လို့မှာရင်း ဆင်းသွားလေသည်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မိန်းမဖြစ်သူက အစောကြီးပြန်လာလို့ မေးရှာသေးသော်လည်း နေသိပ်မကောင်းချင်လို့ လို့ပဲဆိုပြီး အဝတ်စားလဲကာ အိပ်ယာထဲ ဝင်လှဲနေမိတော့သည်။
နောက်ရက်ရောက်တော့ ဝတ်ရည်ကပဲ သူ့ကို ဖုန်းစခေါ်ရှာပါသည်။ မနေ့က ကိစ္စကို သူလည်း ဘာမှအစဖော်မနေတော့ဘဲ မသိသလိုသာ နေလိုက်တော့သည်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ဝတ်ရည်နဲ့ နေ့လည်ဘက် ဖုန်းပြောလိုက် အလုပ်တွေလုပ်လိုက်နဲ့ ဟန်မပျက် ဆက်လုပ်နေခဲ့သည်။ မြတ်ဝတ်ရည် ဈေးလာဝယ်ချိန်တွေမှာလည်း ပုံမှန်သာ ဆက်ဆံတာမို့ မိန်းမလုပ်သူကလည်း မသင်္ကာမဖြစ်ခဲ့။
ဒါပေမယ့် နောက်ထပ် လေးငါးလလောက်ကြာတော့ အခွင့်ရေးတစ်ခုက ဇွဲကိုထံ ထပ်မံရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ကံကောင်းခြင်းပေလား ကံဆိုးခြင်းပဲလားဆိုတာတော့ သူမသိခဲ့။ အကြောင်းကတော့ မြတ်ဝတ်ရည် ဆွေမျိုးတွေထဲမှာ အသည်းသန်ဖြစ်သူ တစ်ယောက်ရှိလို့ သူ့အဒေါ်တွေ ရွာပြန်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဝတ်ရည်ကတော့ နောက်လဆို ကျောင်းတက်ရမှာမို့ ခွင့်ယူလို့မဖြစ်တာမို့ ကျန်နေရစ်ခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုနေ့က ဝတ်ရည်က သူ့ကို အရမ်းသတိရနေကြောင်း ပြောရင်း သူမပုံလေးတစ်ပုံ ပို့လာလို့ သူ့မှာ ဘယ်ဖွက်ရမှန်းမသိ။ ဖုန်း password က မိန်းမဖြစ်သူလည်း သိနေတာမို့ နောက်ဆုံးမှာ သူ့ဖုန်းက (အော်ဒီယိုမန်နေဂျာ) လေးကို သတိရသွားကာ ထို ဖိုင်လေးထဲသာ ထည့်ပြီး သိမ်းထားလိုက်သည်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မိန်းမက ဖုန်းယူကိုင်တော့ သူ့မှာ ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့်။ မိန်းမက
“မောင် …. မတို့ တူတူ မအိပ်တာကြာပြီ၊ စောစောအိပ်ကြမလား”
“အင်း အဲ့တာဆို မင်းစောစောအိပ်လေ ဖုန်းတွေ ကိုင်မနေနဲ့တော့”
“အင်း”
ထို့နေ့ညက ဆိုင်စောစောသိမ်းကာ မိန်းမနှင့် အိပ်ယာအတူ ဝင်ဖြစ်သည်။ (သိတယ်မလား ဒါမျိုးဆို နှစ်ခါမပြောရဘူးလေ)။
အိပ်ယာထဲရောက်တော့ မိန်းမကို ဖက်ရင်း၊ ရင်သားတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း မိန်းမလက်ထဲ ငပဲလေးကိုထည့်ပေးလိုက်တော့ မိန်းမက လက်နဲ့ကိုင်ကာ အထက်အောက် ဆွဲပေးတော့ ငပဲကြီးက တခဏအတွင်း ထောင်မတ်လာတော့သည်။ မိန်းမရဲ့ အင်္ကျီနဲ့ စပန့်သားဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး အပေါ်တက်ခွကာ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း လီးကိုကိုင်ကာ အပေါက်ဝလေးထဲ တေ့ထည့်လိုက်သည်။
“ဗြစ် …ဗြွတ်…”
“အာ့… မောင် ဖြည်းဖြည်းလုပ်ဦး မလုပ်တာကြာတော့ နည်းနည်းကြပ်နေတယ်”
“ခဏပါကွာ ပြီးရင်… အဆင်ပြေသွားမှာပါ….”
“အီး… အာ့”
“ဝင်သွားပြီ… အဆုံးထိ”
“အ… ဗြွတ်… ဗြွတ်…. ”
“အာ့ဆို….လုပ်ပြီနော် …..”
“ပြွတ်…ဗြစ်….”
ခဏနေတော့ ပုံစံပြောင်းကာ လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး အနောက်ကနေ ကြုံးကြုံးဆောင့်ပစ် လိုက်တော့ သူမ တင်သားတွေ လှိုင်းထ တုန်ခါနေတာကိုကြည့်ရင်း ပိုဖီးတက်လာသည်။
“ဗြွတ်…ပလွတ်…”
“မောင်.. အာ့… အသံတွေ အရမ်း…. အ… အရမ်းကျယ်တာပဲ… အာ့”
“မ ပြီးချင်ပြီလား…”
“ဟင်း..အီး….”
“ပြီးတော့မယ်ဆို မှောက်ချလိုက်”
“အင်း…. အား…. ခဏရပ်ဦး”
သူမ ဝမ်းယားမှောက်ချလိုက်တော့ ဇွဲသူ အပေါ်ကနေ ဆောင့်ချရင်း (ဒီတစ်ကွက်က အနေမတတ်ရင် ခါးနာတတ်တယ် ကြားဖူးတယ်) သူမအပေါ် ဖိမှောက်ချလိုက်ကာ သူမလည်း ပြီးသွားပြီး သူလည်းပြီးချင်လာပြီမို့ အားကုန်ကြုံးဆောင့်ရင်းက သူမသားအိမ်ထဲ သုတ်ရည်များ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။
———————————-
ပိတ်ရက်ပေမယ့် အိမ်မှာ ဈေးရောင်းရင်း ညနေ နေဝင်ချိန် မှောင်စပြုလာတော့ ဇွဲသူက
“မိန်းမရေ ငါ ကွမ်းသွားဝယ်လိုက်ဦးမယ်”
“အင်း သွားလေ ငါ့ယောကျာ်းလည်း ဒီနေ့ ပင်ပန်းထားတာ၊ နားတောင် မနားလိုက်ရဘူး၊ သနားပါတယ်ဟယ်”
“ရပါတယ် သွားပြီ”
“သတိလည်းထားဦး မောင်ရေ ဆိုင်ကယ်တွေရှုပ် ကားတွေရှုပ်နဲ့”
“အွမ်း …..”
လို့ပြောရင်း ထွက်လာခဲ့တာ မြတ်ဝတ်ရည်တို့ အဆောင်လမ်းထောင့်လေး အရောက်
“ကိုကြီး”
ခေါ်သံလေး ကြားလိုက်လို့ ကြည့်လိုက်တော့ မြတ်ဝတ်ရည်က ညဝတ် စပန့်သားအင်္ကျီ ဘောင်းဘီ ဝမ်းဆက်ကလေးနဲ့ အရမ်းကို လှပလို့နေသည်။
“ဘာလာဝယ်တာလည်း”
“ကွမ်းလာဝယ်တာ ညီမလေး”
“စကားခဏ ပြောရအောင်လေ၊ ရတယ်မလား”
“အင်း လာ ညီမလေး ဟိုဘက်နားက နည်းနည်းမှောင်တယ်၊ အဲ့နားသွားရအောင်၊ ဒီနားက တစ်ယောက်ယောက် တွေ့သွားရင် မကောင်းဘူး”
“အင်း သွားလေ”
ဆိုတော့ စက်ဘီးလေးတွန်းရင်း ရှေ့က ဦးဆောင်လာခဲ့တော့သည်။
အမှောင်ရိပ် တစ်နေရာရောက်တော့ ဇွဲသူရှေ့မှ သွားနေသော မြတ်ဝတ်ရည်က ရပ်လိုက်ပြီး ဇွဲသူလည်း စက်ဘီးလေးကို အသာ ဒေါက်ထောက်ကာ ရပ်လိုက်သည်။ ဝတ်ရည်က ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် ခါးကို ဖက်လိုက်လေတော့ အသာအယာပင် သူမကိုယ်လုံး လုံးလုံးလေးကို ပြန်ဖက်လိုက်ရင်း
“ဝတ်ရည် ဘာပြောမလို့လည်း”
“အော်… ပြောစရာရှိမှ ခေါ်ရမှာလား ကိုကြီးရဲ့”
“အော်… မဟုတ်ပါဘူး ကိုကြီး ပြောချင်တာက”
“ကဲ ပြောချင်တာ နောက်မှထား အခု ကြာလို့ရလား”
“ဟင်… ဘာ… ဘာလို့…”
“အမလေး ကိုကြီးရယ်၊ အခုလို ခဏလေး ငြိမ်နေပေးပါလို့ ပြောမလို့ပါ၊ ကိုကြီးကိုလွမ်းလို့ ဖက်ထားချင်လို့…..၊ ကိုကြီးး….”
“အွမ်း…”
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မျက်လုံးချင်းဆုံအောင် စိုက်ကြည့်မိရင်း သူမရဲ့ ပါးမို့မို့ကို အသာယာ နမ်းမိတော့သည်။ ထို့နောက် သူမရဲ့ ရင်ခုန်စရာ ကောင်းလှတဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးနဲ့ နီတာတာ နှုတ်ခမ်းလေးဆီ အနမ်းတချို့ ဆက်မိသွားချိန်က တိုတောင်းလွန်းလှသလိုပင်။ တင်းကြပ်သော ပွေ့ဖက်မှုတွေအောက်မှာ ရမ္မက်သွေးတို့က အလိုလို ကြွတက်လာသလို အောက်ဖက်ဆီက ပူနွေးထောင်ကြွလာသော ညီတော်မောင်ကလည်း သူမ ဝမ်းပျဉ်းသားလေးကိုထောက်မိတော့ မြတ်ဝတ်ရည် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး အနောက်ကို တင်ပါးလေး ပစ်မိလေတော့ ဇွဲသူလက်တွေက တွေ့စကတည်းက ပြစ်မှားမိနေသော တင်သားလုံးလုံး အယ်အယ်လေးတွေဆီပို့ကာ ဖျစ်ညှစ်နယ်ရင်း အသက်ရှုသံတို့က ပြင်းထန်လာကြသည်။
ဇွဲသူ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းနေရင်းက လွှတ်လိုက်ကာ အပြစ်ကင်းစင်သော ဝတ်ရည် မျက်နှာကလေးကို သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်ပြီး
“ကို စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ညီမလေးရယ်…”
“ကိုကြီး မနက်ဖြန်ကျရင် အလုပ်မဆင်းလို့ ရလားဟင်”
“အင်း ရ… ရပါတယ် ဝတ်ရည် ဘာ.. ဘာလို့…”
“ဝတ်ရည် အဒေါ်တွေ မရှိဘူးလေ ရွာပြန်သွားကြတယ်၊ အဲ့ဒါလေ….”
“အွမ်း… ဝတ်ရည် ဘယ်သွား…”
“ဟိုးထား ဆရာကြီး လာမှာလား မလာဘူးလား”
“လာခဲ့မယ်လေ”
“အွမ်း… အာ့ဆို ပြန်တော့နော်”
“အင်း… ကိုကြီး ပြန်တော့မယ်နော်… တာ့တာ”
ဟု ဇွဲသူ နှုတ်ဆက်လိုက်ရင်း ဝတ်ရည်ပါးပြင်ကလေးကို တစ်ချက်နမ်းကာ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဆိုင်ပါ တပါတည်းသိမ်းကာ ရေမိုးချိုး ထမင်းစားပြီးတော့ ကော်ဖီတစ်ခွက် ဘေးချကာ ဖုန်းကိုယူရင်း ဖေ့ဘုတ်မှ သူများတင်ထားတာတွေကို လိုက်ကြည့်နေတုန်း ဘေးမှာလာထိုင်သော မိုးမြင့်သူကြောင့် ဖုန်းကနေ မျက်နှာလွှဲရင်း မိုးမြင့်သူကို
“မိန်းမ အလုပ်ပြီးပြီလား”
“အင်း.. မောင့်ကို ပြောစရာရှိလို့”
“ဘာလဲ ပြောလေ မ ရဲ့..”
“မ လေ… ဟွာ… မလာတာ ကြာပြီ၊ အာ့ မနက်ကလေ ဆီးစစ်ကြည့်လိုက်တော့လေ….”
“ဘာ.. ဘာလည်း ဟင် မိန်းမ”
“ဆီးစစ်တံမှာလေ အနီလေး နှစ်လိုင်းပေါ်နေလို့၊ နေ့လည်က ဆရာဝန်ဆီသွားပြတော့လေ၊ အာ့ ဟုတ်တယ် သိလား”
“ဘာ… ဘာတဲ့လည်းဟင်”
“အာ.. ရှိနေပါပြီဆို.. မောင်ကလည်း..”
“ကိုယ်ဝန်.. ကိုယ်ဝန်လားဟင်.. ဟုတ်လားလို့”
မိုးမြင့်သူက ရှက်မျက်နှာလေးဖြင့် ပြုံးစိစိ လုပ်ကာ ခေါင်းငြှိမ့်ပြတော့ ဝမ်းသာမှုတွေ ကြည်နူးမှုတွေက ဇွဲသူရင်မှာ တလိမ့်လိမ့် ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ထို့နောက် မိန်းမကို အသာဖက်ကာ အိပ်ယာထဲလိုက်ပို့ရင်း မိုးမြင့်သူ ဘုရားရှိခိုးတာ စောင့်ပြီးနောက် စကားတွေ တွတ်ထိုးနေမိတော့သည်။ ခဏကြာတော့ မိုးမြင့်သူ အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
အိပ်မပျော်နိုင်သူက ဇွဲသူ။ ကလေးရတော့မည်ဆိုလို့ တအားပျော်မိတာ မှန်ပေမယ့် မြတ်ဝတ်ရည်ပေါ် ဖောက်ပြန်စိတ် မွေးမိတာတွေ မှားယွင်းမိတာတွေအတွက် နောင်တရကာ အိပ်လို့မပျော်နိုင်။ အကယ်၍များ ဝတ်ရည်နေရာမှာ “ငါ့သမီးလေးသာ ဆိုရင်” ဆိုတဲ့ အတွေးတွေက သူရဲ့စိတ်ကို နှိပ်စက်နေတော့သည်။ “မဖြစ်ပါဘူး အချိန်တွေ မလွန်ခင် ဝတ်ရည်ကို လမ်းခွဲမှ ဖြစ်တော့မယ်၊ ဒီထက် ပိုမှားလို့ မဖြစ်တော့ဘူး၊ ငါ ထပ်မှားလို့ မရတော့ဘူး” လို့တွေးနေတုန်း
“မောင် မအိပ်သေးဘဲ ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ၊ ညဉ့်နက်နေပြီ၊ အိပ်တော့လေ”
လို့ တရေးနိုးလာသော မိုးမြင့်သူက ပြောတော့
“အွမ်း… အိပ်မယ်၊ မကော ဘာလုပ်မလို့”
“အင်း ဘာမှမဟုတ်ဘူး၊ လန့်နိုးလာတော့ မောင်မအိပ်သေးလို့”
“အိပ် အိပ် ကျွန်တော်လည်း အိပ်တော့မယ်”
“အွမ်း …”
မနက်ရောက်တော့ ဝတ်ရည်ချိန်းသော နေရာကို ဇွဲကို မသွားဖြစ်ခဲ့ပါ။ ဝတ်ရည်ကို မလာဖြစ်ဘူးပဲ message ပို့ကာ ဖုန်းပိတ်ပြီး သူအလုပ်ဝင်ခဲ့တော့သည်။
ထမင်းစားချိန်ရောက်လို့ ဖုန်းဖွင့်ကြည့်မှ သူ့ကို ဝတ်ရည် ဖုန်းခါ်ထားတာ အကြိမ်ကြိမ်။ မဖြစ်တော့ သူဝတ်ရည် ဖုန်းနံပါတ်လေးကို နှိပ်ရင်း ပြန်ခေါ်လိုက်တော့ တဖက်မှ ချက်ချင်း ပြန်ထူးလေသည်။
“ဝတ်ရည် ညီမလေး အစ်ကို့ကို မေ့လိုက်ပါတော့ကွယ်”
“ဟင်… ဘယ်လို… ကိုကြီး ဘယ်လို ပြောလိုက်တယ်”
“ဟုတ်တယ် ညီမလေး အစ်ကိုတို့ ဒီထက် ထပ်မမှားသင့်တော့ဘူး ညီမလေးရေ။ အခုဆို အစ်ကို့မိန်းမမှာလည်း ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ… ဟဲလို… ဟဲလို.. ဝတ်ရည်”
တဖက်က ငိုရှိုက်သံ သဲ့သဲ့ကြားရတော့ သူလည်း စိတ်ကိုတင်းလိုက်ရင်း
“ဝတ်ရည် အစ်ကိုတို့ အခုကစပြီး နောက်ထပ် မပတ်သက်ဘဲ နေကြရအောင်နော်”
“အဟင့်.. ဟီး… အင်းပါ… အင်းပါ… ကိုကြီး… ညီမလေး နားလည်ပါတယ်.. ကိုကြီးတို့ မိသားစု ဘဝလေး အဆင်ပြေပါစေလို့ ညီမလေး ဆုတောင်းပေးပါတယ် ကိုကြီးရေ… ဟီး…. ဟင့်… အဟင့်”
သူ တဖက်က ငိုကြွေးသံတွေကို နားမထောင်နိုင်တော့၊ နားထောင်နိုင်တဲ့ အင်အားလည်း မရှိတော့။ တကယ်ဆို မှားခဲ့တဲ့သူက ကိုပါ ဝတ်ရည်ရေ၊ မင်းဘဝလေး ဖြူဖြူစင်စင်နဲ့ ရှေ့ဆက်လျှောက်လှမ်းသွားနိုင်ပါစေကွယ် လို့ ဆုတောင်းပေးယုံမှတပါး……။
———————————-
ခြောက်လခန့်အကြာ………..
အသားခပ်လတ်လတ် မျက်ခုံးမျက်လုံး ကောင်းကောင်းနှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လွန်စွာလှသော ကောင်မလေး တစ်ယောက်နှင့် ရုပ်ရည်သန့်ပြန့် ကြည်လင်သော အရပ်မြင့်မြင့် အသားဖြူဖြူ ကောင်လေးတစ်ယောက် တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက် ချိတ်ရင်း အပ်ချုပ်ပစ္စည်းများရောင်းသော ဆိုင်လေးအတွင်း လှမ်းဝင်လာလေသည်။
ဆိုင်အတွင်းမှ ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီလေးနှင့် အမျိုးသမီးလေးက ဈေးဆိုင်အနောက်က မြက်ပင်များ ခုတ်ထွင်နေသောသူကို
“မောင်ရေ ဈေးဝယ်သူလာတယ်၊ လာရောင်းပေးပါဦး”
လို့ လှမ်းခေါ်လိုက်တော့ အမျိုးသားလုပ်သူက ဆိုင်ရှေ့ထွက်လာရင်းက ဟင်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပြီးမှ
“ညီမလေး ဘာယူမလည်း…”
“…..တွေ လိုချင်လို့ အစ်ကို”
“ဟုတ် ခဏလေး ထည့်ပေးမယ်နော်၊ ဒါနဲ့ ညီမတောင် ဈေးလာမဝယ်တာ ကြာပြီနော်”
“ဟုတ်တယ် အစ်ကို ကျောင်းပြန်တက်နေလို့ပါ၊ ဒါက ညီမ ချစ်သူပါ၊ နာမည်က …… ပါ၊ ကျောင်းမှာတွေ့ကြတာလေ”
“အော် ဟုတ်လား ညီမလေး၊ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် ညီ”
“ဟုတ် အစ်ကို ဝမ်းသာပါတယ် ခင်ဗျ”
“မမရော ကိုယ်ဝန် ဘယ်နှစ်လ ရှိပြီလည်း၊ ဘာလေးလည်း သိပြီလား၊ ကျန်းမာရေးလည်း ဂရုစိုက်နော် မမ”
ဆိုင်ထဲမှာ ထိုင်နေသော မိုးမြင့်သူကို ဝတ်ရည် အပြုံးကလေးနဲ့ လှမ်းပြောလိုက်တော့ မိုးမြင့်သူက
“ခုနှစ်လရှိပြီ ညီမလေး၊ အာထရာဆောင်းတော့ နင့်အစ်ကိုက မရိုက်ခိုင်းထားဘူးလေ၊ ဘာလေးဖြစ်ဖြစ်တဲ့”
“ဟုတ်ပါပြီ မမရေ နောက်မှ လာတော့မယ်နော် ပြန်ပြီ မမ”
“အေးအေး ညီမလေး”
ထွက်ခွာသွားသော စုံတွဲကို မျက်စိတဆုံး လိုက်ကြည့်ရင်း ကြေကွဲ ပျက်စီးခဲ့ရပေမယ့် အချိန်မီ ထိန်းသိမ်းလိုက်နိုင်ခဲ့သော သူရဲ့ သစ္စာတရားတွေနဲ့ ဖြူဖြူစင်စင် ဘဝကို လျှောက်လှမ်းသွားနိုင်ခဲ့သော မိန်းမပျိုလေး တစ်ယောက် အကြောင်းကို တွေးမိတော့ မျက်ရည်စတချို့ သူ့ပါးပြင်ပေါ် လိမ့်ကာ လိမ့်ကာ စီးကျလာတာကို မိန်းမ မမြင်အောင် သုတ်ရင်း…။
အချစ်ကို ခုတုံးလုပ်ပြီး အိမ်ထာင်ဘက်အပေါ် သစ္စာမဖောက်မိကြစေဖို့၊ မိသားစုဘဝလေးကို အမည်းစက် ကင်းကင်း လျှောက်လှမ်းသွားနိုင်ဖို့၊ မိမိကြောင့် သူတပါးရဲ့ ဘဝလေး မထိခိုက် မနစ်နာစေဖို့ တောင်းဆုပြုလျှက်……။
ပြီးပါပြီ။
Leave a Reply