မခံစားနိုင်တော့ စိတ်ကို လွတ်လိုက်ရာ ထွက်ကျကုန်သည်

ဟန်နီဆိုသည့် ကျောင်းသူလေးကို ကြွေးရှင်ဘိုးဘိုးကြီးက အကြွေးဖြင့် သိမ်းပိုက်ခဲ့သည်။ ဟန်နီဖြစ်သူကို ငွေကြေးကိစ္စဖြင့် အဒေါ်ဖြစ်သူက တရားစွဲရာ ထောင်ကျသည်။ အချုပ်ခန်းတွင် ရဲမှူးကြီးထူးစိန်က သူမကိုဖုတ်ပြီးသကာလ ရှေ့နေမလေး မူမူချယ်လက်သို့ အပ်လိုက်ရာ ဟန်နီကို မှော်ဆရာကိုကိုလေး ဦးစီးသည့် ထောင်ကို ပို့လိုက်သည်။ မှောဆရာကိုကိုလေးထောင်မှာ အခြား မြင်ဖူးနေကျ ထောင်များနဲ့မတူဘဲ ဟိုတယ်နဲ့တူနေသည်။ ထောင်ထဲတွင် ဆရာမလေးသဇင်နဲ့ ဘီလီက သူမနဲ့ တွဲဖက်လုပ်၍ မှော်ဆရာကိုကိုလေး အလိုးခံသည်။ ထို့နောက် မှော်ဆရာကိုကိုလေး အကြောင်းကို စတင်သည်။ မှော်ဆရာကိုကိုလေးက ကျေးရွာတစ်ရွာတွင် အနှိမ်ခံဘဝဖြင့် မနေလိုတော့သဖြင့် မိမိကိုယ်ကို သေကြောင်း ကြံစည်သည်။ ထိုတွင် ကပ္ပိယကတုံးနှင့်တွေ့၍ မိန်းကလေးများကို စိတ်ကြိုက်လိုးနိုင်သည့် ဆေးတမျိုးရလာသည်။ ထိုဆေးဖြင့် ခင်စီစသည့် မိန်းကလေးများကို လိုးရင်း ဆေးနဲ့မတည့်သည့် အပျိုစင်ကို လိုးမိရာမှ ကပ္ပိယကတုံးက ရှက်၍ ထွက်သွားသည်။ ကိုကိုလေးက ရွာပြန်လာပြီး အဒေါ်ကို ဘွတ်သည်။ ထို့နောက် အိမ်နီးချင်း ခင်သိန်းဆိုသည့် ကလေးအမေကိုဆက်ဘွတ်သည်။ ထို့နောက် စိတ်ပျက်လာပြီး ရွာမှ ထွက်သွားသည်။ ထို့နောက် ကိလေးအကြောင်း စတင်သည်။ ခင်ဇော်ထွန်းဆိုသည့် လူတယောက်က ကိလေးကို ရွာမှ လိမ်ခေါ်ကာ မယားငယ်လုပ်ခိုင်းသည်။ ခင်ဇော်ထွန်းက တယောက်တည်း အားမရတော့ရာမှ နောက်တယောက် ထပ်ခေါ်သည်။ နောက်တယောက်ကို ကိုယ်ဝန်တားဆေး မထိုးမိရာမှ ကိုယ်ဝန်ရသွားပြီး ကိလေးကိုပါ စွန့်ပစ်လိုက်သည်။ ကိလေးက အလှပြင်ခန်းတစ်ခုမှ ဖမ်းချုပ်ကာ ဖာခန်းပို့သည်။ ဖာခန်းမှ အဖမ်းခံရပြီးနောက် လာဖမ်းသူ မှော်ဆရာကိုကိုလေး၏ လက်ထောက်ဖြစ်သူ ဗိုလ်ကတော်ဝေဝေအကြောင်းကို စတင်မိတ်ဆက်သည်။ ဝေဝေသည် ဗိုလ်ကြီးတစ်ယောက်နှင့်လက်ထပ်သည်။ ထိုဗိုလ်ကြီးက သင်္ဘောပြန်အတက်တွင် ဝေဝေအနေအထိုင် မတတ်ရာမှ တူလေးဖြစ်သူ ဖိုးသာထူးနှင့် ဖောက်ပြန်သည်။

ဝေဝေသည် အသက်ခပ်ကြီးကြီး ဗိုလ်ကြီးကို ရထားသော်လည်း ဗိုလ်ကြီးက အပြုအစုကောင်းကောင်းဖြင့် ပြုစုပေးထားရာ ဗိုလ်ကြီးကို တမ်းတမ်းစွဲ ချစ်နေရာမှ ဗိုလ်ကြီးက ရုတ်တရက် သင်္ဘောပြန်တက်ရရာ လွမ်း၍ ကျန်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ဗိုလ်ကြီး၏ တူတော်မောင်က သူမကို မပျင်းရိရအောင် အစားထိုးပေးသည်။ သူမမှာ ခုမှ အသက် ၂၁ နှစ်ဖြစ်သော်လည်း မသိ၍ကြည့်လိုက်လျင် ၃၀ ဟုထင်ရလောက်အောင် ရင့်ကျက်သည်။ ထို့ကြောင့် မိမိထက် တစ်နှစ်သာ ငယ်သည့် ဖိုးသာထူးက မမ ဟုခေါ်တာ မဆန်းဟုထင်သည်။ သူမက ဖိုးသာထူးကို ပုံမှန်မပျက် ကျောင်းသွားစေချင်သော်လည်း ဖိုးသာထူးမှာ ညဘက်ဆို သူမကို သိပ်စိတ်မဝင်စားသဖြင့် ကျောင်းကို လွတ်ရခက်နေသည်။ “ဒီနေ့တော့ ကျောင်းသွားလိုက်ပါလား မောင်လေးရယ် မောင်လေး အတန်းပျက်တာတွေ များနေပြီလေ” “မမ ကျနော့်ကို မချစ်တော့လို့လားဟင်” “အဲလို မဟုတ်ရပါဘူး မောင်လေးရယ်” သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း ကျောင်းကို သိပ်လွတ်ချင်လှသူ မဟုတ်ရာ ဖိုးသာထူးနှင့် နှစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် ထင်တိုင်းကြဲနေလိုက်တော့သည်။ “မောင်လေး” “ဗျာ မမ” “နည်းတွေလည်း စုံလို့ပါလားကွာ” “အများကြီး ကျန်သေးတယ်” “ဟဟ ယုံပါသတဲ့ရှင် ယုံပါသတဲ့ ခုကော မမဘယ်လိုနေပေးရမလဲ” “မမ ကြမ်းပြင်ပေါ် ရိုးရိုးလေး မှောက်အိပ်လိုက်ပါ၊ မမအိုးကြီးကို စီးပြီး နောက်ကနေ အဖုတ်ကို လှမ်းလိုးချင်တယ်” ဝေဝေက ကြမ်းပြင်ပေါ် မှောက်အိပ်သည်။ ထို့နောက် ကျောမှီခေါင်းအုံးကို ယူကာ မေးတင်ထားရင်း ခြေကို စု၍ မှောက်အိပ်ပေးသည်။ ဖိုးသာထူးက နောက်ကနေ သူမအပေါ် ခွထိုင်သည်။ သူမ အိုးကို စုကိုင်သည်။ အိုးကို စုပ်နမ်းသည်။ “မမ အိုးက အရမ်းလှတာပဲ မမရယ်” ဖိုးသာထူးက ပြောလည်းပြော နမ်းလည်းနမ်းသည်။ သူမအိုးကို လျှာဖြင့် လျက်သည်။ ဘယ်နေရာထိထိ ရင်ခုန်ရသော ဝေဝေတယောက် ဖိုးသာထူး အိုးကိုနမ်းတော့လည်း ဝေဝေမှာ ရင်လှိုက်ဖိုရသည်။ ဖိုးသာထူးက နောက်ကနေ ဖင်ကို အတင်းဖြဲ၍ လီးကို သိပ်ထည့်သည်။ လီးက စောက်ဖုတ်ထဲ နွေးခနဲဝင်သွားသည်။ ဖိုးသာထူးက တချက်ချင်း ဆောင့်သည်။ ဖိုးသာထူးမှာ ဆောင့်ရင်း သူမအိုးကို ကြည့်နေသည်။ ဝေဝေက ခေါင်းအုံးဖက်ရင်း နောက်ပြန်လှည့်ကာ လိုးနေသော ဖိုးသာထူးကို ပြုံးပြရင်း စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဖိုးသာထူးလည်း သူမအပြုံးကို စွဲစွဲလန်းလန်းကြည့်ရင်း သူမအဖုတ်ကို အိုးတွေ တုန်ခါနေအောင် လိုးသည်။ ဖိုးသာထူး လိုးချက်တွေ မြန်လာသည်။

သူမလည်း နာလာသည်။ နာသဖြင့် နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်နိုင်တော့ဘဲ ရှေ့တံခါးကို လှမ်းကြည့်မိသည်။ “အအ အအ အ အား အိုး အိုး နေ နေ နေဦး အား နေ နေဦး အား” ဖိုးသာထူးက နာ၍ညည်းသည်ထင်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆက်လိုးသည်။ ဝေဝေမှာ တံခါးမမှ ကြည့်နေသော ဖိုးသာထူးသူငယ်ချင်း သုံးယောက်ကို မြင်သဖြင့် လန့်သွားသည်။ ခေါင်းနပန်းကြီးသွားသည်။ ထို့ကြောင့် ဖိုးသာထူးကို တားသည်။ ဖိုးသာထူးကလည်း တားခါမှ ပိုကြမ်းနေသည်။ သူမတွေ့သွားသဖြင့် ဖိုးသာထူး သူငယ်ချင်း သုံးယောက် တံခါးကို ခေါက်လိုက်သည်။ “ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်” “ငါ မှန်တံခါးကြီးကို မုန်းလိုက်တာ” ဝေဝေပြောသည်။ ဖိုးသာထူးလည်း လန့်ကာ ဆိုဖာပေါ် တက်ထိုင်သည်။ သူမမှာ ကြမ်းပြင်ပေါ် မှောက်လျက်။ သူမ ကုန်းရုန်းထသည်။ “တံခါးဖွင့်ပေးဟ” အပြင်က အော်သည်။ ဖိုးသာထူးနှင့် ဝေဝေတယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်သည်။ ဖိုးသာထူးက အတွင်းခံကောက်ဝတ်၍ တံခါးသွားဖွင့်သည်။ “ကြည့်စမ်းပါဦးကွာ မင်းက စားရတော့ တိတ်နေတာပဲ ငါတို့ကိုလည်း မျှပါဦးဟ” “ဟေ့ကောင် မင်းဝတ်ထားတာ ကြည့်ဦး” တယောက်တပေါက်ပြော၍ ဝင်လာသည်။ ဝေဝေက ဖိုးသာထူး ဝတ်ထားသည့် အတွင်းခံကို လှမ်းကြည့်တော့ သူမပင်တီဖြစ်နေသည်။ ဖိုးသာထူးက ခုမှ ချွတ်ရမလိုလို မချွတ်ရမလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ ဆိုဖာအသီးသီးပေါ် ဖိုးသာထူးသူငယ်ချင်းများ ဝင်ထိုင်သည်။ ဝေဝေက ထမိန်ဖြင့် ရင်ဘတ်နှင့် ပေါင်ကြားကို အုပ်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးအတုပ်လိုက် ထိုင်နေသည်။ “ဖိုးသာထူး မင်းအတန်းမတက်တော့ မင်းနေမကောင်းဘူးထင်ပြီး ငါတို့လိုက်လာတာ၊ ငါတို့ ဘဲလ်တီးသေးတယ် မင်းတို့မကြားတာနဲ့ ခြံစည်းရိုးကျော်ပြီး ဝင်လာတာ၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့ ဝင်လာရကျိုးနပ်သလိုပဲ” “ငါ ငါ အဝတ်အစားသွားလဲလိုက်ဦးမယ်၊ ငါ ငါကျောင်းလိုက်ခဲ့မယ်” “ဒါပေါ့ မင်းကျောင်းသွားရမှာပေါ့” “မင်း မင်းတို့ကော” “မင်းကျောင်းသွား ပြန်လာရင် တရုတ်တန်းမှာ ငါတို့ဖို့ စားစရာများများဝယ်လာခဲ့၊ များများဆို များများနော်” ဖိုးသာထူးက ဝေဝေကိုကြည့်လိုက် သူငယ်ချင်းများကို ကြည့်လိုက် လုပ်နေမိသည်။ ဝေဝေက ရုတ်တရက် ထလိုက်သည်။ တယောက်က သူမလက်ကို လှမ်းဆွဲထားသည်။ သူမ ရုန်းသည်။ “ဖိုးသာထူး” ဝေဝေအော်သည်။

“ဟေ့ ဟေ့ကောင်တွေ မ မလုပ်ပါနဲ့ကွာ နော် တောင်းပန်ပါတယ် ငါ့ ငါ့အစ်ကို မိန်းမပါကွာ ငါ့ ငါ့မရီးမို့ပါကွာနော် တောင်းပန်ပါတယ်နော်” ဝေဝေက ထထွက်ပြေးမည်လုပ်သော်လည်း လက်ကောက်ဝတ်အဖမ်းခံထားရသဖြင့် ထွက်ပြေးမရ။ လက်တဖက်က ချုပ်ခံထားရသဖြင့် လက်တဖက်ဖြင့် အပေါ်ရော အောက်ရော မဖုံးနိုင်သဖြင့် ပြန်ထိုင်ရသည်။ ခေါင်းကိုလည်း အတင်းငုံ့ထားသည်။ “ခုနက ငါတို့ရိုက်ထားတဲ့ ဗွီဒီယိုလေး အွန်လိုင်းပေါ် မပျံ့ချင်ယင် မင်းကျောင်းကို အေးဆေးသွား ပြီးရင် ညကျရင် ငါတို့စားဖို့ ဝယ်လာ၊ အော် ဟေ့ကောင် ဝီစကီလည်း ပါပစေနော်” ဝေဝေမျက်ရည်တွေ ကျလာသည်။ ရောက်လာတော့မည့် မုန်တိုင်းအခြေအနေကို သူမ စိုးထိတ်လာသည်။ မိန်းကလေးတို့၏ ဘဝတွင် အရေးအကြီးဆုံးက အရှက်သိက္ခာဖြစ်သည်။ ဖိုးသာထူး တယောက် ခေါင်းငိုက်စိုက်ဖြင့် ကျောင်းကို ထွက်သွားရလေပြီ။ သူမနှင့်အတူ သူစိမ်းကောင်လေးသုံးယောက်သာ အိမ်ထဲ ကျန်နေခဲ့သည်။ သူမက အဝတ်မပါ။ “မငိုပါနဲ့ မမရယ် မမနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲဟင်” တယောက်က သူမမေးစေ့ကို ကိုင်၍မျက်နှာဆွဲမော့ကာ မေးသည်။ ထိုလူအပြုံးက နည်းနည်းပြီတီတီနိုင်သည်။ သို့သော်လည်း ယခု သူမအနေအထားက ပြီတီတီဆက်ဆံစရာ ဖြစ်နေသည်။ “မမကို နာမည်မပေးရသေးခင် မမနာမည် ပြောပြသင့်တယ်နော်” “နာမည်ရင်းက ဝေဝေနုပါ၊ အား အားလုံးက ဝေဝေလို့ပဲခေါ် ခေါ်ကြပါတယ်” “ဒါမှပေါ့ မမလိမ္မာမယ်ဆိုတာ သိပြီးသားပါ မမ မိုက်မိုက်ကန်းကန်း မဆုံးဖြတ်ဘူးလို့ ထင်ပါတယ်ဗျာ” “မမ မမကို သ သနားပါနော် သနားကြပါနော် နော်” “ကျတော်တို့နာမည်လည်း မမသိထင်းသင့်တာပေါ့၊ တော်ကြာ ကိုယ်နဲ့အိပ်တဲ့သူရဲ့ နာမည်ကို မသိဘဲနေနေဦးမယ်” သူမ ပြောသည်ကို ကောင်လေးများ ဂရုမစိုက်ကြ။ သူတို့ပြောချင်တာသာ ပြောနေကြသည်။ “မင်းကလည်းကွာ အိပ်တယ်ဆိုတာ လင်မယားမှ အိပ်တယ်ခေါ်တာကွ၊ ရိုးရိုးလေးပဲ ပြောပါ၊ ကိုယ့်ကို လိုးတဲ့သူ ဘယ်သူမှန်း မသိဖြစ်နေဦးမယ်လို့” “ဟား ဟား ဟား” “ဟက် ဟက် ဟက်” “အက် အက် အက်” သူမကို ရယ်တာလား။ အချင်းချင်း သဘောကျပြီး ရယ်တာလား မသဲကွဲ။

“သူနာမည်က ဟန်သာ” ဝေဝေမရဲတရဲ ဟန်သာဆိုသည့်သူကို မော့ကြည့်သည်။ ရုပ်ရည်အားဖြင့် ထူးခြားမှု ရှိသည့် ရုပ်မျိုးမဟုတ်။ “သူ့နာမည်က ဇော်ထက်” ဇော်ထက်ကိုလည်း ဝေဝေမော့ကြည့်သည်။ သူလည်း မထူး။ “မောင်လေး နာမည်က တင်စိုးတဲ့ မှတ်ထားနော် မမ” တင်စိုးဆိုသည်၏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့ နည်းနည်းထွားသည်။ ကျန်တာ ဘာမှ မထူးခြား။ “လာ မမ” တင်စိုးက သူမလက်နှစ်ဖက်ကို အနီးရှိ ပုဝါဖြင့်ချည်၍ အပေါ်မြောက်ထားသည်။ ဟန်သာက သူမထမိန်ဖြင့် သူမခြေထောက်တဖက်ကို ချည်ကာ ဆက်တီခုံတွင် တွဲချည်သည်။ ဟန်သာက ဘေးကနေ သူမပါးကို ငုံ့နမ်းသည်။ သူမ လှည့်သည်။ ဟန်သာက သူမပါးကို ချုပ်ကိုင်၍ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။ သူမ မရုန်းနိုင်။ “တော်ကြတော့ မလုပ်ကြနဲ့တော့နော် မလုပ်ကြပါနဲ့နော်” သူမက နှုတ်ခမ်းကို အတင်းစေ့ပိတ်သည်။ ဟန်သာက မရရအောင် အထက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိစုပ်သည်။ ဟန်သာက နို့ကိုလည်း ကိုင်သည်။ သူမမှာ အဝတ်ဗလာနဲ့မို့ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ တင်စိုးရော ဇော်ထက်ပါ သူမနို့ကို ကိုင်ကြသည်။ “ဘယ်သူ့လက်ချက်နဲ့ မမနို့က အဲလောက်ကြီးနေရတာလဲ မမ” “ဖိုးသာထူး လက်ပူမိတာလား” ဇော်ထက်နဲ့ ဟန်သာက မေးကြသည်။ သူမ ခေါင်းခါ၍ ငြင်းသည်။ တင်စိုးက သူမပေါင်ကို ပွတ်သပ်သည်။ ဟန်သာနှင့် ဇော်ထက်ကတော့ နို့ကို အစုံလိုက်ကိုင်ကြသည်။ ဟန်သာက နှုတ်ခမ်းကို ဆက်နမ်းသည်။ သူမ မငြင်းရဲ မငြင်းနိုင်ဖြစ်နေသည်။ ဟန်သာက ဗိုက်သားတွေပါ ပွတ်ရင်းနမ်းသည်။ ဇော်ထက်က နို့ကို ပွတ်သပ်နေသည်။ တင်စိုးကပေါင်ကို ပွတ်သပ်သည်။ “တော် တော်ကြပါတော့” ဝေဝေတောင်းပန်သည်။ ဟန်သာက သူမလက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ကနေ အချုပ်လိုက်ကိုင်၍ ချီကာ ရင်ခွင်ထဲ ထည့်သည်။ ပြီးလျင် သူမနို့အုံကြီးကို ဆွဲခါသည်။ သူမနို့ကို တဆတ်ဆတ်တုန်နေအောင် ခါသည်။ ဇော်ထက်ကလည်း တလုံးဆွဲခါသည်။ တင်စိုးလည်းနို့ကို ကိုင်သည်။ ဇော်ထက်က သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ ဟန်သာက ခြေထောက်တဖက်တွင် ချည်ထားသော ထမိန်ကို ဖြုတ်သည်။ သူမကို ဆိုဖာတွင် မှီခိုင်းသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်တွင် ပို့၍ ချုပ်ထားသည်။ ဟန်သာနှင့် ဇော်ထက်က သူမတဖက်စီတွင်နေ၍ သူမနို့ကို စို့ကြသည်။ အအုံလိုက် ကိုက်ကြသည်။

တင်စိုးက အောက်ကနေ သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားထားပြီး သူမအဖုတ်ကို ကြည့်နေသည်။ တင်စိုးက သူမနှုတ်ခမ်းို စုပ်နမ်းသည်။ ဟန်သာလည်း လုနမ်းသည်။ ဟန်သာ ဆက်နမ်းသည်။ တင်စိုးက သူမအဖုတ်ကို ကြည့်နေသည်။ ပေါင်ကို ပွတ်သပ်သည်။ ဇော်ထက်က နို့ကို နမ်းသည်။ စို့သည်။ ဗိုက်သားကို ပွတ်သည်။ “အဖုတ်ကို လီးခဏာဖတ်ရအောင် ဟေ့ကောင်” လက္ခဏာလည်းမဟုတ်။ လီးခဏာဖြစ်သည်။ သူမပေါင်ကို စု၍ အပေါ်မြောက်တင်သည်။ ဖင်ကို အပေါ်ထောင်သည်။ အိုးနှစ်လုံးကို ဖြဲသည်။ “မမ အဖုတ်က လှနေတုန်းပဲ” “ကြည့်ရတာ လက်ထပ်မှ အလိုးခံဖူးတာထင်တယ်” တယောက်တပေါက် ပြောပြန်သည်။ ဝေဝေသိလိုက်သည်မှာ သည်ကောင်လေးတွေ မခေ ဆိုသည့်အချက်ပင် ဖြစ်သည်။ သူမ အဖုတ်ကိုကြည့်၍ စောက်ဖုတ်ခဏာ ကြည့်တတ်ကြသည်။ ကြည့်ရင်း ဟန်သာက မနေနိုင်ဘူးကွာ ဆိုကာ စောက်ဖုတ်ကို လျက်သည်။ ဝေဝေမှာ ပေါင်နှစ်ဖက်အပေါ်မတင်၍ ဖင်ဗူးတောင်းအထောင်ခံရပြီးသကာလ အလျက်ခံရသည်။ ဝေဝေခေါင်းခါနေရသည်။ ဟန်သာနှင့် ဇော်ထက် သူမပေါင်ကို ခြေချင်းဝတ်မှ ကိုင်ကာ ဆွဲကားသည်။ ဝေဝေမှာဆိုဖာပေါ် ပက်လက်အိပ်နေရာမှ ပေါင်ဆွဲကား ခံထားရသည်။ အောက်တွင် တင်စိုးရှိသည်။ တင်စိုးက စောက်ဖုတ်ကို စုပ်နမ်းသည်။ လျက်သည်။ လျှာဖြင့် စောက်စေ့ကို ကလိသည်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းကို ပွတ်သပ်သည်။ တင်စိုးက စောက်စေ့ကို ကိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိဆွဲသည်။ “ဖြဲပေးစမ်းပါ” ဟန်သာနဲ့ ဇော်ထက်က ပေါင်ကိုကိုင်၍ စောက်ဖုတ်ကို ဖြဲပေးသည်။ “လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ် လိုးလို့ဝတော့မယ် မထင်ဘူးကွာ” ဟန်သာက သူမပေါင်ကို ချ၍ သူမကို ဖက်ကာ နို့အစုံကို ကိုင်သည်။ နို့သီးခေါင်းကို ဆွဲ၍ ခါသည်။ ထို့နောက် ဇော်ထက်ကို ချုပ်ခိုင်းကာ ဟန်သာက အောက်ဆင်းသည်။ တင်စိုးက ဖြဲပေးသည်။ ဟန်သာက သူမစောက်ဖုတ်ထဲ လက်ညိုးဖြင့် စထိုးထည့်သည်။ ဟန်သာက ပေါင်တွေလည်း လျက်သည်။ ပထမတော့ လက်ညိုးတချောင်းတည်း ထိုးထည့်သည်။ နည်းနည်းချောင်နေ၍ နှစ်ချောင်းထည့်သည်။ ဟန်သာက စောက်ဖုတ် အစပိုင်းကို စုပ်နမ်းသည်။ ပြီးလျင် လက်ညိုးဖြင့် စောက်ဖုတ်ကို ကလိသည်။ လက်ညိုးဖြင့် စောက်ဖုတ်ကို လိုးပေးသည်။ လိုးချက်တွေ မြန်သည်။

ဝေဝေလည်း မခံစားနိုင်တော့ စိတ်ကို လွတ်လိုက်ရာ စောက်ရည်များ ထွက်ကျကုန်သည်။ စောက်ရည်စိုနေသော လက်နှစ်ချောင်းကို ဟန်သာက သူမပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်သည်။ သူမမှာ ကိုယ့်စောက်ရည်ကို ကိုယ်ကိုယ်တိုင် ပထမဦးဆုံး ပြန်လျက်ရသည်။ စောက်ရည်ဖြင့် ပါးကိုလည်း အသုတ်ခံရသည်။ ဟန်သာ မတ်တတ်ထသည်။ သူမကို အောက်ဆွဲထိုင်ချသည်။ ဟန်သာ ဘောင်းဘီချွတ်သည်။ လီးထုတ်သည်။ နောက် သူမခေါင်းကို ကိုင်ကာ လီးကို နှုတ်ခမ်းတွင် တေ့သည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းကို ပိတ်ထားသည်။ ဟန်သာက တောင်နေသော သူ့လီးဖြင့် ပါးစပ်ကို ပုတ်သည်။ “စုပ်လေ မမ” ဝေဝေခေါင်းကိုသာ ခါသည်။ ဇော်ထက်က ကြည့်နေသည်။ တင်စိုးက နို့ကိုကိုင်သည်။ ဟန်သာက နှုတ်ခမ်းဝတွင် လီးကို တေ့ထားသည်။ “မမ စုပ်တတ်ပါတယ်” “စုပ်လေမမ” “မ မလုပ်ပါနဲ့” “လာပါ လှည့်လာလိုက် မမ ပါးစပ်ဟ” လက်တွင် ချည်ထားသော ပုဝါကလည်း အဖြုတ်မခံရသေးပါ။ ဝေဝေမှာ ဟန်သာဘက် မျက်နှာလှည့်ပေးလိုက်သည်။ ဟန်သာလီးက မျက်နှာတည့်တည့် ဖြစ်နေသည်။ ဝေဝေတယောက် ပါးစပ် အသာဟလိုက်သည်။ ဟန်သာက လီးနည်းနည်းထိုးထည့်လာသည်။ သူမ လျှာဖြင့် လျက်သည်။ ဟန်သာက ဆက်ထိုးထည့်သည်။ သူမ စုပ်ပေးရသည်။ ဟန်သာက ချည်ထားသော သူမလက်ကို မြောက်ကိုင်၍ ပါးစပ်ကို လိုးပါတော့သည်။ ခဏပြန်လှည့်တော့ တင်စိုးကလည်း သူမမျက်နှာဆီလီးကို ထိုးအပ်လာသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို အချည်လိုက် အမြောက်ခံထားရသည်။ လီးနှစ်ချောင်းက မျက်နှာနား ကပ်နေသည်။ ဝေဝေတယောက် တင်စိုးလီးကို စုပ်ရသည်။ ဟန်သာက ချည်ထားသော လက်ကို ဖြုတ်ပေးပြီး လီးကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ ဝေဝေသည် ဟန်သာလီးကို ကွင်းတိုက်ရင်း တင်စိုးလီးကို စုပ်ပေးသည်။ ဇော်ထက်ကလည်း ဘောင်းဘီချွတ်သည်။ ဇော်ထက်က သူမမျက်နှာ ဆွဲလှည့်သည်။ သူမက ဟန်သာလီးနှင့် တင်စိုးလီးကို ကိုင်ရင်း ဇော်ထက်လီးကို စုပ်ရသည်။ ဘဝမှာ ခုလို လီးအများကြီး စုပ်ရမည်ဟု တခါမှ မတွေးဖူး။ တင်စိုးက သူမနောက်ကို သွား၍ သူမနို့ကို နောက်ကနေ ကိုင်သည်။ သူမက ဇော်ထက်နှင့် ဟန်သာလီးကို တလှည့်စီ ကွင်းတိုက်လိုက် စုပ်ပေးလိုက်လုပ်သည်။ သူမ ငြင်းချင်သည်။ မလုပ်ချင်။ သို့သော်လည်း ကောင်လေးများ မျက်နှာက အလျှော့မပေးသည့်ပုံ။ ဟန်သာကော ဇော်ထက်ပါ နောက်ဆုတ်သည်။ တင်စိုးက သူမကို ဆွဲထူကာ အရပ်လိုက် ကုန်းခိုင်းသည်။ နောက်ကနေ စောက်ဖုတ်ထဲ သူ့လီးကြီးကို ထည့်လိုက်သည်။ သူမ အရပ်လိုက် အလိုးခံရသည်။ ရှေ့တွင် ဇော်ထက်က လာ၍ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းသည်။

နောက်က တင်စိုးက လိုးရင်း အိုးကို ပွတ်သည်။ နို့ကို လှမ်းဆွဲသည်။ ခါးကိုလည်း ကိုင်ထားသည်။ ဇော်ထက်က မတ်တပ်ထကာ လီးကို စုပ်ခိုင်းလာသည်။ ဝေဝေမှာ နောက်က တင်စိုးဆောင့်လိုးတာ ခံရသည်။ ရှေ့က ဇော်ထက်လီးစုပ်ရသည်။ ဇော်ထက်ဘေး ဟန်သာ လာရပ်သည်။ ဟန်သာလည်း လီးစုပ်ခိုင်းသည်။ သူမ ဟန်သာကိုယ်ကို လက်ထောက်၍ လီးစုပ်ပေးသည်။ နောက်က တင်စိုးကလည်း အားကုန် ဆောင့်သည်။ ဆောင့်ရင်း သူမ ဒူးတွေ မခိုင်တော့သလို ဖြစ်လာရာ သူမကို ကြမ်းပြင်တွင် ဒူးထောက် ကုန်းခိုင်းသည်။ နောက်ကနေ လိုးသည်။ ကြမ်းပြင်တွင် လေးဘက်ထောက် ကုန်းနေသော သူမကို ဟန်သာက လီးဆက်စုပ်ခိုင်းသည်။ အစက ခေါင်းငိုက်စိုက် စုပ်ပေးသော်လည်း ဟန်သာက ဆွဲထူ၍ စုပ်ခိုင်းသည်။ “ဟေ့ကောင်တွေ ဆော်ကြီး ထပ်ပြီးပြန်ပကွ” “ဒါဆို အိအိလေးနဲ့ လိုးလို့ပိုကောင်းပြီပေါ့” ဇော်ထက်က ဆိုဖာပေါ်ထိုင်သည်။ တင်စိုးက လိုးနေရာမှ ဒါရက်ရှင်ပြောင်းကာ သူမမျက်နှာကို ဇော်ထက်ပေါင်ကြားထဲထည့်သည်။ သူမလည်း ဇော်ထက် လီးစုပ်ရင်း တင်စိုးလိုးတာ ခံရသည်။ “ဟေ့ကောင် သိပ်မစုပ်ခိုင်းနဲ့ကွ ငါလည်း လိုးချင်သေးတယ် ပါးစပ်ထဲ ပြီးသွားမှာ စိုးတယ်ကွ” ဇော်ထက်က ပြောတော့ တင်စိုးက သူမခါးကိုင်၍ နောက်ကို အိပ်ချသည်။ သူမကို အထိုင်လိုက် နေခိုင်းသည်။ သူမ နောက်ပြန်ထိုင်ကာ တင်စိုးလီးပေါ် ဆောင့်ချသည်။ ဟန်သာက လာ၍ သူမကို လီးစုပ်ခိုင်းသည်။ ရိုးရိုး မဟုတ်။ သူမခေါင်းကိုကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို လိုးချင်း ဖြစ်သည်။ အောက်က တင်စိုးက ဆောင့်တက်သည်။ အပေါ်က ဟန်သာကလည်း ပါးစပ်ထဲ ဆောင့်ထည့်သည်။ ဝေဝေမှာ တပြိုင်တည်း နှစ်ပေါက် အလိုးခံရလိမ့်မည်ဟု မထင်ခဲ့ဖူး။ အောက်ကလည်း တော်တော်နဲ့ မနားပဲ လိုးတက်သည်။ ဟန်သာကလည်း သူမ မော၍ နောက်ဆုတ်ပြီး အသက်ရှူချိန်သာ ပေးသည်။ ပါးစပ်ကို တောက်လျောက် လိုးသည်။ လီးနဲ့ နို့ကို တို့တတ်သေးသည်။ ခဏနေ ပါးစပ်ကို လိုးရင်း ဟန်သာ ငြိမ်နေသည။ သူမလည်း စုပ်ပေးသည်။ “ထွက်တော့မယ် ထွက်တော့မယ် ဟား ဟား” ဟန်သာက ပြောသည်။ ဝေဝေမှာ ပါးစပ်ထဲ အပြီးခံရမည့် ကိန်းဖြစ်နေသည်။ သူမ နောက်ဆုတ်၍ မရတော့။ ဟန်သာက ပါးစပ်ထဲ လီးထည့်ရင်း ခေါင်းကိုင်ကာ လိုးသည်။ ဆောင့်သည်။ ပါးစပ်ကို စောက်ဖုတ်လိုးသလို လိုးသည်။ အောက်ကလည်း ဆောင့်တက်နေသည်။ ဟန်သာ လရည်များ ပါးစပ်ထဲ ပြည့်သွားသည်။ သူမ မထွေးထုတ်နိုင်။ လရည်များ မေးစေ့များနှင့် လည်ပင်းများ ရင်ဘတ်များပေါ်တွင် စီးကျကုန်သည်။ ဇော်ထက်လည်း စောင့်နေသည်။ တင်စိုးက သူမကို ပက်လက်ထား၍ လိုးပြန်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုင်သည်။ ဆွဲသည်။

ပေါင်ကို ကားထားသည်။ သူမကို ကြည့်ရင်း ဆောင့်လိုးသည်။ “လရည် ထည့်ရမလား မမ” တင်စိုးက မေးသည်။ တင်စိုးတချက်ဆောင့်၍ အပေါ် တက်လာသည်။ ပြီးလျင် သူမ ပါးစပ်ထဲ ကွင်းတိုက်ချသည်။ လရည်များ ပါးစပ်ထဲတဝက် ပါးပေါ်တဝက်ကျသည်။ သူမ ပက်လက် အနေအထားတိုင်း ရှိသေးရာ ဇော်ထက်က လာလိုးသည်။ ဇော်ထက်က လရည်ထွက်အောင် လာလုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဇော်ထက် နှစ်မိနစ်လောက်သာ ဆောင့်ပြီး တဖန် သူမ ပါးစပ်ထဲ လရည်လာလွတ်ချပြန်သည်။ “မမ ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲလိုက်ပါ မမ” ဝေဝေမှာ မောနေသည်။ “နင် နင်တို့ ပြန် ပြန်တော့” “ကျနော်တို့ ပြောတာ အရင်လုပ်ပါ မမ” ကောင်လေးများကလည်း အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ကြသည်။ သူမက သူမ အဝတ်အစားများ ကောက်၍ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ကာ ရေချိုးသည်။ ရေချိုးပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ကောင်လေးတွေ ရှိနေသေးသည်။ သူမကိုလည်း သိပ်မကြည့်ကြ။ သူမက အနီးရှိ အလှပြင်ခုံတွင် အလှပြင်သည်။ ခေါင်းလျှော်လိုက်သဖြင့် ဆံပင်ကို ဒရိုင်ယာဖြင့် မှုတ်သည်။ စု၍ နောက်တွင် ချည်သည်။ သနပ်ခါး ဘဲကြားလေး လူးလိုက်သည်။ နောက် အနီညိုနှင့် မီးခိုးရောင် ပန်းများပါသည့် ထမိန်နှင့် ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို ဝတ်လိုက်သည်။ ဟန်သာက စာဖတ်နေသည်။ ဇော်ထက်က ဖုန်းဆော့နေသည်။ တင်စိုးက ပူတင်းစားရင်း ဖျော်ရည်သောက်နေသည်။ ဇော်ထက်က သူမ ထံထလာသည်။ “မ မလုပ်နဲ့တော့” သူမ နောက်ဆုတ်သည်။ ဇော်ထက်က ဆုတ်မည့်ပုံမပေါ်။ ရှေ့တိုးလာသည်။ သူမ နောက်ဆုတ်ပြီးရင်း ဆုတ်သည်။ ဇော်ထက်က သူမနို့ကို လာကိုင်သည်။ “တော် တော်ပါတော့နော် တော် တော်တော့” ဇော်ထက်က သူမနို့ကို ထပ်၍ ကိုင်သည်။ သူမ နံရံတွင်ကပ်ရင်း နေရာရွှေ့သည်။ “မ မလုပ်ပါနဲ့တော့ရှင် တောင်း တောင်းပန်ပါတယ်” ထောင့်တွင် ရပ်နေသော သူမကို ကြည့်ရင်း ဇော်ထက်က အဝတ်များ ချွတ်သည်။ သူမ ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင် ငုံ့ထားလိုက်သည်။ ဇော်ထက်က အနီးလာ၍ သူမနို့ကို ကိုင်သည်။ သူမက ဇော်ထက်လက်ကို ပုတ်ထုတ်သည်။ မရ။ ဇော်ထက်က သူမ အင်္ကျီကို ချွတ်သည်။ သူမ ရုန်းသော်လည်း ဇော်ထက်က လက်ဝါးဖြင့် ပါးရိုက်ရန် ရွယ်သည်။ သူမ ကြောက်သွားသည်။ သူမ အသာငြိမ်လိုက်သည်။ ဇော်ထက်က အင်္ကျီကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်သည်။ သူမ အလိုက်သင့်နေပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ထမိန်ကိုလည်း ချွတ်သည်။ ဝေဝေမှာ ဘော်လီအင်္ကျီနှင့် ပင်တီသာ ကျန်သည်။ ဇော်ထက်က သူမ အလှကို ကြည့်ပြီး သူမလက်ကို ဆွဲကာ အခန်းတစ်ခုထဲ ဝင်သည်။ အခန်းက ဖိုးသာထူးအခန်း။

သူမကို ကုတင်ပေါ် တွန်းတင်သည်။ သူမ ကုတင်ပေါ် ခွေခွေလေး အိပ်မိသည်။ ဇော်ထက်က သူမ အိုးကို ကိုင်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညစ်သည်။ သူမက စောက်ဖုတ်ကို လက်လေး အုပ်ပြီး ငြိမ်နေသည်။ ဇော်ထက်က သူမကို လေးဖက်ထောက်ကုန်းသည့်အနေအထားရောက်အောင် ပွေ့၍ နေခိုင်းသည်။ သူမ ကုန်းပေးသည်။ ဇော်ထက်က နောက်ကနေ သူမ ပေါင်ကြားကို ပွတ်သည်။ ပင်တီကိုတော့ မချွတ်။ စောက်ဖုတ် အကိုင်ခံရတော့ ဝေဝေမှာ အကြောများ တင်းလာသည်။ ဇော်ထက်က နောက်ကနေ စောက်ဖုတ်တည့်တည့် ပွတ်သည်။ လက်ညိုးဖြင့်ပွတ်ရာကနေ လက်မဖြင့် စောက်ဖုတ်ကို ဖိ၍ ပွတ်သည်။ အိုးနှစ်လုံးကို ကစားသည်။ အိုးကြီးကို ကိုင်၍ ပွတ်သပ်သည်။ “ကျနော် တွေ့ဖူးသမျှထဲမှာ မမအိုးက အမိုက်ဆုံးပဲ” ဇော်ထက်က ပြောရင်း အိုးကို ပုတ်သည်။ ဝေဝေမှာ စောက်ဖုတ်ယားလာကာ ကိုယ်လည်း တဆတ်ဆတ်တုန် လာသည်။ နှုတ်ခမ်းကို အသာဖိကိုက်ရင်း ဇော်ထက်ပွတ်ပေးသည်ကို နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။ ဇော်ထက်က ခပ်လှမ်းလှမ်းနေ၍ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သည်။ ပင်တီကို စုကိုင်၍ ဆွဲသည်။ ပင်တီက အပျော့စားဖြစ်ကာ ဆွဲပြီး ဆတ်ခနဲ လွတ်သည်။ ဆွဲလိုက်စဉ် စောက်ဖုတ်အက်ကြောင်းထဲ ပင်တီဝင်သည်။ ဖြတ်ခနဲ လွတ်သည်။ သူမမှာ တဆတ်ဆတ်နာရသည်။ ဇော်ထက်က ပင်တီကို အသာဖယ်ကာ မချွတ်ဘဲ နောက်ကနေ လိုးပါတော့သည်။ ဝေတေမှာလည်း လက်ညိုးကိုကိုက်၍ နောက်က ဇော်ထက် ဆောင့်သည်ကို ငြိမ်၍ ခံရသည်။ ဇော်ထက်က တော်တော်မြန် မြန်ဆောင့်သည်။ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး လိုးသည်။ သူမမှာ ဘော်လီမချွတ်။ ပင်တီမချွတ်ဘဲ အလိုးခံရသည်။ ဇော်ထက်က ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်သည်။ “ပြွတ် ပြွတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ပြွတ်” စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးဝင်သည့်အသံနှင့် သူမအိုးကို ဆောင့်မိသည့်အသံများ ပွက်လောရိုက်နေသည်။ “အား အား အင်း အား အီး အား အင်း” သူမလည်း အသံစုံအော်သည်။ ဇော်ထက်က သူမကိုယ်ကို ပက်လက်ဆွဲလဲသည်။ ပင်တီကို မချွတ်ဘဲ ဘေးဆွဲဖယ်ကို ပက်လက် ဆက်လိုးသည်။ သူမ ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုတော့ ဆွဲထောင်ထားသည်။ ဇော်ထက်က လိုးရင်း သူမနို့အုံကို ကိုင်သည်။ ကိုင်၍ အားမရတော့ အပေါ် ပင့်တက်ပြီး နို့ကိုကိုင်၍ ဆက်လိုးသည်။ “ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အ အ အ အီ အိ အ” စောက်ဖုတ်ထဲ လီးက တရစပ်ထိုးဝင်နေသည်။

ဇော်ထက်က သူမနို့ကို ကိုင်ရင်း သူမကို ကြည့်၍ လိုးသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက မြန်သည်။ သူမမှာ ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့်ပိတ်၍ အော်ရသည်။ ကုတင်ကလည်း လှုပ်ခါနေသည်။ နာလွန်းသဖြင့် သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးခေါင်းအုံးများ ဆုပ်ကိုင်ထားရသည်။ လက်ဖြင့် ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက် ခေါင်းအုံးကိုကိုင်လိုက် ခေါင်းကို ဘယ်ညာလူးလိမ့်လိုက် လုပ်ရသည်။ ခဏနေ ဇော်ထက်က လီးထုတ်သည်။ လရည်ကို သူမ ဗိုက်သားပေါ် လွတ်ချသည်။ လရည်က များများတော့ မထွက်။ ပျစ်ပျစ်ခဲခဲလည်း ဖြစ်နေသည်။ ဝေဝေမှာ တကိုယ်လုံး တုန်ရိနေသည်။ ဇော်ထက်က အပြင်ထွက်သွားပြီး သူ့အဝတ်အစားများ ယူလာသည်။ သူ့ဘေးတွင် အဝတ်ပြန်ဝတ်သည်။ “လာ” သူမကို ဆွဲထူသည်။ သူမကို ရေချိုးခန်းထဲခေါ်ကာ ဘော်လီနဲ့ ပင်တီကို ချွတ်သည်။ ပြီးလျင် ရေဆေးပေးသည်။ နောက် ပုဝါဖြင့် သုတ်ပေးသည်။ ထို့နောက် သူမ မျက်နှာကို ကြည့်သည်။ အလှမပျက်သေးသောကြောင့် သူမကို ဤအတိုင်း ရေချိုးခန်းမှ ခေါ်ထွက်လာသည်။ “မမ အဝတ်လေး ပြန်ဝတ် အလှလေး ပြန်ပြင်လိုက်ပါဦး” “ငါ ငါ မရတော့ဘူး တော်ပြီ နင် နင်တို့ ပြန် ပြန်ပါတော့နော်” “အလှပြင်လိုက်ပါ မမ” ဇော်ထက်က သူမကို အခန်းထဲတွန်းပို့သည်။ သူမက အဝတ်ပြန်ဝတ်ရသည်။ သည်တခါလည်း ပန်းပွက်ရိုက်ထမီနှင့် ဇာအင်္ကျီကို ဝတ်လာသည်။ သူမ အခန်းထဲကနေ ထွက်လာတော့ ဟန်သာက သူမလက်ကို လာဆွဲသည်။ ထို့နောက် သူမကို မီးဖိုခန်းထဲ ခေါ်သည်။ ပြီးလျင် သူမနို့အစုံကို အုပ်၍ ကိုင်သည်။ ထို့နောက် သူမအင်္ကျီကြယ်သီးကို ဖြုတ်သည်။ “နင် နင်တို့ အင်္ကျီချွတ်မှာကို ဘာလို့ ပြန်ဝတ်ခိုင်းနေတာလဲ” “မမအင်္ကျီကို ကိုယ်တိုင် ချွတ်ကြည့်ချင်တယ် အင်္ကျီအောက်က မမအလှကို ကြည့်ချင်သေးတယ် မမ” ဟန်သာက သူမနို့ကိုကိုင်လိုက် ကြယ်သီးကို ဖြုတ်လိုက် လုပ်သည်။ နောက်ဆုံးကြယ်သီးအကုန်ပြုတ်တော့ အင်္ကျီကို ချွတ်သည်။ သူမ နို့ကို ကိုင်ရင်း သူမကို စုက်ကြည့်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းကလည်း နီးသည်။ သူမ လျှာကို အသာထုတ်လိုက်သည်။ ဟန်သာက သူမလျှာကို လျက်သည်။ သူမနှုတ်ခမ်းကို ဘေးတိုက် စုပ်သည်။ ဟန်သာသည် လျှာထုတ်ရင်း သူမပါးစပ်ထဲ သွင်းသည်။ သူမလျှာကိုလည်း ဆွဲစုပ်သည်။ အချင်းချင်း အပြန်အလှန် စုပ်ဖြစ်ကြသည်။ ဟန်သာက ပခုံးကိုင်ရင်း နို့နှိုက်ကာ စုပ်သည်။ ပထမဆုံး သူမ နောက်ထပ် သူစိမ်းယောက်ျားနှင့် အနမ်းချင်း ဖလှယ်သည်။

သူမကို ဟန်သာက ကြည့်သည်။ သူမ လျှာထုတ်ပေးသည်။ ဟန်သာက သူမလျှာကို စုပ်သည်။ သူမ လျှာတောက်လျှောက် ထုတ်ပေးထားသည်။ ဟန်သာကလည်း စုပ်သည်။ သူမ အသက်ရှူမြန်လာသည်။ ဟန်သာက ဘော်လီချွတ်သည်။ သူမနို့ကို ကြည့်သည်။ အောက်ကနေ လက်ကို အသာလေးပင့်တင်၍ နို့ကို ကိုင်သည်။ နို့သီးဖျားကို ဖိညစ်သည်။ သူမ တဖန်မောရပြန်သည်။ ဟန်သာက နို့သီးဖျားကို ကောင်းကောင်းကိုင်သည်။ သူမ တုန်ရီနေသည်။ ဟန်သာက သူမကို ဖက်၍ နို့ကိုင်ရင်း ပြန်စုပ် နမ်းသည်။ နောက် အောက်ကို နှိုက်သည်။ ထမိန်ကို ချွတ်ချသည်။ ပင်တီထဲလက်ထည့်၍ အဖုတ်ကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ပွတ်သည်။ ခဏနေ ဟန်သာက ကိုယ်ကိုခွာ၍ သူမကို ကြည့်ရင်း အဖုတ်ကို ပွတ်သည်။ “ကောင်းလား မမ” “အင်း အွန်း” သူမ ညည်းရင်း ဖြေသည်။ ဟန်သာက အဖုတ်ကို လက်ဝါးဖြင့် ကောင်းကောင်းပွတ်ပေးသည်။ သူမလည်း ပေါင်ကား၍ အပွတ်ခံပေးသည်။ ဟန်သာက စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ခလယ်ထည့်၍ နှိုက်ရင်း ပွတ်သည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်သည်။ သူမ စောက်ရည်ထွက်သွားသည်။ ထိုမှ ဟန်သာက ငြိမ်၍ သူမကို ကြည့်သည်။ ပြန်နမ်းကြသည်။ ဟန်သာဒူးထောက်ထိုင်ချသည်။ ပင်တီကို ချွတ်သည်။ သူမကို စားပွဲဘက်လှည့်၍ လက်ထောက် ကုန်းခိုင်းသည်။ ဟန်သာသည် ဖင်နှစ်လုံးကြားကနေ စောက်ဖုတ်ကို လှမ်းစုပ်သည်။ အိုးနှစ်လုံးက ဟန်သာပါးပြင်ကို အုပ်ထားသည်။ ဝေဝေက စားပွဲပေါ်မှောက်၍ ကုန်းသည်။ ဟန်သာက နောက်ကနေ ဖင်ကော စောက်ဖုတ်ကိုပါ အိုးကြားထဲကနေ လျက်သည်။ လျက်တာက ကြမ်းသည်။ ကိုက်သည်။ “အား အား အီး အိုး အား အား” ဟန်သာသည် အိုးနှစ်လုံးကို ဖြဲကာ နောက်ကနေ အသားကုန် လျက်သည်။ သူမမှာ ဟန်သာ လျှာကြောင့် နောက် တချီထပ်ပြီး ရပြန်ရာ စားပွဲပေါ် အားကုန်ပြီး မှောက်ချလိုက်ရသည်။ ဟန်သာသည် ခုမှ လီးထုတ်ကာ နောက်ကနေ တေ့သည်။ “ဖြေးဖြေးလုပ်နော် မောင်လေး မမနှစ်ခါ ပြီးထားတယ် မမ အားကုန်နေပြီ” “ဖြည်းဖြည်းပဲ လိုးပေးမှာပါ မမ” ဟန်သာက နောက်ကနေ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို အသာသိပ်ထည့်သည်။ သူမပြားပြားဝပ်မှောက်နေသည်ကို ဆွဲထူ၍ လက်ထောက် မှောက်ခိုင်းသည်။ ပြီးလျင် ခါးကိုင်၍ လိုးသည်။ အစတော့ ဝေဝေအားကုန်သလို ဖြစ်သော်လည်း လေးငါးဆယ်ချက် အဆောင့်ခံရပြီးနောက် အားပြန်ရှိလာသလို ခံစားရသည်။ သူမ ပြန်ညည်းသည်။ ဟန်သာက လက်တဖက်ဆွဲ၍ လိုးသည်။ လက်တဖက် နောက်ပြန်ကိုင် လိုးသည်။

လိုးရင်း လက်နောက်တဖက် ထပ်ဆွဲသည်။ သူမ တံတောင်ဆစ်ကနေ ချုပ်ကိုင်ကာ သူမကို အကုန်းလိုက် ထောက်စရာ မရှိဘဲ ဆောင့်လိုးသည်။ သူမ တကိုယ်လုံး ခါထွက်နေသည်။ သူမနို့များ ခါထွက်နေသည်။ စုချည်ထားသော ဆံပင်စည်းက ပြုတ်ထွက်သွားသည်။ သူမ ဆံပင် ဖွာလှန်ပြန်ကြဲသည်။ လိုးတာ ရပ်ပြီး သူမကို လွတ်သည်။ သူမကို ပြန်ဆွဲလှည့်ပြီး နမ်းသည်။ “ကျနော်လိုးတာ ကြိုက်လား မမ” “မမေးနဲ့ကွာ ဆက်လိုး” “မမ အရမ်းမောနေတယ် လီးပဲ စုပ်ပေး” ဝေဝေဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး လီးစုပ်သည်။ ခဏလေးသာ ရှိသေးသည်။ ဟန်သာက စားပွဲပေါ်တင်ကာ သူမကို ပြန်လိုးသည်။ သူမ ကိုပက်လက်လိုးရင်း ပြန်ကုန်းခိုင်းပြန်သည်။ အကုန်းလိုက် လိုးသည်။ ဝေဝေမှာ ဒူးပင် မခိုင်ချင်လောက်အောင် အလိုးခံရသည်။ လိုးရင်း ခုံပေါ် သူမကို ပက်လက်ထားပြန်သည်။ နောက် သူမကို ကြည့်ခိုင်းပြီး လီးကို သွင်းသည်။ သူမ မောလွန်းသဖြင့် သွင်းစဉ်သာ ကြည့်နိုင်သည်။ ဟန်သာက စားပွဲပေါ် သူမကို အကုန်တင်ကာ ပေါင်ကားပြီး ခါးကိုင်၍ စောက်ဖုတ်ကို အားကုန် ဆောင့်လိုးသည်။ သူမနို့များ တုန်ရီနေသည်။ သူမ ကောင်းကောင်းပင် မအော်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်ရသည်။ ဟန်သာက တော်တော်ကြာကြာ လိုးနိုင်သည်။ သူမ အလွန့်အလွန်မောနေသည်။ ဟန်သာကလည်း လိုးနေသည်။ နောက် ဟန်သာ လီးကို အမြန်ထုတ်သည်။ သူမ ဆီးခုံပေါ် လရည်လွတ်ချသည်။ ဝေဝေမှာ ထမင်းစား စားပွဲခုံတွင် မော၍ ကျန်ခဲ့သည်။ ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ တင်စိုးရောက်လာသည်။ ပန်းကန်တလုံးဖြင့် ရေခတ်သည်။ သူမအင်္ကျီကို ရေဆွတ်၍ သူမဆီးခုံတွင် ပေနေသော လရည်များကို သုတ်သည်။ စောက်ဖုတ်ကိုလည်း ရေနည်းနည်းဆေးသည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ် စိုသွားသည့် ရေများကို သူမ ထမိန်ဖြင့် သုတ်လိုက်သည်။ သူမမှာ မောနေ၍ ဘာမှ မပြောနိုင်။ တင်စိုးသည် သူမ စောက်ဖုတ်ကို တစ်ရှူးဖြင့် တို့တို့ရင်း ရေခြောက်အောင် လုပ်သည်။ ထို့နောက် နမ်းသည်။ စောက်မွေးကိုပင် ဆွဲကစားသည်။ သူမ စောက်မွေးက တကယ်တမ်း မထူပါ။ ပါးပါးလေးနဲ့ စောက်ဖုတ်အပေါ်တွင် ကပ်၍ ပေါက်နေသည်။ သူမ စောက်ဖုတ် ကစားနေစဉ် ဝေဝေထံမှ ညည်းသံထွက်လာသည်။ တင်စိုးက စောက်ဖုတ်ကို ဖြဲ၍ စောက်စေ့ကို လျက်သည်။ စောက်စေ့ကို သေချာဖြဲသည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနီနီကို လျှာဖြင့် လျက်သည်။ ပြီးလျင် လက်ညိုးဖြင့် ထိုးကစားသည်။ ဝေဝေညည်းရပြန်သည်။ တယောက် တမျိုးမရိုးနိုင်။ တင်စိုးက နို့အစုံကို လုံးခြေ၍ ကိုင်သည်။

ပါးကို နမ်းသည်။ နို့သီးခေါင်းကို ညစ်သည်။ ဖိသည်။ နို့တစ်လုံးတည်းကိုင်၍ နို့သီးခေါင်းကို လက်ဖျားဖြင့် တောက်ကစားသည်။ နို့ကို ပူး၍ စုပ်သည်။ ဝေဝေမှာ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့။ ကောင်းလာပြန်သည်။ တင်စိုးကလည်း စို့သည်။ ပြင်းပြင်းထန်ထန် စို့သည်။ နောက် သူမနို့ကို စို့ရင်း နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်သည်။ “မမ” “အွန်” သူမ ကောင်းကောင်းပင် မထူးနိုင်လောက်အောင် ကောင်းနေသည်။ “အရမ်းလျက်လို့ကောင်းလိုက်တာ မမစောက်ဖုတ်က” ပြောလည်းပြော သူမကို စားပွဲပေါ် ထိုင်စေသည်။ နောက်ပြန်လက်ထောက်၍ ပေါင်ကို ကားခိုင်းသည်။ ပြီးလျင် ဘေးတိုက် စောက်ဖုတ်ကို လျက်သည်။ လျှာကို အလုံးလိုက်ထားပြီး ထိုးသည်။ ဝေဝေမှာ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့၍ အော်လိုက် ပါးစပ်ဖွင့်၍ အော်လိုက် လုပ်နေရသည်။ စောက်ရည်များလည်း ထပ်စိုလာပြန်သည်။ တင်စိုးက သူမနှုတ်ခမ်းကို လာစုပ်ရင်း စောက်ဖုတ်ကို လက်နှစ်ချောင်းနှင့် နှိုက်သည်။ “မမ အောက်ဆင်း ကုန်းပေးနိုင်သေးတယ် မဟုတ်လား” တင်စိုးက မေးတော့ သူမ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ သူမ စားပွဲပေါ်ဆင်း၍ အိပ်ကာ ကုန်းသည်။ တင်စိုးက သူမအိုးကို စု၍ ရပ်စေသည်။ နောက် လီးကို စောက်ဖုတ်နားတေ့သည်။ တချက်ချင်း ဆောင့်သည်။ လီးကို အဆုံးနီးပါး ထုတ်ပြီး တဆုံးသွင်းထိုး၍လိုးသည်။ ဆောင့်သည်။ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်သည်။ လီးက စောက်ဖုတ်ထဲ ပြည့်သိပ်နေသည်။ တချက်ချင်းလည်း ဆောင့်သည်။ ဆောင့်ရင်း လွတ်ထွက်သွားသေးသည်။ သို့သော်လည်း တင်စိုးက ချက်ချင်း ပြန်သွင်းသည်။ သူမ ခါးကိုကိုင်ကာ ဆောင့်သည်။ ဆောင့်ရင်း သူမခြေထောက်တဖက်ကို အနီးရှိ ထိုင်ခုံပေါ် ဆွဲတင်သည်။ ဝေဝေမှာ ပေါင်တဖက်ထောင်၍ စားပွဲပေါ် လက်ထောက်ပြီး ကုန်းသည်။ နာလွန်းသဖြင့် အိုးကို ပြန်ကိုင်မိသည်။ တခါခါ တင်စိုးက ဘေးသားကို ထောက်ပြီး လိုးသည်။ “ပက်လက် လိုးရအောင် မမ” တင်စိုးက ပြောလည်းပြော သူမကိုလည်း စားပွဲပေါ် ပက်လက်ဖြစ်အောင် လုပ်သည်။ ရိုးရိုးတော့မဟုတ်။ ပေါင်တဖက်ကို ထောင်ခိုင်းထားသည်။ တဖက်ကို အောက်ချထားသည်။ သူမကို လက်နောက်ပြန်ထောက် နေခိုင်းသည်။ ပြီးလျင် စောက်ဖုတ်ကို ကြည့်ခိုင်းပြီးမှ လိုးသည်။ ဝေဝေမှာ စောက်ဖုတ်က နာသထက် နာလာသည်။ ပြုံးပင် မပြုံးနိုင်တော့။ တင်စိုးကလည်း မရပ်မနားလိုးသည်။ လိုးရင်း သူမနို့ကို ကြည့်သည်။ ခဏနေ တင်စိုးရပ်လိုက်သည်။ လီးကို ထုတ်သည်။ သူမဗိုက်သားပေါ် လရည်လွတ်ချသည်။ ဝေဝေမှာ ထမင်းစားစားပွဲပေါ် နှစ်ခါ အပြီးခံလိုက်ရသည်။

တော်တော်နဲ့ပင် ပြန်မထနိုင်အောင် ဖြစ်ရသည်။ ဝေဝေမှာ ပထမသုံးရက် ဖိုးသာထူးနဲ့ အဝကဲပြီးနောက် ဖိုးသာထူးကို ကျောင်းသွားခိုင်းခဲ့သည်။ ဖိုးသာထူးက တချီလောက် ဆိုပြီး သူမကို မခွဲနိုင်အောင် လုပ်သည်။ ကျောင်းသွားခိုင်းသည့် သုံးရက်လုံးလည်း ကျောင်းမသွားပေ။ သူမမှာ ခြောက်ရက်မြောက် ဖိုးသာထူးနဲ့ လိုးကြရင်း တစ်ချီပြီးသည်။ နောက်တချီ ဖိုးသာထူးက ကြမ်းပြင်ပေါ် မှောက်ခိုင်းချိန်တွင် ဟန်သာ၊ ဇော်ထက်နဲ့ တင်စိုးတို့ရောက်လာခဲ့သည်။ ဖိုးသာထူး တချီ၊ နောက်သုံးယောက်က နှစ်ချီစီ ပြီးထားသည်။ ဝေဝေသည် ၁၀ မိနစ်ကျော်မှ စားပွဲပေါ်ကနေ ထလိုက်သည်။ လရည်သုတ်ထားသော အင်္ကျကို ကိုင်လိုက်သည်။ သိပ်မကိုင်ချင်သလို ဖြစ်နေသည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်က ရေသုတ်ထားသော ထမိန်ကိုလည်း ကြည့်လိုက်သည်။ ပင်တီကတော့ဖြင့် ဘာမှ မဖြစ်သေး။ ဆီးခုံပေါ်က လရည်များကလည်း အရည်ပျော်ကုန်သည်။ ထို့ကြောင့် ပင်တီဖြင့် ဆီးခုံပေါ်မှ လရည်ကို သုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကွတ ကွတဖြင့် အဝတ်လျှော်စက်ဆီသွား၍ အဝတ်များကို ထည့်လိုက်သည်။ ရေခလုတ်ဖွင့်၍ နည်းနည်းငိုလိုက်သည်။ ငိုလိုက်တော့ နည်းနည်းပေါ့သွားသည်။ အဝတ်အစား ပြန်ဝတ်သည်။ ကောင်လေးသုံးယောက်ကတော့ သူမကို ကြည့်ရင်း ဖုန်းကိုသာ ဆော့နေကြသည်။ ဖုန်းထဲတွင် စစ်တိုက်နေကြသည်။ “မင်းတို့ ပြန်ကြပါတော့နော်” ဝေဝေအလှဆုံးပြုံးသည်။ ခွင့်လွတ်ပြုံးပြုံးသည်။ သူတို့နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်၍ ပြုံးကာ ပြောသည်။ ကောင်လေးများက တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်သည်။ “မမ ကျနော်တို့ကို အေးဆေး စကားပြန်ပြောနိုင်ပြီပဲ” “မမ မင်းတို့ကို မမုန်းပါဘူး၊ ဒါကြောင့် အေးဆေးပြန်ကြနော်” သူမ ထင်တာက တမျိုး၊ ကောင်လေးတွေ ပြောတာက တမျိုးဖြစ်သည်။ “ပြီးတော့ မမ လမ်းလျှောက်လာတဲ့ ပုံစံက ပုံမှန်အတိုင်းပဲ” “မင်း မင်းတို့ ဘာ ဘာပြောတာလဲဟင်” “မမ ခံနိုင်ရည် အရမ်းရှိတာပဲ ကြိုက်ပြီဗျာ” “အို နေဦး တော်ပြီနော် နောက်ထပ် မလိုချင်တော့ဘူး ပြန်ကြနော် မောင်လေးတို့” ဟန်သာက ထလာ၍ သူမဘေးနားထိုင်သည်။ သူမ နည်းနည်းရှောင်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဟန်သာက ပခုံးကို ရအောင်လှမ်းဖက်သည်။ “မမ အုပ်စုလိုက် ကြိုက်လား၊ တယောက်ချင်း ကြိုက်လား” “အိုး နင်တို့နော် တော်ပြီ မရတော့ဘူး။

ငါ မပေးတော့ဘူး၊ ပြန်ကြတော့၊ တောင်းပန်ပါတယ် ပြန်ကြတော့နော်၊ ငါ့မှာ ယောက်ျားရှိတယ်၊ အသိုင်းအဝိုင်းရှိတယ်၊ နင်တို့ အဲဒါကို နားလည်ပေးကြမယ်လို့ ထင်ပါတယ် နော် မမ တကယ်တောင်းပန်. . ” ဟန်သာက လက်ညိုးဖြင့် သူမနှုတ်ခမ်းဝကို လာပိတ်သည်။ တိတ်တိတ်နေရန် ဆိုသည့် သင်္ကေတကို ပြသည်။ “မမ တယောက်ချင်း ကြိုက်လား အုပ်စုလိုက် ကြိုက်လား ဖြေပေးပါ” ဝေဝေရုတ်တရက်ထလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခပ်ဝေးဝေးတွင် ရပ်လိုက်သည်။ ဒူးထောက်သည်။ လက်အုပ်ချီ၍ တောင်းပန်သည်။ ဟန်သာက ထလိုက်လာသည်။ သူမအနီး လိုက်ဒူးထောက်၍ သူမနို့ကို ကိုင်သည်။ သူမ ရုန်းသည်။ သူမ မေးစေ့ကို ချုပ်ကိုင်၍ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲလှည့်သည်။ “မမ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲဗျာ” ပြောလည်းပြော သူမ ကြယ်သီးကိုလည်း ဖြုတ်သည်။ သူမနို့ကို နှိုက်သည်။ သူမ တောင်းပန်သည့် အကြည့်ဖြင့် ဟန်သာကို ကြည့်သည်။ ဟန်သာက သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းသည်။ တင်စိုးက ဖိုးသာထူးအခန်းထဲကနေ အခင်းထူထူကို ယူလာသည်။ ခေါင်းအုံးလည်းပါသည်။ သူမတို့ဘေး ပစ်ချသည်။ ဟန်သာက အိပ်ယာခင်းပေါ် သူမကို အိပ်ခိုင်းသည်။ သူမ အိပ်လိုက်သည်။ သူမပါးကို နမ်းရင်း နို့ကိုကစားသည်။ ထမိန်ကို ပင့်၍ ပင်တီကို နှိုက်သည်။ ဝေဝေတယောက် မပြုံးနိုင်တော့။ မျက်နှာကို ပုပ်နေအောင် ထားသည်။ သို့သော်လည်း ဟန်သာက “ဒီလိုတော့လည်း မမက တမျိုးလှတယ်ဗျာ” ဆိုကာ နမ်းသည်။ သူမ မျက်နှာလွဲသည်။ ဟန်သာသည် သူမ ပါးစပ်ထဲလက်ညိုးနှစ်ချောင်း ထိုးထည့်သည်။ သူမ ရှောင်သည်။ ဇော်ထက်က သူမထမိန်ကို လာချွတ်သည်။ ပင်တီကိုပါ တပါတည်းဆွဲချွတ်သည်။ ဟန်သာက ဘော်လီကိုပင့်၍ နို့ကိုကိုင်သည်။ ဇော်ထက်က စောက်ဖုတ်ကို လျက်သည်။ ဟန်သာ နို့ကို စို့သည်။ တင်စိုးက သူမပါးစပ်နား လီးလာတေ့ထားသည်။ သူမ ပါးစပ်အသာဟပေးလိုက်သည်။ ဇော်ထက်က သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကို ပင့်၍ ဆွဲကားသည်။ သူ့လီးကို တံတွေးဆွတ်ကာ သူမကို လိုးသည်။ “အု” ပါးစပ်ထဲ တင်စိုးလီးက ပြည့်နေသည်။ ဟန်သာက နို့စို့ရင်းမှ နို့ကို လီးနဲ့ထိုးသည်။ ဇော်ထက်က စောက်ဖုတ်ကို လိုးနေသည်။ တင်စိုးက သူမမျက်နှာကို ခွသည်။ ဟန်သာကလည်း သူမရင်ဘတ်ကို ခွသည်။ တင်စိုးက ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ ဟန်သာက နို့ကိုလိုးသည်။ ဇော်ထက်က စောက်ပတ်ကို လိုးသည်။ ဝေဝေမှာ နေရင်းတန်းလန်း လီးသုံးချောင်း တပြိုင်တည်း အလိုးခံရပြန်သည်။ လိုးရင်း ဇော်ထက်က လီးကို ရုတ်တရက်ဆွဲချွတ်သည်။ အားလုံး လီးကို ချွတ်လိုက်သည်။ တင်စိုးက ရှေ့ကနေ ကားယားခွသည်။

ဟန်သာက သူမကို လေးဖက်ထောက် ဆွဲကုန်းသည်။ ဝေဝေသည် ရှေ့က တင်စိုးလီးကို စုပ်ပေးလိုက်သည်။ နောက်ကို နည်းနည်းဖင်ထောင် ကုန်းလိုက်သည်။ ဟန်သာနှင့် ဇော်ထက်က သူမစောက်ဖုတ်ကို တလှည့်စီ လိုးကြသည်။ ဆောင့်လိုက်တိုင်း တင်စိုးလီးက ပါးစပ်ထဲ ပြည့်ကာ အာခေါင်ပင် စိုက်သည်။ နောက်က တယောက်ပြီးတယောက် ချိန်းကာ ခပ်မြန်မြန် ဆောင့်လိုးကြသည်။ ဝေဝေမှာ ပါးစပ်ထဲ လီးအပြည့်ဖြင့် အော်ညည်းရသည်။ “ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အု အု အု အု အု” “မမ ယောက်ျားက အဝေးမှာဆိုတော့ တားဆေးတော့ ထိုးထားမယ် ထင်တယ်” ဝေဝေမပြောနိုင်ပါ။ တင်စိုးက ထလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ သူမ နည်းနည်းလွတ်လွတ်လပ်လပ် အော်နိုင်သည်။ ဇော်ထက်က သူမကို ပက်လက်ထား၍ လိုးသည်။ သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဒူးမှကိုင်၍ ဆွဲကားသည်။ ပြီးလျင် အားကုန် ဆောင့်လိုးသည်။ နှစ်ယောက်က ဘေးကနေ ကြည့်နေသည်။ ဇော်ထက်လည်း အားပါးတရ ဆောင့်လိုးသည်။ “ဆွဲနိုင်လှချည်လား” ဟန်သာက ပြောသည်။ ဇော်ထက်ကတော့ ဘာမှမပြော ဆက်လိုးနေသည်။ တင်စိုးက သူမခေါင်းကို ဆွဲထူ၍ သူမ စောက်ဖုတ်ကို ပြန်ကြည့်ခိုင်းသည်။ ဇော်ထက်လီးကြီးက သူမစောက်ဖုတ်ကို ထက်ခြမ်းခွဲကာ မြုပ်လိုက် ပေါ်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ တင်စိုးသည် သူမခေါင်းကို ဆွဲမော့ရင်း လီးကို သူမပါးနားကပ်သည်။ သူမပါးကို လီးနဲ့ ထိုးသည်။ ဇော်ထက် မြန်လာသည်။ မြန်ရင်း မြန်ရင်း လီးကို အဆုံးထည့်ကာ ဆောင့်သည်။ ဇော်ထက် အဆောင့်တွင် သူမသားအိမ်များ လီးရီလာဖြန်းသည်။ နွေးခနဲ နွေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဇော်ထက်က သူ့လီးကို ညိုးကျသွားသည်အထိ စောက်ထုတ်ထဲ စိမ်ထားသည်။ ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲထုတ်သည်။ လီးထုတ်ပြီး ဇော်ထက်က စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်းဖြင့် ဖိပိတ်သေးသည်။ တင်စိုးက လာထပ်လိုးသည်။ တင်စိုးက သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးအပြည့်ထည့်သည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်သည်။ သူမကိုလည်း ကြည့်သည်။ “မမ ထရအောင်” သူမ လက်ကို ကိုင်၍ တင်စိုးပခုံးအား ဖက်ခိုင်းသည်။ သူမ တင်တိုးလည်ပင်းကို လက်ယှက်၍ ဖက်လိုက်သည်။ တင်စိုးက အိပ်ချသည်။ သူမ အပေါ်က အထိုင်လိုက် ဖြစ်သွားသည်။ သူမ လက်ကို တင်စိုးက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် တင်လိုက်သည်။ သူမ ဆောင့်ကြောင့်အထိုင်လိုက် စောက်ဖုတ်ဖြင့် လီးကို လိုးချသည်။ ဆောင့်ကြောင့် ဆောင့်ချသည်။ နောက်ပိုင်းကိုသာ လှုပ်သည်။ လက်ကို တင်စိုးရင်ဘတ်ပေါ် ထောက်ထားသည်။ နို့ကတော့ လှုပ်ခါနေသည်။

သူမက နို့ကို ပြန်ထိမ်းရင်း လိုးချသည်။ နောက် မြင်းစိးသလို ပွတ်ဆွဲသည်။ ခါးလေးညွတ်၍ ဆွဲသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးအဆုံးထိမြုပ်နေသည်။ သူမက မောလာသဖြင့် တစောင်းဆောင့်ချသည်။ တဖက်သာ ဆောင့်ချသည်။ တင်စိုးက လက်ပြန်နောက်ထား၍ သူမကို ကြည့်သည်။ “အု ဝု အု အ အ အ” သူမ ပြီးသွားသည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ပြန်လက်ထောက်၍ အမောဖြေသည်။ တင်စိုးက သူမကို ဆွဲဖက်သည်။ အောက်ကနေ ဆောင့်တက်သည်။ သူမအိုးနှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲကာ တင်စိုးက အောက်ကနေ ဆောင့်သည်။ တင်စိုးက သူမ၏ ဆံပင်များကို တဖက်သို့ ဆွဲစုရင်း ဆောင့်လိုးသည်။ အောက်ကနေ ဆောင့်တက်သည့် အရသာကလည်း တမျိုးပင်။ လီးကတော့ မြုပ်နေသည်။ ဖင်က စူလိုက် ကျုံ့လိုက် ဖြစ်ရသည်။ တင်စိုးက ဖင်ကို အတင်းဖြဲထားသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းလည်း နမ်းသည်။ အိုးကို ကိုင်၍ ဖိကာ ပွတ်ဆွဲသည်။ သူမက နောက်ပြန် ဆောင့်ချလိုက်သည်။ “မမက အရမ်းထန်တာပဲဗျာ” တင်စိုးက သူမခါးကိုတဖက် အိုးကိုတဖက် ဖိထားသည်။ တင်စိုးလီးက တောင့်ခနဲ တောင့်ခနဲ စောက်ဖုတ်ထဲ လှုပ်သည်။ လရည်များကလည်း သားအိမ်ကို တဖြန်းဖြန်းပန်းသည်။ တင်စိုးက အသာဖိထားသည်။ သူလည်း လီးပြန်ညိုးသွားမှ လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲကနေ ဖြည်းဖြည်းလေး ထုတ်သည်။ “မမ ကုန်းလိုက်နော်” ဟန်သာက ထပ်ရောက်လာပြီး သူမကို အကုန်းလိုက် လိုးပြန်သည်။ သူမကတော့ ဒူးထောက်သော်လည်း ခေါင်းကိုတော့ စိုက်ချထားရသည်။ ဟန်သာက ခါးစောင်းကိုင်၍ ဆောင့်လိုးသည်။ သူမ မျက်နှာကို ဘေးတစောင်းထားရင်း ဟန်သာ လိုးသည်ကို ငြိမ်ခံသည်။ နည်းနည်းကောင်းလာသဖြင့် သူမ လေးဖက်ထောက်လိုက်သည်။ လက်တဖက်တည်းထောက်သည်။ တဖက်ကို နောက်အိုးကို ပြန်ကိုင်သည်။ ဟန်သာကို ခပ်ထန်ထန် ဆောင့်လာသည်။ သူမလက်လေးဖက် ပြန်ထောက်လိုက်သည်။ ဟန်သာလည်း လရည်ကို သူမသားအိမ်ထဲ ထည့်သည်။ ထပ်အလိုးခံရသော်လည်း ဝေဝေတယောက် သိပ်မပန်းသလို ဖြစ်နေသည်။ လရည်များ သားအိမ်ကို ပန်းထားသဖြင့် လန်းနေသည်လား မပြောတတ်။ သို့သော်လည်း သူမ မျက်နှာကို မှောက်ကာ အိပ်နေလိုက်သည်။ ကောင်လေးသုံးယောက်ကတော့ဖြင့် ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ကာ သူမကို ကြည့်နေသည်။ ညနေ ၅ နာရီကျော်မှ ဖိုးသာထူး ပြန်ရောက်လာသည်။ တကယ်တမ်း သူ့ကျောင်းချိန်က မနက်တပိုင်းသာ ရှိသည်။ ဖိုးသာထူး ဘာလုပ်နေသည် မသိ။ အထုတ်တွေတော့ ပါလာသည်။

စားစရာများကို ဗူးအပြည့်ဖြင့် သယ်လာသည်။ ဘယ်သူမှ ညနေစာ မစား။ စကားလည်း မပြောဖြစ်ကြ။ ဝေဝေကလည်း မီးဖိုချောင်တွင် ထိုင်နေသည်။ ဖိုးသာထူးကတော့ ဧည့်ခန်းဆိုဖာတွင်ထိုင်နေသည်။ ခဏခဏ တယောက်မျက်နှာ တယောက် ကြည့်ဖြစ်ကြသော်လည်း စကားတော့ မပြောဖြစ်ကြ။ “မင်းတို့ ပြန်မှ ဖြစ်မယ်ထင်တယ်” တိတ်ဆိတ်နေသည့် အဆုံး ဖိုးသာထူးက စကားစပြောသည်။ “မင်းက သူငယ်ချင်းချင်း မိန်းမတယောက်အတွက်နဲ့ သစ္စာဖောက်တော့မယ်ပေါ့” “မ မဟုတ်ပါဘူးကွာ မ မတော်လို့ပါ” “နေ့ခင်းက ငါတို့ ဖုတ်ပြီးပြီဟေ့ကောင် တော်တာမှ ချောင်ချိနေတာပဲ” “အဲ အဲလိုပြောတာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ” ဇော်ထက်က ထလာသည်။ ဖိုးသာထူး လက်ကို ဆွဲသည်။ “မင်းအခန်း အပြင်ကနေ ခတ်တဲ့သော့ လေးပေးစမ်းပါ” “ဘာ ဘာလုပ်မလို့လဲ” “မင်းကလည်းကွာ မင်းအခန်း အပြင်ကနေ ခတ်တဲ့သော့ လိုချင်ပါတယ်ဆိုမှ” ဖိုးသာထူးက ဘုမသိ ဘမသိ သော့တွဲများထဲမှ သူ့အခန်းကို အပြင်ဘက်က ခတ်သော သော့ကို သွားယူလာသည်။ “အော် ဟေ့ကောင် မင်းအိပ်ယာ အပြင်ရောက်နေတယ်၊ အဲဒါ သွားသိမ်းလိုက်လေ” ဖိုးသာထူးက သူ့အိပ်ယာခင်းကို ယူ၍ အခန်းထဲ ဝင်သည်။ ဇော်ထက်က ဖိုးသာထူး အခန်းထဲ ရှိနေချိန် အပြင်ဘက်ကနေ တံခါးကို သော့ခတ်လိုက်သည်။ “ဟာ ဟေ့ကောင် ဟေ့ကောင်တွေ” “ဒုန်း ဒုန်း ဒုန်း” ဖိုးသာထူး အခန်းတံခါးကို ထုသည်။ “ကောင်းသော ညပါ ဖိုးသာထူး” ဇော်ထက်က အခန်းပြင်ကနေ အော်ပြောလိုက်သည်။ တံခါးထုသံကြား၍ ဝေဝေ မီးဖိုခန်းမှ ထွက်လာသည်။ အခြေအနေကို ချက်ချင်း သဘောပေါက်လိုက်သလို ရှိသည်။ “ရှင်တို့ အဲလို မလုပ်ပါနဲ့” ဝေဝေကို ကြည့်ရင်း ဇော်ထက်က သော့ကို ဘောင်းဘီထဲထည့်သည်။ ဝေဝေက နောက်ဆုတ်သည်။ နောက်တွင် ဟန်သာက ဝေဝေကို ဖက်လိုက်သည်။ “မမ အိပ်ခန်းပဲ သွားရအောင် မမ” ဝေဝေအိုးကို အတေ့လိုက် ဟန်သာက ပြောသည်။ ဝေဝေက ရုန်းသည်။ ဟန်သာက ဖက်ထားမြဲ ဖက်ထားသည်။ နောက်ကနေ လီးဖြင့်လည်း အိုးကိုထောက်ထားသည်။ လီးက တောင်နေသည်။ ဝေဝေအိုးကို ထောက်ရင်း ခါးကနေ ဖက်ကာ ဟန်သာက ဝေဝေကို အပေါ်ထပ်ခေါ်တက်သည်။ အပေါ်ထပ်တွင် ဇော်ထက်က တံခါးဖွင့်သည်။ ဟန်သာက ကော့ထည့်လိုက်သည်။ ဝေဝေရှေ့တိုးသွားသည်။ တင်စိုးက ဝေဝေကို ကုတင်ပေါ် ဖက်၍ အိပ်ချလိုက်သည်။ “မမရဲ့ ယောက်ျားအစား တာဝန်ယူပေးမလို့ပါ မမ” ပြောလည်းပြော ဝေဝေအင်္ကျီကိုလည်း ဆွဲချွတ်သည်။ ကြယ်သီးများကိုပင် ဖြုတ်မနေတော့။ နို့များကို အတင်းကိုင်သည်။ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်သည်။ ဝေဝေက ပေါင်ချင်းစေ့ထားသည်။ တင်စိုးကလည်း မရမက ချွတ်သည်။

ပင်တီကိုပါ အတင်းချွတ်သည်။ သူမ မတတ်နိုင်။ နောက် စောက်ဖုတ်ကို ကုန်းယက်သည်။ “တင်စိုး” “ဘာလဲ” တင်စိုးက ဝေဝေစောက်ဖုတ် ယက်ရင်း ဟန်သာခေါ်သည်ကို လှမ်းထူးသည်။ “ဟိုကောင် ဝယ်လာတဲ့အထဲ အရက်မပါဘူးကွ၊ ငါတို့ မှာလိုက်ရမလား” “ဘယ်သူ့ကို မှာမလဲ” “တင်ထွန်းလေကွာ၊ သူ့ကိုလည်း ဆော်ကြီးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရအောင်” ဟန်သာစကားကြောင့် ဝေဝေက ငြင်းသည်။ ခေါင်းခါသည်။ မလုပ်နဲ့ဟု လှမ်းပြောသည်။ သို့သော် မရ။ တင်စိုးက တက်လိုးသည်။ နှစ်နာရီနီးပါးသာ နားရသေးသည်။ တင်စိုးကတက်လိုးပြန်ပြီ။ တင်စိုးလိုးနေစဉ်အတွင်း ဟန်သာ တင်ထွန်းကို အရက်မှာနေသံ ကြားရသည်။ တင်စိုးက ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်သည်။ ဇော်ထက်က ကုတင်ပေါ် တက်လာပြီး သူမနို့ကို ကစားသည်။ ကိုင်ရုံ မဟုတ်။ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ ပုတ်သည်။ နို့သီးဖျားကို လက်ဖျားဖြင့်တောက်သည်။ “ဖောက်” တင်စိုး ဆက်မလိုး။ လီးကို ရုတ်တရက်ဆွဲထုတ်သည်။ တင်စိုးမလိုးတော့ ဇော်ထက်က တက်လာသည်။ သူမ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်မတင်၍ အောက်ကနေ လိုးသည်။ သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲ၍ လိုးသည်။ တင်စိုးက သူမ ဆံပင်များကို သပ်ကစားသည်။ သူမကိုယ်ကို နည်းနည်းဆွဲလှည့်သည်။ သူမကိုယ်နည်းနည်းစောင်းတော့ ကုတင်အောက်ကနေ နို့ကို စို့သည်။ ဟန်သာက သူမ ပါးစပ်ထဲ လက်ညိုးထည့်သည်။ ဇော်ထက်က ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးသည်။ သူမက နာသဖြင့် အော်သည်။ အော်ရင်း သူမ တကိုယ်လုံး ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသည်။ “ဆော်ကြီး ပြီးပြန်ပြီဟေ့ကောင်” “လီးကို ဆိမ့်သွားတာပဲ” ဆိုကာ ဇော်ထက်က လီးကို ဆွဲထုတ်သည်။ ဟန်သာက ပေါင်ကြားထဲ ထပ်ဝင်သည်။ သူမကို ဆက်လိုးသည်။ ဝေဝေမှာ လီးမျိုးစုံ ဆက်တိုက် သွင်းပြီး အလိုးခံရသည်။ လိုးသူကလည်း ခပ်ထန်ထန် ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးသည်။ မညာမတာ လိုးသည်။ “တွန် တွန်း တွန်” “ဟေ့ကောင် ဟိုကောင်ရောက်ပြီ သွားကြိုလိုက်” သူမ ထိုစကားကို ကြားတော့ ခေါင်းခါသည်။ သို့သော်လည်း မတတ်နိုင်တော့ပါ။ အားလုံး အောက်ဆင်းသွားကြသည်။ မဆင်းခင် သူမကို တစ်ခု ပြောသွားသည်။ “မမ အဝတ်အကုန် ပြန်ဝတ်ထား၊ ဆံပင်တွေ ပြန်ပြင်ထား” သူမ ခေါင်းခါသည်။ “ဖြန်း” “အ” တင်စိုးက မပြောမဆို သူမပါးကို ဖြတ်ရိုက်သည်။ သူမ လန့်သွားသည်။ သူမ အဝတ်ပြန်ဝတ်ကာ ဆံပင်များ ပြန်သိမ်းပြင်သည်။ “မြန်မြန်လုပ်” ပြီးမှ အောက်ဆင်းသွားသည်။ တအောင့်နေတော့ သူတို့ပြောသည့် တင်ထွန်းဆိုသည့်သူ သူမအခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ သူမ အခန်းထောင့်တွင် ရပ်နေသည်။ “အလန်းပဲ” တင်ထွန်းဆိုသည့် သူက ယခင်ကောင်လေးထက် အသက်တော့ နည်းနည်းကြီးပုံရသည်။ သူမ လက်ကို ဆွဲသည်။ ကုတင်ပေါ် တွန်းတင်သည်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ သူမ အငိုက်မိကာ ကုတင်ပေါ် ပစ်ကျသည်။ သူမပေါ် တက်ခွသည်။

ထမိန်ကလည်း နည်းနည်း လန်သလို ဖြစ်နေရာ တင်ထွန်းက ပေါင်ခွကြားကို ညောင့်သည်။ လေးငါးခါညောင့်ပြီး မတ်တပ်ရပ်သည်။ ဘောင်းဘီချွတ်လိုက်သည်။ “ဟင်” လီးက တော်တော်ကြီးသည်။ လီးတန်းလန်းဖြင့် ကုတင်ပေါ်တက်လာသည်။ တက်တက်ချင်း သူမပေါင်ကြားကို လျက်သည်။ လျှာကြမ်းကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ်ကို လျက်သည်။ တနေကုန် အလိုးခံထားရသဖြင့် နာနေသော စောက်ဖုတ်က လျှာကြမ်းဖြင့် အပွတ်ခံရတော့လည်း ပြန်ခံချင်လာပြန်သည်။ သူမထံမှ ညည်းသံထွက်လာသည်နှင့် တင်ထွန်းက သူ့လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲထည့်လိုက်သည်။ “အ” တော်တော်နာသည်။ လီးက သူများလီးထက် ကြီးနေသည်။ တင်ထွန်းက သူမအပေါ်ကနေ ခွ၍ လိုးချသည်။ လိုးရင်း အပေါ်တက်လာသည်။ သူမနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်သည်။ “ဒီလိုလှတဲ့ မမနဲ့ ဘာလို့ နောက်ကျမှ တွေ့ရသလဲကွာ” ပြောလည်းပြော နမ်းလည်းနမ်းသည်။ နို့လည်းကိုင်သည်။ လိုးလည်းလိုးသည်။ တင်ထွန်းသည် တချက်ချင်း ဆောင့်ပြန်သည်။ တချက်ချင်းဆောင့်ရင်း သူမကို ငေးသည်။ သူမက ခေါင်းအုံးကိုသာ လက်ပြန်ဖက်၍ ဆုပ်ကိုင်ထားရသည်။ တင်ထွန်းက နောက်ပြန်မတ်၍ လိုးသည်။ သူမကို ကြည့်ရင်း လိုးသည်။ ခဏကြာတော့ တင်ထွန်း ပြန်ကုန်းချလာသည်။ သူမပါးစပ်ထဲ လျှာထိုးထည့်သည်။ သူမ စုပ်ပေးသည်။ တင်ထွန်းက သူမနို့ကို ဆွဲကိုင်သည်။ ဆောင့်သည်။ လီးက မနားစတမ်း စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက်နေသည်။ ကြီးကလည်း ကြီးသဖြင့်နာသည်။ တင်ထွန်းက လိုးရင်း လီးကို ရုတ်တရက်ထုတ်သည်။ ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်ကို ဖမ်းလျက်သည်။ စောက်ဖုတ်ကို လျှာအပြားလိုက် လျက်ပြီးနောက် ပြန်လိုးပြန်သည်။ လိုးရင်း တင်ထွန်းက ပေါင်တဖက်ကို စဆွဲသည်။ ဆွဲကားသည်။ လိုးရင်း အပေါ်ထောင်သည်။ ပေါင်တဖက်ထောင်၍ လိုးသည်။ နောက်တဖက်ထပ်ဆွဲသည်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ထောင်သည်။ အထောင်လိုက် လိုးသည်။ တင်ထွန်းက သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကို မိုးပေါ်ထောင်ကာ လိုးသည်။ “အ အား အား အီး အား အိုး အား” လီးက ကြီး၍လား သူမက ထန်၍လားမသိ။ သူမ ပြီးပြန်သည်။ သူမ တကိုယ်လုံးနှုန်းချိသွားသည်။ သို့သော်လည်း တင်ထွန်းကတော့ ဂရုမစိုက်ပေ။ သူမလက်ကို ဆွဲကာ အောက်ထပ်ဆင်းလာသည်။ သူမ ဒူးမခိုင့်တခိုင်နဲ့ အောက်ဆင်းလာရသည်။ “ဟေ့ကောင် ဘာဖြစ်လို့လဲကွ” “တယောက်တည်း လိုးတာ ပျင်းတယ်လေကွာ” ဟန်သာနှင့် ဇော်ထက်က ထမင်းစားနေသည်။ တင်စိုးက အရက်သောက်နေသည်။

တင်ထွန်းက ဝေဝေကို တင်စိုးဘေးနားရှိ ဆိုဖာပေါ်တွင် သူက အောက်တွင်ထိုင်၍ အပေါ်ကနေ နောက်ပြန်လိုက် ဝေဝေကို ထိုင်ချခိုင်းသည်။ ဝေဝေမှာ ပေါင်ကို ကားပြီး တင်ထွန်းလီးပေါ် နောက်ပြန် ထိုင်ချရသည်။ တင်ထွန်းက ခါးကို ကိုင်၍ ဆောင့်ချခိုင်းသည်။ သူမလည်း ပေါင်ကားရင်း ဆောင့်ချသည်။ ဝေဝေမှာ ချွေးတွေလည်း ရွှဲနစ်လာသည်။ “ငါတယောက်တည်း လိုးတာ ပျင်းလို့ ဆင်းလာတာလေကွာ ရှေ့ကနေ တခုခုလုပ်လေ” တင်ထွန်းက ထိုသို့ပြောသဖြင့် တင်စိုးက သူ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်သည်။ တင်ထွန်းသည် သူမကိုယ်ကို ရှေ့သို့တွန်းလိုက်သည်။ သူမတင်ထွန်းလီးပေါ် ထိုင်လျက် ဆောင့်ချရင်း ရှေ့မှ တင်စိုးလီးကို စုပ်သည်။ ဇော်ထက်က သူမနို့ကို လာကိုင်သည်။ ဇော်ထက်က ငုံ့ကာ နို့ကပ်စို့လိုက်သေးသည်။ တင်ထွန်းက မြန်လာသည်။ တင်စိုးကလည်း လီးက ကြီးလာသည်။ ဟန်သာကလည်း စားနေနေရာမှ ထလာသည်။ တင်ထွန်းဘေးတွင် ထိုင်သည်။ တင်စိုးမှာ ခုနကတည်းက ပြီးချင်ချင် ဖြစ်နေရာ ခုတော့ ဝေဝေပါးစပ်ထဲ ပြီးထည့်လိုက်သည်။ တင်စိုးပြီးထည့်တော့ ဇော်ထက်လည်း ထလာကာ ပါးစပ်ကို လိုးပြန်သည်။ ဝေဝေမှာ အောက်က စောက်ဖုတ်ကို တင်ထွန်းက ဆောင့်နေရာမှ အပေါ်က ပါးစပ်ထဲ နောက်ထပ်တယောက် ထပ်ပြီးထည့်ပြန်သည်။ ဇော်ထက်ပြီးတော့ ဟန်သာလည်း ပါးစပ်ထဲ ပြီးထည့်သည်။ “မင်းတို့တွေတော့ကွာ” တင်ထွန်းက ပြောသည်။ သူက တော်တော်နဲ့မပြီးသေး။ ဟန်သာတို့တော့ ပင်ပန်း၍လား အရက်ကြောင့်လား မသိ။ အိပ်ပျော်ကုန်သည်။ ဝေဝေကတော့ တင်ထွန်းက တချီပြီးတချီဆွဲသဖြင့် ညသန်းခေါင်မှ အိပ်လိုက်ရသည်။ ဒါတောင်မှ တော်တော်လေး တောင်းပန် လိုက်ရသည်။ “မမကို တနေကုန် သူတို့လိုးထားတာ၊ မောင်လေးကလည်း တညကုန် ဆက်လိုးတော့ မမအရမ်းနာနေပြီ မနက်ဖန်ကျရင် မောင်လေးတို့ လိုးချင်လည်း မမ မခံနိုင် ဖြစ်မယ်နော်” နည်းနည်းပါးပါး ခြိမ်းခြောက်လိုက်မှ တင်ထွန်းက လိုးတာ ရပ်ပြီး သူမကို အိပ်ခွင့်ပြုသည်။ မနက် သူမနိုးလာတော့ မောင်မင်းကြီးသားများကလည်း နိုးနေပြီ။ မျက်နှာများပင် သစ်ပြီးနေပြီ။ သူမလည်း မျက်နှာသစ် ထမင်းချက်လုပ်သည်။ ဟင်းက မနေ့က ဝယ်လာရာတွင် တို့ပင် မတို့ရသေးသည့် ဟင်းကို နွေးသည်။ “ကြာလိုက်တာ ဗိုက်ဆာပြီ” အလိုးလည်း ခံရသေး။ သူတို့စားဖို့လည်း ချက်ပေးရသေး။ အအော်လည်း ခံရသေးဆိုသည့် အထဲက ဖြစ်နေသည်။

“မနေ့ညက ငါလိုးတာ မဝသေးဘူး၊ မနက်ခင်း မိတ်ဆက်အလိုးလေး လိုးလိုက်ဦးမယ်” တင်ထွန်းက ထလာသည်။ သူမကို နောက်က ဖက်၍ ထမိန်ကို ပင့်သည်။ တင်ထွန်းက သူ့ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်ကာ နောက်ကနေ လိုးပါတော့သည်။ သူမလည်း မီးဖိုဇောင်းလေးကို ကိုင်ကာ ကုန်းရသည်။ တင်ထွန်းက တော်တော်မြန်မြန်ဆောင့်ရင်း ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ သူမအိုးပေါ် လရည်လွတ်ချသည်။ “မနက်ခင်း မိတ်ဆက်အလိုးက ကောင်းတယ်ကွ ဟေ့ကောင်” “စမ်းပြီလေ” တင်စိုး၊ ဟန်သာနှင့် ဇော်ထက် မနက်ခင်း မိတ်ဆက်အလိုးလေးဖြင့် သူမကို လိုးကြသည်။ နောက် ထမင်းစားသည်။ ခဏလေးသာ နားရသည်။ တင်ထွန်းက သူမကို ထပ်လိုးသည်။ တင်ထွန်းလိုးတော့ တင်စိုးလည်း ရှေ့ကနေ ပါးစပ်ကို လာလိုးသည်။ လိုးရင်း ပါးစပ်ထဲ ပြီးထည့်သည်။ တင်ထွန်းကလည်း ပါးစပ်ထဲ လီးပြီးထည့်ပြန်သည်။ သူမက လရည်များကို ဤအတိုင်းပင် ထွေးထုတ်ရာ နှုတ်ခမ်းတဝိုက်သာမက လည်ပင်းနှင့် ရင်ဘတ်ပေါ်တွင်ပါ လရည်များ ရွဲနေသည်။ အစက ဖြူသော်လည်း နောက်ပိုင်း အရည်ပျော်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ပါးပြင် အောက်ပိုင်း နှုတ်ခမ်း လည်ပင်းနှင့် ရည်ညွှန့်တွင် လရည်များ တလက်လက်နှင့် ဖြစ်နေသည်။ လေးယောက်သားကလည်း လူငယ်များပီပီ တော်တော်လိုးနိုင်သည်။ မနက်စာစားပြီး နှစ်ချီစီ အပြီးခံလိုက်ရသည်။ ဝေဝေမှာတော့ နည်းနည်းပင် နွမ်းချိချိ ဖြစ်သွားသည်။ “ငါ့ ငါ့တူလေး ဖိုးသာထူးကို အခန်းထဲကနေ ထုတ်ပေးဦးလေ” “မမက ကျနော်တို့နဲ့ မလောက်သေးဘူးလား” “မဟုတ်ဘူး သူ ငတ်ပြီး သူ့ဦးလေးဆီ သတင်းတွေ ပို့နေမှာစိုးလို့” “ဟုတ်သားဟ” ထိုအခါမှ ဇော်ထက်က ဖိုးသာထူးကို တံခါးဖွင့်ပေးသည်။ ဖိုးသာထူးက ဗိုက်တော်တော်ဆာနေပုံတော့ ရသည်။ “ငါ အဲလောက် အော်နေတာ ဘာလို့ တံခါး မဖွင့်တာလဲကွာ” “မင်းက စောက်ချိုးမှ မပြေတာ” “ဒီကောင့်ကို ကျောင်းသွားခိုင်းလိုက်” ဟန်သာက ဖုန်းကလိရင်း အော်ပြောသည်။ တင်စိုးနှင့် တင်ထွန်းက အရက်သောက်နေသည်။ ဇော်ထက်က ဖိုးသာထူးကို ကြည့်နေသည်။ ဖိုးသာထူးက ဘေးဘီကိုကြည့်ရင်း ဝေဝေကိုမေးသည်။ “မင်း မရီးကို ဖင်မလိုးရသေးဘူးကွ ဖင်လိုးမလို့ ရေသွားချိုးခိုင်းထားတယ် အဓိကကတော့ ဖင်ဆေးခိုင်းတာပေါ့ကွာ” “ငါ ငါကျောင်း ကျောင်းမသွားတော့ဘူး မင်း တို့ နဲ့ ပါ မယ်” “မင်း လိမ္မာမယ်လို့တော့ ငါတို့ထင်တာပဲလေ” တင်ထွန်းက ပြောသည်။ ဖိုးသာထူးက သူ့သူငယ်ချင်းများအားလုံးကို ကြည့်လိုက်သည်။

ဟန်သာ၊ ဇော်ထက်၊ တင်စိုး၊ တင်ထွန်းတို့၏ အကြောင်းကို သူသိပါသည်။ ဖိုးသာထူးက တင်ထွန်းသောက်နေသော အရက်ခွက်ထဲသို့ အရက်ထပ်ငှဲ့ရင်း ထိုအရက်ခွက်ကို သူသောက်လိုက်သည်။ “ငါ ငါ က ခုမှ မမနဲ့ မိန်းမကို စလိုးဖူးတာ ဆိုတော့ ငါ မင်းတို့လိုးမှာ နှမြောလို့ ခုလို လုပ်မိတာ တောင်းပန် ပါတယ်ကွာ” “ဟား ဟား ဟား တကယ်ကြီးလားကွာ မင်း မိန်းကလေးတွေကို မလိုးဖူးသေးဘူးလား” ဟန်သာက မေးသည်။ သူ ခေါင်းညိတ်သည်။ “မင်းတို့ကတော့ မိန်းကလေးတေါ အများကြီး လိုးဖူးမှာပေါ့” ဟန်သာက သက်ပြင်းချသည်။ သူတို့ဇာတ်လမ်းက ကောင်းတော့ မကောင်းဘူး မဟုတ်ပါလား။ ပြီးပါပြီ။