အနောက်တံခါးဖွင့်ခြင်း အမှတ်တရ

“ဖြန်း နင့် အဲဒါ ဘာလုပ်တာလဲ”

တင်းရင်းနူးညံ့တဲ့ အထိန်းအကွတ်မပါ ရင်သားနှစ်မွှာကို ပါးလွှာတဲ့ ညဝတ် အင်္ကျီပေါ်ကနေ ညင်သာစွာ အုပ်မိုးပေးလိုက်မိတဲ့ ကိုယ့်လက်ဖျံကို အရိုက်ခံလိုက်ရခြင်းနဲ့အတူ တုန်ရီလှိုက်မောစွာ ရှက်ဒေါသနဲ့ မေးခွန်းထုတ်လိုက်တဲ့ အသံ ။ အလင်းမရှိ လူသံ၊ သူသံ တိတ်ဆိတ်တဲ့ အမှောင်ဆန် မိုးညတစ်ညရဲ့ သန်းခေါင်ယံအချိန် ချိုမြိန်မှန်းသိတဲ့ ခန္ဓာဝရဇိန် နတ်စည်းစိမ်ခံစားဖို့ အစပျိုး အရှိန်ယူနေတဲ့ အခိုက်အတန့် .. ။

ပါးလွှာတဲ့ အကာနဲ့ ဝန်းရံထားတဲ့ အခြားတဘက်မှာတော့ ဆူဖြိုးထွားကြိုင်း ကျားရိုင်းတို့အကြိုက် စွဲခိုက်လောက်တဲ့ အရသာပုံဆောင်ခဲ ဆွဲကိုင်ချင်စရာ ရင်သားနှစ်မြွှာ ..။ စာစစ်ခန်းမှာ ရာထူးတက်ဖို့ ဗျူးဝင်နေတာ မဟုတ်လို့ မေးလာတဲ့ ကွက်စ်ရှင်ကို မဖြေမိပဲ တိတ်ဆိတ်စွာ ဗျူဟာခင်းနေလိုက်တယ်။

တူနှစ်ကိုယ် စက်ရာထက်မှာ စည်းခြားကာထားတဲ့ ဖတ်လုံးကိုဖယ် လက်နက် (ပေါင်ခြံကြားက ထောင်တန်) တစ်ထောက်စာ အကွာက သူ့ခန္ဓာအထက်ပိုင်းရဲ့ ရင်ခွင်တစ်ပိုင်းကို ဆုတ်နယ်ပေးတာပေါ့။ နောက်ထပ် အသံမထွက်လာပဲ တိတ်ဆိတ်စွာ ခံယူနေတဲ့ သူငယ်ချင်းမ အတွက် ကောင်းခြင်းမဟာ အရသာတွေ ပေးဝေမျှဖို့ တဆင့်တက်ပြီး လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။

ကိုယ့်ဘက်ကို ကျောပေးထားတဲ့ စွဲမက်ဖွယ် ခန္ဓာရှင်ရဲ့ နူးညံ့တဲ့ ဗိုက်သားပြင်ကို ညာလက်နဲ့ ပွတ်သပ်ရင်း ဘက်လက်က စိတ္တဇ ပန်းချီဆန်ဆန် လိပ်ခွေလိမ်တွန့်နေတဲ့ ဆံနွယ်စတွေကြား ပြေးလွှား ဆော့ကစားပေးတာပေါ့။ အမှောင်ခင်းကျင်းတဲ့ မိုးသဲညရဲ့ မိုးခြိမ်းသံရှည်ကြီး တစ်ခုက တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ကမ္ဘာတစ်ခြမ်းကို ဖြိုခွင်းပစ်လိုက်တယ်။

ခက်ခွာခွာ အနေအထားမှာ ကျောခိုင်းထားတဲ့ သူငယ်ချင်းမဟာ ကာမကျားရိုင်းရဲ့ ခံတွင်းဝဆီ ခိုဝင်ရာအမှတ်နဲ့ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်စွာ ပြေးဝင်လာတဲ့ ကျွဲရိုင်းကြီးပမာ ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ပြီး မျက်နှာအပ်ကာ ကိုယ့်ကို တုန်ရီနေတဲ့ လက်နဲ့ သိုင်းဖက်ပစ်လိုက်တယ်။ အခွင့်အခါသင့်လို့ အချိန်မလင့်ခင် ကိုယ်လည်း ပန္နက်ရိုက်ဖို့ ပြင်ဆင်တော့တာပေါ့ …။

အချိန်ကား လွန်ခဲ့သော ၁၀ နှစ်က ။ အတိအကျပြောရရင် ၂၀၁၀ ခုနှစ်ရဲ့ မိုးရာသီညတစ်ည။ သူငယ်ချင်းမရဲ့ မိဘနှစ်ပါးနဲ့ အစ်မအကြီးဆုံးတို့ ဇာတိမြေကို အရေးကြီးကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်ကြတယ်။ သူ့အစ်ကို ဝမ်းကွဲရဲ့အိမ်မှာ သွားအိပ်ဖို့ စီစဉ်ထားပေမယ့်လည်း လင်မယား ရန်အကြီးအကျယ် ဖြစ်ထားလို့ အစ်ကိုဖြစ်သူက လာမအိပ်ဖို့ အသနားခံတာကြောင့် သူငယ်ချင်းမ ခင်မျာ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပေါ့။

လူနေကျဲတဲ့ မြို့သစ်ဘက်က နံကပ်နှစ်ထပ်တိုက်ထဲမှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထဲ အိပ်ဖို့ဆိုတာ တော်ရုံ မစဉ်းစားဝံ့စရာ။ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ထဲမှာ လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက်တွေလည်းဖြစ် နေ့စဉ်နဲ့အမျှ စကြနောက်ကြမို့ ရင်းနှီးပွင့်လင်းသလို အပြောအဆိုလည်း ရဲတင်းကြတယ်။ တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက်သိပေါ့။ လိုအပ်ရင်လည်း ကူညီဖေးမကြ။ ဇီးရွက်သာသာလောက် ဖြစ်နေရှာတဲ့ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ သူငယ်ချင်းမကို စက်ဘီးဘေးတိုက် ယှဉ်နင်းရင်း

‘ဟဲ့ မိစု …. နင် ဘာဖြစ်နေတာလဲဟ၊ နင့်ရုပ်ကလဲ လင်သေလို့ နာရေးချပြီး ပြန်အလာ အိမ်မီးထဲပါသွားလို့ ယူကြုံးမရ ဖြစ်နေသလိုပဲ’

‘နင်မသိဘူးဟ၊ ငါ့အိမ်မှာ ဒီနေ့ည ငါတစ်ယောက်ထဲ အိပ်ရမှာဟ … ဆိုင်က ဟာမတွေကလည်း အိမ်လိုက်အိပ်ဖို့ တစ်ယောက်မှ ခေါ်မရဘူး’

ပြောရင်း မျက်ရည်တွေ ဝေ့နေတာ မြင်တော့ ကိုယ်လည်း စိတ်မကောင်း။

‘ဒီလိုလုပ်ဟာ ငါ့အိမ်ကို လှမ်းပြောပြီး ငါလိုက်အိပ်မယ်လေ၊ နင်က အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်ပေါ့၊ ငါက အောက်ထပ်မှာ အိပ်မယ်’

‘ဟယ် နင်တကယ်ပြောတာလား’

ဝမ်းသာအဲလဲအသံနဲ့ ပြန်မေးတယ်၊ မသိရင် အိမ်တွေ၊ မြေတွေ ပေါင်ထားပြီး အကြွေး သိန်းချီတင်နေတဲ့ ငမွဲတစ်ယောက် အခုပဲ ထီပေါက်သွားသလိုလို၊ ဥပမာပြောပါတယ်။

‘တကယ်မဟုတ်ပဲ ပြောမလားဟ၊ နောက်စရာမှ မဟုတ်တာပဲကိုး’

‘အေးပါဟာ၊ ငါနင့်ကို ညစာကျွေးပါမယ်’

‘ငါတစ်ခုတော့ ပြောမယ် မိစု၊ ဆိုင်ကလူတွေ တစ်ယောက်မှ မသိစေနဲ့’

‘ဟင် ဘာလို့လဲ၊ ငါတစ်ယောက်ထဲမို့ အဖော်လာအိပ်ပေးတာပဲဟာ’

‘မိန်းကလေး တစ်ယောက်ထဲရှိတဲ့အိမ် သူစိမ်းယောက်ျား တစ်ယောက်က အဖော်လာအိပ်ပေးတာ မသင့်တော်ဘူးလေဟာ နင်အဲ့လောက် မအနဲ့’

‘အေးပါ၊ အေးပါ .. ငါ့အိမ်က လူတွေလာရင်လည်း မပြောပြဘူး စိတ်ချ’

သူငယ်ချင်းမ ကိုယ်တိုင် ချက်ကျွေးတဲ့ ထမင်းနဲ့ဟင်း စားသောက်ပြီး အိပ်ချိန်စောသေးတာမို့ တီဗီ ထိုင်ကြည့်ကြတယ်။ ည ၉ နာရီ ထိုးတော့ သူငယ်ချင်းမက သူကြောက်တတ်လို့ ကိုယ့်ကို အပေါ်ထပ်မှာပဲ ဧည့်ခန်းထဲအိပ်ဖို့ ပြောတာပေါ့။

သူကတော့ သူ့အစ်မနဲ့အတူ အိပ်နေကျ အခန်းမှာ တစ်ယောက်ထဲ အိပ်မယ်တဲ့။ အပေါ့အပါးသွားဖို့ အောက်ဆင်းချင်ရင်လည်း နှိုးမှာနော်တဲ့။ ညဝတ်အင်္ကျီ ဂျိုင်းပြတ်နဲ့ စပန့်သားဘောင်းဘီတို ဝတ်ထားတော့လည်း သူငယ်ချင်းမက အသားညိုပေမယ့် ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်နဲ့ဗျ။

သူက နည်းနည်းတော့ ဝတယ်၊ တင်နဲ့ရင်က ထွားတယ်၊ ဗိုက်မပူပေမယ့် ခါးတုတ်တယ်၊ အသားညိုပေမယ့် အသန့်အရှင်း တအားကြိုက်တာ။ ပြောဦးမယ် အခန်းထဲ ဝင်အိပ်တယ်သာပြောတာ တံခါးက မပိတ်ဘူး တစ်ယောက်ထဲမို့ ကြောက်လို့တဲ့။ ကိုယ်လည်း ကိုယ့်ရဲ့ စိတ်ရိုင်းကို ချွန်းမအုပ်နိုင်တော့ လက်နဲ့ပဲ ပြီးရတာပေါ့။ အိပ်ယာပြောင်းလို့ အိပ်မရတာရယ်၊ တူနှစ်ကိုတစ်အိမ်ထဲ အချစ်ပွဲလေး နွှဲခွင့်ရရင်ဆိုတဲ့ အတွေးရယ်ကြောင့် အိပ်မရတာရယ်၊ အိပ်ယာထဲ ဟိုလှည့်လိုက်၊ ဒီဘက်လိမ့်လိုက်ပေါ့။

အိပ်မပျော်တဲ့အဆုံး ဘုရားစင်ဘေးက ဘီရိုပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ ဗုဒ္ဓဝင် ကျမ်းစာအုပ်ကြီး တွေ့တာနဲ့ ထိုင်ဖတ်နေလိုက်တယ်။ ဆယ်နာရီခွဲသာသာလောက်ကျတော့ လေတွေတအားတိုက်ပြီး မီးက ပျက်ပါလေရော။ မီးလည်းအပျက် မိုးတွေကလည်း တမဟုတ်ခြင်း ပြိုဆင်းလာပါရော။ ခြိမ်းသံ၊ ခြောက်သံတွေနဲ့ လျှပ်စီးတွေကလက်သေး။

ဗုဒ္ဓဝင်ကျမ်းကြီး ဘီရိုပေါ်ပြန်တင်ပြီး မှောင်မှောင်မဲမဲထဲ အိပ်ယာဆီ ပြန်သွားမယ်လို့လုပ်တုန်း ဘယ်အချိန်က အပြင်ရောက်နေမှန်းမသိ သူငယ်ချင်းမက ကိုယ့်ကိုမတွေ့တော့ ကိုယ့်နာမည် အသံကုန်အော်ပြီး ငိုပါလေရော၊ ကိုယ့်မှာ ပြန်ထူးရင်း အမြန်ပြေးလိုက်ရတာ ခလုပ်တိုက် လဲမကျတာ ကံကောင်းလို့။ ကိုယ်က မရောက်သေးဘူး သူက ကိုယ့်ခြင်ထာင်ထဲ ရောက်နှင့်နေပြီ၊ နားနှစ်ဘက် ပိတ်ထားပြီး ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်နေတာ၊ ကိုယ်လည်း သူ့နဲ့ သုံးပေအကွာလောက်မှာ ထိုင်ပြီး အားပေးစကား ပြောရတာပေါ့။ (ငဗစ်ကြောင့် သုံးပေခွာထိုင်တာ မဟုတ်ဘူးနော်၊ ကိုယ့်အကြောင်း ကိုယ်သိလို့ ခွာထိုင်တာ)။

မိုးခြိမ်းသံတွေငြိမ်ပြီး လျှပ်စီးလည်း မလက်တော့၊ မိုးကလည်း နည်းနည်းစဲသွားလို့ ‘မနက်ကျရင် ဆိုင်သွားရမှာ နင်သွားအိပ်တော့၊ ငါလည်း အိပ်တော့မယ်’ ဆိုတာကို ဘာပြောတယ်မှတ်လဲ ငါနဲ့အတူ ခြင်ထောင်ထဲ လာအိပ်ပါတဲ့ အကျယ်ကြီးပဲတဲ့ အလည်ကနေ ခြေတင်ချထားမယ် နင်ဟာနင် ဟိုဘက်လှည့်အိပ်တဲ့။

ကိုယ့်အကြောင်း ကိုယ်သိလို့ မဖြစ်ဘူး ဇွတ်ပိတ်ငြင်းတော့လည်း တစ်ညလုံး မအိပ်ဘူး၊ နင်လည်းမအိပ်နဲ့တဲ့ စကားထိုင်ပြောကြမယ်တဲ့။

မှောင်မိုက်တဲ့ညတစ်ည လမင်းကမသာ မီးကမလာ အိပ်ယာထက်မှာ တခြင်ထောင်ထဲ အိပ်ရမှာ ဘယ်ကျားက ဥပုတ်စောင့်နိုင်မှာလဲ၊ သူလည်း မသိတာတော့မဟုတ်၊ ကျားကိုက်ခံရမှာထက် တောခြောက်ခံရမှာကို ပိုကြောက်နေရှာတဲ့ ဒရယ်မလေး ဖြစ်နေတာ။

သူ့အကြောင်းတော့ ကိုယ်က ကောင်းကောင်းသိတယ်၊ မြူဆွယ်ဖျားယောင်းတာ မဟုတ်သလို လမ်းကြောင်းခင်းတာလည်း မဟုတ်၊ သူ ကြောက်တတ်တာလည်း ဆိုင်ကလူတိုင်း အကုန်သိ၊ အသားကညို ဆံပင်ကကောက်ပြီး နှုတ်ခမ်းက ထူသေးတယ်၊ တင်နဲ့ရင်ကတော့ မတ်လောက်စရာပေါ့။

သူ့ကို ကြိုက်မယ့်သူ မရှိသလို သူကလည်း စကားပြောရင်တောင် စည်းအကျော်မခံဘူးနော်၊ အခုက သူကြောက်တတ်လွန်းလို့သာ ကိုယ့်အတွက် ဒီလိုအခွင့်ရတာ၊ ကိုယ့်လည်း သူကြောက်တယ်။ နင် ငါနဲ့တော့ ဝေးဝေးခွာအိပ်နော်တဲ့၊ မိုးရွာရတဲ့အထဲ မီးကပျက်နေတာတဲ့၊ ဖယောင်းတိုင်ကလည်း မရှိဘူး၊ ငါတစ်ယောက်ထဲ အိပ်ရရင် ကြောက်လို့သေသွားနိုင်တယ်တဲ့ ။

ငွေမိုးစတွေစဲလို့ ရွှေမီးပြန်ရောက်လာချိန်မှာတော့ မွှေ့ယာထူထူထက်က ဇာချဉ်ထောင်ရဲ့ ရင်ခွင်မှာ အဝတ်မပါ ကိုယ်ဗလာနဲ့ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက် ယမ္မက်စည်းစိမ်ခွက်ထဲ ပြုတ်ကျလုနီးနီး အခြေအနေပေါ့၊ တွေ့မရှောင် ကျားပိန်နဲ့ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ ကျွဲမကြီးတို့ရဲ့ သလွန်ထက်က အချစ်ပြိုင်ပွဲအတွက် မာန်ဖီကြုံးဝါးနေကြတဲ့ အခိုက်အတန့်ဟာ လူ့ဘောင်လောကရဲ့ စည်းဝိုင်း အပြင်ဘက်မှာ သာယာလှိုက်မောခြင်း အပြည့်နဲ့ပါပဲ ။