အခုတော့ ကိုလတ်ရော၊ဒေါ်တင်တင်ဦးရော နှစ်ယောက်စလုံးကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာမျှမရှိတော့။ အခန်းထောင့် စားပွဲမှ ညအိပ်မီးလုံး အလင်းရောင်ပြာပြာလေးက ဒေါ်တင်တင်ဦးတကိုယ်လုံးအား အရှိကိုအရှိအတိုင်း ဖေါ်ပြနေလေသည်။

Unicode

ဒေါ်တင်တင်ဦးက သံပန်းတံခါးကို လူပ်ကိုင်ရင်း အိမ်ထဲသို့လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ ‘စုစုရေ…စုစု’ ‘ရှင်၊ လာပါပြီအန်တီသွယ်’ ပြောသံနှင့်အတူ အသက်၁၃နှစ်ခန့် မိန်းခလေးတဦးအိမ်ရှေ့သို့ ပြေးထွက်လာသည်။ ‘ဘာလုပ်နေလဲ စုစု’ ‘မီးပူတိုက်နေတာပါ အန်တီသွယ်’ မိန်းကလေးက ရိုသေစွာပြန်ဖြေရင်း တံခါးသော့ကိုဖွင့်ပေးလိုက်လေသည်။ ဒေါက်တင်တင်ဦးက လက်ဆွဲအိတ်ကို ဆွဲလျှက်သူ့အခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွားလေရာ စုစုလည်းတံခါးကိုပိတ်၍ သော့ခတ်ကာ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဝင်သွားလေသည်။ ထိုအခိုက်.. ‘ကလင်..ကလင်..ကလင်’ တယ်လီဖုန်းမြည်သံကြောင့် အခန်းထဲမှ ဒေါက်တာတင်တင်ဦးပြေးထွက်လာပြီး ဖုံးကိုကောက်ကိုင်လိုက်လေသည်။ ‘ဟဲလို ..ပြောပါရှင်’ ညင်သာစွာမေးလိုက်သည်၊ နောက်တော့မှ ပြုံးရွှင်စွာဖြင့် ‘အော်.. ကိုလတ်လား .. ပြောလေ’ ဒေါ်တင်တင်ဦးက ပြောလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ခဏကြာတိတ်ဆိတ်သွားပြီးမှ ‘အဟင်းဟင်း .. ဟင်း..ဟင်..ကိုလတ်ရယ်..’ ဒေါ်တင်တင်ဦး၏ ရယ်သံလွင်လွင်လေးမှာ အခန်းတခန်းလုံး ပျံ့နှံသွားလေသည်။

ဧည့်ခန်းဆီမှာ သာယာသော နာရီသံ ၉ချက်နှင့်အတူ ညသည်လည်းပို၍တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။ ဒေါ်တင်တင်ဦးမှာ ဆရာဝန်မတယောက်ဖြစ်သည်။မြို့ထဲမှာ ဒုတိယတိုက်ခန်းတခန်းတွင်နေထိုင်၍ သူမနှင့်အတူအသက်၆ဝ ခန့် အဒေါ်တယောက် နှင့် ၄နှစ်အရွယ်သားလေးတဦးအပြင် စုစုဆိုသော အိမ်ဖေါ်မလေး တယောက်တို့ပါရှိလေသည်။ သူမ၏ခင်ပွန်းမှာ ကိုရဲမြင့်ဆိုသူဖြစ်၍ လွန်ခဲ့သော ၂ နှစ်လောက်ကမှ အီမ်တွင်းရေးပြသာနာများကြောင့် သူတို့အိမ်ထောင်ရေးမှာ ပြတ်စဲခဲ့ကြသည်။ ကိုရဲမြင့်က ယောက်ျားလေးများနှင့် အရောတဝင်နေသော ဒေါ်တင်တင်ဦးအား တဖက်သပ်လမ်းခွဲခဲ့လေသည်။ ဒေါ်တင်တင်ဦးမှာ မြို့ပြင်ရပ်ကွက်တခုတွင် ညနေပိုင်းဆေးခန်းဖွင့်၍ ညစဉ် ၉နာရီ ခန့်တွင်မှ အီမ်သို့ပြန်၍ အနားယူရသည်။ လိမ်မာရေးခြားရှိသောအိမ်ဖေါ်မလေး စုစုကြောင့်သာ ဒေါ်တင်တင်ဦးမှာ သက်သာရာ ရ နေသည်မို့ စုစုကို သူမကချစ်လည်းချစ်သည်..အလိုလည်းလိုက်သည်။ စုစုကလည်းသဘောကောင်းသော ဒေါ်တင်တင်ဦးကို လိုလေသေးမရှိအောင် ပြုစုလုပ်ကိုင်ပေးလေသည်။ တကယ်တော့ ဒေါ်တင်တင်ဦးမှာ အသက် ၂၈ နှစ်ခန့်သာရှိသေးသည်မို့ အရွယ်ကလည်းကောင်းတုန်း အစိုပြေဆုံးအရွယ် ဖြစ်နေသည်။

နဂိုကမှ ဖြူဝင်းသော အသားအရေကြောင့် စိုစိုပြေပြေ တစ်တစ်ရစ်ရစ်ရှိ့ရသည့်အထဲ ဖွင့်ကားမို့မောက်၍ လှပသော ကိုယ်လုံးကြောင့် ယောကျ်ားသားများ အဖို့ ငေးမော၍ ကြည့်ရူ့ရလောက်ပေသည်။ ဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တံများက ဒေါ်တင်တင်ဦး၏အလှကို ကူညီပံ့ပိုးပေးသယောင်ယောင် ရှိနေသလို ဖြူဝင်းပြည့်ဖြိုးသော လက်မောင်းဖွေးဖွေးများကလဲ သူမကိုပို၍ လှပစေသည်ဟုဆိုလျှင်မမှားနိုင်ပါပေ။ ဒေါ်တင်တင်ဦးမှာ အပြောအဆို အမူအရာ ကစ၍ ချိုသာပါသည်။ဆက်ဆံရေး ပြေပြစ်၍ ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ ရှိတတ်သည်။ သို့သော် အားနည်းချက်တခုကားရှိသည်။ ယင်းကား အခြားမဟုတ်၊ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်ယောကျ်ားများ အပေါ် ရောရောနှောနှော ဆက်ဆံတတ်ခြင်း ပင်ဖြစ်သည်။ ရိုးရိုးနှင့် ရုင်းရုင်းပြောရပါမူ ထိုသို့ရောရောဆက်ဆံတတ်ခြင်းထက် ကာမခံစားမူအရသာကို မက်မက်မောမော လိုလားခံစားတတ်ပါသည်ဆိုလျှင် ပိုမှန်ပေလိမ့်မည် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုသို့ခံစားမူကြောင့်ပိုလှသည်လား..လှလွန်းသောကြောင့် ထိုသို့ခံစားသည်လားတော့ သူမမှ လွဲ၍ မည်သူမှသိနိုင်မည်မဟုတ်ပါချေ။ ယနေ့မိုးလင်းကထဲက အိမ်ကထွက်၍ဆေးရုံသွား၊နေ့ခင်းဖက် စိန်ဂျွန်းဈေးတွင်ဆေးသွားဝယ်၊ညနေပြန်တော့ ဆေးခန်းဖွင့်နှင့် ဒေါ်တင်တင်ဦးမှာ တနေ့လုံးပင်မနားရအောင်ရှိလေသည်။

အပြင်ဘက်တွင် လေပြေရူးက တသုန်သုန်တိုက်ခတ်လာသည်။ယခုမှပင် လူနာက စဲသွားတော့သည်။ ၈နာရီခွဲပြီမို့ တန်းပေါ်မှ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ဆွဲယူရင်း ဒေါ်တင်တင်ဦးက ပြောလိုက်သည်။ ‘အောင်မိုး..၈နာရီခွဲပြီ၊အားလုံး သိမ်းလိုက်တော့နော်’ ‘ဟုတ်ကဲ့ မမ’ အောင်မိုးက ပြန်ဖြေရင်း ဆေးပုလင်းများကို နံရံကပ်ဘီဒိုထဲထည့်လိုက်သည်။ ထိုနောက် စားပွဲပေါ်မှ စာရွက်များ၊ ပစ္စည်းပစ္စယ များကိုအားလုံး သိမ်းဆည်း၍ အတန်ကြာသော အခါမှ ‘အားလုံး ပြီးပြီ မမ’ ‘အေး အေး တံခါးတွေ ပိတ်ထားနော်’ ဒေါ်တင်တင်ဦးက ပြောပြောဆိုဆို လက်ဆွဲအိတ်ကိုယူ၍ အခန်းအပြင်ဖက်သို့ ထွက်လိုက်သည်။အောင်မိုးလည်း ဘီဒိုများကိုပိတ်၍ အခန်းအပြင်သို့ ထွက်လာကာ ‘ပြီးပြီ မမ .. သော့ပိတ်လိုက်တော့မယ်နော်’ ‘အေး အေး’ ဆေးခန်း သော့ပိတ်ပြီးသည်နှင့် နှစ်ယောက်သား ကားမှတ်တိုင်ရှိရာဖက်သို့ လမ်းလျှောက် လာခဲ့ကြလေသည်။ အိမ်သို့ပြန်ရောက်သည်နှင့် သားငယ်က ဆီးကြိုလာသည်။ သားငယ်ကို ချစ်စနိုး ယုယစွာဖြင့် ပွေ့ဖက်ရင်း ‘ကြီးကြီး မတွေ့ပါလား စုစု ‘ စုစု ကိုလှမ်းမေးလိုက်သည်။ ‘ဖွားဖွားကြီး စောစောကပဲ အိပ်ရာဝင် သွားတယ် အန်တီဦး’ ပြောပြောဆိုဆို စုစုက စာအိတ်လေးတအိတ်ကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။

ဒေါ်တင်တင်ဦးက စာအိတ်ကို ဆွဲယူ၍ကြည့်လိုက်မိသည်။ ပြီးမှ ‘ဘာမှာ သွားသေးလဲ စုစု ‘ ‘တခြားတော့ ဘာမှမမှာမသွားဘူး ။ အန်တီဦး လာရင်ဆက်ဆက်ပေးပေးပါ လို့တော့ပြောသွားတယ်’ ဒေါ်တင်တင်ဦး ခေါင်းကို တဆပ်ဆပ်ညိမ့်မိသည်။ နောက်တော့ ဆက်တီခုံပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရင်း စာအိတ်ကို ဖွင့်ဖေါက်လိုက်သည်။ စာကို အစမှအဆုံးဖတ်ပြီးသည်နှင့် ဒေါ်တင်တင်ဦး ထိုင့်ရာမှ ထလျှက် အခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွားလေတော့သည်။ အပြင်ဖက်တွင် မှောင်မိုက်၍တိတ်ဆိတ်နေပြီ။ ဆယ်နာရီခွဲသည် အထိ အိမ်ရေု့ဧည့်ခန်းတွင် ဒေါ်တင်တင်ဦးတယောက်ထဲ ထိုင်းရင်းစာဖတ်နေမိသည်။ ထိုစဉ် ‘ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်’ ညင်သာသော တံခါးခေါက်သံက ခပ်ခပ်ပေါ်ထွက်လာသည်။ ဒေါ်တင်တင်ဦးက ဖြေးညှင်းစွာ လှမ်းလျှက် တံခါးပေါက်မှန်ပေါက်လေးမှ အပြင်သို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ပြီးမှ တံခါးကိုဆွဲဖွင့်ပေးလိုက်ရာ နူတ်ဆက်သော အပြုံးဖြင့် ကိုလတ်က စကားစလာသည်။ ‘ဒေါ်တင်တင်ဦး မအိပ်သေးဘူးလား’ ဒေါ်တင်တင်ဦးက မျက်နှာကိုပြုံးလျှက် ခေါင်းကို တချက်မျှခါရမ်းလိုက်ရာ ဧည့်ခန်းမီးဝါဝါအောက်ဝယ် သူမ၏နက်မှောင်သော ဆံစလေးများက ပျံဝဲသွားလေသည်။

ဒေါ်တင်တင်ဦးက ကိုလတ်လက်မောင်း တဖက်ကို ကနွဲ့ကရ လှမ်းဆွဲပြီး အိမ်ခန်းတွင်းသို့ခေါ်ကာ တံခါးဂျက်ကို ပြန်ပိတ်လိုက်လေသည်။ မကြာမှီပင် အိမ်ရေု့ဧည့်ခန်းမီးကိုပိတ်လျှက် သူမ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။ အခန်းထဲသို့ရောက်သည်နှင့် ကိုလတ်ကလက်ထဲမှ စက္ကူအိတ်နှင့်ထည့်လာသော ပစ္စည်းများကို ဒေါ်တင်တင်ဦးထံ လှမ်းပေးလိုက်သည်။ထို့နောက်အိပ်ထဲမှ အထုပ်များကို ချနေသည့် သူမ၏ပြေပြစ်နုရွသော ကိုယ်လုံးအား စူးစူးရဲရဲ ငေးကြည့်နေမိလေသည်။ တကယ်တော့ ကိုလတ်လဲ ဒေါက်တာတယောက်ဖြစ်ပါသည်။ နာမည်အရင်းကတော့ ကျော်လတ်ဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သော ၂ နှစ်က ဆေးခန်းတခုတွင်ရင်းနှီးခဲ့ကြသည်။ဒေါ်တင်တင်ဦးနှင့် ကိုရဲမြင့်တို့ လင်မယားကွဲခဲ့ကြပြီးနောက် တဖြည်းဖြည်းနှင့် ရင်းနှီးမူမှ အလိုဆန္ဒနောက်သို့လိုက်ခဲ့ကြသည်။ ရမက်ကြီးပုံချင်း တူညီသော သူတို့နှစ်ယောက်အဖို့ တဒင်္ဂတခဏ ပျော်မွေ့နေသည်ကတော့ အမှန်ပင်။ ကိုလတ်က ဒေါ်တင်တင်ဦး၏ ခွေရစ်နေသော ဆံပင်လိူင်းတို့ကြားမှ မျက်ဝန်းနက်နှင့် သွယ်ဝိုင်းသော မျက်နှာ၏အလှကို စေ့စေ့ကြည့်နေမိသည်။ ‘ရော့ ကိုလတ်’ ရုတ်တရက် ဒေါ်တင်တင်ဦးပေးသော ဝိုင်ဖန်ခွက်ကို လှမ်းယူပြီး တငုံမော့ကာ စားပွဲပေါ်ပြန်တင်လိုက်သည်။

ပြီးနောက် သူမ၏လက်မောင်းတစ်တစ်ကို လှမ်းဆွဲရင်း ‘ဒေါ်တင်တင်ဦး … ကိုလတ်ကို သတိမရဘူးလားဟင်’ ကိုလတ်အမေးကို ဒေါ်တင်တင်ဦးက ပြုံးရင်း သူမလက်ညှိးကို ပါးစပ်နားကပ်ရင်း ‘ရူး..တိုးတိုး’ ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ အားမလိုအားမရဖြစ်လာသော ကိုလတ်က ဒေါ်တင်တင်ဦး လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ရင်ခွင်ထဲသို့ဆွဲသွင်းလိုက်ရာသူမကလည်း အလိုက်သင့်လေးပါသွားပြီး ကိုယ်လတ်ပခုံး ကိုဖက်ထားမိလေသည်။ ခဏမျှ ဖက်ထားရင်း ကိုလတ်က ဒေါ်တင်တင်ဦး၏ နူတ်ခမ်းနီတွဲတွဲလေးအား ဖမ်း၍ အမှတ်မထင်စုပ်ငုံလိုက်ရာ ‘အင့်’ အသံတချက်သာပေါ်လာပြီး ဒေါ်တင်တင်ဦးမှာ ကိုလတ်ရင်ခွင်ထဲသို့ပျော့ခွေသွားသည်။ ကိုလတ်က မလွတ်စုပ်ထားရင်း သူမ၏ကိုယ်ပေါ်ရှိညဝတ်အင်္ကျီပါးပါးလေးမှ ကြယ်သီးများအား တလုံးချင်း ဖြုတ်ပေးလိုက်လေသည်။ နောက်တော့ နှစ်ဦးသား ကုတင်ပေါ်သို့ထိုင်ချပြီး တယောက်နှင့်တယောက် အဝတ်အစားများကို ချွတ်ပေးလိုက်ကြသည်။ နောက်ဆုံး ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေသည့် ဒေါ်တင်တင်ဦး ကိုယ်ပေါ်မှ နောက်ဆုံးကျန်ရှိနေသော အတွင်းခံ ဘောင်းဘီဖြူဖြူလေးကို ကိုလတ်ကအသာကလေး ဆွဲယူချွတ်ပေးလိုက်လေသည်။

အခုတော့ ကိုလတ်ရော၊ဒေါ်တင်တင်ဦးရော နှစ်ယောက်စလုံးကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာမျှမရှိတော့။ အခန်းထောင့် စားပွဲမှ ညအိပ်မီးလုံး အလင်းရောင်ပြာပြာလေးက ဒေါ်တင်တင်ဦးတကိုယ်လုံးအား အရှိကိုအရှိအတိုင်း ဖေါ်ပြနေလေသည်။ ဖြူဖွေးနေသော ကိုယ်လုံးပေါ်မှ အဝင်းသားမြင်နေရသော နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ တင်းနေသည်။ပေါင်လုံးတစ်တစ်ကြီးနှစ်ခုကြားမှ မောက်ကြွနေသော ဆီးခုံဖေါင်းဖေါင်းကြီးမှာ မဲနက်သောအမွှေးများဖြင့်အုပ်လျှက် အတော်ပင်အသဲယားချင်စရာ ကောင်းနေတော့သည်။ ကိုလတ်လည်း အခုတော့စိတ်ကိုဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်မနိုင်တော့..ဒေါ်တင်တင်ဦး၏ အိတွဲသော နူတ်ခမ်းအစုံကို ဆွဲ၍စုပ်ယူလိုက်ရင်း လက်နှစ်ဖက်က သူမ၏ကျောပြင်နုနုတခုလုံးအား ပွတ်သပ်ရင်းတဖြေးဖြေးချင်း အောက်ဖက်ကိုရောက်ရှိသွားသည်။ နောက်တော့ နူးအိသောဖင်ကြီးနှစ်လုံးအား အသာအယာပွတ်ပေးရင်း ပေါင်အတွင်းသားကြားထဲသို့ လက်ခလယ်ဖြင့် မသိမသာပွတ်ဆွဲလိုက်ရာ ဒေါ်တင်တင်ဦးမှာ တအင်းအင်းညည်းလျှက် ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီးတလုံးအား မသိမသာ မ၍ ပေးလိုက်လေသည်။ ကိုလတ်၏လက်ဖြင့် အပွတ်ခံနေရသော ဒေါ်တင်တင်ဦး၏ စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတလျှောက်တွင် အရည်များစိမ့်ကျလာလေသည်။

ဒေါ်တင်တင်ဦးကလည်း ကိုလတ်၏ကျောပြင်ကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားရင်း တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ နောက်တော့ သူမ၏ဗိုက်သားပြင်တွင် ထိုးကပ်နေသော ကိုလတ်၏လီးကြီးကို ရုတ်တရက်လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မာကျောတောင့်တင်းနေသော လီးကြီးအား သွယ်လျှလျှလက်ချောင်းလေးများဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းမှ မို့ဖေါင်းနေသော သူမ၏ဆီးခုံဆီသို့ ကပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုလတ်က တစောင်းလှဲနေရာမှ သူမ၏ကိုယ်လုံးပေါ်တက်ခွလိုက်ပြီး လည်တံစင်းစင်းလေးအား ငုံစုပ်လိုက်ရာ.. ‘အား…ကိုလတ်ရယ်…အို..’ တိုးညှင်းစွာ ရေရွတ်ရင်း ကိုလတ်၏ကျောပြင်အား အတင်းပင်ဖက်တွယ်ထားလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သူမ၏ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးနှစ်လုံးအား ခပ်ကားကားလုပ်လိုက်ရင်း ကိုလတ်၏ လီးတောင်တောင်ကြီးကိုဆုပ်ကိုင်လျှက် စောက်ရည်များ ရွဲနစ်နေသော သူမ၏စောက်ဖုတ်အဝ သို့တေ့ပေးလိုက်လေသည်။ ကိုလတ်ကသူ၏ လီးကြီးကို အထဲမသွင်းသေးဘဲနီရဲနေသော ဒစ်ဖူးကြီးဖြင့် စောက်ပတ်နူတ်ခမ်းသားများကို ပွတ်ဆွဲပေးရင်း ဒေါ်တင်တင်ဦး၏ နို့ကြီးအားစုပ်ယူလိုက်လေသည်။

‘အား ..အား…ဟင်း..ဟင်း..’ ဒေါ်တင်တင်ဦး မှာတကိုယ်လုံးကော့ပျံတက်လာသည်။ ကိုလတ်လက်တဖက်က နို့တလုံးကိုဆုပ်ညှစ်နယ်ရင်း နို့သီးလေးကိုလျှာဖျားဖြင့် တို့ထိပေးနေပြန်သည်။ ဒေါ်တင်တင်ဦးမှာ မနေနိုင်တော့ပြီမို့ ဖင်ဖြူကြီးနှစ်လုံးကိုဖြဲလျှက် ကိုလတ်၏ခါးပေါ်သို့ ပေါင်ကိုချိတ်တင်လိုက်ပြီး အောက်မှကော့ပေးလိုက်လေရာ ကိုလတ်၏လီးထိပ်ဖူးကြီးမှာ သူမ၏အတွင်းသို့ တထစ်ခန့်ဝင်သွားလေသည်။ ‘အား..ကိုလတ်ရယ်..မသွယ်မနေတတ်တော့ဘူး.. အို…ယားလာပြီ’ ကိုလတ်လည်းမနေသာတော့။ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူမ၏ဖင်ကြီးနှစ်လုံးအား ဆုပ်ကိုင်ရင်း သူ၏လီးတန်ကြီးကိုဆွဲ၍ စောက်ဖုတ်ကြီးအတွင်းသို့ အသာအယာဖိကပ်၍ ထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။ ဒေါ်တင်တင်ဦးမှာ ပါးစပ်ကလေး ဟလျှက်တချက်မျှကော့တက်သွားပြီး ခေါင်းရင်းဖက်မှ ခေါင်းအုံးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ကိုလတ်က သူ၏လီးတံကြီးအား တချက်ချင်း အသာအယာပင် အဆုံးထိအောင်ထိုးထည့်လိုက်တိုင်း ဒေါ်တင်တင်ဦး နူတ်ဖျားမှ တ အင်းအင်း ညီးညူသံက အဆက်မပြတ်ပေါ်လာလေသည်။

ကိုလတ်၏ မာကျော တောင့်တင်းလှသော လီးကြီးကလည်း သူမ၏တောင်တက်ပြူးထွက်နေသော စောက်စိအား မထိတထိပွတ်ဆွဲနေသည်မို့ ဖေါ်မပြနိုင်သော ရသာထူးကိုနှစ်ယောက်သား ခံစားနေကြလေသည်။ ‘ဗြွတ် ဗြွတ်….အင်း အင်း အား..အာ…’ ဒေါ်တင်တင်ဦး၏ ဖြူဖွေးတင်းကားနေသော ဖင်ကြီးနှစ်လုံးအား ဆုပ်မရင်း အချက်လေးဆယ်ခန့် မှန်မှန်လိုးပေးလိုက်ရာ ..ကိုလတ်က လီကြီးဆောင့်အထည့် ..သူမကလည်း စောက်ပတ်အတွင်းနူတ်ခမ်းသားများဖြင့် လီးကြီးအား စုပ်ညှစ်လိုက်ဖြင့်တက်ညီညီစခန်းသွားရင်း ကာမအရသာကို အားရပါးရခံစားနေကြလေသည်။ ‘အိုး..အား..ကိုလတ်..မဦးပြီးတော့မယ်..နာနာလေး ဆောင့်လိုးပေးစမ်းပါ….မနေနိုင်တော့ဘူး…ဟင်း..ဟင်း..’ ဒေါ်တင်တင်ဦး၏ တဏှာသံဖြင့် ခပ်နွဲ့နွဲ့ညည်းသံ အဆုံးမှာ ကိုလတ်လီးထိပ်ကြီးမှာ ပူကနဲဖြစ်သွားပြီး သုတ်ရေ ပူပူများကို ပျစ်ကနဲနဲ ပျစ်ကနဲ ပန်းထုတ်ရင်း လီးကြီးကို ဒေါ်တင်တင်ဦး၏ စောက်ဖုတ်တဆုံးထိုးထည့်ကာ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြင့် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ စိုက်ကျသွားလေတော့သည်။ ဆေးခန်းထဲတွင် လူရှင်းစပြုပြီဖြစ်သည်။

အခုမှ ဒေါ် တင်တင်ဦးနှင့် အောင်မိုးတို့စကားအေးအေးဆေးဆေးပြောဖြစ် ကြတော့သည်။ အောင်မိုးက အင်္ကျ ီကြည်ပြာရောင်လက်တိုနှင့် ပိုးပျော့ပျော့ထမီအပြာရင့်ရောင်ဝတ်ထားသော ဒေါ်တင်တင်ဦးကို ခပ်ငေးငေးလေးကြည့်နေမိသည်။ လက်မောင်းသားဖြူကစ်ကစ် နှစ်ဖက်မှာ မီးရောင်ဖြူဖြူအောက်တွင် ဖြိုးလက်နေသည်။ တင်ပါးကားကားစွင့်စွင့်ကြီးပေါ်မှ အတွင်းခံပင်တီ အရာလေးကို ပိုးပျော့ထမီအောက်တွင် ခပ်ထင်းထင်းတချက်တချက် မြင်နေရသည်က အသဲယားစရာ… အောင်မိုး၏ အာခေါင်များကိုခြောက်သွေ့သွားစေသည်။ ‘အောင်မိုး..ဒီနေ့အိမ်ပြန်ရင် မမဦးနဲ့တခါထဲ လိုက်ပြန်ကွာ’ နံရံဖက်ကိုကျောပေးရပ်ရင်း ဆေးပုလင်းကိုရွေးနေသော မမဦးက ရုတ်တရက်လှည့်ပြောလိုက်သဖြင့် မမဦးတင်သားကြီးကို တပ်တပ်မက်မက်ငေး နေသော အောင်မိုး အားတုံ့အားနာဖြင့် သူခိုးလူမိသလို မျက်နှာ အိုးတိုးအမ်းတမ်းဖြစ်သွားသည်။ ဒေါ် တင်တင်ဦးက သတိပြုမိပေမဲ့ လူကြီးပီပီ မသိဟန်ဆောင်လိုက်သည်။ ‘ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ’ ‘အေးကွာ..ဘယ်က ကလေကချေတွေမှန်း မသိပါဘူး..မမကိုလိုက်နောက်လို့..ဟိုပြော ဒီပြောနဲ့’ ‘ဘယ်ကကောင်တွေလဲ မမ..’ ‘မသိပါဘူးကွာ..မနေ့က ကားပေါ် အထိတောင်လိုက်လာသေးတယ်…ကားပေါ် မှာ လဲ မမနောက်က ကပ်ရပ်ပြီး..ဟိုတိုး ဒီတိုး နဲ့..သိပ်ရွံဖို့ကောင်းတာပဲ’ ‘တောက်..တော်တော်လူပါးဝတဲ့ကောင်တွေ..တွေ့မယ်’ .. အောင်မိုးက မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း ကြုံးဝါးလိုက်သည်။

‘အောင်မယ်..ဒေါသကလည်းကြီးပ၊ ..ဒါပဲနော်..ဒီလိုကောင်တွေနဲ့ ဖက်ပြိုင်ပြီး ထိုးလားကြိတ်လား သွားလုပ်မနေနဲ့အုံး’ ပြောမိပြီးမှ မှားသွားသလို နောင်တရမိသွားသည်။ အောင်မိုး၏ လက်ရဲဇက်ရဲသတ္ထိကို ဒေါ် တင်တင်ဦးသိသည်လေ… ဒေါသထွက်နေသောအောင်မိုးက ဒေါ် တင်တင်ဦးပြန်ချော့မော့ရသည်။ ဒေါ် တင်တင်ဦးရှေ့မှာမို့ အောင်မိုးငြိမ်နေလိုက်သည်။ စိတ်ထဲကတော့ မကျေနပ်။ ဒီလိုနှင့်ဆေးခန်းပိတ်ချိန်ရောက်ခဲ့သည်။ ကားမှတ်တိုင်ဆီ နှစ်ယောက်အတူတူလျှောက်လာရသည်ကို အောင်မိုး ကြည်နူးနေမိသည်။ ရပ်ကွက်လမ်းမီးတွေက ကျိုးတိုးကျဲတဲ…လရောင်ရှိပေလို့သာတော်တော့သည်။ လရောင်ဖျော့ဖျော့အောက်တွင် ယှဉ်တွဲလမ်းလျှောက်လာရသည်က အောင်မိုးရင်ကို တလှပ်လှပ်နှင့် လိူက်ဖိုမောစေသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတဲအိမ်လေးဆီက သဲ့သဲ့လေးပျံ့လွင့်လာသော အချစ်တေးညည်းသံလေးကလည်း တစိမ့်စိမ့်နှင့် နှလုံးသားကိုမထိတထိကလိနေသလိုလို..မမသွက်ကိုယ်သင်းနံေ လးကလည်းလမ်းဘေးခြံစည်းရိုးများမှ ညမွှေးပန်းလေးများနှင့် အပြိုင် … ။

ကပ်ပြီးလမ်းလျှောက်ရင်း တချက်တချက် မမဦးဖင်သားကားကားကြီးများက အောင်မိုးနှင့် ထိမိလေတိုင်း တုံတုံအိအိအရသာက အောင်မိုးရမက်သွေးများကို ထကြွလာစေသည်။ သုံး လေး ငါးခါလောက် အဲ့လိုထိမိပြီးသော အခါ အောင်မိုးပုဆိုးကြားမှ လီးတန်ကြီးမှာ နဂါးအမောက်ထောင်လာသလို တရူးရူးနှင့် တင်းမာထောင်တက်လာလေသည်။ ပထမတော့ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ဖုံးဖုံးဖိဖိလုပ်သေးသည်။ နောက်တော့လဲ မရတော့..လွှတ်ထားလိုက်ရတော့သည်။ ဒေါ် တင်တင်ဦးမှာ အောင်မိုးအဖြစ်ကို သတိပြုမိပေမဲ့လဲ မသိချင်ဟန်ဆောင်ရင်း စကားကို အဆင်မပြတ်ပြောရင်း ဆက်လျှောက်နေရလေသည်။ ‘အောင်မိုး..ဟိုနှစ်ကောင်ကိုတွေ့လား..သူတို့ပေါ့..မမပြောတာ..အောင်မိုးရှောင်နိုင်အောင်လို့ မမဦးပြထားတာ..ဝေးဝေးရှောင်နော်’ လက်မောင်းကို ဆွဲကိုင်လူပ်ရင်းပြောလိုက်သော မမဦးစကားကြောင့် အောင်မိုးသတိဝင်လာပြီး မမဦးပြရာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ လမ်းဓါတ်တိုင်အောက်မှာ ဆေးလိပ်တဖွားဖွားနှင့်ငနာနှစ်ကောင်.. အောင်မိုးမြင်ဖူးပါသည်..ဆေးခန်းနားမှာ ရစ်သီရစ်သီလုပ်နေကြမို့ သတိပြုမိနေသည်။

‘တွေ့ကြသေးတာပေါ့..’ အောင်မိုးစိတ်ထဲက ကြုံးဝါးလိုက်သည်။ ယနေ့ဒေါက်တာ တင်တင်ဦးဆေးခန်းရောက်သည်နှင့် လူနာတွေက စုပြုံရောက်နေသည်မို့ ဘီဒိုဖွင့်ရင်းဆေးပုလင်း ယူနေသော အောင်မိုးကြောပြင်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း အခန်းထဲသို့တန်းဝင်သွားသည်။ တယောက်ပြီးတယောက် စမ်းသပ်ဆေးပေးဆေးထိုးနှင့် အချိန်က ကုန်မှန်မသိကုန် သွားသည်။ဆေးခန်းပိတ်ချိန်ရောက်မှပဲ အညောင်းပြေအညာပြေ အကြောဆန့်လိုက်ရင်း ဒေါ် တင်တင်ဦးအခန်းအပြင်သို့ ထွက်လိုက်သည်။ ‘ဟင်..အောင်မိုးမျက်ခုံးက ဘာဖြစ်တာလဲ’ ညိုမဲနေသော ဒဏ်ရာနှင့် အကွဲရာကို အလန့်တကြားကြည့်ရင်း မေးလိုက်သည်။ အောင်မိုးက ဘာမှမပြောပဲ ဆေးပုလင်းများကို ဆက်သိမ်းနေသည်။ ဒေါ် တင်တင်ဦးက ရှေ့သို့တိုး၍ အောင်မိုးခေါင်းကို လှမ်းကိုင်ရင်း သေသေချာချာကြည့်လိုက်သည်။ သွေးအနဲငယ်စို့ နေသည်။ ‘အောင်မိုးဘာဖြစ်တာလဲလို့ မမမေးနေတာ မပြောဘူးလား ‘ ‘ချော်လဲ တာပါ..မမရာ’ ‘မဟုတ်ဖူး..မဟုတ်ဖူး..ဒါချော်လဲတဲ့ ဒဏ်ရာမဟုတ်ဖူး..မမကိုမညာနဲ့’ ဒေါ် တင်တင်ဦး လှစ်ကနဲသတိရလိုက်မိသည်။

‘ကိုကောင်တွေနဲ့ ရန်သွားဖြစ်တယ် မဟုတ်လား..မမအသေအချာပြောထားရဲ့နဲ့ကွာ…မမစကားကိုနားမထောင် ဖူး’ မှန်ပါသည်။ ဒီနေ့ ခပ်စောစောလာခါ ကားဂိတ်မှာ စောင့်နေလိုက်သည်။ ဟိုနှစ်ကောင်ကို တွေတာနှင့် ဘာမပြောညာမပြော အတင်းလက်ဦးအောင်ဆော်ထည့်လိုက်သည်။ အလစ်ခံလိုက်ရသဖြင့် ငနာနှစ်ကောင် တော်တော် အီသွားသည်။ မိမိမှာလည်း အလစ်ဝင်လာသော အုတ်ကျိုးတပဲ့ကို ကဗျာကသီရှောင်မိလို့ အပေါ်ယံလေးသာရှပ်ထိပြီး ကံကောင်းထောက်မစွာ မျက်လုံးနှင့်သီသီလေးလွဲခဲ့သည်။ မမဦးအတွက်ဖြစ်ရသည်မို့ ကျေနပ်အားရမိသည်။ ‘လာစမ်း အောင်မိုး..လာလာ..’ဒေါ်တင်တင်ဦးက အောင်မိုးလက်မောင်းကို ဖမ်းဆွဲရင်း အတွင်းခန်းသို့ ဝင်ခဲ့သည်။ လူနာစမ်းကုတင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းရင်း အနာကို ဆေးကြောရင်းဆေးထည့်ပေးလိုက်သည်။ ‘မင်းက တော်တော်ခက်တယ်ကွယ်..မမပြောထားရဲ့နဲ့..ကံကောင်းလို့..မတော်လို့ မျက်လုံးထိသွားရင် ဒုက္ခ ‘ ဂရုဏာဒေါဒေါပြောနေသော ဒေါ် တင်တင်ဦးကို အောက်မှ မျက်နှာလေးကို မော့ပေးရင်း အောင်မိုးအသာငြိမ်နေမိသည်။ ‘ဒီဘက်လှည့်အုံး ‘ .. အောင်မိုးခေါင်းကို နဲနဲလှည့်လိုက်သည်။

လှည့်လိုက်ခါမှ မျက်နှာတဲ့တဲ့ ရှေ့မှာဒေါ် တင်တင်ဦး၏ ပြည့်ဖြိုးသော ဝင်းဝင်းမောက်မောက်နို့အုံ နှစ်လုံးက မျက်နှာနှင့် မထိတထိ ကလူ၏သို့ မြှူ၏သို့….. အောင်မိုးမျက်လုံးကို ကဗျာကရာ စုံပိတ်လိုက်ရသည်။တဖြင်းဖြင်း နှစ်ထကြွလာသော ပေါင်ကြားမှ လိင်တံကြောင့် စိတ်ကိုတခြားအာရုံလွှဲလိုက်ရသည်…တကယ်ဆိုတော့ဒေါက်တာမမ ကမိမိအလုပ်သခင်ကျေးဇူးရှင် မဟုတ်ပေပါပဲလားကိုလတ်နှင့် မတွေ့ရသည်မှာ တစ်လကျော်ကျော်ရှိပြီ။ ကိုလတ်ခရီးထွက်သွားသည် ဟုသာသိရသည်။ ဘယ်ဆီမှန်းတော့မသိ။ တကယ်တော့ ဒေါ် တင်တင်ဦး ကိုလတ်ကိုတပ်မက်ချင်းသာဖြစ်သည်။ ချစ်လို့ တမ်းတလွှမ်းဆွေးရသည်ထက် သွေးသားသောင်းတမူ့ကြောင့် သတိရမိသည်ကပိုသည်။ကိုလတ်မရှိ၍ ပြတ်လတ်နေသဖြင့် ရင်ထဲအီသလို ဟာသလိုလို နှင့် တခုခုကို အလိုမပြည့်သလို ဖြစ်နေသည်။ ဟိုတွေးဒီတွေးဖြင့် ကိုလတ်လက်ဆောင်ပေးထားသော လက်မှလက်ပတ်နာရီအကောင်းစားလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုးနာရီထိုးရန် ဆယ်မိနစ်၊ ဆေးခန်းပိတ်ရန် အချိန်နီးပြီ။အောင်မိုးက အရှေ့တံခါးချပ်ကို ဆွဲပိတ်လိုက်သည်။

ထိုအခိုက် ဝေါကနဲ ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့် ရွာချလိုက်သော မိုးသံကြောင့် အောင်မိုးကိုလှမ်းပြောလိုက်သည်။ ‘အောင်မိုး ..ဆေးခန်းတံခါးတွေ သေသေချာချာပိတ်နော်’ ‘ဟုတ်ကဲ့ မမ’ အောင်မိုးက ရိုသေစွာဖြင့် အဖြေပေးလိုက်သည်။ဒေါ် တင်တင်ဦးလည်း ထိုင်ရာမှထလျှက် ဘေးပြတင်းပေါက်များကို လိုက်ပိတ်လိုက်သည်။ ဘယ်အချိန်က အညိူးကြီးနေမှန်း မသိသော မိုးက တဝုန်းဝုန်းတဒိုင်းဒိုင်း သဲကြီးမဲကြီးရွာချလာသည်။ လေ ပါပါလာသည်မို့ သစ်ကိုင်းလူပ်သံ တံခါးရွက်လူပ်သံ တို့က ဆူညံ့နေသည်။ အောင်မိုးလည်း မိုးပက်နေသော အပေါက်ဝမှ တံခါးအားအသာဆွဲပိတ်လိုက်ပြီး အခန်းတွင်းသို့ ဝင်လာသည်။ ‘ဖျတ်..အင့်..’ မီးပြတ်သွားသံနှင့်အတူ အခန်းထဲမှ ထွက်လာသော ဒေါ် တင်တင်ဦးနှင့် အောင်မိုးတို့ ဝင်တိုးမိသွားလေသည်။ ‘ အင့်’ ကနဲဖြစ်သွားသော ဒေါ် တင်တင်ဦးအား အောင်မိုးက ဖမ်း၍ထိန်းချုပ်လိုက်မိသည်။ ဒေါ် မြင့်မြင့်က လက်တဖက်ဖြင့် အောင်မိုးလက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ခဏမျှငြိမ်သွားသည်။ ‘ဟင်းဟင်း…မမရင်တုန်ပြီးခေါင်းမူး သလိုလိုပဲ အောင်မိုးရယ်..အဲလို မိုးအရမ်းရွာရင်မမသိပ်ကြောက်တတ်တာ.. ငယ်ငယ်ထဲက..ဟင်း….’ ‘ဟင်..ကျနော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ဟင်..မမ’ အောင်မိုး ပုခုန်းပေါ် ခေါင်းကိုအသာလေးမှီရင်း ဒေါ် တင်တင်ဦးအသာလေးငြိမ်နေမိသည်။

မီးမလာရသည့် အထဲ အပြင်မှာ မိုးကလဲအရမ်း သဲနေသည်။ အောင်မိုးရင်ထဲ ရှိန်းတိန်းရှိန်းတိန်းနှင့် တဒိန်းဒိန်းခုန်လာသည်။ အသက် ၂ဝကျော်သာရှိသေးပြီး ‘မ ‘အတွေအကြုံမရှိသေးသည့် လူပျိုရိုင်းလေးမို့ရင်ခုန်သံမြန်လာသလို ပေါင်ကြားမှ လိင်တန်ကြီးကလည်း တဖြေးဖြေး တင်းတက်လာသည်။ နောက်တော့ ကယောက်ကတန်းဖြင့် ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ကျောပြင်ပြည့်ပြည့်ကို အသာအယာဖက်ထားလိုက်မိလေသည်။ ဒေါ် တင်တင်ဦးမှာလဲ အမှတ်တမဲ့အောင်မိုးရင်ခွင်ထဲမှီနေမိရင်း နွေးထွေးသော အတွေ့တမျိုးကို ခံစားမိလာလေသည်။ နုငယ်သော အောင်မိုး၏ တဒိုင်းဒိုင်းရင်ခုန်သံက ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ စိတ်ကိုလူပ်ရှားလာစေသည်။ ထိုအခိုက် အောင်မိုး၏မျက်နှာက ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ ပါးပြင်မို့မို့ကို တဖြေးဖြေးထိကပ်လာပြီး နမ်းလိုက်မိသည်။ ‘အိ’ု… ဒေါ်တင်တင်ဦးက အောင်မိုး၏ရင်ခွင်ထဲမှ ရုန်းလိုက်သော်လည်း တင်းကြပ်သော အောင်မိုး၏လက်ထဲမှ မထွက်နိုင်တော့။ ‘မမ’ အောင်မိုး၏ ခေါ် သံတိုးတိုးလေး ထွက်လာသည်။ ဒေါ် တင်တင်ဦး ဆီမှ ဘာမှ ပြန်ထူးသံ မကြားရ..မျက်နှာလေးသာ တဖြေးဖြေးမော့လာသည်။ အောင်မိုးက ပြတင်းပေါက်မှ တိုးဝင်လာသော အလင်းရောင် မှိန်မှိန်အောက်မှ ခပ်ဝါးဝါး မျက်နှာလေးကို အနီးကပ်ကြည့်ရင်း မျက်နှာတခုလုံးအား အငမ်းမရ နမ်းနေလေသည်။

‘ဟာ..အောင်မိုးဘာလုပ်တာလဲ..လွှတ်ပါ…မမ မကြိုုက်ဖူး..စိတ်ဆိုးမှာနော်’ ပါးစပ်ကလည်းပြော..အောင်မိုးလက်မှ လည်းသာသာလေး ရုန်းထွက်နေလေသည်။ အောင်မိုးက ဘာမှမပြောတော့.. ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ နီစွေးစွေးနူတ်ခမ်းထူထူ နှစ်လွှာကို မိမိနူတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်ပြီး အငမ်းမရ စုပ်ယူလိုက်လေသည်။ ‘ဟင်း ဟင်း..’ဒေါ် တင်တင်ဦးရုန်းအား တဖြေးဖြေးလျှော့လာလေသည်။ အောင်မိုးကိုခပ်တင်းတင်းပြန်ဖက်ရင်း အောင်မိုးနူတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းစုပ်နေမိသည်။ တိုမျှမက မိမိလျှာကို အောင်မိုးနူတ်ခမ်းထဲ အတင်းထိုးသွင်းပြီး လျှာချင်း ကလိပေးနေမိလေသည်။ နကိုကမှ ကာမရမက်ထန်သော ဒေါ် တင်တင်ဦးမှာ အောင်မိုး၏ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် လူပျိုအတွေ့ကြောင့် သွေးသားများဆူပွက်ပြီး ‘ ဟင်းဟင်း…ဟင်းဟင်း ‘နှင့် ပြောင်းဆန်အောင် ထကြွလာလေသည်။ အောင်မိုးလက်နှစ်ဖက်ကလည်း တဖြေးဖြေးနယ်ကျုးလာသည်။ ပထမ ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ တင်းမှည့်သော ရွှေရင်အစုံကို အသာလေး ပွတ်ရင်း ရွရွလေး ဆုပ်ကိုင်ဖြှစ်ညှစ်လာသည်။ ဒေါ်တင်တင်ဦးမှာ အောင်မိုးလက်များကို မရုန်းဖယ်တော့…အောင်မိုးကိုသာ တင်းကြပ်စွာပြန်ဖက်ရင်း ရင်တဆတ်ဆတ်ခုန်လျှက် ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိသော ခံစားမူကို ခံစားရင်း အောင်မိုးနှင့် အပြိုင်ခရီးဆက်နေမိလေတော့သည်။

အောင်မိုးလက်တဖက်က ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ ဆဖါရီကုတ်အတွင်းမှတဆင့် အကျ ႌကြယ်သီးများကို တလုံးချင်း ဖြုတ်ခါ ဘရာစီယာအတွင်းမှ ပြည့်လျှံထွက်နေသော ရင်သားထွေးထွေးကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်နေလေသည်။ ‘အင့်..အင်းအင်း..အိုကွယ်..အား’ ကြောပြင်ကိုဖက်ထားသော အခြားလက်က ဘရာစီယာချိတ်ကို ထောက်ကနဲဖြုတ်ချလိုက်သဖြင့် ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ နို့ဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံးမှာ အကာအကွယ်အနှောင်အဖွဲ့မဲ့စွာ တင်းတင်းကားကားကြွကြွကြီးပေါ် ထွက်လာလေသည်။ အောင်မိုးမှာ ပေါ် ထွက်လာသောနို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားရပါးရ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ရင်း ခေါင်းကိုငုံ့ကာ နို့အုံကြီးတလုံးကို ပါးစပ်ဖြင့် ငုံစုပ်လိုက်လေသည်။ အို..အောင်မိုးရယ်..ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ..အား…ရှက်တယ်ကွာ..ကြည့်ပါလား…ကဲလိုက်တာ..ဟင်း.ဟင်…’ ဒေါ် တင်တင်ဦးမှာ ရုန်းသလိုမရုန်းသလို လူးလွန့်ရင်း မသိမသာ ကုတင်စောင်းဆီ ရောက်မှန်းမသိရောက်သွားလေသည်။ အောင်မိုးမှာ ဘယ်ဖက်နို့အုံကြီးကို ပါးစပ်ပြည့်ငုံရင်း လျှာဖျားက နို့သီးနီတာလေးကို ယက်စုပ် စုပ်လိုက်သဖြင့် ဒေါ် တင်တင်ဦးမှာ တင်းကနဲ ဖင်ကြီးကော့တက်သွားလေသည်။

အောင်မိုးမှာလည်း တခါမှမကြုံဖူးသေးသော အတွေ့ကြောင့် စမ်းတဝါးဝါး လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်နေမိလေသည်။ ဒေါ် တင်တင်ဦးက ခပ်စောင်းစောင်း ကုတင်ပေါ် သို့လှဲကျသွားသည်နှင့် အောင်မိုးကလည်း အလိုက်သင့် ထပ်ကျသွားလေသည်။ ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ အောက်နူတ်ခမ်းတွဲအား စုပ်ယူရင်း အောင်မိုးလက်တဖက်က သူမ၏ပြည့်တင်းသော ဗိုက်သားဖွေးဖွေပေါ် သို့ရောက်လာလေသည်။ နောက်တော့ လျော့ရဲရဲဖြစ်နေသော ထမီစထဲသို့ လက်ကိုထိုးထည့်လိုက်ရာ ဒေါ် တင်တင်ဦးမှာ ဖြတ်ကနဲ ကော့တက်သွားလေသည်။ အောင်မိုး၏ လက်က မရဲတရဲနှင့် တဖြည်းဖြည်းပွတ်ရင်းပွတ်ရင်း ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ ဖေါင်းမို့နေသော ဆီးခုံပေါ်မှ အမွှေးများကို ထိမိလေတော့သည်။ အောင်မိုးအသက်ရူသံ ပို၍မြန်လာသည်။ လက်က ပွတ်ရင်းသပ်ရင်း ဒေါ် တင်တင်ဦးကိုယ်လုံးပေါ် ခွ၍ ခြေတချောင်းတင်ထားလေရာ လုံချည်ထဲမှ လီးက အတင်းပင်ထောင်ထလျှက် ဒေါ် တင်တင်ဦးပေါင်လုံးကြီးနှင့် ထိနေလေသည်။ စောက်မွှေးများအား လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်ရင်း ဖေါင်းကြွနေသော စောက်ဖုတ်အုံကြီးအား အောင်မိုးလက်ဝါးဖြင့် ရုတ်တရက်အုပ်ကိုင်လိုက်လေရာ။

ဒေါ် တင်တင်ဦး နူတ်ခမ်းနှစ်လွှာမှ ‘ဟင်း..ဟင်း’ နှင့် ခိုငြီးသလို အသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာသလို ဖါးဂုံညင်းလိုတင်းကားကြွနေသော စောက်ပတ်အုံ နူတ်ခမ်းသားများမှာလည်း စိုစိစိုစိဖြစ်လာလေသည်။ ‘အို..အောင်မိုးရယ်…မလုပ်ပါနဲ့ကွယ်..လွှတ်ပါနော်…’ တတွတ်တွတ်ပြောနေသော ဒေါ် တင်တင်ဦးကို အောင်မိုးဘာမှ ပြန်ပြောတော့။ အပြင်ဘက်မှာ မိုးသံက ပို၍ပို၍ ကျယ်လာသည်။ မိုးခြိမ်းသံများ၊ မိုးထစ်ချုန်းသံများ၊ တလက်လက် ဖြတ်ကနဲ ဖြတ်ကနဲ လင်းလက်လာသော လျှပ်စီးများက အခန်းထဲမှ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပို၍ရင်ခုံစေသည်။ ယခုတော့ ကာမရမက်ဇောရှိန် တရိတ်ရိတ်တက်နေသော သူတို့နှစ်ယောက် ဘာကိုမျှ သတိမထားနိုင်အားကြတော့ပေ။ ဒေါ် တင်တင်ဦးမှာ ပိုးတီကောင်တွန့်သလို တွန့်လီမ်ရင်း မိမိပေါင်သားကို မထိတထိလာထိနေသော အောင်မိုး၏ တောင်နေသော လီးတန်ကို မသိမသာ ကိုင်သလိုမကိုင်သလိုနှင့် မရဲတရဲ ဖွဖွလေးအုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ အောင်မိုးမှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီဝတ်မထားသဖြင့် လီးကြီးမှာ အနှောင်အဖွဲ့မရှိ ရမ်းချင်တိုင်း ရမ်းနေလေသည်။ ‘ အား …ဟင်း..’ ဟူသော ငြီးသံ သဲ့သဲ့လေးများက နှစ်ဦးစလုံး ပါးစပ်ဖျားမှ တိုးတိုးလေး ထွက်လာလေသည်။

အောင်မိုးလက်တဖက်ကလည်း ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ လျော့ရဲရဲထမီပေါ် မှ ကားစွင့်အိနေသော ဖင်သားကြီးကို အားရပါးရဆုပ်နယ်ရင်း လက်ကို ထမီကြားထဲ ထည့်ကာ အတွင်းခံပင်တီပါးပါးလေးပေါ်မှ တခါ ဂျုံနယ်သလို စိတ်တိုင်းကျ ဆုပ်နယ်နေပြန်သည်။ အနှစ်နှစ်အလလက ကြိတ်ပြီးတဖက်သပ် ကိုင်ချင်ဆုပ်နယ်ချင်နေသော မိမိအလုပ်ရှင် မမလှလှ၏ဖင်ကြီးအား ယခုမှ အခါခွင့်ရသဖြင့် အတောမသပ်နိုင် အငန်းမရ စိတ်တိုင်းကျ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်ပွတ်သပ်လိုက် ၊တချက်တချက် ဖင်သားနှစ်ခုအလယ်ကြားကို လက်ခလည်ဖြင့် ခပ်တင်းတင်းထိုးလိုက်နှင့် စိတ်ထင်တိုင်း ကလိနေမိလေသည်။ ဒေါ် တင်တင်ဦးမှာလဲ အောင်မိုးလီးကို ပုဆိုးပေါ် မှ ကိုင်ရသည်ကို အားမရသည့်အလား ပုဆိုးကိုဇပ်ကနဲ ဖြီချလိုက်ပြီး ပေါ် ထွက်လာသော လီးတန်ထွားထွားကြီးကို လက်နုနုလေးဖြင့် အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း မသိမသာဖြစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင်လိုက်၊ တချက်တချက် အထက်အောက် ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက် ဂွေးဥကိုရွရွလေးပွတ်လိုက်နှင့် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ထင်တိုင်းကြဲနေမိလေသည်။ နှစ်ယောက်သား ကာမရမက်ရှိန်များကလည်း တန်းကနဲထိုးတက်လာသော နွေလည်အပူချိန်များလို ရိပ်ကနဲရိပ်ကနဲ ပြသားတိုင်ဆုံးနားထိတက်လာလေသည်။

အပြင်မှာ မိုးလေ အေးနေပေမဲ့လည်း နှစ်ဦးသား ဇောချွှေးလေးများပင် ပျံနေသေး။ တဝက်ကျွတ်ကျနေသော လုံချည်ကို အဆုံးအထိဖြေချလိုက်ရင်း ပေါင်ကြားမှ လီးကလည်း မကြုံစဖူး တောင်ထနေသည်မို့ အောင်မိုးဘာလုပ်ရမှန်း မသိပဲ ထထိုင်လိုက်လေသည်။ နောက်တော့ ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ ကြယ်သိးများပြုတ်ထွက်နေသော ဆဖါရီကုတ်ကြားမှ ပြူးထွက်နေသော နို့လုံးလုံးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဖိညှစ်နေမိလေသည်။ ဒေါ် တင်တင်ဦးမှာလည်း မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်လာကာ ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်ဖြူဖြူကြီးနှစ်လုံးကို အောင်မိုး၏ဘေးသို့ မသိမသာဖြဲကားပေးရင်း ဒူးတဖက်ကို ထောင်ထားမိလေသည်။ ထိုအခိုက် အငမ်းမရဖြစ်နေသော အောင်မိုး၏တောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ရှေ့သို့တိုးဝင်လာရာ…. ‘ အို အောင်မိုးရယ်…တော်တော်ခက်တယ်ကွယ်…ဒုက္ခပါပဲ…’ မငြီးသလို ငြီးသလို အသံတိုးတိုးလေးက ဒေါ် တင်တင်ဦး နူတ်ဖျားမှ ထွက်လာလေသည်။ အောင်မိုးလည်း နို့ကြီးနှစ်လုံး အား လက်ဖြင့်ခပ်တင်းတင်း ချေမွဆုပ်နယ်ရင်း လီးတန်ကြီးကို ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ ပေါင်ခွကြားသို့ ခပ်ညင်ညင်လေး ဆောင့်နေမိလေသည်။ ကြားမှ ထမီနှင့် ပင်တီလေးက ခံနေသေးသဖြင့် ထိစေချင်သော နေရာကို လီးနှင့်မထိနိုင်သေးပေ။

ယားကျိကျိနှင့် ရွထလာသော ဒေါ် တင်တင်ဦးမှာ အောင်မိုးအချွတ်ကို မဆောင့်တော့ပဲ ပြေလုပြေခင် ထမီးပျော့ပျော့လေးကို ခွာချလိုက်ပြီး ပင်တီအနီပါးပါးလေးကိုလည်း ပေါင်လုံး တစ်တစ်ကြီးများတလျှောက် လိမ့်ကာလိမ့်ကာ ချွတ်ချလိုက်လေသည်။ ယခုတော့ အောင်မိုးရော ၊ သူ့အလုပ်ရှင် ဆရာဝန်မ ဒေါ် တင်တင်ဦးရော နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီး မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားကြပေပြီ။ ရမက်လိူင်းထန်နေသော လူသားနှစ်ဦးမှာ ဘာကိုမှလဲ မမြင်နိုင်အားတော့ပါပေ။ တဦးကိုတဦး တင်းကြပ်စွာဖက်ရင်း အငမ်းမရ နမ်းစုပ်နေကြလေသည်။ အောင်မိုးက လက်ထဲမှ နို့ကြီးနှစ်လုံးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကြိတ်မနိုင် ခဲမရ ချေမွဆုပ်နယ်နေသလို ဒေါ် တင်တင်ဦး မှာလည်း တအင်းအင်း ညည်းလျှက် လက်ထဲမှ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ ကားထားသော ပေါင်ခွကြားစောက်ဖုတ်အဝနုင့် တေ့ပွတ်လေး ပွတ်လိုက် နှင့် လူပ်ရှားရင်း နောက်ဆုံးတော့ ပီပီပြင်ပြင်ပင် လီးကြီးကို စောက်ခေါင်း ဝသို့ဖိပြီး ကော့တေ့ တေ့ပေးလိုက်လေသည်။ စောက်ဖုတ်၏ ပူနွေးသော အတွေ့ကို တခါမှမခံစားဖူးသော အောင်မိုးမှာ ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ လီးကိုကော့ထိုး သွင်းလိုက်ရာ ဒစ်ကြီးမှာ ဒါးအိမ်ထဲဝင်သွားသော ဒါးကဲ့သို့ လျှောကနဲ စွပ်ကနဲ ဝင်သွားလေသည်။

ဒေါ် တင်တင်ဦးမှာ တချက်တွန့်သွားရင်း အောင်မိုးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားမိလိုက်လေသည်။ ‘ ဗြွတ်ဗြွတ်… အား.. အား..’ အောင်မိုးက လူပျိုပီပီ အတင်းပင် ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ လီးမှာ သိပ်မကြီးလှသော်လည်း ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ အပေးအယူကောင်းမူကြောင့် ထိရောက်မူရှိလှသည်။ ဒေါ် တင်တင်ဦးတယောက် အကြောအခြင်တွေ အဖျင်းဖျင်း စိမ့်တက်လာသည်။ ‘အား..အား…အင်း.. အိုး..အား’ ‘အို ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလဲ မသိဘူးကွယ်..’ ‘ခဏလေးပါ မမရယ်..ကျနော် မမကို တကယ်ချစ်တာ..ဟင်း..’ အောင်မိုးက ကယောင်ကတမ်း လျှောက်ပြောရင်း ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ ပုခုံးတင်းတင်းလေးအား ဆုပ်ကိုင်ရင်း အငမ်းမရ ဆောင့်လိုးပေးနေသည်။ အချက်၂ဝ၊၃ဝ ခန့် ဆောင့်ပေးလိုက်သောအခါ တဖြေးဖြေးနှင့် ဒေါ် တင်တင်ဦး ဖင်ကြီးကော့ကော့ တက်လာပြီး ပေါင်လုံး ဖြူဖြူကြီးနှစ်လုံးကို အတင်းဖြဲအတင်းထိုးနှင့် ဇတ်ဇတ် ဇတ်ဇတ်ဖြစ်လာသလို အောင်မိုးကလည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဒေါ် တင်တင်ဦးခါးသွယ်သွယ် လေးကို စုံကိုင်ကာ တအားကုန် ကျုံးဆောင့် လိုးထည့်နေလေသည်။ ‘အား..အင်း..ဟင်း.. အား..’ ဒေါ် တင်တင်ဦး နူတ်ခမ်းဖျားမှ အသံခပ်ကျယ်ကျယ်လေး မိုးသံလေသံကြားကို ထိုးဖေါက်တိုးထွက်လာလေသည်။

ဒေါ် တင်တင်ဦးတယောက် အားမရနိုင်တော့..အောင်မိုးပုခုံးကို ဆွဲကိုင်ရင်း အောက်မှ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို ကော့ကော့ပေးခါ တန်ပြန်ဆောင့်ဆောင့် တင်နေလေသည်။ ‘ အိုး..အား…အား..’ အောင်မိုးက သူ၏လီးကို အပြင်သို့ အသာဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တဖန် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်ရာ ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ အရည်စိုနေသော စောက်ပတ်အတွင်းသားများက ချစ်လီးတန်ကြီးကို စုပ်ရစ်ဆွဲယူလိုက်သဖြင့် အောင်မိုးတကိုယ်လုံး ကျင်တက်သွားလေသည်။ အင်း ကနဲ အော် ရင်း အောင်မိုး ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ ဖင်တင်းတင်းကြီးအား အတင်းပင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်ထားမိလေသည်။ ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ ရင်ထဲမှ ဖိုလိူက်သံများက အပြင်မှ မိုးခြိမ်းသံ ထက်ပင် ကျယ်လောင်သည်ဟု ထင်ရလေသည်။ ထိုအခိုက် အောင်မိုး၏လီးကြီးမှာ ပူကနဲ ဖြစ်သွားပြီး လီးထိပ်မှ လရည်များ ပန်းကနဲ ထွက်သွားလေရာ ဒေါ် တင်တင်ဦးမှာ ‘ဟင်း’ ကနဲ ညည်းညူလျှက် အောင်မိုး၏ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို တင်းကြပ်နေအောင် ဖက်ထားရင်း စောက်ဖုတ်အုံကြီးမှာ တင်းကနဲဖြစ်သွားပြီး ခြေဖျားများ ကောက်ကွေးကာ အကြောဆန့်ငင် ဆန့်ငင်ဖြင့် တချီပြီးသွားလေတော့သည်။ အပြင်မှ မိုးကလည်း တဝုန်းဝုန်း တဒိုင်းဒိုင်းဖြင့် ရွာ ကောင်းတိုင်း ရွာနေလေသည်။ ထိုနည်းတူ တဒုန်းဒုန်း ခုန်တက်နေသော ဒေါ် တင်တင်ဦး၏ ရမက်လိူင်းများက အောင်မိုးရင်ကိုပါကူးစက် စေပါတော့သည်။ ဒီညအဖို့ ဘယ်လိုမှ မစဲနိုင်တော့သော ရမက်မိုးများပါပေ။ ဒီညတင်မဟုတ်..ဘယ်တော့မှ စဲ နိုင်တော့မည် မဟုတ်သော ချစ်သော ဒေါက်တာမမ နှင့် အောင်မိုးတို့၏ အချစ်ရမက်မိုး ပင်ဖြစ်ပေတော့သည် …..ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ေဒၚတင္တင္ဦးက သံပန္းတံခါးကို လူပ္ကိုင္ရင္း အိမ္ထဲသို႔လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ‘စုစုေရ…စုစု’ ‘ရွင္၊ လာပါၿပီအန္တီသြယ္’ ေျပာသံႏွင့္အတူ အသက္၁၃ႏွစ္ခန႔္ မိန္းခေလးတဦးအိမ္ေရွ႕သို႔ ေျပးထြက္လာသည္။ ‘ဘာလုပ္ေနလဲ စုစု’ ‘မီးပူတိုက္ေနတာပါ အန္တီသြယ္’ မိန္းကေလးက ရိုေသစြာျပန္ေျဖရင္း တံခါးေသာ့ကိုဖြင့္ေပးလိုက္ေလသည္။ ေဒါက္တင္တင္ဦးက လက္ဆြဲအိတ္ကို ဆြဲလၽွက္သူ႔အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္သြားေလရာ စုစုလည္းတံခါးကိုပိတ္၍ ေသာ့ခတ္ကာ အိမ္အတြင္းဖက္သို႔ ဝင္သြားေလသည္။ ထိုအခိုက္.. ‘ကလင္..ကလင္..ကလင္’ တယ္လီဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ အခန္းထဲမွ ေဒါက္တာတင္တင္ဦးေျပးထြက္လာၿပီး ဖုံးကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ေလသည္။ ‘ဟဲလို ..ေျပာပါရွင္’ ညင္သာစြာေမးလိုက္သည္၊ ေနာက္ေတာ့မွ ျပဳံးရႊင္စြာျဖင့္ ‘ေအာ္.. ကိုလတ္လား .. ေျပာေလ’ ေဒၚတင္တင္ဦးက ေျပာလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ခဏၾကာတိတ္ဆိတ္သြားၿပီးမွ ‘အဟင္းဟင္း .. ဟင္း..ဟင္..ကိုလတ္ရယ္..’ ေဒၚတင္တင္ဦး၏ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးမွာ အခန္းတခန္းလုံး ပ်႕ံႏွံသြားေလသည္။

ဧည့္ခန္းဆီမွာ သာယာေသာ နာရီသံ ၉ခ်က္ႏွင့္အတူ ညသည္လည္းပို၍တိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။ ေဒၚတင္တင္ဦးမွာ ဆရာဝန္မတေယာက္ျဖစ္သည္။ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဒုတိယတိုက္ခန္းတခန္းတြင္ေနထိုင္၍ သူမႏွင့္အတူအသက္၆ဝ ခန႔္ အေဒၚတေယာက္ ႏွင့္ ၄ႏွစ္အရြယ္သားေလးတဦးအျပင္ စုစုဆိုေသာ အိမ္ေဖၚမေလး တေယာက္တို႔ပါရွိေလသည္။ သူမ၏ခင္ပြန္းမွာ ကိုရဲျမင့္ဆိုသူျဖစ္၍ လြန္ခဲ့ေသာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ကမွ အီမ္တြင္းေရးျပသာနာမ်ားေၾကာင့္ သူတို႔အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ျပတ္စဲခဲ့ၾကသည္။ ကိုရဲျမင့္က ေယာက္်ားေလးမ်ားႏွင့္ အေရာတဝင္ေနေသာ ေဒၚတင္တင္ဦးအား တဖက္သပ္လမ္းခြဲခဲ့ေလသည္။ ေဒၚတင္တင္ဦးမွာ ၿမိဳ႕ျပင္ရပ္ကြက္တခုတြင္ ညေနပိုင္းေဆးခန္းဖြင့္၍ ညစဥ္ ၉နာရီ ခန႔္တြင္မွ အီမ္သို႔ျပန္၍ အနားယူရသည္။ လိမ္မာေရးျခားရွိေသာအိမ္ေဖၚမေလး စုစုေၾကာင့္သာ ေဒၚတင္တင္ဦးမွာ သက္သာရာ ရ ေနသည္မို႔ စုစုကို သူမကခ်စ္လည္းခ်စ္သည္..အလိုလည္းလိုက္သည္။ စုစုကလည္းသေဘာေကာင္းေသာ ေဒၚတင္တင္ဦးကို လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျပဳစုလုပ္ကိုင္ေပးေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚတင္တင္ဦးမွာ အသက္ ၂၈ ႏွစ္ခန႔္သာရွိေသးသည္မို႔ အရြယ္ကလည္းေကာင္းတုန္း အစိုေျပဆုံးအရြယ္ ျဖစ္ေနသည္။

နဂိုကမွ ျဖဴဝင္းေသာ အသားအေရေၾကာင့္ စိုစိုေျပေၿပ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ရွိ့ရသည့္အထဲ ဖြင့္ကားမို႔ေမာက္၍ လွပေသာ ကိုယ္လုံးေၾကာင့္ ေယာက်္ားသားမ်ား အဖို႔ ေငးေမာ၍ ၾကည့္႐ူ႔ရေလာက္ေပသည္။ ေျဖာင့္စင္းေသာ ေပါင္တံမ်ားက ေဒၚတင္တင္ဦး၏အလွကို ကူညီပ့ံပိုးေပးသေယာင္ေယာင္ ရွိေနသလို ျဖဴဝင္းျပည့္ၿဖိဳးေသာ လက္ေမာင္းေဖြးေဖြးမ်ားကလဲ သူမကိုပို၍ လွပေစသည္ဟုဆိုလၽွင္မမွားနိုင္ပါေပ။ ေဒၚတင္တင္ဦးမွာ အေျပာအဆို အမူအရာ ကစ၍ ခ်ိဳသာပါသည္။ဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္၍ ေဖၚေဖၚေရြေရြ ရွိတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အားနည္းခ်က္တခုကားရွိသည္။ ယင္းကား အျခားမဟုတ္၊ ဆန႔္က်င္ဘက္ လိင္ေယာက်္ားမ်ား အေပၚ ေရာေရာေႏွာေႏွာ ဆက္ဆံတတ္ျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ ရိုးရိုးႏွင့္ ႐ုင္း႐ုင္းေျပာရပါမူ ထိုသို႔ေရာေရာဆက္ဆံတတ္ျခင္းထက္ ကာမခံစားမူအရသာကို မက္မက္ေမာေမာ လိုလားခံစားတတ္ပါသည္ဆိုလၽွင္ ပိုမွန္ေပလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ခံစားမူေၾကာင့္ပိုလွသည္လား..လွလြန္းေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔ခံစားသည္လားေတာ့ သူမမွ လြဲ၍ မည္သူမွသိနိုင္မည္မဟုတ္ပါေခ်။ ယေန႔မိုးလင္းကထဲက အိမ္ကထြက္၍ေဆး႐ုံသြား၊ေန႔ခင္းဖက္ စိန္ဂၽြန္းေစ်းတြင္ေဆးသြားဝယ္၊ညေနျပန္ေတာ့ ေဆးခန္းဖြင့္ႏွင့္ ေဒၚတင္တင္ဦးမွာ တေန႔လုံးပင္မနားရေအာင္ရွိေလသည္။

အျပင္ဘက္တြင္ ေလေျပ႐ူးက တသုန္သုန္တိုက္ခတ္လာသည္။ယခုမွပင္ လူနာက စဲသြားေတာ့သည္။ ၈နာရီခြဲၿပီမို႔ တန္းေပၚမွ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါကို ဆြဲယူရင္း ေဒၚတင္တင္ဦးက ေျပာလိုက္သည္။ ‘ေအာင္မိုး..၈နာရီခြဲၿပီ၊အားလုံး သိမ္းလိုက္ေတာ့ေနာ္’ ‘ဟုတ္ကဲ့ မမ’ ေအာင္မိုးက ျပန္ေျဖရင္း ေဆးပုလင္းမ်ားကို နံရံကပ္ဘီဒိုထဲထည့္လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ စားပြဲေပၚမွ စာရြက္မ်ား၊ ပစၥည္းပစၥယ မ်ားကိုအားလုံး သိမ္းဆည္း၍ အတန္ၾကာေသာ အခါမွ ‘အားလုံး ၿပီးၿပီ မမ’ ‘ေအး ေအး တံခါးေတြ ပိတ္ထားေနာ္’ ေဒၚတင္တင္ဦးက ေျပာေျပာဆိုဆို လက္ဆြဲအိတ္ကိုယူ၍ အခန္းအျပင္ဖက္သို႔ ထြက္လိုက္သည္။ေအာင္မိုးလည္း ဘီဒိုမ်ားကိုပိတ္၍ အခန္းအျပင္သို႔ ထြက္လာကာ ‘ၿပီးၿပီ မမ .. ေသာ့ပိတ္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္’ ‘ေအး ေအး’ ေဆးခန္း ေသာ့ပိတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ကားမွတ္တိုင္ရွိရာဖက္သို႔ လမ္းေလၽွာက္ လာခဲ့ၾကေလသည္။ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ သားငယ္က ဆီးႀကိဳလာသည္။ သားငယ္ကို ခ်စ္စနိုး ယုယစြာျဖင့္ ေပြ႕ဖက္ရင္း ‘ႀကီးႀကီး မေတြ႕ပါလား စုစု ‘ စုစု ကိုလွမ္းေမးလိုက္သည္။ ‘ဖြားဖြားႀကီး ေစာေစာကပဲ အိပ္ရာဝင္ သြားတယ္ အန္တီဦး’ ေျပာေျပာဆိုဆို စုစုက စာအိတ္ေလးတအိတ္ကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။

ေဒၚတင္တင္ဦးက စာအိတ္ကို ဆြဲယူ၍ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ၿပီးမွ ‘ဘာမွာ သြားေသးလဲ စုစု ‘ ‘တျခားေတာ့ ဘာမွမမွာမသြားဘူး ။ အန္တီဦး လာရင္ဆက္ဆက္ေပးေပးပါ လို႔ေတာ့ေျပာသြားတယ္’ ေဒၚတင္တင္ဦး ေခါင္းကို တဆပ္ဆပ္ညိမ့္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆက္တီခုံေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း စာအိတ္ကို ဖြင့္ေဖါက္လိုက္သည္။ စာကို အစမွအဆုံးဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေဒၚတင္တင္ဦး ထိုင့္ရာမွ ထလၽွက္ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္သြားေလေတာ့သည္။ အျပင္ဖက္တြင္ ေမွာင္မိုက္၍တိတ္ဆိတ္ေနၿပီ။ ဆယ္နာရီခြဲသည္ အထိ အိမ္ေ႐ု႔ဧည့္ခန္းတြင္ ေဒၚတင္တင္ဦးတေယာက္ထဲ ထိုင္းရင္းစာဖတ္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ ‘ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္’ ညင္သာေသာ တံခါးေခါက္သံက ခပ္ခပ္ေပၚထြက္လာသည္။ ေဒၚတင္တင္ဦးက ေျဖးညႇင္းစြာ လွမ္းလၽွက္ တံခါးေပါက္မွန္ေပါက္ေလးမွ အျပင္သို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ၿပီးမွ တံခါးကိုဆြဲဖြင့္ေပးလိုက္ရာ ႏူတ္ဆက္ေသာ အျပဳံးျဖင့္ ကိုလတ္က စကားစလာသည္။ ‘ေဒၚတင္တင္ဦး မအိပ္ေသးဘူးလား’ ေဒၚတင္တင္ဦးက မ်က္ႏွာကိုျပဳံးလၽွက္ ေခါင္းကို တခ်က္မၽွခါရမ္းလိုက္ရာ ဧည့္ခန္းမီးဝါဝါေအာက္ဝယ္ သူမ၏နက္ေမွာင္ေသာ ဆံစေလးမ်ားက ပ်ံဝဲသြားေလသည္။

ေဒၚတင္တင္ဦးက ကိုလတ္လက္ေမာင္း တဖက္ကို ကႏြဲ႕ကရ လွမ္းဆြဲၿပီး အိမ္ခန္းတြင္းသို႔ေခၚကာ တံခါးဂ်က္ကို ျပန္ပိတ္လိုက္ေလသည္။ မၾကာမွီပင္ အိမ္ေ႐ု႔ဧည့္ခန္းမီးကိုပိတ္လၽွက္ သူမ၏အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္ခဲ့ၾကေလသည္။ အခန္းထဲသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ကိုလတ္ကလက္ထဲမွ စကၠဴအိတ္ႏွင့္ထည့္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေဒၚတင္တင္ဦးထံ လွမ္းေပးလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္အိပ္ထဲမွ အထုပ္မ်ားကို ခ်ေနသည့္ သူမ၏ေျပျပစ္ႏုရြေသာ ကိုယ္လုံးအား စူးစူးရဲရဲ ေငးၾကည့္ေနမိေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုလတ္လဲ ေဒါက္တာတေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ နာမည္အရင္းကေတာ့ ေက်ာ္လတ္ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၂ ႏွစ္က ေဆးခန္းတခုတြင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည္။ေဒၚတင္တင္ဦးႏွင့္ ကိုရဲျမင့္တို႔ လင္မယားကြဲခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ရင္းႏွီးမူမွ အလိုဆႏၵေနာက္သို႔လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ရမက္ႀကီးပုံခ်င္း တူညီေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ တဒဂၤတခဏ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ကိုလတ္က ေဒၚတင္တင္ဦး၏ ေခြရစ္ေနေသာ ဆံပင္လိူင္းတို႔ၾကားမွ မ်က္ဝန္းနက္ႏွင့္ သြယ္ဝိုင္းေသာ မ်က္ႏွာ၏အလွကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနမိသည္။ ‘ေရာ့ ကိုလတ္’ ႐ုတ္တရက္ ေဒၚတင္တင္ဦးေပးေသာ ဝိုင္ဖန္ခြက္ကို လွမ္းယူၿပီး တငုံေမာ့ကာ စားပြဲေပၚျပန္တင္လိုက္သည္။

ၿပီးေနာက္ သူမ၏လက္ေမာင္းတစ္တစ္ကို လွမ္းဆြဲရင္း ‘ေဒၚတင္တင္ဦး … ကိုလတ္ကို သတိမရဘူးလားဟင္’ ကိုလတ္အေမးကို ေဒၚတင္တင္ဦးက ျပဳံးရင္း သူမလက္ညႇိးကို ပါးစပ္နားကပ္ရင္း ‘႐ူး..တိုးတိုး’ ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ အားမလိုအားမရျဖစ္လာေသာ ကိုလတ္က ေဒၚတင္တင္ဦး လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ရင္ခြင္ထဲသို႔ဆြဲသြင္းလိုက္ရာသူမကလည္း အလိုက္သင့္ေလးပါသြားၿပီး ကိုယ္လတ္ပခုံး ကိုဖက္ထားမိေလသည္။ ခဏမၽွ ဖက္ထားရင္း ကိုလတ္က ေဒၚတင္တင္ဦး၏ ႏူတ္ခမ္းနီတြဲတြဲေလးအား ဖမ္း၍ အမွတ္မထင္စုပ္ငုံလိုက္ရာ ‘အင့္’ အသံတခ်က္သာေပၚလာၿပီး ေဒၚတင္တင္ဦးမွာ ကိုလတ္ရင္ခြင္ထဲသို႔ေပ်ာ့ေခြသြားသည္။ ကိုလတ္က မလြတ္စုပ္ထားရင္း သူမ၏ကိုယ္ေပၚရွိညဝတ္အက်ၤီပါးပါးေလးမွ ၾကယ္သီးမ်ားအား တလုံးခ်င္း ျဖဳတ္ေပးလိုက္ေလသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးသား ကုတင္ေပၚသို႔ထိုင္ခ်ၿပီး တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အဝတ္အစားမ်ားကို ခၽြတ္ေပးလိုက္ၾကသည္။ ေနာက္ဆုံး ပက္လက္ကေလးျဖစ္ေနသည့္ ေဒၚတင္တင္ဦး ကိုယ္ေပၚမွ ေနာက္ဆုံးက်န္ရွိေနေသာ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီျဖဴျဖဴေလးကို ကိုလတ္ကအသာကေလး ဆြဲယူခၽြတ္ေပးလိုက္ေလသည္။

အခုေတာ့ ကိုလတ္ေရာ၊ေဒၚတင္တင္ဦးေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကိုယ္ေပၚတြင္ ဘာမၽွမရွိေတာ့။ အခန္းေထာင့္ စားပြဲမွ ညအိပ္မီးလုံး အလင္းေရာင္ျပာျပာေလးက ေဒၚတင္တင္ဦးတကိုယ္လုံးအား အရွိကိုအရွိအတိုင္း ေဖၚျပေနေလသည္။ ျဖဴေဖြးေနေသာ ကိုယ္လုံးေပၚမွ အဝင္းသားျမင္ေနရေသာ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ တင္းေနသည္။ေပါင္လုံးတစ္တစ္ႀကီးႏွစ္ခုၾကားမွ ေမာက္ႂကြေနေသာ ဆီးခုံေဖါင္းေဖါင္းႀကီးမွာ မဲနက္ေသာအေမႊးမ်ားျဖင့္အုပ္လၽွက္ အေတာ္ပင္အသဲယားခ်င္စရာ ေကာင္းေနေတာ့သည္။ ကိုလတ္လည္း အခုေတာ့စိတ္ကိုဘယ္လိုမွ ထိန္းခ်ဳပ္မနိုင္ေတာ့..ေဒၚတင္တင္ဦး၏ အိတြဲေသာ ႏူတ္ခမ္းအစုံကို ဆြဲ၍စုပ္ယူလိုက္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္က သူမ၏ေက်ာျပင္ႏုႏုတခုလုံးအား ပြတ္သပ္ရင္းတေျဖးေျဖးခ်င္း ေအာက္ဖက္ကိုေရာက္ရွိသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏူးအိေသာဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးအား အသာအယာပြတ္ေပးရင္း ေပါင္အတြင္းသားၾကားထဲသို႔ လက္ခလယ္ျဖင့္ မသိမသာပြတ္ဆြဲလိုက္ရာ ေဒၚတင္တင္ဦးမွာ တအင္းအင္းညည္းလၽွက္ ေပါင္ေဖြးေဖြးႀကီးတလုံးအား မသိမသာ မ၍ ေပးလိုက္ေလသည္။ ကိုလတ္၏လက္ျဖင့္ အပြတ္ခံေနရေသာ ေဒၚတင္တင္ဦး၏ ေစာက္ဖုတ္ႏူတ္ခမ္းသားတေလၽွာက္တြင္ အရည္မ်ားစိမ့္က်လာေလသည္။

ေဒၚတင္တင္ဦးကလည္း ကိုလတ္၏ေက်ာျပင္ကို တင္းေနေအာင္ဖက္ထားရင္း တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူမ၏ဗိုက္သားျပင္တြင္ ထိုးကပ္ေနေသာ ကိုလတ္၏လီးႀကီးကို ႐ုတ္တရက္လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ မာေက်ာေတာင့္တင္းေနေသာ လီးႀကီးအား သြယ္လၽွလၽွလက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္းမွ မို႔ေဖါင္းေနေသာ သူမ၏ဆီးခုံဆီသို႔ ကပ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုလတ္က တေစာင္းလွဲေနရာမွ သူမ၏ကိုယ္လုံးေပၚတက္ခြလိုက္ၿပီး လည္တံစင္းစင္းေလးအား ငုံစုပ္လိုက္ရာ.. ‘အား…ကိုလတ္ရယ္…အို..’ တိုးညႇင္းစြာ ေရရြတ္ရင္း ကိုလတ္၏ေက်ာျပင္အား အတင္းပင္ဖက္တြယ္ထားလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ၏ေပါင္လုံးေဖြးေဖြးႀကီးႏွစ္လုံးအား ခပ္ကားကားလုပ္လိုက္ရင္း ကိုလတ္၏ လီးေတာင္ေတာင္ႀကီးကိုဆုပ္ကိုင္လၽွက္ ေစာက္ရည္မ်ား ရြဲနစ္ေနေသာ သူမ၏ေစာက္ဖုတ္အဝ သို႔ေတ့ေပးလိုက္ေလသည္။ ကိုလတ္ကသူ၏ လီးႀကီးကို အထဲမသြင္းေသးဘဲနီရဲေနေသာ ဒစ္ဖူးႀကီးျဖင့္ ေစာက္ပတ္ႏူတ္ခမ္းသားမ်ားကို ပြတ္ဆြဲေပးရင္း ေဒၚတင္တင္ဦး၏ နို႔ႀကီးအားစုပ္ယူလိုက္ေလသည္။

‘အား ..အား…ဟင္း..ဟင္း..’ ေဒၚတင္တင္ဦး မွာတကိုယ္လုံးေကာ့ပ်ံတက္လာသည္။ ကိုလတ္လက္တဖက္က နို႔တလုံးကိုဆုပ္ညႇစ္နယ္ရင္း နို႔သီးေလးကိုလၽွာဖ်ားျဖင့္ တို႔ထိေပးေနျပန္သည္။ ေဒၚတင္တင္ဦးမွာ မေနနိုင္ေတာ့ၿပီမို႔ ဖင္ျဖဴႀကီးႏွစ္လုံးကိုျဖဲလၽွက္ ကိုလတ္၏ခါးေပၚသို႔ ေပါင္ကိုခ်ိတ္တင္လိုက္ၿပီး ေအာက္မွေကာ့ေပးလိုက္ေလရာ ကိုလတ္၏လီးထိပ္ဖူးႀကီးမွာ သူမ၏အတြင္းသို႔ တထစ္ခန႔္ဝင္သြားေလသည္။ ‘အား..ကိုလတ္ရယ္..မသြယ္မေနတတ္ေတာ့ဘူး.. အို…ယားလာၿပီ’ ကိုလတ္လည္းမေနသာေတာ့။ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူမ၏ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးအား ဆုပ္ကိုင္ရင္း သူ၏လီးတန္ႀကီးကိုဆြဲ၍ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးအတြင္းသို႔ အသာအယာဖိကပ္၍ ထိုးသြင္းလိုက္ေလသည္။ ေဒၚတင္တင္ဦးမွာ ပါးစပ္ကေလး ဟလၽွက္တခ်က္မၽွေကာ့တက္သြားၿပီး ေခါင္းရင္းဖက္မွ ေခါင္းအုံးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းၾကပ္စြာဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ ကိုလတ္က သူ၏လီးတံႀကီးအား တခ်က္ခ်င္း အသာအယာပင္ အဆုံးထိေအာင္ထိုးထည့္လိုက္တိုင္း ေဒၚတင္တင္ဦး ႏူတ္ဖ်ားမွ တ အင္းအင္း ညီးညဴသံက အဆက္မျပတ္ေပၚလာေလသည္။

ကိုလတ္၏ မာေက်ာ ေတာင့္တင္းလွေသာ လီးႀကီးကလည္း သူမ၏ေတာင္တက္ျပဴးထြက္ေနေသာ ေစာက္စိအား မထိတထိပြတ္ဆြဲေနသည္မို႔ ေဖၚမျပနိုင္ေသာ ရသာထူးကိုႏွစ္ေယာက္သား ခံစားေနၾကေလသည္။ ‘ႁဗြတ္ ႁဗြတ္….အင္း အင္း အား..အာ…’ ေဒၚတင္တင္ဦး၏ ျဖဴေဖြးတင္းကားေနေသာ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးအား ဆုပ္မရင္း အခ်က္ေလးဆယ္ခန႔္ မွန္မွန္လိုးေပးလိုက္ရာ ..ကိုလတ္က လီႀကီးေဆာင့္အထည့္ ..သူမကလည္း ေစာက္ပတ္အတြင္းႏူတ္ခမ္းသားမ်ားျဖင့္ လီးႀကီးအား စုပ္ညႇစ္လိုက္ျဖင့္တက္ညီညီစခန္းသြားရင္း ကာမအရသာကို အားရပါးရခံစားေနၾကေလသည္။ ‘အိုး..အား..ကိုလတ္..မဦးၿပီးေတာ့မယ္..နာနာေလး ေဆာင့္လိုးေပးစမ္းပါ….မေနနိုင္ေတာ့ဘူး…ဟင္း..ဟင္း..’ ေဒၚတင္တင္ဦး၏ တဏွာသံျဖင့္ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ညည္းသံ အဆုံးမွာ ကိုလတ္လီးထိပ္ႀကီးမွာ ပူကနဲျဖစ္သြားၿပီး သုတ္ေရ ပူပူမ်ားကို ပ်စ္ကနဲနဲ ပ်စ္ကနဲ ပန္းထုတ္ရင္း လီးႀကီးကို ေဒၚတင္တင္ဦး၏ ေစာက္ဖုတ္တဆုံးထိုးထည့္ကာ ဆန႔္ငင္ဆန႔္ငင္ျဖင့္ သူမ၏ကိုယ္ေပၚသို႔ စိုက္က်သြားေလေတာ့သည္။ ေဆးခန္းထဲတြင္ လူရွင္းစျပဳၿပီျဖစ္သည္။

အခုမွ ေဒၚ တင္တင္ဦးႏွင့္ ေအာင္မိုးတို႔စကားေအးေအးေဆးေဆးေျပာျဖစ္ ၾကေတာ့သည္။ ေအာင္မိုးက အကၤ် ီၾကည္ျပာေရာင္လက္တိုႏွင့္ ပိုးေပ်ာ့ေပ်ာ့ထမီအျပာရင့္ေရာင္ဝတ္ထားေသာ ေဒၚတင္တင္ဦးကို ခပ္ေငးေငးေလးၾကည့္ေနမိသည္။ လက္ေမာင္းသားျဖဴကစ္ကစ္ ႏွစ္ဖက္မွာ မီးေရာင္ျဖဴျဖဴေအာက္တြင္ ၿဖိဳးလက္ေနသည္။ တင္ပါးကားကားစြင့္စြင့္ႀကီးေပၚမွ အတြင္းခံပင္တီ အရာေလးကို ပိုးေပ်ာ့ထမီေအာက္တြင္ ခပ္ထင္းထင္းတခ်က္တခ်က္ ျမင္ေနရသည္က အသဲယားစရာ… ေအာင္မိုး၏ အာေခါင္မ်ားကိုေျခာက္ေသြ႕သြားေစသည္။ ‘ေအာင္မိုး..ဒီေန႔အိမ္ျပန္ရင္ မမဦးနဲ႔တခါထဲ လိုက္ျပန္ကြာ’ နံရံဖက္ကိုေက်ာေပးရပ္ရင္း ေဆးပုလင္းကိုေရြးေနေသာ မမဦးက ႐ုတ္တရက္လွည့္ေျပာလိုက္သျဖင့္ မမဦးတင္သားႀကီးကို တပ္တပ္မက္မက္ေငး ေနေသာ ေအာင္မိုး အားတုံ႔အားနာျဖင့္ သူခိုးလူမိသလို မ်က္ႏွာ အိုးတိုးအမ္းတမ္းျဖစ္သြားသည္။ ေဒၚ တင္တင္ဦးက သတိျပဳမိေပမဲ့ လူႀကီးပီပီ မသိဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။ ‘ဘာျဖစ္လို႔လဲ မမ’ ‘ေအးကြာ..ဘယ္က ကေလကေခ်ေတြမွန္း မသိပါဘူး..မမကိုလိုက္ေနာက္လို႔..ဟိုေျပာ ဒီေျပာနဲ႔’ ‘ဘယ္ကေကာင္ေတြလဲ မမ..’ ‘မသိပါဘူးကြာ..မေန႔က ကားေပၚ အထိေတာင္လိုက္လာေသးတယ္…ကားေပၚ မွာ လဲ မမေနာက္က ကပ္ရပ္ၿပီး..ဟိုတိုး ဒီတိုး နဲ႔..သိပ္ရြံဖို႔ေကာင္းတာပဲ’ ‘ေတာက္..ေတာ္ေတာ္လူပါးဝတဲ့ေကာင္ေတြ..ေတြ႕မယ္’ .. ေအာင္မိုးက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း ၾကဳံးဝါးလိုက္သည္။

‘ေအာင္မယ္..ေဒါသကလည္းႀကီးပ၊ ..ဒါပဲေနာ္..ဒီလိုေကာင္ေတြနဲ႔ ဖက္ၿပိဳင္ၿပီး ထိုးလားႀကိတ္လား သြားလုပ္မေနနဲ႔အုံး’ ေျပာမိၿပီးမွ မွားသြားသလို ေနာင္တရမိသြားသည္။ ေအာင္မိုး၏ လက္ရဲဇက္ရဲသတၳိကို ေဒၚ တင္တင္ဦးသိသည္ေလ… ေဒါသထြက္ေနေသာေအာင္မိုးက ေဒၚ တင္တင္ဦးျပန္ေခ်ာ့ေမာ့ရသည္။ ေဒၚ တင္တင္ဦးေရွ႕မွာမို႔ ေအာင္မိုးၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ မေက်နပ္။ ဒီလိုႏွင့္ေဆးခန္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ခဲ့သည္။ ကားမွတ္တိုင္ဆီ ႏွစ္ေယာက္အတူတူေလၽွာက္လာရသည္ကို ေအာင္မိုး ၾကည္ႏူးေနမိသည္။ ရပ္ကြက္လမ္းမီးေတြက က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ…လေရာင္ရွိေပလို႔သာေတာ္ေတာ့သည္။ လေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္တြင္ ယွဥ္တြဲလမ္းေလၽွာက္လာရသည္က ေအာင္မိုးရင္ကို တလွပ္လွပ္ႏွင့္ လိူက္ဖိုေမာေစသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတဲအိမ္ေလးဆီက သဲ့သဲ့ေလးပ်႕ံလြင့္လာေသာ အခ်စ္ေတးညည္းသံေလးကလည္း တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ႏွလုံးသားကိုမထိတထိကလိေနသလိုလို..မမသြက္ကိုယ္သင္းနံေ လးကလည္းလမ္းေဘးၿခံစည္းရိုးမ်ားမွ ညေမႊးပန္းေလးမ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ … ။

ကပ္ၿပီးလမ္းေလၽွာက္ရင္း တခ်က္တခ်က္ မမဦးဖင္သားကားကားႀကီးမ်ားက ေအာင္မိုးႏွင့္ ထိမိေလတိုင္း တုံတုံအိအိအရသာက ေအာင္မိုးရမက္ေသြးမ်ားကို ထႂကြလာေစသည္။ သုံး ေလး ငါးခါေလာက္ အဲ့လိုထိမိၿပီးေသာ အခါ ေအာင္မိုးပုဆိုးၾကားမွ လီးတန္ႀကီးမွာ နဂါးအေမာက္ေထာင္လာသလို တ႐ူး႐ူးႏွင့္ တင္းမာေထာင္တက္လာေလသည္။ ပထမေတာ့ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ ဖုံးဖုံးဖိဖိလုပ္ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့လဲ မရေတာ့..လႊတ္ထားလိုက္ရေတာ့သည္။ ေဒၚ တင္တင္ဦးမွာ ေအာင္မိုးအျဖစ္ကို သတိျပဳမိေပမဲ့လဲ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ရင္း စကားကို အဆင္မျပတ္ေျပာရင္း ဆက္ေလၽွာက္ေနရေလသည္။ ‘ေအာင္မိုး..ဟိုႏွစ္ေကာင္ကိုေတြ႕လား..သူတို႔ေပါ့..မမေျပာတာ..ေအာင္မိုးေရွာင္နိုင္ေအာင္လို႔ မမဦးျပထားတာ..ေဝးေဝးေရွာင္ေနာ္’ လက္ေမာင္းကို ဆြဲကိုင္လူပ္ရင္းေျပာလိုက္ေသာ မမဦးစကားေၾကာင့္ ေအာင္မိုးသတိဝင္လာၿပီး မမဦးျပရာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ လမ္းဓါတ္တိုင္ေအာက္မွာ ေဆးလိပ္တဖြားဖြားႏွင့္ငနာႏွစ္ေကာင္.. ေအာင္မိုးျမင္ဖူးပါသည္..ေဆးခန္းနားမွာ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနၾကမို႔ သတိျပဳမိေနသည္။

‘ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့..’ ေအာင္မိုးစိတ္ထဲက ၾကဳံးဝါးလိုက္သည္။ ယေန႔ေဒါက္တာ တင္တင္ဦးေဆးခန္းေရာက္သည္ႏွင့္ လူနာေတြက စုျပဳံေရာက္ေနသည္မို႔ ဘီဒိုဖြင့္ရင္းေဆးပုလင္း ယူေနေသာ ေအာင္မိုးေၾကာျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း အခန္းထဲသို႔တန္းဝင္သြားသည္။ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ စမ္းသပ္ေဆးေပးေဆးထိုးႏွင့္ အခ်ိန္က ကုန္မွန္မသိကုန္ သြားသည္။ေဆးခန္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္မွပဲ အေညာင္းေျပအညာေၿပ အေၾကာဆန႔္လိုက္ရင္း ေဒၚ တင္တင္ဦးအခန္းအျပင္သို႔ ထြက္လိုက္သည္။ ‘ဟင္..ေအာင္မိုးမ်က္ခုံးက ဘာျဖစ္တာလဲ’ ညိဳမဲေနေသာ ဒဏ္ရာႏွင့္ အကြဲရာကို အလန႔္တၾကားၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ ေအာင္မိုးက ဘာမွမေျပာပဲ ေဆးပုလင္းမ်ားကို ဆက္သိမ္းေနသည္။ ေဒၚ တင္တင္ဦးက ေရွ႕သို႔တိုး၍ ေအာင္မိုးေခါင္းကို လွမ္းကိုင္ရင္း ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။ ေသြးအနဲငယ္စို႔ ေနသည္။ ‘ေအာင္မိုးဘာျဖစ္တာလဲလို႔ မမေမးေနတာ မေျပာဘူးလား ‘ ‘ေခ်ာ္လဲ တာပါ..မမရာ’ ‘မဟုတ္ဖူး..မဟုတ္ဖူး..ဒါေခ်ာ္လဲတဲ့ ဒဏ္ရာမဟုတ္ဖူး..မမကိုမညာနဲ႔’ ေဒၚ တင္တင္ဦး လွစ္ကနဲသတိရလိုက္မိသည္။

‘ကိုေကာင္ေတြနဲ႔ ရန္သြားျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား..မမအေသအခ်ာေျပာထားရဲ့နဲ႔ကြာ…မမစကားကိုနားမေထာင္ ဖူး’ မွန္ပါသည္။ ဒီေန႔ ခပ္ေစာေစာလာခါ ကားဂိတ္မွာ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ဟိုႏွစ္ေကာင္ကို ေတြတာႏွင့္ ဘာမေျပာညာမေျပာ အတင္းလက္ဦးေအာင္ေဆာ္ထည့္လိုက္သည္။ အလစ္ခံလိုက္ရသျဖင့္ ငနာႏွစ္ေကာင္ ေတာ္ေတာ္ အီသြားသည္။ မိမိမွာလည္း အလစ္ဝင္လာေသာ အုတ္က်ိဳးတပဲ့ကို ကဗ်ာကသီေရွာင္မိလို႔ အေပၚယံေလးသာရွပ္ထိၿပီး ကံေကာင္းေထာက္မစြာ မ်က္လုံးႏွင့္သီသီေလးလြဲခဲ့သည္။ မမဦးအတြက္ျဖစ္ရသည္မို႔ ေက်နပ္အားရမိသည္။ ‘လာစမ္း ေအာင္မိုး..လာလာ..’ေဒၚတင္တင္ဦးက ေအာင္မိုးလက္ေမာင္းကို ဖမ္းဆြဲရင္း အတြင္းခန္းသို႔ ဝင္ခဲ့သည္။ လူနာစမ္းကုတင္ေပၚ ထိုင္ခိုင္းရင္း အနာကို ေဆးေၾကာရင္းေဆးထည့္ေပးလိုက္သည္။ ‘မင္းက ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ကြယ္..မမေျပာထားရဲ့နဲ႔..ကံေကာင္းလို႔..မေတာ္လို႔ မ်က္လုံးထိသြားရင္ ဒုကၡ ‘ ဂ႐ုဏာေဒါေဒါေျပာေနေသာ ေဒၚ တင္တင္ဦးကို ေအာက္မွ မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ့ေပးရင္း ေအာင္မိုးအသာၿငိမ္ေနမိသည္။ ‘ဒီဘက္လွည့္အုံး ‘ .. ေအာင္မိုးေခါင္းကို နဲနဲလွည့္လိုက္သည္။

လွည့္လိုက္ခါမွ မ်က္ႏွာတဲ့တဲ့ ေရွ႕မွာေဒၚ တင္တင္ဦး၏ ျပည့္ၿဖိဳးေသာ ဝင္းဝင္းေမာက္ေမာက္နို႔အုံ ႏွစ္လုံးက မ်က္ႏွာႏွင့္ မထိတထိ ကလူ၏သို႔ ျမႇဴ၏သို႔….. ေအာင္မိုးမ်က္လုံးကို ကဗ်ာကရာ စုံပိတ္လိုက္ရသည္။တျဖင္းျဖင္း ႏွစ္ထႂကြလာေသာ ေပါင္ၾကားမွ လိင္တံေၾကာင့္ စိတ္ကိုတျခားအာ႐ုံလႊဲလိုက္ရသည္…တကယ္ဆိုေတာ့ေဒါက္တာမမ ကမိမိအလုပ္သခင္ေက်းဇူးရွင္ မဟုတ္ေပပါပဲလားကိုလတ္ႏွင့္ မေတြ႕ရသည္မွာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ရွိၿပီ။ ကိုလတ္ခရီးထြက္သြားသည္ ဟုသာသိရသည္။ ဘယ္ဆီမွန္းေတာ့မသိ။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚ တင္တင္ဦး ကိုလတ္ကိုတပ္မက္ခ်င္းသာျဖစ္သည္။ ခ်စ္လို႔ တမ္းတလႊမ္းေဆြးရသည္ထက္ ေသြးသားေသာင္းတမူ႔ေၾကာင့္ သတိရမိသည္ကပိုသည္။ကိုလတ္မရွိ၍ ျပတ္လတ္ေနသျဖင့္ ရင္ထဲအီသလို ဟာသလိုလို ႏွင့္ တခုခုကို အလိုမျပည့္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ဟိုေတြးဒီေတြးျဖင့္ ကိုလတ္လက္ေဆာင္ေပးထားေသာ လက္မွလက္ပတ္နာရီအေကာင္းစားေလးကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုးနာရီထိုးရန္ ဆယ္မိနစ္၊ ေဆးခန္းပိတ္ရန္ အခ်ိန္နီးၿပီ။ေအာင္မိုးက အေရွ႕တံခါးခ်ပ္ကို ဆြဲပိတ္လိုက္သည္။

ထိုအခိုက္ ေဝါကနဲ ဆိုင္းမဆင့္ဗုံမဆင့္ ရြာခ်လိုက္ေသာ မိုးသံေၾကာင့္ ေအာင္မိုးကိုလွမ္းေျပာလိုက္သည္။ ‘ေအာင္မိုး ..ေဆးခန္းတံခါးေတြ ေသေသခ်ာခ်ာပိတ္ေနာ္’ ‘ဟုတ္ကဲ့ မမ’ ေအာင္မိုးက ရိုေသစြာျဖင့္ အေျဖေပးလိုက္သည္။ေဒၚ တင္တင္ဦးလည္း ထိုင္ရာမွထလၽွက္ ေဘးျပတင္းေပါက္မ်ားကို လိုက္ပိတ္လိုက္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္က အညိဴးႀကီးေနမွန္း မသိေသာ မိုးက တဝုန္းဝုန္းတဒိုင္းဒိုင္း သဲႀကီးမဲႀကီးရြာခ်လာသည္။ ေလ ပါပါလာသည္မို႔ သစ္ကိုင္းလူပ္သံ တံခါးရြက္လူပ္သံ တို႔က ဆူည့ံေနသည္။ ေအာင္မိုးလည္း မိုးပက္ေနေသာ အေပါက္ဝမွ တံခါးအားအသာဆြဲပိတ္လိုက္ၿပီး အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္လာသည္။ ‘ဖ်တ္..အင့္..’ မီးျပတ္သြားသံႏွင့္အတူ အခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ ေဒၚ တင္တင္ဦးႏွင့္ ေအာင္မိုးတို႔ ဝင္တိုးမိသြားေလသည္။ ‘ အင့္’ ကနဲျဖစ္သြားေသာ ေဒၚ တင္တင္ဦးအား ေအာင္မိုးက ဖမ္း၍ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္မိသည္။ ေဒၚ ျမင့္ျမင့္က လက္တဖက္ျဖင့္ ေအာင္မိုးလက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ခဏမၽွၿငိမ္သြားသည္။ ‘ဟင္းဟင္း…မမရင္တုန္ၿပီးေခါင္းမူး သလိုလိုပဲ ေအာင္မိုးရယ္..အဲလို မိုးအရမ္းရြာရင္မမသိပ္ေၾကာက္တတ္တာ.. ငယ္ငယ္ထဲက..ဟင္း….’ ‘ဟင္..က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဟင္..မမ’ ေအာင္မိုး ပုခုန္းေပၚ ေခါင္းကိုအသာေလးမွီရင္း ေဒၚ တင္တင္ဦးအသာေလးၿငိမ္ေနမိသည္။

မီးမလာရသည့္ အထဲ အျပင္မွာ မိုးကလဲအရမ္း သဲေနသည္။ ေအာင္မိုးရင္ထဲ ရွိန္းတိန္းရွိန္းတိန္းႏွင့္ တဒိန္းဒိန္းခုန္လာသည္။ အသက္ ၂ဝေက်ာ္သာရွိေသးၿပီး ‘မ ‘အေတြအၾကဳံမရွိေသးသည့္ လူပ်ိဳရိုင္းေလးမို႔ရင္ခုန္သံျမန္လာသလို ေပါင္ၾကားမွ လိင္တန္ႀကီးကလည္း တေျဖးေျဖး တင္းတက္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကေယာက္ကတန္းျဖင့္ ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ေက်ာျပင္ျပည့္ျပည့္ကို အသာအယာဖက္ထားလိုက္မိေလသည္။ ေဒၚ တင္တင္ဦးမွာလဲ အမွတ္တမဲ့ေအာင္မိုးရင္ခြင္ထဲမွီေနမိရင္း ေႏြးေထြးေသာ အေတြ႕တမ်ိဳးကို ခံစားမိလာေလသည္။ ႏုငယ္ေသာ ေအာင္မိုး၏ တဒိုင္းဒိုင္းရင္ခုန္သံက ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ စိတ္ကိုလူပ္ရွားလာေစသည္။ ထိုအခိုက္ ေအာင္မိုး၏မ်က္ႏွာက ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ ပါးျပင္မို႔မို႔ကို တေျဖးေျဖးထိကပ္လာၿပီး နမ္းလိုက္မိသည္။ ‘အိ’ု… ေဒၚတင္တင္ဦးက ေအာင္မိုး၏ရင္ခြင္ထဲမွ ႐ုန္းလိုက္ေသာ္လည္း တင္းၾကပ္ေသာ ေအာင္မိုး၏လက္ထဲမွ မထြက္နိုင္ေတာ့။ ‘မမ’ ေအာင္မိုး၏ ေခၚ သံတိုုးတိုးေလး ထြက္လာသည္။ ေဒၚ တင္တင္ဦး ဆီမွ ဘာမွ ျပန္ထူးသံ မၾကားရ..မ်က္ႏွာေလးသာ တေျဖးေျဖးေမာ့လာသည္။ ေအာင္မိုးက ျပတင္းေပါက္မွ တိုးဝင္လာေသာ အလင္းေရာင္ မွိန္မွိန္ေအာက္မွ ခပ္ဝါးဝါး မ်က္ႏွာေလးကို အနီးကပ္ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာတခုလုံးအား အငမ္းမရ နမ္းေနေလသည္။

‘ဟာ..ေအာင္မိုးဘာလုပ္တာလဲ..လႊတ္ပါ…မမ မႀကိဳုက္ဖူး..စိတ္ဆိုးမွာေနာ္’ ပါးစပ္ကလည္းေျပာ..ေအာင္မိုးလက္မွ လည္းသာသာေလး ႐ုန္းထြက္ေနေလသည္။ ေအာင္မိုးက ဘာမွမေျပာေတာ့.. ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ နီေစြးေစြးႏူတ္ခမ္းထူထူ ႏွစ္လႊာကို မိမိႏူတ္ခမ္းျဖင့္ ဖိကပ္ၿပီး အငမ္းမရ စုပ္ယူလိုက္ေလသည္။ ‘ဟင္း ဟင္း..’ေဒၚ တင္တင္ဦး႐ုန္းအား တေျဖးေျဖးေလၽွာ့လာေလသည္။ ေအာင္မိုးကိုခပ္တင္းတင္းျပန္ဖက္ရင္း ေအာင္မိုးႏူတ္ခမ္းကို ျပန္နမ္းစုပ္ေနမိသည္။ တိုမၽွမက မိမိလၽွာကို ေအာင္မိုးႏူတ္ခမ္းထဲ အတင္းထိုးသြင္းၿပီး လၽွာခ်င္း ကလိေပးေနမိေလသည္။ နကိုကမွ ကာမရမက္ထန္ေသာ ေဒၚ တင္တင္ဦးမွာ ေအာင္မိုး၏ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ လူပ်ိဳအေတြ႕ေၾကာင့္ ေသြးသားမ်ားဆူပြက္ၿပီး ‘ ဟင္းဟင္း…ဟင္းဟင္း ‘ႏွင့္ ေျပာင္းဆန္ေအာင္ ထႂကြလာေလသည္။ ေအာင္မိုးလက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း တေျဖးေျဖးနယ္က်ဳးလာသည္။ ပထမ ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ တင္းမွည့္ေသာ ေရႊရင္အစုံကို အသာေလး ပြတ္ရင္း ရြရြေလး ဆုပ္ကိုင္ျဖႇစ္ညႇစ္လာသည္။ ေဒၚတင္တင္ဦးမွာ ေအာင္မိုးလက္မ်ားကို မ႐ုန္းဖယ္ေတာ့…ေအာင္မိုးကိုသာ တင္းၾကပ္စြာျပန္ဖက္ရင္း ရင္တဆတ္ဆတ္ခုန္လၽွက္ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိေသာ ခံစားမူကို ခံစားရင္း ေအာင္မိုးႏွင့္ အၿပိဳင္ခရီးဆက္ေနမိေလေတာ့သည္။

ေအာင္မိုးလက္တဖက္က ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ ဆဖါရီကုတ္အတြင္းမွတဆင့္ အက် ႌၾကယ္သီးမ်ားကို တလုံးခ်င္း ျဖဳတ္ခါ ဘရာစီယာအတြင္းမွ ျပည့္လၽွံထြက္ေနေသာ ရင္သားေထြးေထြးကို အားရပါးရ ဆုပ္နယ္ေနေလသည္။ ‘အင့္..အင္းအင္း..အိုကြယ္..အား’ ေၾကာျပင္ကိုဖက္ထားေသာ အျခားလက္က ဘရာစီယာခ်ိတ္ကို ေထာက္ကနဲျဖဳတ္ခ်လိုက္သျဖင့္ ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ နို႔ျဖဴျဖဴႀကီး ႏွစ္လုံးမွာ အကာအကြယ္အေႏွာင္အဖြဲ႕မဲ့စြာ တင္းတင္းကားကားႂကြႂကြႀကီးေပၚ ထြက္လာေလသည္။ ေအာင္မိုးမွာ ေပၚ ထြက္လာေသာနို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အားရပါးရ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္နယ္ရင္း ေခါင္းကိုငုံ႔ကာ နို႔အုံႀကီးတလုံးကို ပါးစပ္ျဖင့္ ငုံစုပ္လိုက္ေလသည္။ အို..ေအာင္မိုးရယ္..ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ..အား…ရွက္တယ္ကြာ..ၾကည့္ပါလား…ကဲလိုက္တာ..ဟင္း.ဟင္…’ ေဒၚ တင္တင္ဦးမွာ ႐ုန္းသလိုမ႐ုန္းသလို လူးလြန႔္ရင္း မသိမသာ ကုတင္ေစာင္းဆီ ေရာက္မွန္းမသိေရာက္သြားေလသည္။ ေအာင္မိုးမွာ ဘယ္ဖက္နို႔အုံႀကီးကို ပါးစပ္ျပည့္ငုံရင္း လၽွာဖ်ားက နို႔သီးနီတာေလးကို ယက္စုပ္ စုပ္လိုက္သျဖင့္ ေဒၚ တင္တင္ဦးမွာ တင္းကနဲ ဖင္ႀကီးေကာ့တက္သြားေလသည္။

ေအာင္မိုးမွာလည္း တခါမွမၾကဳံဖူးေသးေသာ အေတြ႕ေၾကာင့္ စမ္းတဝါးဝါး လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္ေနမိေလသည္။ ေဒၚ တင္တင္ဦးက ခပ္ေစာင္းေစာင္း ကုတင္ေပၚ သို႔လွဲက်သြားသည္ႏွင့္ ေအာင္မိုးကလည္း အလိုက္သင့္ ထပ္က်သြားေလသည္။ ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ ေအာက္ႏူတ္ခမ္းတြဲအား စုပ္ယူရင္း ေအာင္မိုးလက္တဖက္က သူမ၏ျပည့္တင္းေသာ ဗိုက္သားေဖြးေဖြေပၚ သို႔ေရာက္လာေလသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေလ်ာ့ရဲရဲျဖစ္ေနေသာ ထမီစထဲသို႔ လက္ကိုထိုးထည့္လိုက္ရာ ေဒၚ တင္တင္ဦးမွာ ျဖတ္ကနဲ ေကာ့တက္သြားေလသည္။ ေအာင္မိုး၏ လက္က မရဲတရဲႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းပြတ္ရင္းပြတ္ရင္း ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ ေဖါင္းမို႔ေနေသာ ဆီးခုံေပၚမွ အေမႊးမ်ားကို ထိမိေလေတာ့သည္။ ေအာင္မိုးအသက္႐ူသံ ပို၍ျမန္လာသည္။ လက္က ပြတ္ရင္းသပ္ရင္း ေဒၚ တင္တင္ဦးကိုယ္လုံးေပၚ ခြ၍ ေျခတေခ်ာင္းတင္ထားေလရာ လုံခ်ည္ထဲမွ လီးက အတင္းပင္ေထာင္ထလၽွက္ ေဒၚ တင္တင္ဦးေပါင္လုံးႀကီးႏွင့္ ထိေနေလသည္။ ေစာက္ေမႊးမ်ားအား လက္ျဖင့္ပြတ္သပ္ရင္း ေဖါင္းႂကြေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးအား ေအာင္မိုးလက္ဝါးျဖင့္ ႐ုတ္တရက္အုပ္ကိုင္လိုက္ေလရာ။

ေဒၚ တင္တင္ဦး ႏူတ္ခမ္းႏွစ္လႊာမွ ‘ဟင္း..ဟင္း’ ႏွင့္ ခိုၿငီးသလို အသံတိုးတိုးေလး ထြက္လာသလို ဖါးဂုံညင္းလိုတင္းကားႂကြေနေသာ ေစာက္ပတ္အုံ ႏူတ္ခမ္းသားမ်ားမွာလည္း စိုစိစိုစိျဖစ္လာေလသည္။ ‘အို..ေအာင္မိုးရယ္…မလုပ္ပါနဲ႔ကြယ္..လႊတ္ပါေနာ္…’ တတြတ္တြတ္ေျပာေနေသာ ေဒၚ တင္တင္ဦးကို ေအာင္မိုးဘာမွ ျပန္ေျပာေတာ့။ အျပင္ဘက္မွာ မိုးသံက ပို၍ပို၍ က်ယ္လာသည္။ မိုးၿခိမ္းသံမ်ား၊ မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံမ်ား၊ တလက္လက္ ျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲ လင္းလက္လာေသာ လၽွပ္စီးမ်ားက အခန္းထဲမွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ပို၍ရင္ခုံေစသည္။ ယခုေတာ့ ကာမရမက္ေဇာရွိန္ တရိတ္ရိတ္တက္ေနေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာကိုမၽွ သတိမထားနိုင္အားၾကေတာ့ေပ။ ေဒၚ တင္တင္ဦးမွာ ပိုးတီေကာင္တြန႔္သလို တြန႔္လီမ္ရင္း မိမိေပါင္သားကို မထိတထိလာထိေနေသာ ေအာင္မိုး၏ ေတာင္ေနေသာ လီးတန္ကို မသိမသာ ကိုင္သလိုမကိုင္သလိုႏွင့္ မရဲတရဲ ဖြဖြေလးအုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။ ေအာင္မိုးမွာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီဝတ္မထားသျဖင့္ လီးႀကီးမွာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မရွိ ရမ္းခ်င္တိုင္း ရမ္းေနေလသည္။ ‘ အား …ဟင္း..’ ဟူေသာ ၿငီးသံ သဲ့သဲ့ေလးမ်ားက ႏွစ္ဦးစလုံး ပါးစပ္ဖ်ားမွ တိုးတိုးေလး ထြက္လာေလသည္။

ေအာင္မိုးလက္တဖက္ကလည္း ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ ေလ်ာ့ရဲရဲထမီေပၚ မွ ကားစြင့္အိေနေသာ ဖင္သားႀကီးကို အားရပါးရဆုပ္နယ္ရင္း လက္ကို ထမီၾကားထဲ ထည့္ကာ အတြင္းခံပင္တီပါးပါးေလးေပၚမွ တခါ ဂ်ဳံနယ္သလို စိတ္တိုင္းက် ဆုပ္နယ္ေနျပန္သည္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ႀကိတ္ၿပီးတဖက္သပ္ ကိုင္ခ်င္ဆုပ္နယ္ခ်င္ေနေသာ မိမိအလုပ္ရွင္ မမလွလွ၏ဖင္ႀကီးအား ယခုမွ အခါခြင့္ရသျဖင့္ အေတာမသပ္နိုင္ အငန္းမရ စိတ္တိုင္းက် ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး ဆုပ္ကိုင္ျဖစ္ညႇစ္ပြတ္သပ္လိုက္ ၊တခ်က္တခ်က္ ဖင္သားႏွစ္ခုအလယ္ၾကားကို လက္ခလည္ျဖင့္ ခပ္တင္းတင္းထိုးလိုက္ႏွင့္ စိတ္ထင္တိုင္း ကလိေနမိေလသည္။ ေဒၚ တင္တင္ဦးမွာလဲ ေအာင္မိုးလီးကို ပုဆိုးေပၚ မွ ကိုင္ရသည္ကို အားမရသည့္အလား ပုဆိုးကိုဇပ္ကနဲ ၿဖီခ်လိုက္ၿပီး ေပၚ ထြက္လာေသာ လီးတန္ထြားထြားႀကီးကို လက္ႏုႏုေလးျဖင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း မသိမသာျဖစ္ညႇစ္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္၊ တခ်က္တခ်က္ အထက္ေအာက္ ဂြင္းတိုက္ေပးလိုက္ ေဂြးဥကိုရြရြေလးပြတ္လိုက္ႏွင့္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ထင္တိုင္းၾကဲေနမိေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ကာမရမက္ရွိန္မ်ားကလည္း တန္းကနဲထိုးတက္လာေသာ ေႏြလည္အပူခ်ိန္မ်ားလို ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲ ျပသားတိုင္ဆုံးနားထိတက္လာေလသည္။

အျပင္မွာ မိုးေလ ေအးေနေပမဲ့လည္း ႏွစ္ဦးသား ေဇာေခၽႊးေလးမ်ားပင္ ပ်ံေနေသး။ တဝက္ကၽြတ္က်ေနေသာ လုံခ်ည္ကို အဆုံးအထိေျဖခ်လိုက္ရင္း ေပါင္ၾကားမွ လီးကလည္း မၾကဳံစဖူး ေတာင္ထေနသည္မို႔ ေအာင္မိုးဘာလုပ္ရမွန္း မသိပဲ ထထိုင္လိုက္ေလသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ ၾကယ္သိးမ်ားျပဳတ္ထြက္ေနေသာ ဆဖါရီကုတ္ၾကားမွ ျပဴးထြက္ေနေသာ နို႔လုံးလုံးႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဖိညႇစ္ေနမိေလသည္။ ေဒၚ တင္တင္ဦးမွာလည္း မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္လာကာ ေပါင္လုံးတုတ္တုတ္ျဖဴျဖဴႀကီးႏွစ္လုံးကို ေအာင္မိုး၏ေဘးသို႔ မသိမသာျဖဲကားေပးရင္း ဒူးတဖက္ကို ေထာင္ထားမိေလသည္။ ထိုအခိုက္ အငမ္းမရျဖစ္ေနေသာ ေအာင္မိုး၏ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးက ေရွ႕သို႔တိုးဝင္လာရာ…. ‘ အို ေအာင္မိုးရယ္…ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ကြယ္…ဒုကၡပါပဲ…’ မၿငီးသလို ၿငီးသလို အသံတိုးတိုးေလးက ေဒၚ တင္တင္ဦး ႏူတ္ဖ်ားမွ ထြက္လာေလသည္။ ေအာင္မိုးလည္း နို႔ႀကီးႏွစ္လုံး အား လက္ျဖင့္ခပ္တင္းတင္း ေခ်မြဆုပ္နယ္ရင္း လီးတန္ႀကီးကို ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ ေပါင္ခြၾကားသို႔ ခပ္ညင္ညင္ေလး ေဆာင့္ေနမိေလသည္။ ၾကားမွ ထမီႏွင့္ ပင္တီေလးက ခံေနေသးသျဖင့္ ထိေစခ်င္ေသာ ေနရာကို လီးႏွင့္မထိနိုင္ေသးေပ။

ယားက်ိက်ိႏွင့္ ရြထလာေသာ ေဒၚ တင္တင္ဦးမွာ ေအာင္မိုးအခၽြတ္ကို မေဆာင့္ေတာ့ပဲ ေျပလုေျပခင္ ထမီးေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးကို ခြာခ်လိုက္ၿပီး ပင္တီအနီပါးပါးေလးကိုလည္း ေပါင္လုံး တစ္တစ္ႀကီးမ်ားတေလၽွာက္ လိမ့္ကာလိမ့္ကာ ခၽြတ္ခ်လိုက္ေလသည္။ ယခုေတာ့ ေအာင္မိုးေရာ ၊ သူ႔အလုပ္ရွင္ ဆရာဝန္မ ေဒၚ တင္တင္ဦးေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္လုံးတီး မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားၾကေပၿပီ။ ရမက္လိူင္းထန္ေနေသာ လူသားႏွစ္ဦးမွာ ဘာကိုမွလဲ မျမင္နိုင္အားေတာ့ပါေပ။ တဦးကိုတဦး တင္းၾကပ္စြာဖက္ရင္း အငမ္းမရ နမ္းစုပ္ေနၾကေလသည္။ ေအာင္မိုးက လက္ထဲမွ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ႀကိတ္မနိုင္ ခဲမရ ေခ်မြဆုပ္နယ္ေနသလို ေဒၚ တင္တင္ဦး မွာလည္း တအင္းအင္း ညည္းလၽွက္ လက္ထဲမွ လီးတန္ႀကီးကို သူမ၏ ကားထားေသာ ေပါင္ခြၾကားေစာက္ဖုတ္အဝႏုင့္ ေတ့ပြတ္ေလး ပြတ္လိုက္ ႏွင့္ လူပ္ရွားရင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပီပီျပင္ျပင္ပင္ လီးႀကီးကို ေစာက္ေခါင္း ဝသို႔ဖိၿပီး ေကာ့ေတ့ ေတ့ေပးလိုက္ေလသည္။ ေစာက္ဖုတ္၏ ပူေႏြးေသာ အေတြ႕ကို တခါမွမခံစားဖူးေသာ ေအာင္မိုးမွာ ႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ လီးကိုေကာ့ထိုး သြင္းလိုက္ရာ ဒစ္ႀကီးမွာ ဒါးအိမ္ထဲဝင္သြားေသာ ဒါးကဲ့သို႔ ေလၽွာကနဲ စြပ္ကနဲ ဝင္သြားေလသည္။

ေဒၚ တင္တင္ဦးမွာ တခ်က္တြန႔္သြားရင္း ေအာင္မိုးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားမိလိုက္ေလသည္။ ‘ ႁဗြတ္ႁဗြတ္… အား.. အား..’ ေအာင္မိုးက လူပ်ိဳပီပီ အတင္းပင္ ေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။ လီးမွာ သိပ္မႀကီးလွေသာ္လည္း ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ အေပးအယူေကာင္းမူေၾကာင့္ ထိေရာက္မူရွိလွသည္။ ေဒၚ တင္တင္ဦးတေယာက္ အေၾကာအျခင္ေတြ အဖ်င္းဖ်င္း စိမ့္တက္လာသည္။ ‘အား..အား…အင္း.. အိုး..အား’ ‘အို ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ မသိဘူးကြယ္..’ ‘ခဏေလးပါ မမရယ္..က်ေနာ္ မမကို တကယ္ခ်စ္တာ..ဟင္း..’ ေအာင္မိုးက ကေယာင္ကတမ္း ေလၽွာက္ေျပာရင္း ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ ပုခုံးတင္းတင္းေလးအား ဆုပ္ကိုင္ရင္း အငမ္းမရ ေဆာင့္လိုးေပးေနသည္။ အခ်က္၂ဝ၊၃ဝ ခန႔္ ေဆာင့္ေပးလိုက္ေသာအခါ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေဒၚ တင္တင္ဦး ဖင္ႀကီးေကာ့ေကာ့ တက္လာၿပီး ေပါင္လုံး ျဖဴျဖဴႀကီးႏွစ္လုံးကို အတင္းျဖဲအတင္းထိုးႏွင့္ ဇတ္ဇတ္ ဇတ္ဇတ္ျဖစ္လာသလို ေအာင္မိုးကလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေဒၚ တင္တင္ဦးခါးသြယ္သြယ္ ေလးကို စုံကိုင္ကာ တအားကုန္ က်ဳံးေဆာင့္ လိုးထည့္ေနေလသည္။ ‘အား..အင္း..ဟင္း.. အား..’ ေဒၚ တင္တင္ဦး ႏူတ္ခမ္းဖ်ားမွ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး မိုးသံေလသံၾကားကို ထိုးေဖါက္တိုးထြက္လာေလသည္။

ေဒၚ တင္တင္ဦးတေယာက္ အားမရနိုင္ေတာ့..ေအာင္မိုးပုခုံးကို ဆြဲကိုင္ရင္း ေအာက္မွ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ေကာ့ေကာ့ေပးခါ တန္ျပန္ေဆာင့္ေဆာင့္ တင္ေနေလသည္။ ‘ အိုး..အား…အား..’ ေအာင္မိုးက သူ၏လီးကို အျပင္သို႔ အသာဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး တဖန္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ျပန္ေဆာင့္သြင္းလိုက္ရာ ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ အရည္စိုေနေသာ ေစာက္ပတ္အတြင္းသားမ်ားက ခ်စ္လီးတန္ႀကီးကို စုပ္ရစ္ဆြဲယူလိုက္သျဖင့္ ေအာင္မိုးတကိုယ္လုံး က်င္တက္သြားေလသည္။ အင္း ကနဲ ေအာ္ ရင္း ေအာင္မိုး ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ ဖင္တင္းတင္းႀကီးအား အတင္းပင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖက္ထားမိေလသည္။ ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ ရင္ထဲမွ ဖိုလိူက္သံမ်ားက အျပင္မွ မိုးၿခိမ္းသံ ထက္ပင္ က်ယ္ေလာင္သည္ဟု ထင္ရေလသည္။ ထိုအခိုက္ ေအာင္မိုး၏လီးႀကီးမွာ ပူကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး လီးထိပ္မွ လရည္မ်ား ပန္းကနဲ ထြက္သြားေလရာ ေဒၚ တင္တင္ဦးမွာ ‘ဟင္း’ ကနဲ ညည္းညဴလၽွက္ ေအာင္မိုး၏ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးကို တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ဖက္ထားရင္း ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးမွာ တင္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး ေျခဖ်ားမ်ား ေကာက္ေကြးကာ အေၾကာဆန႔္ငင္ ဆန႔္ငင္ျဖင့္ တခ်ီၿပီးသြားေလေတာ့သည္။ အျပင္မွ မိုးကလည္း တဝုန္းဝုန္း တဒိုင္းဒိုင္းျဖင့္ ရြာ ေကာင္းတိုင္း ရြာေနေလသည္။ ထိုနည္းတူ တဒုန္းဒုန္း ခုန္တက္ေနေသာ ေဒၚ တင္တင္ဦး၏ ရမက္လိူင္းမ်ားက ေအာင္မိုးရင္ကိုပါကူးစက္ ေစပါေတာ့သည္။ ဒီညအဖို႔ ဘယ္လိုမွ မစဲနိုင္ေတာ့ေသာ ရမက္မိုးမ်ားပါေပ။ ဒီညတင္မဟုတ္..ဘယ္ေတာ့မွ စဲ နိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေသာ ခ်စ္ေသာ ေဒါက္တာမမ ႏွင့္ ေအာင္မိုးတို႔၏ အခ်စ္ရမက္မိုး ပင္ျဖစ္ေပေတာ့သည္ …..ျပီးပါျပီ