထြားႀကိဳင္းေသာ ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားကို အထင္းသားျမင္ေနရသည္။ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကေျမမွထြက္စို႔ကာစ မွ်စ္စို႔ေပါက္ႀကီးႏွယ္ပမာငုံငုံဖူးဖူး တင္းတင္းျပည့္ျပည့္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ျမညိဳ အသက္(၁၂)ႏွစ္တြင္ ဖခင္ဆုံးခဲ့၏။ အေမႏွင့္အတူ လူမမယ္ညီမေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ျမညိဳသာ က်န္ရစ္သည္။ ျမညိဳ စာမတတ္၊ စာမသင္ရ သို႔ေသာ္ သေျပအိုင္နဲ႔ျမညိဳ ေနထိုင္အသက္ ရွင္ေနရသမွ် အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအတြက္ ျမညိဳစိုးစိမွ် မပူမိေခ်။

ယခုလို မိုးက်လွ်င္ မွ်စ္ခ်ိဳး၊ မႈိရွာ အတို႔ခူးႏွင့္ဝင္ေငြလႈိင္သည္။ သားအမိ(၃)ေယာက္ အတြက္ တစ္ေန႔စာကို ျမညိဳေန႔တစ္ဝက္ဘဲႏွင့္ရွာၿပီး စားလို႔ေလာက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လွည္းကူးမွ ဘႀကီးဦးေက်ာ္ေမာင္တို႔ ေရာက္လာလွ်င္ အဝတ္အေဟာင္းထည္ေလးေတြပါပါလာတတ္သည္။ တစ္ဝက္ေဈးႏွင့္ဝယ္ႏိုင္သည္။ ေခါက္ထီးေပၚသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ျမညိဳ ဝါးခေမာက္ႀကီးကိုပင္ခုံခုံမင္မင္ေဆာင္းက မိုးရာသီအလီလီကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ျမညိဳတြင္ လိုခ်င္တပ္မက္ေသာစိတ္ဘာတစ္ခုမွ်မရွိ။ ေအးခ်မ္းေရာင့္ရဲစြာ အသက္ရွင္ လာခဲ့သည္။ သေျပအိုင္ႏွင့္ ႐ိုးမေတာင္ေျခၾကား၌ ခင္တန္းႀကီးတစ္ခုရွိသည္။ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ေသာ ကိုင္းပင္ႏွင့္ နဘူးပင္၊ ေၾကာင္ရွာပင္ ေတြလည္းရွိသည္။ အိမ္အျပန္ မိုးဦးက်ကာလ၌ ျမညိဳ ေတာထဲမွျပန္လာလွ်င္ ေၾကာင္ရွာတေပြ႕၊ ဇီးျဖဴသီးလုံးေလးျပည္ခန႔္ အၿမဲပါပါလာသည္။ ထိုအသီးအႏွံေလးေတြက ဆယ့္ေလးငါးေျခာက္က်ပ္ အၿမဲရသည္။ ေထာက္ႀကံ့သို႔ ႏွစ္ရက္တစ္ေခါက္၊ သုံးရက္တစ္ေခါက္သြားေနေသာ ေဒၚေလးျမခင္ရွိေနသျဖင့္ အသီးအႏွံမ်ားကို ေဒၚေလးျမခင္ လွည္းႏွင့္ပင္ တင္ေပးလိုက္ရသည္။

ယေန႔ေတာ့မိုးကအခ်ိန္မဟုတ္ဘဲ ႐ြာခ်၏။ ေျမသင္းနံ႔ေတြ ေထာင္းေထာင္းထကုန္၏။ လယ္ကြက္ထဲ ေရေတြေဖြးေဖြးထကုန္သည္။ သည္အခ်ိန္သည္ကာလဆိုသည္က မိုးမက်မွီ ျမညိဳတို႔ တစ္႐ြာလုံး ထင္းခုတ္ၾကရသည္။ ခုတ္ ၍ရသမွ် ထင္းကို ေတာထဲမွာပင္ ထားရစ္ခဲ့ကာ အိမ္အျပန္ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ ရွာေဖြခူးကာ အိမ္ျပန္ၾကရ၏။လွည္းတစ္စီး သို႔မဟုတ္ လွည္းႏွစ္စီးစာရမွ ခုတ္ၿပီးထင္းမ်ား ႐ြာသို႔ သယ္ေဆာင္ရ၏။ ယခု ျမညိဳထင္းခုတ္ၿပီး ျပန္လာ၏။ လမ္းမွာမိုး႐ြာသည္။လူျပတ္သည့္ ခင္တန္းကိုင္းေတာကို မိုးထဲေရထဲျဖတ္လ်က္ရွိ၏။

က်ဳပ္နာမည္ ေ႐ႊေဒါင္း။အလုပ္က ဖဲလည္႐ိုက္သည္။ ၾကက္တိုက္တယ္။ ေလးေကာင္ဂ်င္ကစားတယ္။ မေန႔က ကိုသာေအး တာဝန္ယူဖြင့္ေသာ အာဝါေဒး ကစားပြဲကို “ဘုရားငုတ္တို“႐ြာ၏အေနာက္ ေတာထဲ၌ျပဳလုပ္၏။ က်ဳပ္လိုပင္ ဖဲလည္႐ိုက္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသားေတြပါ အာဝါေဒးမွာ ဆုံၾကသည္။ အာဝါေဒးကို ေရာက္မဲ့သာေရာက္သြားသည္။ ေ႐ႊေဒါင္း၌ ပိုက္ဆံေျခာက္က်ပ္ပဲပါသည္။ သည့္အရင္ တစ္ရက္ေစာၿပီးဖဲရႈံးထားသည္က ျဖဴခါ ျပာခါက်ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေ႐ႊေဒါင္းတို႔က မွင္ေမာင္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဖဲဝိုင္းမွာထိုင္သည္။ ဒိုင္ ကိုကုလားကေ႐ႊေဒါင္းႏွင့္ရင္းႏွီးသည္။ လက္ခုပ္ပင္႐ြာသားျဖစ္သည္။ ေ႐ႊေဒါင္းႏွင့္လည္း စပ္တူစပ္ဖက္ ႐ိုက္ဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သုံးပင္တစ္ပင္ေက်ာ္ကာ ကစားေသာ ေ႐ႊေဒါင္း ဖဲျမဴးေနပုံကိုၾကည့္၍ “ႀကိဳး“ဆြဲကစားသည္။ သေဘာကေ႐ႊေဒါင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စပ္တူ႐ိုက္ၾကသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒိုင္လုပ္သူ ကိုကုလားကလည္းလက္ဗလာျဖင့္ ဝိုင္းတည္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုးသားေတြသိကုန္သည္။

သုံးေလးလွည့္ အေရာ္အစားက်န္ေသာအခါ ပူညံ ပူညံျဖစ္လာကာ ဝုန္းဝုန္း…..ဝုန္းဝုန္း…..ဒုတ္ဆြဲ ဓါးဆြဲျဖစ္သည္။ထိုအခါ ေ႐ႊေဒါင္း အနီးရွိ မက်ည္းပင္စုက က်င္သိန္းကို ေ႐ႊေဒါင္းက ဝိုင္းအလယ္မွအေကာက္ပန္းကန္ျပား (ေႂကြပန္းကန္ႀကီး) ႏွင့္မ်က္ႏွာကို ထခုတ္သည္။ ကိုက်င္သိန္း မ်က္ႏွာေသြးမ်ား ျဖာက်၏။ ကိုကုလားက ခါးပုံစထဲမွ ဓါးတိုေလးထုတ္ေနစဥ္ သူ႔လက္ဖ်ားတြင္ထိုင္ေနေသာ ႀကီးေငြ (ဘုရားငုတ္တို) ႐ြာသားက ထၿပီးလုံးသည္။ ဝ႐ုန္းသုန္းကား………..။ေနာက္မွ ဘာေတြျဖစ္က်န္ခဲ့သည္ကို ေ႐ႊေဒါင္းမသိ ဝိုင္းအလယ္မွ ေလာင္းေၾကး ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ကို သိမ္းႀကဳံးယူကာ ထြက္ေျပးသည္။ ေက်ာျပင္ကို ပူခနဲ က်င္ခနဲလာေရာက္မွန္ေသာ ေလးဂြဒဏ္ေၾကာင့္ ေနာက္ကို တစ္ခ်က္ေလးမွ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျခကုန္သုတ္ေျပးသည္။ ေ႐ႊေဒါင္းေနာက္မွ အမဲဖ်က္မည့္ လူအုပ္ႀကီးက ဒုတ္ေတြ ဓါးေတြႏွင့္ သူရဲမရဲစီးကာ ေျပးလိုက္ၾကသည္။

ေ႐ႊေဒါင္းကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သေျပအိုင္အေနာက္ေတာနား အေရာက္ အခ်ိန္အခါ မဟုတ္ဘဲ မိုးက သဲသဲမဲမဲ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္း႐ြာခ်လိုက္သည္။ေနာက္ကလူအုပ္ သူ႔ကိုေက်ာ္ကာ မန္က်ည္းပင္စု ႐ြာဖက္သို႔ ဆက္လိုက္သြားၾကသည္။ေ႐ႊေဒါင္း ဝပ္ေနခဲ့သည္။ ဝပ္က်င္းက သေျပအိုင္ႏွင့္ ႐ိုးမေတာတန္းၾကားရွိ ခင္တန္း ကိုင္းေတာ မုတ္သုန္ေလသည္။ ခင္တန္းရွိ ကိုင္းပင္မ်ား ေၾကာင္ရွာပင္မ်ားခါးျပတ္ေအာင္ျဖတ္တိုက္ေနသည္။ နဘူးပင္ႏွင့္ ေၾကာင္လွ်ာပင္မ်ား အနီးေရာက္ေသာအခါ “ျမညိဳ“လက္ထဲက ဓါးေလးကို ေျမ၌ခ်ကာ ထမီျပင္ဝတ္သည္။ ထမီက ဒူးေက်ာ္ကာ ဝင္းဝါတင္းအိေသာ သလုံးသားေလးေတြေပၚေန၏။ ကုန္းမို႔မို႔ဆင္ေျခေလ်ာေဘး တစ္ေနရာ၌ေပါက္ေနေသာ ေၾကာင္လွ်ာပင္တြင္ ရွည္လ်ားအျပားႀကီးေသာ ေၾကာင္လွ်ာတြဲႀကီးမ်ားရွိေနသည္။

ၿမိဳ႕သူေတြလို ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕မဟုတ္ေသာ ျမညိဳက ကိုင္းေတာထဲတိုးဝင္ကာ ဓါးတိုေလး ဟိုရမ္းဒီရမ္းျဖင့္ ေၾကာင္လွ်ာပင္ႀကီးအနီးေရာက္ေအာင္တိုးလာ၏။ မိုးက  ႐ြာသြန္းဆဲ။ ေ႐ႊေဒါင္းက ယခုအခ်ိန္တြင္ ေျခသံၾကား႐ုံျဖင့္ ဂုတ္ယားေနသူမို႔ ျမညိဳ ေတာတိုးဝင္လာသံၾကားေသာအခါ ၿငိမ္ၿပီး အသက္ေအာင့္ထားမိသည္။  ျမညိဳ ေၾကာင္လွ်ာပင္ႀကီး အနီးေရာက္လာေသာအခါ ေ႐ႊေဒါင္းလူလုံးကြဲစြာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သေျပအိုင္႐ြာက မေခြးမသမီး ျမညိဳပဲဟု သိလိုက္မွ စိတ္ ေအးသြားသည္။ ဒီေကာင္မေလး မႏွစ္က အလႉပြဲတြင္ ကြမ္းေတာင္စကိုင္ရ သည္ကို ေ႐ႊေဒါင္းသတိထားမိသည္။ သေျပအိုင္သူ မေအးခင္ႏွင့္ ေ႐ႊေဒါင္း  သမီးရည္းစားျဖစ္စဥ္ ျမညိဳကို ၾကက္ေတာင္စည္းေလးႏွင့္ ႐ြာလမ္းတြင္ ဖန္ခုန္ေနျခင္းကို အၿမဲေတြ႕ရေလသည္။ ေကာင္မေလး အထြားျမန္သည္။

မေအးခင္ႏွင့္ လွည္းကူးက စာေရးကိုခင္ေမာင္တို႔ညားသြားေသာအခါ ေ႐ႊေဒါင္း သေျပအိုင္ကိုစိတ္ အနာႀကီးနာကာ လုံး၀ ေျခဦးမလွည့္ခဲ့ေတာ့။ ယခု သုံး ႏွစ္ခန႔္အတြင္း ျမညိဳ အပ်ိဳႀကီးဖားဖားျဖစ္ေနသည္ကို တအံ့တၾသ ေတြ႕ရေလသည္။ ဒီေကာင္မေလး သူ႔ကိုေတြ႕လို႔မျဖစ္။ ႐ြာထဲတြင္ သတင္းပ်ံ႕သြားလွ်င္  အသက္ႏွင့္ ကိုယ္ခႏၶာအိုးစားကြဲသြားႏိုင္သည္မို႔ အသံမေပးၿငိမ္ေန၏။ ေရစိုအဝတ္အစားေတြႏွင့္ ျမညိဳ တင္ပါးႀကီး ဟိုကူး သည္လွမ္း လႈပ္ရွားေလတိုင္း တုံ ခနဲ သိမ့္ခနဲ လႈပ္ခါ လႈပ္ခါသြားပုံႀကီးမွာ ငုတ္ေနေသာ ကာမစိတ္ကိုႏႈိးဆြသလိုႀကီး ခံစားရ၏။ သို႔ေသာ္ မေခြးမ ဆိုသည္ကလည္း ေ႐ႊေဒါင္းႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း လို ေနလာခဲ့သူျဖစ္သျဖင့္ မေခြးမသမီးျမညိဳေလးသည္ စင္စစ္ ေ႐ႊေဒါင္း သမီးအ႐ြယ္ပင္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ကပင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမည့္ ကေလး မ်ားပင္ မဟုတ္ပါလား။

ေကာင္းစိတ္၊ မေကာင္းစိတ္ ႏွစ္ျဖာျဖင့္ ျမညိဳ ေၾကာင္လွ်ာပင္ခြတက္သည္ကို ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ ျမညိဳက သစ္ပင္တက္လည္း ကြၽမ္းသည္။ ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကို ေၾကာင္လွ်ာပင္ ပင္စည္အား ညႇပ္ကန္ၿပီး ဖက္တက္သည္မို႔ ဒူးႏွစ္ဖက္က ေဘးသို႔ကားထြက္ေန၏။ တိုနံ႔နံ႔ေလးဝတ္ထားေသာ ထမီေၾကာင့္ ဖင္ကမလုံဘဲ ဝင္းဝင္းအိအိ ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ အသားျပင္ေလးကို ျဖတ္ခနဲ လက္ခနဲ ေတြ႕ရ၏။ ေျခႏွစ္ဖက္ကို ဆန႔္ကန္သြားတိုင္း အေပၚတစ္ဆစ္ေရာက္ၿပီး ဖင္ႏွင့္ဖေနာင့္ေမွးကာ ေခတၱနားေသာအခါမ်ိဳးတြင္မူ……။ဆယ္ေက်ာ္သက္ ျမညိဳ၏ ႐ႊန္းစိုမွည့္အိေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ဝင္းဝင္းေလးမွာ အေမႊးအေတာင္ပင္ မစုံေသးဘဲရွိေနေၾကာင္း ေ႐ႊေဒါင္းကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ႀကီးေတြ႕ရေလသည္။ ဒူးႏွစ္ဖက္ေဘးကို ၿဖဲကားထားသလို ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္လည္း ျမင္ကြင္းက ရွင္းလင္းက်ယ္ဝန္းေန၏။ သစ္ပင္တက္သည္ ဆိုကတည္းက တစ္ဖက္တည္းမွ တသမတ္တည္းတတ္၍ ရသည္မဟုတ္။

အလိုက္သင့္ေလးလည္လည္သြားၿပီး အေရွ႕၊ အေနာက္ ေတာင္ ေျမာက္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ တြယ္တတ္ရေသာေၾကာင့္ ေ႐ႊေဒါင္းျမင္ကြင္းေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေနသည္။ အထူးသျဖင့္ ေအာက္မွအေပၚသို႔ပင့္ၾကည့္ရသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဖင္ပိုင္းေက်ာပိုင္းကို ျမင္ရျပန္ေသာအခါ ျမညိဳ ဟုပင္ေ႐ႊေဒါင္း မထင္ေတာ့ေခ်။(၂၀)ဝန္းက်င္ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္၏ တင္ပါးႀကီးမ်ားအလား ႀကီးမားျပန႔္ကားလ်က္ တစ္ထြက္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျမညိဳ အသက္အ႐ြယ္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈက မည္သို႔မွ်လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈ မျဖစ္ေခ်။

“အ……အေမ့“ျမညိဳထံမွ လႊတ္ခနဲ ေအာ္သံေလးၾကားရၿပီး လက္တစ္ဖက္က ေၾကာင္လွ်ာသီးႀကီးသုံးေလးေတာင့္ကိုကိုင္ထားကာ ပင္စည္ကိုဖက္ရင္းတစ္ျခားလက္တစ္ဖက္က ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔အျပားပုတ္ခါခ်ေန၏။ေကာင္မေလးခါခ်ဥ္ထုပ္ႏွင့္တိုးေနဟန္တူသည္။ ေၾကာင္လွ်ာပင္တြင္ခါခ်ဥ္ထုပ္စြဲေလ့မရွိေသာ္လည္း ေဘးတြင္ကပ္ေပါက္ေနေသာ ဝါး႐ိုင္းပင္ငယ္မ်ား နဘူးပင္မ်ားမွ ကူးလာဟန္တူသည္။ အတန္ၾကာပုတ္ခါၿပီးမွ မခံႏိုင္ေတာ့ဟန္ျဖင့္သစ္ပင္ေပၚမွ ဒေရာေသာပါးေလ်ာခ်လာသည္။ မိုးက တသဲသဲ႐ြာခ်ေနစဥ္ သစ္ပင္ကလဲ ေခ်ာေနစဥ္မို႔ျမညိဳ ဆယ္ေပခန႔္အကြာမွ ျပဳတ္က်လာသည္။ ထမီေအာက္စႏႈတ္ခမ္းေလးက သစ္ပင္အစြန္းတစ္ခုႏွင့္ ၿငိကာ ဆြဲလွန္လိုက္သလိုႀကီးျဖစ္သြားကာ ေစာက္ပတ္အယ္အယ္မို႔မို႔ႀကီးကို ဝင္းဝင္းဝါဝါႀကီး ေတြ႕လိုက္ရေသာ ေ႐ႊေဒါင္းသည္ မေကာင္းဆိုးဝါး အပူးခံလိုက္ရသလိုတုန္ရီသြားရသည္။

လူျပတ္ေသာ ခင္တန္းေတာထဲ၌ ဆူၿဖိဳးေသာ မွ်စ္စို႔ေပါက္ႀကီးပမာ တင္းထစ္ေနသည့္ ျမညိဳအား မလုံမလဲ အေနအထားေတြ႕ရေသာေ႐ႊေဒါင္းသာမဟုတ္ မည္သည့္ ပုရိသေယာက်ၤားမဆို လိုးခ်င္ ျဖဳတ္ခ်င္ေသာ စိတ္ေတြ တားမရ ဆီးမရ ဝင္လာမည္သာ ျဖစ္ေခ်သည္။သစ္ပင္ေျခရင္း ကိုင္းေတာစပ္ေလးထဲသို႔ ေထြးကနဲ ျပဳတ္က်သြားေသာ ျမညိဳအား ေ႐ႊေဒါင္းတစ္စုံတစ္ရာ ကူညီေပးရန္ အေျပးအလႊားေရာက္သြားေလသည္။ ျမညိဳ ေခြေခြေလးလဲကာ ေမ့ေမ်ာေနရွာသည္။ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားကေရစိုလ်က္ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးေပၚသို႔ ဖ႐ိုဖရဲျပန႔္က်ဲက်ေနသည္။ မိုးဒဏ္ေလဒဏ္ေၾကာင့္ အသားအေရေလးမ်ားျပာႏွမ္းကာ ခ်မ္းေနရွာဟန္တူသည္။ လက္ထဲတြင္ ေၾကာင္လွ်ာသီးသုံးေလးေတာင့္က တင္လ်က္အေနအထားႏွင့္ပင္ ေတြ႕ေနရသည္။ ဂ႐ုဏာသက္စရာ ေကာင္းေသာ ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာျမညိဳေဘး၌ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

သူမႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေျမ၌စိုက္ထားေသာ ဓားတိုေလးကိုၾကည့္၍ ထင္းခုတ္ျပန္လာတာပဲဟု ေ႐ႊေဒါင္းသိလိုက္ရသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္အေဖာ္မ်ားမည္သည့္ေနရာတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သနည္းဟူေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ ဟိုသည္ လည္ကိုဆန႔္၍ၾကည့္၏။ မိုးသံေလသံမ်ားမွအပဝန္းက်င္သည္ တသဲသဲလႈပ္ခတ္ေနၿပီး ဘာမွမျမင္ရ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေရာက္ေနတဲ့ ကုန္းကမူေလးကလည္း လူသြားလမ္းႏွင့္ကတစ္ေခၚမက ေဝးသည္။ ေရစိုေလးျဖင့္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ အတြင္းပစၥည္းေလးမ်ားကို အရွိကိုအရွိတိုင္းျမင္ေနရေသာ ျမညိဳကိုယ္လုံးကို အေပၚမွစီးမိုးကာ သူၾကည့္ေနသည္။ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာသည္။ ေအးစက္ေနေသာ ရာသီဥတုၾကားမွပင္ သူ႔ရင္ေတြပူေလာင္လာၾကသည္။

ေခါင္းငုံ႔ထားကာ ျမညိဳအေပၚမွစိုက္ၾကည့္ေနေသာ ဆံပင္မ်ားမွ မိုးေရစက္တို႔ ျမညိဳကိုယ္ေပၚ တစ္ေပါက္ေပါက္က်၏။ ျမညိဳ ဒူးတစ္ဖက္က ေဘးသို႔ကားလ်က္ ေကြးေန၏။ က်န္တစ္ဖက္ကမူ ပုံမွန္အတိုင္းဆန႔္ထားသည္။ ထမီေလးက ဆန႔္ထားေသာ ဒူးေခါင္းကိုေက်ာ္၍ ေပါင္လည္သို႔ေရာက္ ေနသည္။ ေပါင္သားတစ္တစ္ႀကီးမ်ားတြင္ သစ္ပင္ႏွင့္ပြတ္တိုက္မိေသာ အစင္းရာႀကီးမ်ားကိုေတြ႕ရသည္။အျခားဘယ္ေနရာ ဒဏ္ရာေသးလဲဟု သူက စိုးရိမ္တႀကီးေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ေကြးထားေသာဒူးထိပ္တည့္တည့္၌ က်ပ္ျပားခန႔္ အေရျပားေလးကြင္းထြက္ကာ ေသြးစို႔႐ုံစို႔ကာ ေဖြးေနဆဲရွိသည္။ မၾကာခင္ေသြးမ်ားထြက္လာႏိုင္သည္။ ထမီေလးက ေဒါင့္တန္ေလး ကြဲဟေနသျဖင့္ အတြင္းပိုင္းကို မပီဝိုးတဝါး ေမွာင္ေမွာင္ျမင္ရ၏။ ေ႐ႊေဒါင္း အသက္သာ(၃၀)ေက်ာ္လာသည္။ မိန္းမအဂၤါကိုအနီးကပ္ ဟုတ္တိပတ္တိမျမင္ဘူးေသး။ သူ႔အသိ သူ႔ျမင္ကြင္း၌ ဖဲပြင့္မ်ားႏွင့္ တိုက္ၾကက္လည္ေျပာင္ႀကီးမ်ား ရိပ္သြင္သာ ႀကီးစိုးေနခဲ့ၾက၏။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငုတ္လွ်ိဳးေနခဲ့ေသာ ကာမစိတ္က လူမိုက္ႀကီး ေ႐ႊေဒါင္းႏွလုံးအိမ္မွ လူးလြန႔္ႏိုးထလာ၏။ မေကာင္းမႈသည္ အခ်ိန္အခါအေျခအေနေပးသည္ႏွင့္ က်ဴးလြန္ရန္အတြက္ လူတိုင္းအသင့္ရွိေနသည္ ဆိုေသာ သိုးေဆာင္းစကားပုံေလးက ေ႐ႊေဒါင္း၏အျဖစ္ကိုတင္ႀကိဳသိရွိ ထုတ္ႏႈတ္ေရးသားထားဟန္တူ၏။ ေ႐ႊေဒါင္းလက္တစ္ဖက္က တင္းေနဟေနေသာထမီေလးအေပၚစကို အသာဆြဲမတင္ၾကည့္သည္။ ေပါင္လည္ေရာက္ေနေသာ ထမီေလးက ျမညိဳ၏ အပ်ိဳ႐ိုင္း ရတနာဂူကို လုံၿခဳံစြာကာကြယ္ႏိုင္စြမ္းမရွိ။အကြဲေၾကာင္းထင္းထင္းေဘးႏႈတ္ခမ္းသားတင္းတင္းႏွင့္စင္းစင္းႀကီး ကားထားေပးေသာ ေပါင္ၾကားမွ ျမညိဳ၏အထြဋ္အထိပ္ကေလး ေမာက္မာဝါႂကြားေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေ႐ႊေဒါင္းေငါက္ခနဲမတ္ေတာင္လာသည္။

က်ားသဘာဝအေလ်ာက္ေစာက္ပတ္ ျမင္လွ်င္က်ားလိင္အဂၤါႀကီးက ေခါင္းေထာင္လာတတ္ၾကစၿမဲျဖစ္၏။ ပန္းေသ ပန္းညိဳးျဖစ္ေနသူမ်ားႏွင့္ မိန္းမအဂၤါ မၾကာခဏ ထိေတြ႕ဆက္ဆံလ်က္ ႐ိုးေနေသာသူမ်ားမွအပ ယင္းသို႔“ဒိုင္း“ကနဲမတ္သြားတတ္ၾကသည္က က်ားသဘာဝပဲျဖစ္သည္။ လူသူကင္းေဝးေသာဤခင္တန္းေလးအတြင္း၌ ယခုေန ျမညိဳအား သူျပဳက်င့္ရသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာဆိုသည္ကို ေ႐ႊေဒါင္း မစဥ္းစား။ ရသည္ ဟုပဲေတြးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထမီစေလးကို အထက္သို႔တြန္းကာဆြဲလွန္လိုက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစဟုသိစိတ္က ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကိုစက္ယန ၱရားႀကီးတစ္ခုစတင္ လႈပ္ႏႈိးေမာင္းႏွင္လိုက္သလို တုန္ခါလာသည္။ ဒူးေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။မိုးေရစက္တို႔ထိမွန္ ေနေသာ မ်က္ႏွာျပင္ႀကီးက ဘာမွမသိေတာ့ေသာ အသိမဲ့ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္မ်က္ႏွာႀကီးပမာ ျမညိဳ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို တစိုက္မတ္မတ္ႀကီး စားေတာ့ ဝါးေတာ့မလို စိုက္ၾကည့္ေန၏။

လက္တစ္ဖက္က ဆန႔္ထားေသာ ျမညိဳ၏ေျခက်ဥ္းဝတ္ေလးကိုကိုင္ကာ တစ္ဖက္ေကြးေနေသာ ဒူးကဲ့သို႔ပင့္တင္ကာ ေကြးေပးလိုက္သည္။ ျမညိဳ၏ဒူးႏွစ္ဖက္လုံးက ၿပဲၿပဲကားကားႀကီး ေကြးသြားကာ ေပါင္တန္ေဖြးေဖြးႀကီးမ်ားက ဆြဲၿဖဲထားသလို တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ၿပဲထြက္ေနၾကသည္။ ေကာင္မေလး အေမႊးပင္မစုံရွာေသး။ ဆီးခုံႏုႏု မို႔မို႔ေလးတြင္ ထူးထူးျခားျခား လက္ႏွစ္ဆစ္ခန႔္ရွည္ေသာ ေစာက္ေမႊးတစ္ပင္ကို အနီးကပ္ျမင္ရၿပီး က်န္ဆီးခုံတစ္ျပင္လုံးက အေမႊးႏုေလးမ်ားရွင္သန္ရန္ အားယူေန ဆဲရွိေသး၏။

အသက္အ႐ြယ္က ငယ္႐ြယ္ႏုနယ္ေနေသာ္လည္း ေယာနိအဂၤါႀကီးက ေ႐ႊေဒါင္း ကိုက္စားခ်င္စရာႀကီးျဖစ္ေလာက္ ေအာင္ဝင္းအိမို႔ေမာက္ေန၏။ ေယာက်ၤားႀကီးလက္တစ္ဝါးပမာ ဗ်က္တစ္က်ယ္၏။ က်ယ္ဝန္းေသာ ဆီးခုံလြင္ျပင္ အထက္ပိုင္း(ခ်က္ေအာက္အရစ္)ေလးမွ ေအာက္ဖက္သို႔ ရႈးဆင္းသြားသည္။ ႀတိဂံပုံမ်က္ႏွာျပင္ႀကီးအလယ္တြင္ ထူအမ္းထူထဲေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္လုံးက ကြၽဲေျမာ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္ေဘးခ်င္းယွဥ္ပူးကပ္ေနသည္ ထင္ရသည္။ ထိုအကြဲေၾကာင္းေလးက ဖင္ၾကားႏွင့္ဆက္သည္။အကြဲေၾကာင္းႏွင့္ဆက္လ်က္တစ္သားတည္း ေကြးဝင္သြားေသာေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္မျမင္ဘူးေသာ ေ႐ႊေဒါင္း အရမ္းအံ့ၾသ အံ့အားသင့္သြားသည္။

ဝတစ္ေသာဖင္ၾကားအေရးအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္အကြဲႏွင့္ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္းျဖစ္ေနဟန္ရွိေၾကာင္းေ႐ႊေဒါင္းမသိ။ ဒီေကာင္မေလးဟာႀကီးက ဘယ္လိုႀကီးလဲဟု ဝိုးတိုးဝါးတားစဥ္းစားသည္။ စာေရးခင္ေမာင္ႏွင့္ယူသြားသည့္ ေအးခင္ႏွင့္ငယ္စဥ္က အတူကစားရင္း ထိုးဖူးသည္။ ထိုစဥ္က ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာ ေအးခင္ေစာက္ပတ္မွာ ဒီေလာက္အကြဲေၾကာင္း မရွည္ပါဘူးဟုထင္သည္။သူကေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းကိုၿဖဲၾကည့္ခ်င္၏။ ထိုသို႔ၿဖဲၾကည့္မွ အေပါက္ဝဘယ္နားမွာ ရွိသည္ကို အတိအက်သိကာ သူ႔လိင္တန္ႀကီးကိုထိုးသြင္းလိုးထည့္ရန္ အဆင္ေျပမည္။ သူက တုန္ခါေနေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန႔္ရင္း ျမညိဳ ေယာနိအဂၤါစပ္ႀကီးအေပၚခ်ိန္႐ြယ္လိုက္၏။

“ျမညိဳ……. ေဟး ျမညိဳ“ ေ႐ႊေဒါင္း တစ္ကိုယ္လုံး ဂုတ္မွကိုင္ကာ ဆြဲခါပစ္လိုက္သလိုတုန္ခါသြားသည္။ ဆတ္ခနဲလက္ကို ျပန္႐ုတ္လိုက္သလို ထမီေလးကိုကမမ္းကတန္းဆြဲအုပ္ၿပီး ေစာေစာက မိမိပုန္းဝပ္ေနခဲ့ေသာ ကုန္းကမူဆင္ေျခေလွ်ာေအာက္ဖက္သို႔ ဆင္းလိုက္ရ၏။ စကားေျပာသံေတာတိုးသံမ်ားႏွင့္အတူ သေျပအိုင္မွ ေမာင္က်င္၊ ေရခ်မ္း၊ မိဖဲ၊ မစိုးျမင့္၊ မိသိန္း တို႔ကို ဓားကိုယ္စီႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေ႐ႊေဒါင္း ေခါင္းကိုဝပ္ခ်လိုက္သည္။

“ဟိုမွာ ျမညိဳ သတိလစ္ေနတယ္““ငါထင္သားပဲ…..ေၾကာင္လွ်ာေတာ တိုးေနတာပါလို႔“မစိုးျမင့္က “ငါထင္သားပဲ“ဟု သူ႔ဝသီအတိုင္း ေျပာ၏။ ေမာင္က်င္က ခါးတြင္စည္းထားေသာ ဝါတာဖလူး(ပလပ္စတစ္မိုးကာ)ကိုျဖဳတ္ၿပီး ျမညိဳကိုအုပ္ေပးသည္။ ေဘးတြင္က်ေနေသာ ေၾကာင္လွ်ာေတာင့္မ်ားကို မစိုးျမင့္ကတစ္ေတာင့္ခ်င္းလိုက္ေကာက္၏။ မိဖဲအလန႔္တၾကားေအာ္လိုက္သံႏွင့္အတူ ေရခ်မ္းကက်ားတစ္ေကာင္လို လႊားခနဲ ျမညိဳအနားေရာက္ခါ ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ မိဖဲႏွင့္မိသိန္းတို႔က ျမညိဳထမီကို လုံလုံၿခဳံၿခဳံျဖစ္ေစရန္ဆြဲဖုံးေပးၾကသည္။ “နင္ ကလဲ အေရးထဲ“ဟု မိဖဲက မာန္မဲသည္။“ျမန္ျမန္ထမ္းခဲ့ေဟ့……ေရခ်မ္း အေအးမိသြားမယ္“ မိဖဲက ေျပာၿပီး သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ ႐ြာအျပန္လမ္းကိုေလွ်ာက္သြား ၾကေလသည္။

အခန္း(၂) ေ႐ႊေဒါင္း…….တည္ၿငိမ္ခန႔္ညားေသာ မ်က္ႏွာႀကီးျဖင့္ သေျပအိုင္႐ြာအတြင္း ေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္။ သၾကၤန္မတိုင္မီ ႐ြာခဲ့ေသာမုတ္သုန္မိုးကဖုံ မႈံမ်ားကိုသိပ္ကာ အမႈိက္သ႐ိုက္ေတြ သန႔္စင္ေစသျဖင့္ ႐ြာလမ္းေဘးရွိ သစ္ပင္ပန္းမာန္မ်ား စိမ္းစို႐ႊန္းလက္ကာ ေနေရာင္ ေတာက္ေတာက္ထၿပီး စိုလြင္ ေန၏။ ေ႐ႊေဒါင္း အေနာက္မွကပ္လ်က္ပါလာေသာ မိဖဲ၊ ေမာင္က်င္ႏွင့္ ေရခ်မ္းတို႔လက္ထဲတြင္ ေဆးအိတ္ပါလာၾကသည္။ ေ႐ႊေဒါင္းက မေခြးမအိမ္သို႔သြား ေနၾက လာေနၾက လူတစ္ေယာက္လိုပင္ တန္းတန္းမတ္မတ္ႀကီးဝင္သည္။

ေမာင္က်င္၊ မိဖဲႏွင့္ ေရခ်မ္းတို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ပါးစပ္ေတြဟသြားၾက၏။“ကိုေ႐ႊေဒါင္း ႀကီးက မေခြးမ အိမ္ကိုသိလို႔လား ဟင္“  “သိလို႔ ေနမွာေပါ့ဟ“တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ႀကိပ္ေျပာရင္း ကိုေ႐ႊေဒါင္းအေနာက္ကပ္လိုက္လာၾကသည္။“ေအာ္….ကိုေ႐ႊေဒါင္း အဲ ဆရာ လာလာ““ရပါ တယ္…..မေခြးရယ္ ဒို႔က သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ေခၚခ်င္သလိုသာ ေခၚပါ။ ဖဲသမားေ႐ႊေဒါင္းလို႔ မသတ္မွတ္ၾကရင္ပဲ ငါေက်နပ္ပါၿပီ““ကြၽန္မတို႔လဲ ဆရာေ႐ႊ ေဒါင္း ပေရာဂကုတယ္ ဗိေႏၶာဆရာလုပ္တယ္ဆိုလို႔ အံ့ၾသေနတာ“ဆရာေ႐ႊေဒါင္း ေ႐ႊကိုင္းမ်က္မွန္ကိုပင့္တင္ကာ အိမ္ေခါင္းရင္းတြင္ အဆင္သင့္ခင္းက်င္း ထားေသာ သင္ဖ်ဴးဖ်ာေပၚ တင္ျပင္ေခြထိုင္ရင္း။

“ဥ…ပါဒ္….တီ…..တင္.ျဖစ္တည္…ပ်က္ေလာကႀကီးမွာ ဘာမွမၿမဲဘူးဟ…..မေခြး…အၿမဲဆိုးေနလို႔လဲ အဲ့ဒီလူဟာ လူဆိုးဘဝနဲ႔ဇာတ္သိမ္းခ်င္မွသိမ္း တာ….ကဲ စမ္းမႀကီး႐ြာက ေ႐ႊေအာင္ဆိုဘယ္လိုလုပ္မလဲ…. ႐ိုးလိုက္တာမွ ေအးလိုက္တာမွ တစ္႐ြာလုံးလဲသိတစ္နယ္လုံးသိ…ေဟာ..ျဖစ္မဲ့ျဖစ္ေတာ့ မရီး မမယ္ခင္ကို ျမက္ခုတ္ဓါးနဲ႔ တစ္ခ်က္တည္းပိုင္းၿပီး ေထာင္နန္းစံပါေရာလား““ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေ႐ႊေအာင္ လူသတ္မႈက်ဴးလြန္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမယုံ ဘူး“ေရခ်မ္းက ေရေႏြးအိုးႏွင့္ကြမ္းအစ္လာခ်ရင္းေျပာ၏။

“အင္း…ကံ….ကံ၏အက်ိဳးေပါ့….ေရွးကုသိုလ္အထုံ ေရစက္ပါရမီေၾကာင့္လြဲခ်ိန္ေရာက္ေတာ့လဲ အလိုလို ေျပာင္းလဲသြားၾကတာပါပဲ။က်ဳပ္ေဆးဆရာ ျဖစ္လာတာလဲ ဘယ္သူမွမယုံဘူးေလ…….ဒီလိုေပါ့“ေျပာေျပာဆိုဆို ေ႐ႊေဒါင္း ဘုရားစင္ဖက္လွည့္ကာဦးခ်ၿပီး မဖဲလက္ထဲမွေဆးအိပ္ကိုယူကာ အင္းတစ္ ခ်ပ္ထုတ္ကိုင္ၿပီး အာ႐ုံျပဳသည္။လူနာက ေျခပိုင္းမွာဒဏ္ရာ ရေနတယ္ေနာ္။“ရွင္““ဒူးေခါင္း….အင္း….ဝဲဘက္ဒူးမွာ က်ပ္ျပားဝိုင္းေလာက္ အသားေလး ထြက္ၿပီး အနာျဖစ္ေနတယ္……ယာဘက္ေပါင္မွာ အစင္း….အစင္း….ေအာ္….သစ္ပင္ေပၚက က်တာကိုး“  “ဗ်ာ….““ရွင္……..“ဆရာေ႐ႊ႕ေဒါင္း အင္းခ်ပ္ကို နဖူးေပၚကပ္တင္ထားၿပီး ပါးစပ္မွတစ္စုံတစ္ရာတတြတ္တြတ္႐ြတ္ဆို၏။“က်တာ….ေၾကာင္လွ်ာပင္““ဟင္““ဟာ““ေတာ္ေသးတာေပါ့ ….ေအာက္မွာစိုက္ ထားတဲ့ ထင္းခုတ္ဓါး အသြားေပၚမက်လို႔““ေဟာဗ်ာ““သြားထမ္းခဲ့ၾကတာ…က်ားႏွစ္ မသုံး စုစုေပါင္း ငါးေယာက္““အို….ဘုရား……ဘုရား“မဖဲက က်ဳံ႕က်ဳံ႕ ေလးထိုင္ေနရာမွ ေနာက္သို႔တြန႔္သြားရာ မေခြးမႏွင့္ပူးကပ္သြားသည္။

“ဒီအထိေတာ့…..မလြဲပါဘူးေနာ္““ဟာ…..မလြဲဘူး….မလြဲဘူး….အားလုံးကြက္တိ““ဘာကြက္တိလဲ….ငက်င္ ဆရာနဲ႔စကားေျပာတာက““မွန္တယ္ေျပာတာ ပါ…..မဖဲရဲ႕“ အားလုံး မသိမသာေလးၿပဳံးစိစိျဖစ္ကုန္၏။“ခေလးမေလးက သိုက္ က မေခြးရဲ႕““ဘုရားေရ….သိုက္က““ဟုတ္တယ္ အဲ့ဒီအနားမွာ ကုန္းကမူ ေလးရွိလိမ့္မယ္ သြားေခၚတဲ့လူေတြေတြ႕ခဲ့လား““ဟုတ္တယ္…..ဟုတ္တယ္…..ေတြ႕ခဲ့တယ္“ေရခ်မ္းက လူေရွ႕တိုးထြက္ၿပီး က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ကာေျပာလိုက္ သည္။   “အင္း…..ခက္တာပဲ ကေလးမေလး ကေယာင္ကတမ္း ေအာ္ေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီေနာ္““ဟုတ္တယ္……ဆရာ“ မေခြးမ ေျဖသည္။“ကိစၥမရွိ ပါဘူး“အေအးမိၿပီး နမိုးရီးယားဝင္ေနသည္ကို ေ႐ႊေဒါင္းက ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္သမားပီပီသိ၏။ လြယ္အိတ္ထဲမွ အပူက်ေဆးႏွင့္အကိုက္အခဲေပ်ာက္ ေဆးျပားေလးမ်ားထုတ္လိုက္သည္။“ဒါ အဂၤလိပ္ေဆးျပားပုံစံလုပ္ထားတဲ့ ဆရာရဲ႕ကဝိဗေႏၵာေဆးျပားပဲ တိုက္လိုက္……ခုတိုက္လိုက္ ေနာ္““ဟုတ္ကဲ့““ညေန….အေကာင္းပကတိ ျဖစ္မွာပါ….စိတ္ခ်““ဟုတ္ရဲ႕လားဆရာ……ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ“ဆရာေ႐ႊေဒါင္းကို ေမး၏။ ဆရာေ႐ႊေဒါင္း   ေအးေဆးစြာၿပဳံးရင္း…..။

“ဘုရားဂုဏ္…..သမားဂုဏ္ေပါ့ကြာ…..ေစာင့္ၾကည့္““ေရခ်မ္းကလဲ ဘာေတြေလွ်ာက္ေမးမွန္း မသိဘူး“မေခြးမက ဆရာ့ကိုအားနာဟန္ ဝင္တားသည္။  ေရခ်မ္းက မဖဲႏွင့္အတူ ျမညိဳအခန္းထဲသို႔ဝင္ရန္ ဟန္ျပင္လိုက္သည္။“မင္းက ဒါ ဘယ္ကိုလဲ““ျမညိဳကို ေဆးသြားတိုက္မယ္ေလ““မိဖဲ သြားပေစ မင္း အလုပ္လား““အဲ….ဟုတ္သား“ဟုေျပာကာ မေခြးမထံသို႔ တစ္ခ်က္ကြက္ၾကည့္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သို႔ထြက္သြားသည္။“ဒီကေလးက ဘယ္သူ႔သားလဲ မ ေခြး““ကိုစိန္ေအး သား ေရခ်မ္းေလ…..ျမညိဳနဲ႔က ေမာင္ႏွမေတြလို ျဖစ္ေနၾကတာ“ဆရာေ႐ႊေဒါင္းနားထဲ၌ “ေမာင္ႏွမေတြလို“ဆိုေသာစကားကို ခ်န္လွပ္ ၿပီး“ျဖစ္ေနၾကတာ“ဟုၾကားသြားကာ မ်က္လုံးထဲတြင္ေအးစက္ေသာ အရိပ္စိမ္းမ်ားယွက္သန္း သြားၾကသည္။

“ျမညိဳ သိုက္ကဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆရာ….ဟင္“မေခြးမက ေရွ႕သို႔အနည္းငယ္ ထပ္တိုးကာ ေမး၏။“အင္း….အဲ့ဒါကေတာ့ ငါလဲ မလုပ္တတ္ ဘူး….မေခြး ငါက အထက္ဂိုဏ္း သက္သက္ဆိုေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြ မလုပ္တတ္ဖူး….. မလုပ္တတ္ဖူး““ဒုကၡပါဘဲ……အဲ့ဒါ ဘာေတြျဖစ္တတ္လဲ ဟင္““မိုး႐ြာ တုန္းက ေလေတြတိုက္ေနတုန္း ဒီခင္တန္းကုန္းကို သူအေရာက္တိုးဝင္သြားတာပဲ ၾကည့္ေပါ့…..ဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ျပန္ေခၚခ်င္လို႔ဆိုတာ ထင္ရွားတယ္ ေလ““အမယ္ေလး….ဘုရား….ဘုရား….“ယုံလြယ္ေၾကာက္လြယ္ေသာ သေျပအိုင္မွာေမြး၊ သေျပအိုင္မွာပဲ ႀကီးျပင္းကာ၊ သေျပအိုင္မွာပဲ အိမ္ေထာင္ၾကၿပီး၊  သေျပအိုင္မွာပင္ေခါင္းခ်ရန္ ေျခလွမ္းစေနေသာ မေခြးမအတြက္ ဆရာေ႐ႊေဒါင္းေျပာသမွ် အမွန္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနရသည္။

ေမာင္က်င္ ေဆးေပ့ါလိပ္ကိုတစ္ခ်က္ရႈိက္ရင္း ဝင္ေျပာသည္။“ဆရာ လူနာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ဦးမလား ဆရာ““ရပါတယ္ ေနပါေစ ေနေကာင္းလာမွ သူ႔ အေျခအေနၾကည့္ရတာေပါ့…မႈတ္ဖူးလား““ကိုင္း…ဒါျဖင့္လဲ…အျပင္ေခၚခဲ့ေလကြယ္“ ဆရာေ႐ႊေဒါင္းက ဘာမွမထူးျခားသလို ေဆးလြယ္အိတ္ကို  ဘုရားစင္ေအာက္ေ႐ႊ႕ထားလိုက္ရင္း ေျပာလိုက္ရေသာ္လည္း….“ျမညိဳ“ကို ျမင္ရေတာ့မည္ဆိုေသာအခါ ရင္ထဲ“လႈိက္“ခနဲ ဖု တက္သြား၏။ဆရာ ရင္ခံျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

“မဖဲေရ….ျမညိဳကို အျပင္ခဏေခၚခဲ့ပါကြယ္….ေစာင္ထူထူၿခဳံလာခဲ့ေနာ္…..““ဟုတ္ကဲ့ အရီးေလး“ဆရာေ႐ႊေဒါင္း ဘုရားစင္ေပၚရွိပန္းအိုးထဲမွ ဂမုန္း႐ြက္ ပန္းအိုးတစ္အိုးကို သူ႔ေရွ႕သို႔ယူခ်ကာ ကိုင္တြယ္ျပဳျပင္သလိုလုပ္သည္။ထိုအခိုက္ ျမညိဳ တုံတုံရီရီေလး အျပင္သို႔ မဖဲႏွင့္ အတူထြက္လာ၏။ မ်က္ႏွာေလးနီရဲ ကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ တုံေနရွာ၏။ အဖ်ားကေတာ္ေတာ္မ်ားဟန္တူသည္။ ထူထဲနက္ေမွာင္ေသာ မ်က္ခုံးတန္းေလးေအာက္မွ မ်က္ဝန္းညိဳႀကီးမ်ားက  အဖ်ားဒဏ္ေၾကာင့္ ေမွးစင္းေနၾကျငားလည္း အရည္လည္ကာ လဲ့႐ႊန္းေနၿမဲျဖစ္သည္။

ေျဖာင့္စင္းေသာ ႏွာတံေလးေအာက္မွ ပါးလႊာနီရဲေသာ အေပၚႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ထူအမ္းေသာေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးက မ်က္ႏွာ၏အထူးျခားဆုံး ဆြဲငင္အားကို ျဖစ္ ေစေသာအရာပင္တည္း။ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ဟာမေလး။“ထိုင္…..လာ….ဒီေရွ႕တိုးပါအုန္း သမီးရဲ႕““တိုးေလ ျမညိဳ….ဆရာက ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေပးမွာ“မ ေခြးမက သူ႔သမီး ျမညိဳကို ေရွ႕သို႔တြန္းပို႔ေပး၏။ဆရာေ႐ႊေဒါင္းက ဘုရားစင္ေပၚမွခ်ထားေသာ ဂမုန္းပင္အ႐ြက္ဖားဖားႀကီးမ်ားကို လက္ဝဲလက္ႏွင့္ကိုင္ကာ  ျမညိဳ ေရွ႕သို႔ခ်လိုက္သည္။

“ကိုင္း အထက္ဆရာႀကီးမ်ားႏွင့္တကြ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသုံးပါး ဦးထိပ္ထားလ်က္“လူလိမ္ လူညာတို႔ မည္သည္ တန္ဘိုးရွိေသာ ဘုရားတရား စကားကို ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က်႐ြတ္ဆိုတတ္ၾကၿပီး တစ္ဖက္သား ဦးၫႊတ္လာေအာင္လဲ ေျပာႏိုင္စြမ္းရွိၾကေၾကာင္း သေျပအိုင္႐ြာသူ ႐ြာသားမ်ား သိမထား ၾက။ အထိတ္အေခါင္ ဂါထာစကားမ်ားကို ေရပက္ မဝင္ေအာင္လုံးေစ့ပတ္ေစ့ ႐ြတ္ဖတ္ရာ၌လည္း နားထဲသို႔ ဘာအဓိပၸါယ္မွန္းမသိပဲ..စီကာစဥ္ကာ ဝင္သြား လ်င္ပဲ ခ်က္ခ်င္းမီးဟုန္းဟုန္း ထေတာက္ေတာ့မွာလိုပင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြယုံပစ္လိုက္ၾကသည္။

“ေဇာ္ဂနီ….ေဇာ္ဂနက္….ေမာက္လုံး….ေမာက္ျပား…စုန္းတေစၦ….ေျမဘုတ္ဘီလူး…မွင္စာသဘက္…“စုံေနေစ့ေနေအာင္ ႐ြတ္ဆိုၿပီး ျမညိဳ နဖူးမွစ၍ ရင္ ၊  ရင္မွခါး၊ ခါးမွေပါင္၊ ေပါင္မွဂမုန္းပန္းအ႐ြက္ဖားဖားႀကီးေတြ အေပၚဆြဲကာ ဆရာေ႐ႊေဒါင္းက လက္ယာလက္ျဖင့္ သပ္ယူ သည္။“ဟာ““ဟယ္““ဘုရား….ဘုရား ဂမုန္း႐ြက္ဖားဖားႀကီးေတြ ကဆရာေ႐ႊေဒါင္းဘက္သို႔ အကုန္ဦးၫႊတ္က်လာကာ….တဆတ္ဆတ္တုန္ခါရင္း ဇက္ က်ိဳးလ်က္ တန႔္ေနၾကသည္။ ဂမုန္း႐ြက္မ်ားတဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဆရာေ႐ႊေဒါင္းဘက္သို႔ဦးၫႊတ္ေနသည္ကိုလည္းေကာင္း  အားလုံးအထင္ကရ ျမင္လိုက္ၾကေသာအခါ တုန္လႈပ္အံ့ၾသစြာ ဟင္ ဟာ ဟယ္ ေတြျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။ တကယ္တမ္းတြင္ ဆရာေ႐ႊေဒါင္းလိမ္ျပေနျခင္း ျဖစ္၏။

ဂမုန္းပန္းအိုးကိုဘုရားစင္မွယူခ်စဥ္မွာပင္ေသးငယ္ေသာပင္အပ္ေလးမ်ားကိုအ႐ြက္ဖ်ား မ်ားတြင္ ထိုးစိုက္ထားခဲ့သည္။ လက္ယာလက္တြင္ ဝတ္ဆင္ထား  လက္စြပ္မွာ အားေကာင္းသံလိုက္တုံးကို ဓာတ္လုံးသဖြယ္ ကြင္းဝတ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေ႐ႊေဒါင္း လက္ဝါးလႈပ္ရွားရာဘက္သို႔ လိုက္ပါ လႈပ္ရွားျခင္းျဖစ္၏။ သံလိုက္စက္ကြင္း မိ႐ုံခြာၿပီး လက္ကိုတန႔္ထားရင္လည္း ဂမုန္း႐ြက္ဖ်ားမ်ား ၫႊတ္ၿပီးတန႔္ေနရျခင္းျဖစ္၏။  “ေအး…ေအး….သာဓု… သာဓု…ဆရာမွန္း သမားမွန္း သိတယ္ဆိုရင္ပဲ ခြင့္လႊတ္သကြဲ႕၊ ခြင့္လႊတ္သကြဲ႕…. ဟုတ္ပီ….ဟုတ္ပီ“ဂမုန္း႐ြက္မ်ား ျပန္လည္ပတ္သြားၾက၏။“မေခြး…နင့္ သမီးကုသိုလ္ပဲဟ…..ငါ့ကို သိုက္နန္းပုဂၢိဳလ္ေတြက ႐ိုေသၾကတယ္……….ငါ ေမတၱာရပ္ခံရင္ေတာ့ ရတန္ေကာင္းရဲ႕ထင္တာပဲ“အပ္ပါတယ္……ဆရာ ရယ္…..အပ္ပါတယ္…..ကြၽန္မသမီးေလး အသက္ခ်မ္းသာရာရေအာင္သာ လုပ္ေပးပါရွင္“မေခြးမက တုန္တုန္ရီရီႏွင့္လက္အုပ္ေလးပင္ခ်ီကာေျပာ၏။  အခုန သံသယ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေသာ ေရခ်မ္းလဲ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးမိန္းမထိုင္ ထိုင္ကာ ထရံနားတြင္ ဆရာ့ကို ႐ိုေသေလးစားစြာ ၾကည့္ေနရွာသည္။

“အင္း….စမ္းၾကည့္ေသးတာေပါ့ေလ…..အိမ္း…ဒီအနီးအနားမွာ သံပုရာသီးျဖစ္ျဖစ္ ေရွာက္သီးျဖစ္ျဖစ္ မရႏိုင္ဘူးလားကြဲ႕““ရွိတယ္…ရွိတယ္…ေရတြင္းနား က သံပုရာပင္သီးေနတာ ႁပြတ္ေနတာပဲ…ကြၽန္ေတာ္သြားခူးခဲ့မယ္“ေရခ်မ္းက လ်င္ျမန္စြာ အိမ္ေပၚမွဆင္းသြား၏။“သိုက္ႀကိဳးျဖတ္တယ္ဆိုတာ ငရဲႀကီးတ ယ္ကြဲ႕…..ေကာင္းေတာ့မေကာင္းဘူး“မေကာင္းမွန္းသိလ်က္ႏွင့္ျပဳလုပ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာ အထက္ဆရာႀကီးေ႐ႊေဒါင္းကို ဝိုင္းအုံၾကည့္ကာ အားလုံးၿငိမ္ သက္ေနၾကသည္။ ေရခ်မ္းသံပုရာသီး သုံးေလးလုံးကိုင္ၿပီးတက္လာ၏။ ဆရာေ႐ႊေဒါင္းက ပလပ္စတစ္အ႐ိုးႏွင့္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးက်ပ္တန္ သူေဌးမီးဖိုေခ်ာင္ သုံး ၾကက္သြန္လွီးစတီးဓား အေသးေလးကို လြယ္အိတ္ထဲမွထုတ္၏။ ေရခ်မ္းလက္ထဲမွ ကမ္းေပးလာေသာသံပုရာသီးမ်ားကိုယူၿပီးဖ်ာေပၚပုံထားလိုက္ ခါ၊“ကိုင္း…သိုက္နန္းရွင္မ ျမညိဳ ေဟာဒီဓားနဲ႔သံပုရာသီးကို ခြဲစမ္း သမီး…မေၾကာက္နဲ႔ခြဲခ်““ျမညိဳ ယူလိုက္ေလ….ခြဲလိုက္“ျမညိဳက စတီးဓားေလးကိုယူကာ  သံပုရာသီးတစ္လုံးကိုခြဲခ်လိုက္သည္။ နီရဲေသာ ေသြးမ်ားျဖာဆင္းလာသည္။ “ဟယ္…ေသြးေတြ က်လာၿပီ““ဟာ…. ေသြးေတြ….ေသြးေတြ“ဆရာေ႐ႊေဒါင္း က ေအာင္ျမင္စြာၿပဳံးလိုက္ၿပီးေနာက္…တစ္လုံးထပ္ေပးသည္။

ျမညိဳလက္ေတြ သိသိသာသာႀကီးတုန္ေန၏။ ဓားကိုင္ထားေသာ လက္ကခါေနသျဖင့္ ဆရာ ေ႐ႊေဒါင္းက အေပၚမွအုပ္ကိုင္ၿပီး သံပုရာသီးကိုခြဲလိုက္ျပန္၏။“အို….ေသြးေတြပါပဲလား“ပရိသတ္ထဲမွ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ ၿငီးျငဴသံႀကီးက ဆရာေ႐ႊ ေဒါင္းကို ၾသဘာေပးေနသလိုပင္ ဆရာေ႐ႊေဒါင္းကအဝတ္စတစ္ခုကိုေရဆြတ္ခါ ဓားသြားကိုပြတ္တိုက္ပစ္သည္။ ေျပာင္လက္ေျခာက္ေသြ႕ေအာင္ ပြတ္တိုက္ ၿပီးမွ….“ကိုင္း….ကိုင္း…ပရိသတ္ထဲမွ ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ ဆရာ့ကိုကူညီပါကြယ္….ဒီအေရွ႕ကို ခဏေလးထြက္ခဲ့ပါ“ၿငိမ္သက္ေနၾက သည္။ တစ္ေယာက္မွထြက္လာမည့္သူမရွိ။ “ဟဲ့.. ေရခ်မ္း“ဟု တစ္ေယာက္က ေအာ္သံၾကားလိုက္ရစဥ္ ေရခ်မ္းကျမညိဳ အနားေရာက္ေနေပၿပီ။“ဟုတ္ ပီ….ေရာ့…ဒီဓားနဲ႔ပဲ က်န္တဲ့သံပုရာသီးေတြကို ခြဲၾကည့္စမ္းကြယ္….ေသြးေတြထြက္ရဲ႕လားလို႔“ေရခ်မ္းက ျမညိဳအတြက္ဆိုလွ်င္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လုပ္မည္ဆို ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္မာန္တင္းကာ သံပုရာသီးတစ္လုံးကိုခြဲခ်လိုက္သည္။ “ဟင္….ေသြးလည္းမထြက္ဘူး…““ေအး….ဟဲ့“ဆရာေ႐ႊေဒါင္းက ေရခ်မ္းပုခုံးကို ခပ္သာသာပုတ္ၿပီး စတီးဓားေလးကိုယူၿပီးသိမ္းလိုက္သည္။“ျမင္ၾကတဲ့အတိုင္းပဲသမီးေလးျမညိဳဟာ သိုက္နန္းကလာတဲ့သူဆိုေတာ့ ထူးျခားတယ္ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုသိုက္ႀကိဳးျဖတ္ဖို႔ ဆရာဆုံးျဖတ္ၿပီး အသက္ကယ္ဖို႔ တာဝန္ယူပါတယ္““သမီး….ေခါင္းအုံေနလား…..ေခါင္းကိုက္ေနလား““ေပ်ာက္သြားၿပီ ဆရာ“ျမညိဳက ညႇင္းသြဲ႕သြဲ႕ေလသံေလးႏွင့္ေျဖ၏။

ေလးေယာက္အိပ္ျခင္ေထာင္ႀကီးအတြင္း ဆရာေ႐ႊေဒါင္းႏွင့္ သိုက္နန္းရွင္မေလး ျမညိဳပဲရွိေန၏။ မေခြးမ အိမ္ေပၚဝယ္ ရပ္႐ြာထဲမွလူႀကီးလူငယ္ဆယ္ေယာက္ခန႔္သာရွိသည္။ အိမ္ဝမွစ၍ ရာဇမတ္ကာလ်က္ စည္းတားထားသည္။ အိပ္ခန္းကို ပတ္ပတ္လည္ကာ၊ အထပ္ထပ္ကာထားသည္။ အုန္းပြဲ၊ ငွက္ေပ်ာပြဲမ်ားႏွင့္ အေမႊးတိုင္နံ႔ေတြကမႊန္ထူကာ တစ္အိမ္လုံး လႈိင္ေန႐ုံမွ်မက ႐ြာလမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္၌ပင္ ပ်ံ႕သင္းေနသည္။ ႏွင္းဆီ၊ စံပယ္အစရွိေသာ ပန္းေကာင္းမ်ားရနံ႔ကလည္း ေရာေထြးေန၏။“ေျခႏွစ္ဖက္ဆင္းထား….ဟုတ္ပီ““ဒီဘက္လား…..ဟိုဘက္လား….ဆရာ““ေျခရင္းဘက္ေပါ့ သမီးရဲ႕….အင္း…..အင္း…..“ ဖေယာင္းတိုင္ အတိုင္ေလးဆယ္ေလာက္ထြန္းညႇိထားေသာ အိပ္ခန္းေလးထဲ လင္းထိန္လ်က္ရွိေနသည္။ ျမညိဳ ကိုယ္ေပၚ၌ ပဒုမၼာရွံသား အက်ႌေလးတစ္ထည္ဝတ္ဆင္ထား၏။ ေျခဆင္းကာ စန႔္စန႔္ႀကီးတန္းေပးထားေသာ ျမညိဳ၏ေပါင္သားႀကီးမ်ား လုံးတစ္ေန၏။“ဆရာေျပာမယ္ေနာ္….ဟုတ္ခ်င္..ဟုတ္တယ္….မဟုတ္ရင္….မဟုတ္ဘူးေျပာ…ၾကားလား““ဟုတ္ကဲ့….ဆရာ““မရွက္ရဘူး…မေၾကာက္ရဘူး….ၾကားရဲ႕လား“ေန႔ခင္းက သံပုရာသီးလွီးရာတြင္ ေသြးမ်ားခ်င္းခ်င္းရဲေအာင္က်ဆင္းလာကတည္းက ဆရာ့ကို ျမညိဳေၾကာက္႐ြံ႕ ႐ိုေသေနမိၿပီ ျဖစ္သည္။

အကယ္၍သာ ထိုစတီးဓါးေလး၌ ဖားျပဳတ္ေက်ာကုန္းမွထြက္ေသာ အေစးမ်ားကိုျခစ္ယူသုတ္လိမ္းထားကာ ေနလွန္းထားမွန္းသိလွ်င္ ျမညိဳတစ္ေယာက္ ဆရာေ႐ႊေဒါင္းကို နရင္းတီးခ်င္တီးမိေပမည္။ ဖားျပဳတ္အေစးႏွင့္အခ်ဥ္ဓါတ္ထိေတြ႕ေသာအခါေသြးသဖြယ္အနီေရာင္ဓါတ္ျပဳပစၥည္းမ်ား က်ဆင္းလားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ထိုအေစးမ်ားကို အဝတ္ႏွင့္ေျပာင္စင္ေအာင္သုတ္သင္ၿပီး ေရခ်မ္းကိုသံပုရာသီးခြဲခိုင္းေသာအခါ ဘာေသြးမွထြက္မလာျခင္း ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သေျပအိုင္႐ြာသူ ႐ြာသားေတြ မသိရွာၾကေခ်။ ယခုေတာ့ ျမညိဳတစ္ေယာက္ ဆရာခိုင္းသည့္အတိုင္း ေပါင္တန္ႀကီးေတြကို ဖားေပါင္စင္းႀကီး စင္းကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္သို႔ေထာက္ထားရရွာေလသည္။ “မရွက္နဲ႔ေနာ္…….သမီး““ဟုတ္…..ဟုတ္ကဲ့ပါ…..ဆရာ…..“ျမညိဳတစ္ေယာက္ ရင္ေတြခုံေနသည္။ နဖူးတြင္ ေခြၽးေလးေတြစို႔ခ်င္ေနသည္။ ေထာက္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ မသိမသာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနရွာသည္။“သမီး ေစာက္ေမႊးမေပါက္ေသးဘူးမို႔လား““ရွင္…..ဘာေမႊး….““ရႈး….တိုးတိုးေျပာရတယ္…..အေမႊးအေမႊး ေစာက္ေမႊး မေပါက္ေသးဘူးမို႔လား..လို႔“ျမညိဳ ရွက္႐ြံ႕ထိတ္လန႔္စြာ အံ့ၾသသည္။ ဒီဆရာ ဒီေလာက္ကိုထိုးေဖာက္သိေနပါလားဟုေၾကာက္၏။ “ဟုတ္ပါတယ္…..ဆရာ“ျမညိဳေခါင္းေလးကို ငုံ႔ပစ္ရင္း ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာ၏။“ဒါေပမယ့္ လက္ႏွစ္ဆစ္ေလာက္ရွည္တဲ့ ေစာက္ေမႊးတစ္ပင္ေတာ့ရွိေနရမယ္ ဟုတ္ရဲ႕လား….“ျမညိဳ အသက္ရႈရပ္သြားမိမတတ္ ခံစားရသည္။

သူမႏွင့္နီးကပ္စြာ ဒူးေထာက္ထားရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္ေပၚေထာက္ကာမ်က္ေစ့မွိတ္ၿပီး တစ္လုံးခ်င္းေျပာေနေသာ ဆရာ့စကားမ်ားက ကြက္တိမွန္ေန၏။“ဟုတ္….ဟုတ္….ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ““အိမ္း…အဲ့ဒါ သိုက္နန္းရွင္ လကၡဏာပဲကြဲ႕“ဆရာေ႐ႊေဒါင္းလုပ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ ေစာက္ေမႊးမေပါက္တာ သိုက္နန္းရွင္လကၡဏာဆို လွ်င္ သိုက္နန္းရွင္ေတြ ေစာက္ေမႊးမေပါက္ဟုသူက အတတ္သိေနသလိုလို။ “ကိုင္း…ကိုင္း…ဆရာ့ကိုလဲ ကိုယ့္မိဘလိုသေဘာထား ဟုတ္လား….မရွက္ပါနဲ႔ငါ့သမီး ဆရာက သမီးကို အေမႊးကူးေပးလိုက္ၿပီးတာနဲ႔ငါ့သမီး အသက္ခ်မ္းသာရာရၿပီမွတ္…….ၾကားလား““ဟုတ္….ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ“အေမႊးကူးသည္ဆိုသည္ကို ဘာမွန္းမသိပဲ ျမညိဳက တုန္တုန္ရီရီေလး ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ရွာသည္။“ကဲ…….ငါ့သမီး……..ထမီေလးကိုခြၽတ္လိုက္ေတာ့““မရွက္နဲ႔……မရွက္နဲ႔…..ခြၽတ္သာခြၽတ္““ရွင္……ထမီ““ေအး…..ခြၽတ္လိုက္စမ္း….ငါအမိန႔္ေပးေနတာ….ကလန္ကဆန္ေတာ့မလုပ္နဲ႔ေနာ္…..ေန႔လယ္ကေဆးဓားနဲ႔ လည္ေခ်ာင္းေသြးေဖာက္ပစ္လိုက္မွာေနာ္…..“ “ဟုတ္…..ဟုတ္….ဟုတ္ကဲ့“ျမညိဳ ကမန္းကတမ္းထမီေလးကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံး ဗလာက်င္းသြား၏။ ဝင္းဝါအိစက္ေသာ ဆီးခုံႀကီးက ေမာက္ႂကြားခုံးထလ်က္ တင္းေျပာင္ေနသည္ကို ဆရာေ႐ႊေဒါင္းေတြ႕၏။

ဆရာေ႐ႊေဒါင္း လိင္တန္ႀကီးကမတ္ခနဲ ေတာင္လာသည္။“သမီး ပက္လက္အိပ္လိုက္စမ္း….ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ၾကားလား…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္မေအာ္ရ ဘူးေနာ္…..သမီးေအာ္လိုက္လို႔စည္းေပါက္သြားရင္ အားလုံး….မိစာၦေတြ သရဲေတြ ဝင္လာၾကမွာ““ဟုတ္….ဟုတ္ကဲ့….မေအာ္ပါဘူး ဆရာ“ျမညိဳက အိပ္ယာေလးေပၚ ပက္လက္လွန္ခ်လိုက္၏။ ျမညိဳဖင္ႀကီးက ေဘးသို႔ျပန႔္ကားထြက္လာသည္။ “ဒီေနရာကို ဆရာက အေမႊးေလးေတြေပါက္လာေအာင္လုပ္ေပးရမွာကြဲ႕ ၾကားလား“လက္တစ္ဖက္ ဆီးခုံႏုႏုမြတ္မြတ္ေလးကို မထိတထိေလးတိုးေထာက္ျပလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျမညိဳ ဒူးႏွစ္ဖက္ေယာင္ၿပီး ေထာင္တက္သြား၏။“ေျခေထာက္ဆန႔္ထား““ဟုတ္…….ဟုတ္ကဲ့“ျမညိဳ ဒူးႏွစ္ဖက္ျပန္ဆန႔္ခ်လိုက္၏။ ဆရာေ႐ႊေဒါင္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကားမွ ေခြၽးေစးမ်ားသီးစို႔ထြက္ေနသလို ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ခုံကာေမာလွပ္လွပ္ႀကီးျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ပုဆိုးကိုေခါင္းမွေက်ာ္ခြၽတ္လိုက္သည္။ ကိုင္းခရမ္းရွည္ႀကီးပမာ မဲညစ္ႀကီးထြားတုတ္ခိုင္ေနေသာလီးတန္ႀကီးက ေထာင္းကနဲကန္ထြက္လာသည္။ ျမညိဳ မ်က္လုံးေလးမ်ားက ဆရာ့လီးတန္ႀကီးကို ျမင္ၿပီး ျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္သြားသည္။ “ဘာ……ဘာလုပ္…..မလို႔လဲ……ဆရာ“ဆတ္ကနဲ ကိုယ္ကိုတစ္ဆစ္ခ်ိဳးထထိုင္ရင္း ျမညိဳက ထိတ္ထိတ္ျပာျပာေလး ေျပာလိုက္သည္။

မ်က္ႏွာေလးမွာလည္း နီရဲသြားသည္။“ဘာမွ မေၾကာက္ပါနဲ႔ သမီးရယ္….ေဟာဒီ ဆရာ့ရဲ႕အေမႊးေတြကို သမီးဆီမွာေပါက္ဖို႔အတြက္ကို ကူးေပးရမွာ ….ဒါမွ…အဂၤါစုံတဲ့ လူမိန္းကေလး အျဖစ္နဲ႔ သိုက္နန္းကျပန္ေခၚလို႔မရေတာ့မွာ“ဆရာေ႐ႊေဒါင္း အမွတ္တမဲ့လိုလိုျဖင့္ ျမညိဳပုခုံးစြန္းေလးကို ပြတ္သပ္ေပးရင္းႏွစ္သိမ့္လိုက္၏။ “ေသခ်င္လဲ ေသပါေစေတာ့ဆရာ….ကြၽန္မ ဒီလိုေတာ့အကုမခံႏိုင္ဘူး“ဆရာေ႐ႊေဒါင္း ဒိန္းခနဲ ထူပူသြားသည္။ ခါးခါးသီးသီးေလးျငင္းဆန္ရင္း ထမီကိုျပန္ဝတ္ရန္ လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာ လက္ေလးကို ဆရာေ႐ႊေဒါင္းကဖမ္းဆုတ္ၿပီး သူ႔လိင္တန္ႀကီးအား ဆုပ္ကိုင္ထားေစၿပီးမွ သူ႔လက္ျဖင့္အုပ္ထားလိုက္သည္။ ျမညိဳက သူမလက္ကေလးကိုအတင္း႐ုတ္၏။ ပူေႏြးမာတင္းေသာ အထိအေတြ႕က လက္ဖဝါးမွတစ္ဆင့္ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔သို႔ စီးဝင္သြားသည္။“ဆရာေျပာတာနားေထာင္စမ္း…..ျမညိဳ..အခုလိုအေျခအေနေရာက္မွ စည္းေပါက္သြားရင္ အျပင္မွရွိတဲ့ ျမညိဳအေမပါ ….အစိမ္းသူရဲေတြ ဝါးစားပစ္ကုန္မွာ အားလုံးဒုကၡေရာက္မွာ“ဆရာ့အသံက တုံတုံလႈပ္လႈပ္ႀကီးႏွင့္ ဒေရာေသာပါးႀကီးလည္းျဖစ္လာသည္။ လက္ကြင္းေလးထဲ၌ ဆုပ္မိထားေသာ လိင္တန္ႀကီးအားျမညိဳကအသိမဲ့စြာတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ခန႔္ညႇစ္လိုက္မိ၏။

ထိုအခါ ဆရာေ႐ႊေဒါင္းက အေပၚမွအုပ္ကိုင္ထားေသာသူ႔လက္ကို ထက္ေအာက္လႈပ္ရွားေပးလိုက္ရာ လိင္တန္ထိပ္ႀကီးမွာ ရဲကနဲ….ရဲကနဲ ၿပဲသြား၏။“ဒါ……ဒါျဖင့္လဲ….ျမန္ျမန္လုပ္ပါေတာ့…..ဆရာရယ္““ကဲ….ကဲ….အိပ္…..အိပ္….ေပါင္ႏွစ္ဖက္ၿဖဲထား….““ၿဖဲထားရမယ္…..““ေအးေလ ဒါမွ ဆရာ့အေမႊးေတြ သမီးရဲ႕ဆီးခုံေလးေပၚကို ဖိကပ္လို႔ရမွာေပါ့““ေသသာ ေသလိုက္ခ်င္တယ္“ဟု ျမညိဳ တိုးတိုးေလးဆို၏။ ဆရာေ႐ႊေဒါင္းက ျမညိဳေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ဝင္ထိုင္ကာ ထူအမ္းေသာေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းၾကားသို႔ တုတ္တုတ္ထြားထြားႀကီးျဖစ္ေသာ သူ႔လီးႀကီးကိုထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့၏။ “ ႁပြတ္ခနဲ“ခပ္အစ္အစ္အသံေလးႏွင့္အတူ ျမညိဳလက္ႏွစ္ဖက္က ဆရာ့လက္ေမာင္းကို ေယာင္ၿပီးဆုပ္ညႇစ္လိုက္မိသည္။“န…..နာတယ္….ဆရာ….““ခဏ….ေလးေအာင့္ခံ သမီး….ခဏေလး….“ျမညိဳ အသိစိတ္ေတြ လြင့္စင္ကုန္သည္။ ဖ်င္းကနဲ ပူထူသြားကာ ငယ္ထိပ္မွေျခဖဝါးထိတိုင္ေအာင္ လႊမ္းၿခဳံသြားေသာ ေဝဒနာႀကီးကျမညိဳကိုအာေစးထည့္လိုက္သလို၊ ညႇိဳ႕တံႀကီးႏွင့္ေထာက္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရ၏။

ဆရာေ႐ႊေဒါင္း နဖူးျပင္ဝယ္ ဇီးကင္းခန႔္ေခြၽးသီးႀကီးမ်ား စို႔ထြက္လာသည္။ ေထာင္ထားေသာ ျမညိဳေပါင္တန္ႀကီးႏွစ္လုံးက အၿငိမ္မေန ၿပဲလိုက္ စုလိုက္ျဖင့္ ေဝဒနာကိုခံစားေနရ ဟန္တူ၏။ “ျပစ္……ပလပ္….ျပစ္““ေအာင့္…..မေလး…အေမ…ကြၽတ္ကြၽတ္….“ က်ပ္ဝိုင္းေလာက္ပင္ မရွိေသာ ျမညိဳေစာက္ပတ္အဝေလးထဲသို႔ ႀကီးမားဖုထစ္ေသာ လီးႀကီးက အတင္းထိုးဝင္လိုက္ေသာအခါမ်က္ႏွာေလးရႈံ႕မဲ့ၿပီး ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာ…ခါရမ္းလ်က္ ခပ္အုပ္အုပ္ေလးေအာ္လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကမူ ဆရာေ႐ႊေဒါင္း လက္ေမာင္းကို ေနရာမေ႐ြ႕ပဲ အတင္းဆုပ္ကိုင္ထားဆဲပင္။ “ျပစ္….ျပစ္…. ႁပြတ္““အိ…..အ….မရဘူး…..မရဘူး….မဝင္ဘူး….အ“ျမညိဳ ဆရာေ႐ႊေဒါင္းရင္ဘတ္ႀကီးကို ထု႐ိုက္ၿပီးတြန္းသည္။ ေျခဖေနာင့္ႏွစ္ဖက္က ၾကမ္းျပင္ကို ဒုံးခနဲ ဒုံးခနဲေနေအာင္ေစာင့္ခ်လိုက္သည္။“အံမာ….အစိမ္းသရဲမက…..ငါ့ကို အာခံလို႔…..ကဲကြာ….ကဲကြာ….ကဲကြာ…..““ေအာင္မေလး…..ေအာင္မေလးေတာ့…အေမေရ….““ဟိတ္…မဆိုင္သူ….စည္းဝိုင္းထဲ မဝင္ေစနဲ႔ ေဟ့ …ဆရာေ႐ႊေဒါင္းတဲ့ကြ…အင္..အင္“အျပင္မွ မေခြးမအပါအဝင္ အေျခအေန နားေထာင္ေနေသာ လူမ်ားနား႐ြက္ေတြေထာင္လာၾက၏။

သတိထားေနေသာ ေရခ်မ္းကအိမ္ေလးသိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲ တုန္သြားသည္ကိုသတိထားလိုက္မိ၏။ “ၾကမ္းၿပီကြ…..ဥစၥာေစာင့္မနဲ႔ ဆရာနဲ႔ ခ်ၿပီ““ဟုတ္ၿပီ…….ခ်ကုန္ၿပီ“လူငယ္ေတြက ဆရာေ႐ႊေဒါင္းမွာထားသည့္အတိုင္း ၿခံဝမွစည္းတားထားေသာ ကန္ေတာ့ပြဲကို လွမ္းၾကည့္ကာ ဓါးကိုယ္စီအသင့္ျပင္ထားသည္။ ေရခ်မ္းကလည္း လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးႀကီးအားပို၍ တင္းၾကပ္လ်က္ရွိေနသည္။“အျပင္က ဘယ္သူမွမလာေစနဲ႔ေဟ့….အေရးႀကီးေနၿပီ ၾကားၾကရဲ႕လား…““ဟုတ္ကဲ့…….ၾကားပါတယ္ ဆရာ“လူငယ္ေတြက ၿပိဳင္တူအသံျပဳလိုက္စဥ္ အိမ္တစ္ခုလုံး သိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲ ဆက္တိုက္တုန္သြား၏။ မေခြးမ မ်က္ႏွာသည္ ေခြၽးေစးေတြျပန္ကာ ျဖဴေရာ္ေနၿပီး ပါးစပ္မွတတြတ္တြတ္ႏွင့္ဆုေတာင္းေန၏။ ဘႀကီးသာဖန္က ေရခ်မ္းမ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္ေနရင္း အိမ္တုန္ခါပုံကိုစဥ္းစားေနသည္။ ငယ္ရာမွႀကီးလာေသာ ဘႀကီးသာဖန္က သည္လိုတုန္ခါမႈကို တတ္အပ္သိေနသလိုလိုခံစားရသည္။ စဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္ သိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲႏွစ္ခ်က္ဆက္တိုက္တုန္သြားျပန္သည္။

“အ….အု…..အု….အင့္…..အင့္……“ခပ္အုပ္အုပ္ ပါးစပ္ကိုအဝတ္ႏွင့္ဆို႔ထားရာမွထြက္လာေသာအသံမ်ိဳးဟုထင္ေနသည္။ ဒီဆရာ ဘယ္လိုမ်ားကုေနလဲဟု စဥ္းစား၏။ဆရာေ႐ႊေဒါင္းကေတာ့ အပ်ိဳေမွးေလးႏွင့္ထိုးေထာက္မိေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကိုအတြင္းသို႔ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ေအာင္ ႀကဳံးလိုက္ျပန္၏။“ႁပြတ္….ေဖာက္ “အိုး…..အိုး…..ကြၽတ္….ကြၽတ္“အခက္အခဲဆုံး အပ်ိဳေမွးအတားအဆီးကို ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ နာက်င္ေသာေဝဒနာမ်ား လ်ပ္တျပက္ေပ်ာက္ကင္း သြားသည္။ အီဆိမ့္ေအာင့္သက္ေသာ ေဝဒနာႏွစ္ရပ္ေပါင္းကာ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ထူးျခားေသာအရသာကို ျမညိဳခံစားလိုက္ရေလသည္။

ဆရာေ႐ႊေဒါင္းက လက္ႏွစ္လုံးခ်န္ က်န္ေနေသာလိင္တန္ႀကီးကို အဆုံးထိဖိသြင္းရန္ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း ေနရာျပင္ထိုင္ကာေရွ႕တိုးလိုက္၏။ျမညိဳ၏ လက္ကေလး ႏွစ္ဖက္က လက္သီးဆုတ္ေလးေတြဆုတ္ခါ ဆရာေ႐ႊေဒါင္း ရင္ဘတ္ကိုတြန္းထားျဖစ္ေသာ္လည္း အားေပ်ာ့ေနၿပီ။ မ်က္လုံးေလးအစုံကို ေမွးစင္းထား၏။  သြားႏွစ္ခုၾကား ရွီး ရွ ဝူးဆိုေသာ ေလထြက္သံေလးမ်ားႏွင့္အတူ ေခါင္းကို ဘယ္ညာခါရမ္းလ်က္ ေအာင့္ခံထားရဟန္ရွိေလသည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္က  ေမာ္ေတာ္ကားဘရိတ္နင္းသလို ဖိနင္းလိုက္ ဖေနာင့္ေလးဖိေျခဖ်ားေလးႂကြလိုက္ျခင္းျဖင့္ မနားတမ္းလႈပ္ရွားေနသည္။  “ ႁပြတ္…… ႁပြတ္….ဘြတ္… ဘြတ္““အား…..အား….“အရင္းအထိေဆာင့္လိုးသြင္းလိုက္ ဆတ္ခနဲ ဒစ္ခ်န္႐ုံဆြဲႏႈတ္လိုက္သျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ေလးထိုးလိုက္ေသာအခါ စီးစီးပိုင္ပိုင္ျဖင့္ လီးတန္ႀကီးကိုစုပ္ထားသလို ညႇစ္ထားေသာေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ား လီးတန္ႀကီးႏွင့္အတူ လိပ္ဝင္သြားလိုက္ လီးတန္ႀကီးစူအထြက္၌အျပင္အထိ ကပ္ၿငိပါလာကာရဲခနဲ ၿပဲသြားလိုက္ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္ေနရ၏။

“ဆရာ…..ဆရာ….အထဲမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္လာၿပီ……““ေအာင့္မထားနဲ႔ ပန္းထုတ္ပလိုက္…..သမီး““အင့္….အင္း…..အင့္…..အင္း…..အင္း….အင္… အင္း….ရႈးကြၽတ္““အား….အား….ဟူး…ဟူး….ကြၽတ္….ကြၽတ္…အမေလး နာလိုက္တာ ဆရာရယ္…..“အခ်ိန္မဲ့ ႐ြာခဲ့ေသာမိုးေန႔က ဆရာေ႐ႊေဒါင္း  အေသအလဲဝါးခ်င္ခဲ့ေသာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္မေလး ျမညိဳ၏ေစာက္ပတ္အထဲမွ သုတ္ရည္မ်ား ဒလေဟာပန္းျဖာထြက္လာေသာအခါ ဆရာေ႐ႊေဒါင္း လိင္ တန္ႀကီးထိပ္မွလည္း ျပင္းထန္ေသာအရွိန္ျဖင့္ လေရမ်ားပန္းထည့္လိုက္ေပေတာ့သည္။ ျမညိဳက ေပ်ာ့ေခြႏုံးခ်ိစြာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေဘးသို႔ဆန႔္လ်က္ ပစ္ခ် ျပစ္လိုက္မိေလသည္။ ဆရာေ႐ႊေဒါင္းက ျမညိဳပါးေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးေလး ႏႈတ္ဆက္နမ္းလိုက္ေလသည္ အျပင္တြင္ အစိမ္းသရဲမ်ားကို  ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးမ်ား၊ လွံမ်ား၊ ဝါးခြၽန္မ်ားႏွင့္ ေစာင့္ေနၾကေသာ ကာလသားမ်ား ျမညိဳ၏ အေသြးအသားမ်ားကို ၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္ႀကီး စားေသာက္ဝါး မ်ိဳသြားေသာ အစိမ္းသူရဲ ေ႐ႊေဒါင္းအိမ္အေနာက္ဖက္အေပါက္မွဆင္းသြားသည္ကိုမသိလိုက္ၾကေခ်။ ၿပီးပါၿပီ